@ Verox, ik was ook al vroeg begonnen met spulletjes kopen. Met 15 weken was het kamertje al zo goed als af Tot de 20 weken moet ik zeggen dat ik best relaxed was. Ik hield er wel rekening mee dat het weer fout kon zijn, maar dat was voor latere zorg vond ik. Paar dagen voor de 20 weken echo werd ik wel super zenuwachtig maar gelukkig was nu alles goed met ons beebje. Dus ja eigenlijk had ik nu geen reden meer om ongerust te zijn, want dat was onze mijlpaal. Een goede 20 weken echo. Toch sinds een week of 2 begin ik weer bang te worden. Juist omdat ik nu verder ben gekomen met deze zwangerschap en de uitgerekende datum steeds dichterbij komt. Ik zei ook al tegen ML, ze zullen me het toch niet aan doen straks dit kindje te verliezen als ik de hele zwangerschap heb uitgedragen?! Ik denk juist omdat het zo goed gaat deze zwangerschap, ook qua klachten heb ik niets te klagen, ja nu op wat rugpijn en bekkenpijn na maar dat heeft er denk ik ook mee te maken dat ik het derde trimester in ga. Ik heb dan zoiets van, omdat alles zo goed gaat, moet er wel iets anders fout gaan. Maarja, ik probeer maar positief te blijven En hopelijk krijg in december mijn zoontje in mijn armen, gezond en huilend.
Hey meiden, Hier ook weer even een berichtje van mijn kant al kom ik regelmatig even meelezen met jullie. Ondertussen 25 weken en 3 dagen zwanger en alles gaat nog goed. Voel mijn knulletje heel vaak op de dag en geniet intens van zijn schopjes en bewegingen. Mijn omgeving zegt ook dat ik meer ontspannen in deze zwangerschap sta en straal. Ze hebben gelijk, ik voel me deze zwangerschap ook meer ontspannen en heb er nog steeds vertrouwen in, maar er hoeft maar iets op mijn pad te komen en ik ben volledig in paniek! Zo bracht mijn schoonzus (zelf 11 weken zwanger van haar tweede) mij afgelopen vrijdag op de hoogte dat er Vijfde ziekte op haar school waar ze als lerares werkt was uitgebroken. Echt ik had het niet meer, het was ook al na half 5 en dan is de gynaecoloog ook naar huis en om nou de spoedlijn te bellen vond ik ook weer zo wat. Uiteindelijk de spoedlijn van de verloskundige gebeld waar ik net 2 dagen eerder was aangemeld omdat je een verloskundige nodig hebt in je kraamtijd als je onder de gynaecoloog valt. Gezien deze verloskundige van mijn vorige twee zwangerschappen op de hoogte is, was de stap daarvan de spoedlijn te bellen minder groot dan de spoedlijn van de gynaecoloog te bellen. Ik hoefde me geen zorgen te maken omdat ik al 25 weken zwanger was en dat geen risico is voor het kindje, voor de 20 weken kan als je besmet wordt met de Vijfde ziekte een miskraam of doodgeboorte tot gevolg hebben. Wel werd me aangeraden contact met mijn schoonzus te vermijden mocht zij het misschien toch opgelopen hebben. Zelf was er al bloed bij haar afgenomen omdat ze dus nog in het eerste trimester zit. Gisteren kreeg ze daarvan de uitslag, gelukkig heeft ze het als kind al doorgemaakt en heeft er dus antistoffen tegen. Zelf heb ik ook even de assistente van mijn gynaecoloog nog even gebeld omdat ik graag een bloedonderzoek wil om te weten of ik er ook antistoffen tegen heb zodat ik niet gelijk in de stress raak als ik weer hoor dat iemand in mijn buurt de Vijfde of Zesde ziekte heeft. Maar dat doen ze dus niet. Ze zeggen dat er geen enkel risico is voor mijn babytje! Mocht er in mijn directe omgeving iemand ermee besmet zijn dan zouden ze alleen voor mijn gerustheid bloed afnemen maar niet omdat er iets met het kindje zou zijn. Ik ben nu wel gerustgesteld maar in mijn volgende zwangerschap wil ik dat ze maar ook op testen. Ik ben echt volledig van de kaart als ik zo iets hoor. Ik bedoel E. is plotseling in mijn buik