Ik vraag me eigenlijk af of er meer mensen zijn hier die weinig ervaring hebben met kleine kinderen en er wel aan gaan beginnen om ze zelf proberen te krijgen! Ik heb wel een petekind, maar hij heeft inmiddels de respectabele D) leeftijd van 6 jaar bereikt, en zijn babytijd, waar ik toch redelijk bij betrokken was, voelt toch als alweer heel lang geleden. Mijn vriend en ik doen vrijwilligerswerk bij een kattenopvang, en wij vergeten wel eens dat kinderen geen katten zijn. Dus als wij ons baby-nichtje zien hebben we de neiging haar te gaan aaien. Zij heeft hier geen problemen mee, maar de rest van de familie kijkt je zo raar aan he. Baby-nichtje stond gewillig toe dat ik met haar oefende in het ontspannen omspringen met een baby. Zij heeft me geleerd dat ze echt niet van porselein is. We hebben hele gesprekken gevoerd. Mede dankzij haar durf ik het aan, dat wegdoen van de pil! Ik heb het gevoel dat het wel goed komt; je begint niet voor niets met een langzaam groeiende zwangerschap en dan met een langzaam groeiende baby. Zo kun je aan iedere fase wennen. Ik ben benieuwd wie er nog meer weinig ervaring heeft met kleine kinderen, en of jullie dat als een nadeel (want onervaren) of voordeel (want onbevangen) zien. Vertel!
Grappige post! Ik kan je goed begrijpen: toen wij begonnen met onze voortplantingspogingen, hadden wij ook nihil ervaring met babies. Geloof me: het komt allemaal grotendeels goed als je kleintje eenmaal geboren is. Gewoon je instincten volgen, je hebt ze niet voor niets Wat mijn man en ik ook vinden, is dat het hebben van katten je aardig voorbereidt op kinderen: beide zijn ze hongerig, klein, van jou afhankelijk, je moet hun poep opruimen, en het geluid dat ze maken betekent niets voor je. Oh, en ze houden beide erg van melk
Ik had ook amper ervaring met kleintjes. En dan ook niet echt succesvol.. Vooral baby's, die brulden standaard op mijn schoot.. En nu ben ik moeder van 2 jochies, en het gaat prima. Met de geboorte van een kind, wordt er ook een moeder geboren. En samen groei je op, leer je een hoop, en ga je lekker genieten
Ik ben nog op kraamvisite geweest bij een collega toen ik 20 weken zwanger was. En ik heb daar ongeveer verstijfd van schrik met een baby op schoot gezeten. Dat was op zich al een vooruitgang, want bij de collega die het jaar daarvoor een baby kreeg heb ik het vasthouden nog beleefd geweigerd. (Tot grote pret van de aanwezige collega's trouwens.) Ik vond het trouwens op zich wel leuk om die andere baby op schoot te hebben. Maar mijn probleem was: hoe kom je er weer vanaf? Want op de bank zitten en een baby in je armen gelegd krijgen is één ding. Maar hoe eet je vervolgens je beschuit met muisjes zonder erop te knoeien? En hoe geef je het jong weer terug aan de moeder, zonder dat het uit elkaar valt. Komt echt helemaal goed zodra je er zelf één hebt. En dan grinnik je om de onhandige pogingen van de niet-mama's in jouw omgeving!
voor ik zwanger was van mijn dochter had ik 0 ervaring met kleine kinderen. Mijn jongste nichtje was inmiddels een jaar of 15 en sindsdien dus geen kleine kinderen meer. En wij waren de eerste weer. Ik moet zeggen, het went vanzelf en heel snel en het gaat ook allemaal vanzelf.
Ik ben duidelijk dus niet de enige die nog even mentaal moet aanpassen bij het in de armen gedrukt krijgen van andermans kleintje! Ik moet wel zeggen, het went. Jammer dat we niet echt in de buurt wonen van de rest van de familie, anders konden we wat meer "oefenen" met onze neefjes en nichtje...
haha, grappig en heel herkenbaar! Ik heb ook echt totaal geen ervaring met kleine kinderen of baby's! Wel heb ik 2 kleine neefjes maar mijn schoonbroer en -zus zijn zo overdreven beschermend naar ze toe dat niemand ze vast mag houden, dus daar kon ik niet op oefenen. Tijdens een kraamvisite zat ik ook verstijfd als ik een baby in mijn armen kreeg en wist ik totaal niet wat ik ermee moest..... Ik was altijd meer van de dieren, daar kon ik veel meer mee! Ik heb zelf een hond en een paard en andermans dieren vind ik ook altijd erg leuk! Daarvoor zorgen is ook geen enkel probleem! Maar ik denk dat het allemaal vanzelf gaat. Wat Deepfreeze al zo mooi zegt : met de geboorte van een baby wordt ook een moeder geboren.
