Hey ik ben nu bijna 8 weken zwanger van mijn eerste kindje en mijn moeder leeft al 8 jaar niet meer. Maar mis haar nu meer dan ooit te voren. Zijn er ook vrouwen hier die hetzelfde hebben?
Gelukkig leeft mijn moeder nog en kan ik dit alles met haar delen maar ik kan me onwijs goed voorstellen dat je haar in deze speciale periode in je leven meer dan ooit mist. Veel sterkte en goeie zwangerschap gewenst
Ik heb dit met mijn schoonmoeder, ze overleed 22 januari en ik had een hele goede band met haar, op de dag dat ze begraven werd had ik ongesteld moeten worden, en toen bleek ik dus zwanger, ik heb haar dit dus niet kunnen vertellen terwijl zij anders de eerste was geweest die het had geweten, nu is het natuurlijk anders om een schoonmoeder te missen dan je eigen moeder, maar mijn vriend heeft het er erg moeilijk mee om zijn moeder te missen terwijl zijn eerste kindje op komst is, dikke knuffel bambie
hoi Carla, als eerste van harte gefeliciteerd! Zelf ben ik nieuw hier en hoop dat het mij lukt om dit berichtje te plaatsen op dit forum MAar daar kom ik dalijk vanzelf achter Mijn vriend en ik zijn bezig voor een kindje, nu bijna 4maanden. Mijn moeder is 3 jr geleden overleden en zelf ben ik nu 25jr. hoewel ik nu nog niet zwanger mis ik haar ook al, zou zo graag nog wat dingen willen vragen hierover. Ik denk dat ik haar vreselijk ga missen als het dalijk wel raak is. Ik zou het zo graag met haar willen delen, toch denk ik dat ze stiekum meekijkt, maar toch, in levende lijve is wel anders, natuurlijk! Ik hoop dat je het een plekje kunt geven en dat je volop van je zwangerschap kunt genieten! ! groetjes
Het lijkt me heel moeilijk om je moeder of vader tijdens deze bijzondere periode te moeten missen. Maar je moeder kijkt vast met je mee hoor! Geniet van je zwangerschap!
mijn moeder leeft gelukkig nog wel, maar woont in oostenrijk en ik in schotland, dus die zie en spreek ik ook maar heel weinig, wat ook zeker tijdens de zwangerschap heel moeilijk is. gelukkig komt ze voor de bevalling wel hierheen, maar het idee dat ze me niet zwanger ziet is toch heel raar..
Hallo Carla, Dat valt inderdaad niet mee. Helaas is mijn moeder ook overleden. Je wilt het haar zo graag vertellen en zien hoe ze reageert. Hoe ze oma is en met haar praten over de zwangerschap en de kraamtijd. Dit is mijn 3e kindje en bij de eerste 2 leefde ze nog wel, maar was ze al ziek. Gelukkig heeft ze mijn oudste 2 wel leren kennen. Maar ook nu nog vind ik het zo raar om weer moeder te worden zonder zelf nog een moeder te hebben. Koppie op meid!
ha meis, Mijn moeder leeft nog maar ik heb er bewust voor gekozen om geen contact met haar te hebben. Nu moet ik eerlijk zeggen dat sinds ik zwanger ben ik haar soms wel mis hoor. Toch kies ik er nog steeds bewust voor geen contact met haar te hebben. Helaas is deze keuze er voor jou niet en moet jij haar missen... sterkte daarmee meis! @ bambie > een geschenk van je schoonmoeder Liefs Shir
Wat herkenbaar, toen ik zwanger was van mijn 3e kindje overleed mijn moeder, ik was geloof ik een week of 8 zwanger en ik heb het haar nog wel kunnen vertellen. Toen dit zelfde kindje 8 maanden was overleed mijn vader en toen was mijn verdriet compleet, alletwee je ouders moeten verliezen in zo een korte tijd dat is haast niet te begrijpen. Ik heb in totaal 7 kinderen gekregen waarvan mijn moeder mijn oudste 2 bewust heeft mee gemaakt en mijn vader mijn oudste 3. Tijdens de zwangerschappen daarna besef je pas eigenlijk wat voor een gemis het is als je zelf je basis helemaal kwijt ben. In iedere zwangerschap kom je wel iets nieuws tegen wat je in eerste instantie aan je moeder zou willen vragen en in tweede instantie aan je vader. En als die er alle twee niet meer zijn kun je dus ook helemaal niets meer navragen en dat is een hard gelag. Ik ben gescheiden en heb een hoop ellende meegemaakt en in dat soort momenten van je leven heb je je ouders het hardste nodig. Maar ook nu ik het geluk weer heb gevonden en zwanger ben van mijn huidige man wil je dingen met je ouders delen en dan wordt je weer met je neus op de feiten gedrukt dat je dus een "weeskind" bent. Ondertussen is mijn moeder bijna 17 jaar geleden overleden en mijn vader in september 16 jaar, ik merk dat het verdriet wel slijt maar het gemis wordt iedere dag groter, lfs. Nicole
Heb helemaal geen ouders meer. Vader overleden toen ik 14 was, en mijn moeder toen ik net 18 was. Heb het er sinds de positieve testen (2e voor de zekerheid ) toch behoorlijk zwaar mee. Je begint het aan iedereen te vertellen. Je schoonouders worden opa en oma. en mijn ouders... ja. Heel dubbel voor mij momenteel. Denk nu ook heel vaak van hoe was dat toen mijn moeder van mij zwanger was. En heb eigenlijk niemand die me daar antwoord op kan geven. Vond vorige week mijn moeders zwangerschaps/geboorte dagboek dat ze voor mij had bijgehouden. Daar was ik wel erg blij mee. Maar dat maakt het ook allemaal wel weer heel zwaar.