overleden, nooit een reden gevonden. Dus ik wil alles uitsluiten. Het idee om ook nog dit kindje te verliezen... Als ik er alleen al aan denk moet ik huilen! Ben al zo gehecht aan dit kindje! Ik merk zelfs dat de band sterker lijkt dan bij mijn overleden zoontje en daar voel ik me nu schuldig over tegenover mijn overleden zoontje. Maar het is op zich natuurlijk wel logisch, ben nu verder zwanger dan ik ooit ben geweest. Maar vind het wel moeilijk. Het kamertje is nog steeds het kamertje van mijn overleden zoontje, ik heb er nog niks aan veranderd. Het enige wat er nu nieuw hangt zijn gordijnen. Maar ik merk langzamerhand wel dat ik ermee wil beginnen maar vind het te gelijker tijd ook erg spannend. Bij E. wilde ik alles zo snel mogelijk af hebben of aan beginnen (voorgevoel?) en nu ben ik daarin veel relaxter en heb zoiets van, ik heb nog 14 en halve week voor ik uitgerekend ben. Ik merk ook dat mijn ouders en mijn man me beter begrijpen als ik in paniek ben dan mijn schoonouders en schoonzus/zwager. Dat vind ik ook wel moeilijk. Ik vind het niet meer dan logisch! Ik krijg ook elke week van mijn schoonmoeder te horen dat mijn zwangerschap maar niet opschiet. Ook zoiets geks, ik bedoel voor mijn man en mij duurt het het langst! Wij leven dag in dag uit met 'zal hij wel levend te wereld komen?' Daarbij ben ik nu bijna 26 weken, vindt het wel snel gaan al mag het natuurlijk sneller voor mijn gevoel. Maar om dan elke week dat van je schoonmoeder te horen is niet leuk! De laatste paar dagen heb ik steeds meer het gevoel dat ik de baby niet eerder wil halen dan mijn uitgerekende datum (28 december). Misschien verander ik daar nog in, maar nu heb ik zoiets dat ik hoop dat hij voor die datum uit zichzelf komt. En ander wil ik hoe dan ook op 28 december ingeleid worden. Wil voor geen goud over de 40 weken heen! Dit moet ik allemaal nog bespreken met mijn gynaecoloog. Ergens rond de 30 weken denk ik dat dat wel aan het licht komt. Volgende week dinsdag komt de kraamhulp voor intakegesprek en heb ik ook weer een controle bij de gynaecoloog. Maandag 30 september komen mijn spulletjes die ik al meer dan een jaar op reservering heb. Dat is de kinderwagen, Maxi Cosi, box en het kampingbedje. Kan niet wachten om het in huis te hebben! Vanavond weer zwangerschapszwemmen. Voor de 5de keer, echt heerlijk! Aansluitend is er vanavond een informatieavond over de bevalling. Ik heb lang getwijfeld of ik zou gaan of niet omdat ik al een bevalling heb meegemaakt, maar ik ben nieuwsgierig wat er verteld gaat worden en wie weet steek ik nog iets op. Ik hoop dat er geen confronterende vragen komen, want de meeste meiden van het zwemmen weten dat dit mijn tweede kindje is. Alleen weten er maar 3 dat mijn zoontje is overleden. Voor de rest is het hun eerste kindje én eerste zwangerschap. Ach we zullen het gaan zien. Zo dat was mijn update voor nu.
@ Vertrouwen, ik wil ook niet over de 40 weken heen. Ben dan ook bang dat er dan iets gebeurd, mijn placenta ermee ophoud, te weinig vruchtwater heb of wat dan ook. Wil geen enkel risico nemen. Ik heb het 2 weken geleden al met mijn verloskundige besproken omdat het me heel erg bezig hield ook al is het nog zo ver weg. Maar ze zei dat ze vanaf 38 weken kunnen proberen te strippen als ik al wat ontsluiting heb, maar ze kunnen me echt niet eerder inleiden dan 41 weken. Omdat er dit keer medisch gezien geen oorzaak is. De zwangerschap verloopt goed, geen complicaties waarom ik eerder ingeleid zou moeten worden. Dus misschien dat je er rekening mee moet houden, dat je in ieder geval tot 41 weken moet uitzitten als je zoontje niet uit zichzelf komt.... maar hoop dat ze bij jou dan meer meegaand zijn..