Haha, voor mij ook herkenbaar! Bij kraambezoeken vond ik het eigenlijk altijd wel prima als moeders hun kindje niet afgaven. En bij de keren dat dat wel gebeurde (meestal dus...) dacht ik altijd: owww als hij/zij nu maar niet gaat huilen, dan weet ik niet wat ik ermee moet. En wat gebeurt er dan: huilen natuurlijk! Gelukkig heb ik al veel mensen om me heen kinderen zien krijegn, waarvan ik weet dat ze weinig tot geen ervaring hadden en ook daar gaat het vanzelf. Miljarden vrouwen hebben het voor je gedaan en iedereen maakt fouten... En dat is ook goed, niemand doet alles goed, je leert het vanzelf! Ik denk maar zo, een kop koffie, een tas boodschappen of m'n laptop heb ik ook nog nooit uit m'n handen laten vallen, dus met een kindje zal dat ook wel goedkomen
Voor mij is het juist andersom... Heb een zusje die 15 jaar jonger is dan mij, en heb volledig voor haar gezorgt in dr eerste 2 levensjaren... Daardoor is mijn moeder hart erg gegroeid, en als ik op kraamvisite ben, dan klopt mijn hartje toch net ietsjes harder dan normaal... Huilen geen probleem ik wieg wel (mits moeders dat toelaat) Oefen op katten en honden kan ook erg leerzaam zijn, heb katten en een hond, en ook die laat ik niet vallen, misschien Moet ik er wel op letten dat een baby niet "weggegooid" kan worden als een kat
Ik zal het je zegge! Vriendlief heeft zelfs nog nooit een baby vast gehad!! hij is 37! bijna 38 hahahah
Toen wij aan kinderen dachten zei mijn man (psycholoog) "ik kan met kinderen omgaan, want ik heb een cursus kinderpsychologie gevolgd!" Je begrijpt dat ik keihard moest lachen! Dus ik zei al dat als hij een luier ging verschonen voor de eerste keer dat ik zijn kinderpsychologie boek ernaast zou leggen en verder geen aanwijzingen zou geven Zelf ga ik al eeuwen met kinderen om. Toen onze oudste werd geboren stond mijn man overal met zijn neus bovenop om zoveel mogelijk van de kraamverzorgster te leren en na een weekje was hij er handig in geworden. Het grappige is dat als ik een kind van iemand anders vastheb dat toch onwennig voelt, ook als ze even oud zijn als mijn eigen kinderen
Hmm, wij hebben een Berner Sennen, dus oefenen met optillen en niet laten vallen is er voor ons niet bij
ik heb gelukkig al wel wat ervaring met baby's. ik ben echt het nakomertje van de familie, en heb dus 2 zussen van 10 en 8 jaar ouder. ook heb ik 2 stiefzussen van 10 en 14? jaar ouder. ik heb zelf een tijdje bij mijn zus in huis gewoond (had geen woonruimte) en in die tijd is ze zwanger geworden, en bevallen in de tijd dat ik daar woonde. heb dus aardig kunnen oefenen met luiers verschonen, kind oppakken, kind neerleggen, kind de fles geven en ga zo maar door. ben hier we erg blij mee.
Ik heb totaal geen ervaring met baby's Heb een paar keer op kraamvisite er eentje vastgehad, en die bleven dan gelukkig wel rustig liggen slapen, dus ik had niet de indruk dat ik negatieve babyvibes uitstraalde. Maar verder... Ik ga er gewoon vanuit dat ik het snel genoeg leer wanneer het kleintje er is!
Ik heb al 2 kinderen maar weet zeker dat ik bij de derde in het begin vast wel weer iets zal hebben van: Waaaat wil je en hooooeee moet het ook alweer? Ieder kind heeft een eigen gebruiksaanwijzing en die vergeten ze altijd bij te leveren haha.
Ik had helemaal niets met kinderen. Oppassen vond ik het meest afschuwelijke bijbaantje denkbaar en hoewel aantal jonge neefjes/nichtjes bleef ik meestal wel uit de buurt van kinderen. Tijdens mijn opleiding stage met kinderen (verplicht) maar had echt geen klik/feeling mee. Werken met kinderen leek (en lijkt me nu nog ) helemaal niets (voor mij). En toch een sterke kinderwens, zwanger geworden en het groeit en bloeit tot op heden nog steeds prima, dus zal toch wel iets goed doen, ha ha! Anekdote: ik net bevallen, lig nog op verloskamer, zoonlief in wiegje naast mij, amper een uur oud en ik was alleen. Zoonlief begint te huilen en in paniek druk ik op knopje van verpleegster, want ik heb geen idee wat ik moet doen. Help hij huilt!! Nu denk ik: tjonge, muts, had hem nu gewoon lekker bij je gepakt... Ik heb nu overigens wel een heel stuk meer met kinderen, voel me nu ook mee vertrouwd, zal dus zeker baby op de arm nemen bij kraamvisite. Komt vanzelf goed! En wat een voorgangster ook schreef: je denkt dat het 'weet' en dan blijkt het bij nummer 2 helemaal niet te werken, ha ha. Weer geen gebruiksaanwijzing.
Ik heb nog nooit een luier verschoond bijvoorbeeld, maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt. Ik denk ook dat je meer "durft" als het je eigen kind is i.p.v. iemand anders zijn kind.
Hier nog zo eentje.. inmiddels heeft hij zijn neefjes en nichtjes wel vastgehouden, maar de eerste week liet hij die eer toch echt aan mij