@vertrouwen; Fijn om weer iets van je te horen! Leuk zo'n lang en uitgebreid bericht! Ik ben echt jaloers op het zwangerschapszwemmen! Dat mag ik niet omdat ik nu een cerclage heb, maar ik vind het ook heel dapper dat je zo gewoon met de andere zwangere dames om kunt gaan. Ik blijf moeite houden met contacten met nieuwe mensen en andere zwangere vrouwen. Wil niet zwijgen over wat ons overkomen is, maar ook geen andere mensen bezwaren met mijn verhaal. Dat voortdurend dubbele gevoel maakt dat ik nieuwe contacten uit de weg ga. Aanstaande vrijdag hebben we een buurtfeest. Daar zie ik een beetje tegenop. Niet iedereen weet van onze vorige zwangerschap, maar deze nieuwe zwangerschap kan niemand ontgaan. Ik verwacht dus veel lieve en geïnteresseerde zwangerschaps-gesprekken... Dat relaxte wat betreft de babyvoorbereidingen heb ik ook. Hoewel ik al vroeg een setje kleertjes kocht en plannen maakte voor de baby-uitzet, had ik alle rust om te wachten tot ik 30 weken zwanger was voordat ik ook daadwerkelijk aan het kamertje begon. Helaas moet ik toegeven dat die rust inmiddels ver te zoeken is. Nu wil ik alles ineens gisteren al af hebben. Merk dat de zwangerschap lichamelijk zwaarder word nu. Ik heb geen moment opgezien tegen de komende bevalling. Toch had ik vanochtend ineens een paniekreactie. De tranen sprongen me in de ogen toen ik aan de bevalling van Vlinder dacht. Nu ben ik ineens heel bang voor flashbacks wanneer ik straks ga bevallen. Wat nu als ik dan ineens in paniek raak? Tegelijkertijd probeer ik mezelf tot rust te dwingen, het heeft geen zin om me daar al zorgen over te maken. Daarnaast heb ik steeds gezegd dat ik de 40 weken wil halen. Ik ben 5 november uitgerekend, maar mijn moeder zit van 1tm9 november in het buitenland en mijn zusje zelfs tot de 17e... Dat heb ik al die tijd geweten, maar nu het erop aan komt vind ik het stiekem verschrikkelijk dat de belangrijkste mensen in mijn leven in de belangrijkste tijd van mijn leven niet bij me kunnen zijn... Ook hierbij weet ik heel goed dat het geen zin heeft me er druk om te maken... Niemand weet wanneer de bevalling zich aankondigt. Maar toch...
Hoi Joyofliving, Mij is de vorige keer gelijk na de bevalling van mijn doodgeboren zoontje verteld dat ik zelf mag kiezen om de baby te halen vanaf 37 weken in de volgende zwangerschap! Dus ik ga daar nu dan ook vanuit. Er is op het moment geen reden om in te leiden maar ze zeggen dat de angst hoe langer hij in mijn buik leeft voor de baby en mij ook niet gezond is. Dus vandaar dat ik er voor mag kiezen. Deze zwangerschap is er nog geen enkel woord over gesproken, maar dat zal vast eerdaags gebeuren. Never nooit niet dat ik over de 40 weken ga! In ieder geval zeker weten dit keer niet! Dat zal ik ook zeker duidelijk maken mochten ze opeens wat anders tegen mij gaan zeggen. Dan verzin ik tegen die tijd wel een reden dat ze de baby halen. Maar denk niet dat ze moeilijk doen bij mij. E. is zo plotseling overleden in mijn buik dat ze heel goed begrijpen dat die angst er blijft zolang dit kindje nog in mijn buik zit. Wat zal het een domper voor jou zijn om dit nu te weten dat je misschien wel tot 41 weken door moet blijven lopen. Ik weet jouw verhaal niet meer hoe je vorige kindje is komen te overlijden, maar die angst om weer een kindje te verliezen die is er natuurlijk bij jou ook. Wel fijn dat ze je gaan strippen bij 38 weken. Laten we hopen dat daarmee de bevalling gelijk op gang komt! Maar voor nu moet je kindje nog een aantal weekjes in jouw buikje blijven. Sterkte!
Hoi Verox, Bedankt voor je lieve woorden! Ik wist niet dat je niet mag zwemmen met een cerclage. Weer wat geleerd. Krijg je nu bij elke zwangerschap een cerclage? Zou jammer zijn als je nooit die ervaring op kan doen van zwangerschapszwemmen. Inderdaad kan ik goed omgaan met andere zwangeren, maar toch blijf ik het ook wel moeilijk vinden hoor. Zo werd er gisteren door 1 van die meiden gevraagd of dit mijn eerste is. Ik gaf daarop het antwoord dat dit mijn tweede is. Toen vroeg ze wat ik al heb en ik vertelde een zoontje. Toen vroeg ze wat ik nu in mijn buik heb en toen zei ik dat ik weer een zoontje krijg. Ze zei toen (zelf is ze zwanger van een jongenstweeling) 'Dan heb jij ook een mannengezin'. Waarop ik zei dat ik dat niet erg vond. En toen kreeg ik de vraag hoe oud mijn zoontje was... Ik probeerde dat dus te vermijden maar dat lukt dus niet wat op zich logisch is als je met een zwangere praat. Dus ik vertelde dat hij was overleden in mijn buik. Ze schrok natuurlijk van het antwoord en vroeg me of ik al ver zwanger was toen dat gebeurde. Waarop ik zei 'Wat is ver in de zwangerschap?' en gelijk er achteraan bij 23 weken. Dat vond ze ver, dat is het ook maar er zijn er genoeg die nog verder waren. Maar goed, toen heb ik heel neutraal verteld dat ik wel van hem moest bevallen en hoe lang hij was en hoe zwaar en dat hij nu begraven ligt op de begraafplaats en dat ik nu 10 dagen later uitgerekend ben dan dat ik van mijn overleden zoontje was. Dus die confrontatie komt toch eigenlijk wel elke week voor. Ik ben natuurlijk later zwanger geworden na het verlies van E. dan jij van jouw dochter. Misschien zit daar ook wel een verschil in met hoe je ermee om gaat. Maar sowieso is dat per persoon verschillend. Ik merk wel dat ik het vertel zonder emotie, dat verbaasd mij zelf ook elke keer weer. Denk dat ik die automatisch uitschakel als het bij iemand is die ik niet of nauwelijks ken. Ik begrijp jouw gevoelens ook goed naar andere zwangere toe. Het blijft gewoon moeilijk, vooral de vragen naar jou toe van anderen die jouw verhaal niet of nauwelijks kennen. Snap dat je ertegen op ziet, maar wie weet valt het mee. Probeer gewoon te doen wat voor jou goed voelt. Sterkte in ieder geval voor die dag! Je hebt dus al last van nesteldrang, hahahaha... Ben benieuwd hoe dat bij mij gaat uitpakken. Maar komt vast goed met het kamertje van de baby bij jullie! Misschien was het gewoon een moment dat je in paniek was en is dat de komende dagen weer weg? Ik hoop het voor je! Mocht het toch blijven dan zou ik als ik jou was wel even gaan praten met je vk/gynaecoloog. Sowieso denk ik dat op het moment van bevallen dat je alles over je heen laat komen. Dit keer wordt het gewoon een geweldige ervaring! Durf daarop te vertrouwen! Wat ontzettend jammer dat juist de belangrijke mensen er niet zullen zijn wanneer jij waarschijnlijk bevalt. Snap dat je daar mee zit. Maar misschien komt ze eerder en kunnen ze er toch bij zijn! Ik hoop het voor je! Knuffel voor jou!
Dat is zeker al een fijn gevoel dat je vanaf 37 weken zelf mag beslissen of ze gaan inleiden. Alleen al dat je weet dat het mogelijk is zal al rust geven denk ik. Wij hebben de vorige keer zelf voor een zwangerschapsafbreking gekozen bij 23w3d, omdat ons dochtertje een ernstige had afwijking had. Daar waren we bij de 20 weken echo achter gekomen. Ze is niet plotseling in mijn buik overleden, sterker nog, ze heeft nog 20 minuten geleefd nadat ze was geboren! Dus misschien dat ze daarom niet eerder willen inleiden, omdat het een hele andere situatie was. Maarja, bij mijn zoontje hebben we niet eens over inleiden gesproken, ook niet toen ik daar nog op controle kwam met 39w6d. Ik stond er toen ook helemaal niet bij stil om een baby te kunnen verliezen dus vond alles prima. Uiteindelijk is zoonlief bij 40w2d geboren. Dus een beetje hoop dat deze baby ook niet te laat wil komen Wie weet gaan we wel zo ongeveer tegelijk bevallen dan hihi..
@ Verox; ik twijfel nog steeds eigenlijk. Ik vind het zo moeilijk! Bij de bruiloft wil ik juist niet te veel nadruk erop leggen. Het is onze bruiloft en niet een herdenkingsdag. Als ze er wel geweest was zou ze er bij zijn geweest... maar dan zou ook niet zo veel om haar draaien, om het even stom te zeggen. Misschien dat mijn vriend een roze vlindertje in zijn corsage krijgt ofzo, gewoon een klein tekentje van dat ze er bij hoor voor ons! Jullie nog een half jaartje? Wat leuk! Zijn jullie al echt aan het plannen? En je raakt al zo ver nu in de zwangerschap he! Poeh ben echt jaloers haha. Begrijp wel dat het ook wel heel erg spannend is, maar ik hoop vooral in de toekomst veel goede verhalen te horen over de kleine en hopelijk kan ik dan weer een beetje zien hoe goed het kan worden! @ Cinderella; heb je dan niet gewoon echt een grote groep jankende mensen bij elkaar? Lijkt me zo enorm deprimerend. Maar van de andere kant wel weer een stukje verwerking, dus dat is toch wel een twijfel voor mij om toch te gaan. Juist omdat ik het idee heb dat ik er echt nog continu mee bezig ben. Als ik 2 minuten niets anders te doen heb of aan hoef te denken dan kan ik weer alleen maar aan haar denken. @ Joyo; jij bent altijd welkom! 27 weken alweer! Heerlijk!! Kan niet wachten tot ik daar ooit kom. Maar begrijpelijk dat je het ook ontzettend eng vindt... ik denk dat het voor geen van ons echt ontspannend is allemaal. @ Verox; kan me voorstellen dat het niet leuk is om te horen dat het lijkt alsof je van deze zwangerschap zo veel meer geniet... ik zou me ook gaan bedenken dat het dan net (in jouw geval) is alsof Vlinder niet zo gewenst was als dit kindje ofzo.... Maar ik denk dat we hier allemaal weten dat niets minder waar is! Maar wel fijn dat je zo kan genieten, ondanks de angst. @ Joyo; kan me je gedachten goed voorstellen. Je blijft je toch afvragen of het je nu wel gegund is... en toch bang om nog een keer zoiets te moeten meemaken... @ Vertrouwen; pff, begrijpelijk dat je in paniek raakt als je zoiets hoort! Alle (eventuele) risico's wil je zo ver mogelijk van je vandaan houden! En wat vervelend dat je schoonmoeder zo'n dingen zegt, snap niet dat ze niet begrijpt dat het voor jullie nog 10 keer erger is! Als het al niet meer is.... Onbegrip vanuit de omgeving is gewoon enorm vervelend! Hopelijk kan je het een beetje naast je neerleggen. @ Verox; hopelijk wordt het een gezellig feest! Begrijp goed dat je het lastig vind en een beetje bang bent voor de gesprekken die gaan komen. Waag het je niet om op 5 november te bevallen he?! @ inleiden; ik zou echt het hele ziekenhuis op stelten zetten als ze me niet zouden inleiden voor de 41 weken. Ik ben altijd al doodsbang geweest om langer dan 40 weken zwanger te zijn, omdat ik zo veel gelezen had van dat het opeens mis ging na de 40 weken bij mensen. Nu was 24 weken ook weer niet echt waar ik op gehoopt had... Maargoed! @ vertellen over je kindje etc; ik merk ook dat ik het erg zakelijk vertel als mensen iets vragen over de zwangerschap van Nora en hoe alles gegaan is en waarom enzo. Maar dat is gewoon omdat je het al zo vaak verteld hebt, dat je een soort van emotionele afstand hebt gekregen van het verhaal. Maar vandaag had ik het er met collega's over. Ik heb 2 redelijk nieuwe collega's erbij zitten op de zaal die nog niet echt iets wisten over Nora, behalve dat ze er geweest is. En opeens kwam dat dus een beetje ter sprake, ik weer mijn hele verhaal (vrij zakelijk) verteld.. En iedereen beetje stil natuurlijk, vonden het wel lastig maar vroegen wel heel geïnteresseerd naar alles. En opeens vraag een van m'n collega's 'hoe was dat voor jou dan?'. Een vraag dat ik dus echt niet aan zag komen en in tegenstelling tot de rest van de feiten e.d. ging dit dus echt over gevoel. Ik kon gewoon niet antwoorden eigenlijk... Ben gelukkig niet in janken uitgebarst, maar in de auto toch wel even moeilijk gehad! Dan voel je opeens weer hoe het allemaal voelde enzo en daar praat ik eigenlijk nooit over met iemand (behalve mijn partner).
@ vertellen over kindje, ik heb me best een tijd afgevraagd wat ik zou zeggen als mensen me zouden vragen hoeveel kids ik had enzo. Maar nu heb ik me de afgelopen tijd ook wel in mn vertrouwde omgeving bevonden Alleen paar weken geleden stonden we zo met een paar collega's te kletsen en kwam er iemand anders bij van een andere afdeling. Die ken ik alleen van zien maar verder niet... Hij vroeg hoelang ik nog moest met de zwangerschap enzo, en of het mijn eerste was. Nou, zonder er over na te denken zei ik nee mijn derde... hij zo oohh heb je al 2 kinderen. Ik zo ja, maar eentje is tijdens de vorige zwangerschap overleden (maar had geen zin om verdere uitleg te geven, ik ben er klaar mee om mijn verhaal te vertellen namelijk, wel 1000 x gedaan). Hij zei alleen oh en veranderde van onderwerp. Ik vond dat dus prima want ik had er ook geen behoefte aan. En ik zei dus tegen mijn andere collega dat hij dus niet wist hoe snel hij van onderwerp moest veranderen. Hij dus van ja maar het is toch de waarheid, dit is je derde, het is ook je derde zwangerschap, dat is nou eenmaal zo. Had ie ook wel gelijk in natuurlijk dus waarom zou ik het verdoezelen, ik ben trots op mijn meisje en zij is zeker niet minder waard om over te praten als mijn levende zoontje!
Vertellen over je overleden kindje: Ik benoem hem altijd als mij gevraagd wordt of ik kinderen heb en zo ja hoeveel. Ik vertel er alleen niet altijd bij dat hij overleden is omdat ik anderen daarmee niet wil opzadelen. Maar meestal krijg ik na die ene vraag de vraag hoe oud hij is en tsja dan vertel ik het wel. Mijn broer en mijn schoonouders begrijpen niet dat ik dat vertel. Zij zeggen dat ik dat toch niet hoef te vertellen. Ik wordt dan altijd gelijk heel boos en fel, omdat E. er voor altijd bij hoort! Ik kan het gewoon niet over mijn hart verkrijgen om E. te verzwijgen voor wie dan ook! Dat gaat gewoon geheel tegen mijn gevoel in! Gelukkig denkt mijn man er net zo over en hij benoemt E. ook altijd als hem gevraagd wordt of hij kinderen heeft en zo ja hoeveel, etc. Ik zeg altijd maar, je moet doen waar je je goed bij voelt. Ik voel me er goed bij om over hem te praten, maar er zullen er genoeg zijn die dat niet hebben. Dat is ieders goed recht. Trouwens ik durfde niet aan mijn broer en mijn schoonouders te vragen wat zij dan voor antwoord gaven of ze al oom, opa en oma zijn en zo ja van hoeveel. Veelte bang dat ze E. niet zouden benoemen. Dan breekt nog eens extra mijn hart. Liever weet ik dat dus niet, maar zal het me wel altijd afvragen. Sommige dingen kan je gewoon beter niet weten.
Ben ik weer. Wat langer niet geschreven. Vertellen over mijn overleden kindje heb ik geen moeite mee. Ik heb twee kinderen. Gaat het gesprek verder dan vertel ik meer, afhankelijk van wie het is. Het kan ook lastig zijn voor bepaalde mensen om hier op te reageren. Dat respecteer ik. Het gaat goed met me, komende woensdag 34 weken. Kan na de 32 echo erg genieten en staal het volgens mij ook uit. Ik voel dit meisje zo goed, heel fijn. Mijn buik is groot vind ik en zit aardig in de weg. Het wordt zwaarder. Nog 3 halve weken werken en ik heb verlof. Komende week ga ik voor het eerst weer naar de gyneacoloog. Wij zijn er al uit, dat we willen dat dit meisje gehaald wordt. Geen onverwachte wendingen, weeën, etc. Ik ben toch wel bang dat een normale bevalling emotioneel veel zal doen (flash backs). Ik wil zoveel mogelijk kunnen genieten en niet in een dip raken. Daarbij heb ik heupdysplasie en bij mijn oudste had ik twijfel of het lichamelijk wel goed voor me zou zijn. Ik neem aan dat er reden genoeg is om het te mogen laten halen. Deze week de gyn. overtuigen. Dus het duurt niet zo gek lang meer voordat we onze dochter in handen zullen hebben. 😄 We kunnen toe gaan leven naar de dag. Deze week maar een met het kamertje bezig. Is in principe klaar, maar spullen van de zolder en een paar nieuwe dingen kopen, etc.
@ Vertrouwen, ik denk dat je het inderdaad maar beter niet aan hen kunt vragen of zij ook E benoemen. Al denk ik dat ze het nooit aan een oom zullen vragen of hij al oom is, die vraag wordt nooit gesteld door een vreemde. Waarschijnlijk wel aan opa en oma hoeveel kleinkinderen ze hebben. Laatst (waar ik bij zat) zei iemand tegen mijn moeder, ohh straks heb je twee kleinkinderen en mijn moeder knikte 'ja' maar ik zag wel dat het aan haar knaagde maar ze zei er toch niks over. Later begon ze hier te huilen dat ze nog een kleindochter heeft. En Demi ook haar kleinkind is. Maar toch vind ze het moeilijk om te zeggen heb ik gemerkt. Mijn schoonmoeder zal het nooit zeggen, maar mijn schoonvader twijfel ik over. Denk dat hij het wel zou zeggen. Mijn vader zou het ook niet zeggen. Ik heb daar eigenlijk ook geen problemen mee, want Demi is toch een kindje van ons en zolang wij haar benoemen is dat het belangrijkste. @ Rikigf, wat fijn dat je nu lekker kunt genieten en het einde van de zwangerschap is steeds meer in zicht. Ga je pas over 3 weken met verlof? Dan ben je 37 weken? Ik ga al met 34 weken....
@BeetjeMama; het is zeker dat er allemaal rouwende mensen om je heen hebt met zo'n herdenking maar je zit er voor je zelf en voor je eigen verwerkingsproces, ik heb niet zo heel veel mee gekregen van al die andere mensen ik was er voor mijn eigen dochtertje, maar iedereen beleeft dat weer anders natuurlijk. Ik heb er heel veel aan gehad in ieder geval. @Hier; hier krijgen we weer alles achter elkaar vorige week dinsdag en woensdag 2 crematies gehad de een van een moeder van onze vriend en van mijn beste vriendin haar schoonvader de volgende dag we hoopten klaar te zijn en zaterdag gezellig met een groepje uiteten te gaan maar dat werd ruw verstoord door mijn ouders want die belde me op dat mijn opa (93) plotseling was overleden. Hij was met een cruise op vakantie door Nederland Duitsland en Belgie ze waren op de weg terug op dat moment met de bus hij was die dag 2 keer gevallen en had zich verslikt in het avond eten en toen zeiden ze dat we beter een hotel voor hem konden regelen in Luik want ze vonden het niet verantwoord om hem nog verder mee te nemen(hij vond het zelf allemaal wel meevallen en hij zou zelf wel naar huis gaan had hij gezegd). Na het eten wou hij even naar buiten en hij werd door de reisleiding ondersteund, buiten zakte hij in elkaar en ze hebben niets meer voor hem kunnen doen, ze hebben hem nog gereanimeerd maar dat mocht niet meer baten. Hij heeft een mooi leven gehad en was niet ziek ja hij was iets slechter te been maar hij deed alles nog zelf. Gelukkig hebben we het voor elkaar gekregen dat hij vandaag naar huis komt want dat gaat nog niet altijd zo snel als het in het buitenland gebeurd. Maar het blijft hard aankomen bah
@cinderella. Jeetje zeg. Veel narigheid weer. Emotionele weken dus. Sterkte met alles! @joyofliving. Ik ga met 36 weken met verlof. Ik wil het graag zo lang mogelijk volhouden, zodat ik na de bevalling zo lang mogelijk de tijd heb.
@Rikigf; Dank je wel. Hier vandaag een echo gehad en die was helemaal goed dus ook weer een lichtpuntje. En we weten ook wat het gaat worden ben even helemaal happy en eventjes geen zorgen
Cinderella; pff heftig zeg. Gecondoleerd met je opa! En wat super een goede echo en het geslacht weten. Mogen wij t ook weten .... Hier kon de gyn het geslacht nog steeds niet zien, was vorige week 17 weken. Wilde het zo graag zo vroeg mogelijk weten, maar helaas. Volgende week weer een afspraak en de 5de ook 20 weken echo. Hopelijk weten we t dan wel! En kan ik dan eindelijk echt wat gaan genieten.... Voel het baby'tje al wel lekker bewegingen maken in m'n buik. Heerlijk gevoel is dat weer! Sorry voor de rest niet echt bijgelezen... Liefs!
Ik heb een vraagje aan diegenen die inmiddels weer zwanger zijn. Wanneer zijn jullie voor een broertje of zusje voor jullie vlinderkindje(s) gegaan? Ik zal kort mijn verhaal doen. Tijdens mijn verder complicatieloze tweelingzwangerschap braken mijn vliezen met 23,6 weken. Ziekenhuisopname en weeenremmers volgden. Toch werd onze oudste zoon met 24,3 weken geboren, onze jongste zoon kon nog even blijven zitten, maar is met 24,6 geboren. Onze oudste zoon heeft 20 dagen geleefd en onze jongste zoon 3 dagen... Aanleiding voor het breken van de vliezen is nooit gevonden. Wij willen nu niets liever dan een broertje of zusje voor onze twee jongens. De gyneacoloog ziet lichamelijk ook geen probleem om dit te doen. Anderszijds zitten wij natuurlijk nog volledig in de verwerking van het verlies van de jongens, al zal ik dit nooit volledig kunnen verwerken, het moet een plekje krijgen. Het voelt zo verkeerd om anticonceptiemiddelen te gebruiken als je niets liever wilt dan zwanger worden. Hoe hebben jullie dit aangepakt? Overigens lijkt het mij heel erg eng om weer zwanger te zijn... Maar dat zal over een aantal maanden niet anders zijn. Wij willen zo graag een gezond kindje (of bij wederom een tweeling, twee gezonde kindjes) in onze armen die na de bevalling direct mee naar huis mag/ mogen...
Lieve dubbelgeluk, Nog gefeliciteerd en gecondoleerd met de geboorte en het overlijden van je zoontjes. Wat hebben jullie een zware tijd achter de rug... Zelf ben ik na een probleemloze zwangerschap met 23 weken bevallen van een gezond dochtertje. Ze is meteen na de geboorte overleden en ook bij ons werd geen oorzaak gevonden voor de extreem vroege bevalling. Ik herken de angst voor een volgende zwangerschap, en tevens het extreme verlangen naar een kindje. Volg hierbij je gevoel. Voor ons was het verlangen al snel groter als de angst, anticonceptie gebruiken voelde niet goed. De angst om nooit meer zwanger te raken of daar jaren op te moeten wachten maakte dat wij er eigenlijk meteen weer voor zijn gegaan. Wij hadden het geluk om daarna ook vrij snel weer zwanger te zijn. Bij onze huidige zwangerschap werd uitgegaan van baarmoederinsufficientie. Ik sta perfect onder controle van het ziekenhuis, en krijg veel extra metingen en echo's. Deze controles hebben me echt door deze zwangerschap heengesleept. Want tot dusverre mag ik zeggen dat ook deze zwangerschap probleemloos verlopen is. Ik kan je niet zeggen of we misschien te snel verder zijn gegaan, we hebben immers geen vergelijking. Ik heb het gevoel dat deze zwangerschap me de kracht en hoop voor de toekomst sneller terug heeft gegeven. De angst tijdens deze zwangerschap was niet overheersend en ik heb er tegen mijn verwachtingen in toch ook best van kunnen genieten. Doe het rustig aan, en doe alleen waar je je goed bij voelt. Ik hoop dat je in de toekomst het vertrouwen en kracht vind om een volgende zwangerschap aan te gaan.
Dank je wel voor je verhaal. Tot nu toe heb ik in dit hele traject mijn gevoel gevolgd en dat gaat goed, dus dat zal ik hieromtrent ook doen... Stapje voor stapje... (Uiteraard samen met mijn man). We zijn nu de kamer van de jongens aan het afmaken, die was nog maar half af toen alles gebeurde... Ook een moeilijk proces.
@ Cinderella, gecondoleerd met je opa en veel sterkte! Ik ben ook benieuwd naar het geslacht @ Dubbelgeluk, gecondoleerd met het verlies van je zoontjes, zo oneerlijk! Wij hebben onze zwangerschap na 23 weken afgebroken omdat ons dochtertje een ernstige hartafwijking had. Na de eerste menstruatie zijn wij er weer voor gegaan, het verlangen is zo groot en inderdaad ook bij ons groter dan de angst. We waren snel weer zwanger, nu vind ik dat heel fijn maar in het begin heb ik me ook schuldig gevoeld . Ik denk dat het toch net iets te snel was maar daarna gaf het me ook veel troost en met hulp van de maatschappelijk werkster verdween mijn schuldgevoel en kon ik toch wel echt genieten van deze zwangerschap. Mensen zeggen dan wel eens dat dit een zware zwangerschap is maar ik ervaar dat eigenlijk niet zo. Tuurlijk bleef het spannend tot den20 weken echo maar heb me toch wel zo kunnen voelen zoals mijn andere zwangerschappen. Het is een ander kindje, een andere zwangerschap en dus een nieuwe kans op geluk.