Kan me voorstellen dat het heel moeilijk is, zeg om je moeder nu te missen. Mijn oma is 4 april overleden en die mis ik heel erg. Mijn moeder mist haar nog meer natuurlijk. Het is heel vreemd om zo met dood en leven geconfronteerd te worden. 't Verlies van mijn oma heeft me toch doen besluiten om bij de 20 weken echo te horen of ik een jongen of een meisje krijg. Een meisje wil ik heel graag vernoemen. Mijn moeder leeft nog maar ik miste haar wel heel erg in het begin, door al die hormonen wat emotioneler en ik dacht ook steeds wat overkomt me allemaal! Dan is het heerlijk om dat met je moeder te delen want die begrijpt je.
Mijn mama leeft dan nog wel, maar heb heel weinig contact met haar. Door omstandigheden en ivm de depressie van mijn vader die daarnaast mijn man niet echt wil accepteren, heb ik haar de afgelopen 9 maanden slechts 1 keer gezien. Ik heb ze wel verteld dat ik zwanger ben maar verder spreek ik ze er nooit over en ze houden nogal de boot af. Het bittere is ook een beetje dat ik verhuisd ben naar een nieuwe woonplaats en hier niemand ken behalve mijn man en dat mijn schoonouders mij ook niet willen accepteren. Me man werkt nogal veel dus moet toch alles een beetje alleen uitzoeken en kopen en dan mis ik mijn moeder wel.. Jaren geleden had ik toch wel andere ideeen over hoe het zou zijn wanneer ik zwanger zou zijn. Bijvoorbeeld om te gaan winkelen met mijn moeder en haar om adviezen te vragen.. maar goed..
ik heb mijn mama verloren toen ik 13 was aan borstkanker, nu alweer 10 jaar geleden. bij de eerste zwangerschap had ik het er echt moeilijk mee maar nu bij deze zwangerschap nog veel moelijker. het gaat echt nooit weg en met de leuke en de moeilijke momenten wordt het alleen maar zwaarder. de pijn gaat echt nooit weg.
Hallo Carla (en de anderen), Helaas kan ik me ook bij deze lijst aansluiten. Mijn moeder is nu ruim drie jaar geleden aan kanker overleden. Ik was toen nog bezig met afstuderen en ze vond het verschrikkelijk dat ze niet bij mijn buluitreiking kon zijn. Over kinderen konden we het bijna niet hebben, want het idee dat ze dat zou missen kon ze niet bevatten. Ze dacht ook dat dat nog wel een tijd zou duren. Het is zwaar geweest en het blijft zwaar. Vorig jaar is mijn tante (mijn moeders eeneiige tweelingzus) ook overleden aan kanker. Mijn nicht (een van mijn beste vriendinnen) was toen net zwanger van haar eerste kind. Ze heeft haar moeder nog kunnen vertellen van de zwangerschap, echo's kunnen laten zien en kunnen vertellen wat het zou worden. Ik vind het nu wel erg moeilijk dat ik dat niet heb, al heeft mijn tante haar kleinkind ook niet mee kunnen maken. Aan de andere kant: door al die ziektes ben ik ook tot de conclusie gekomen dat ik eerder kinderen wilde dan ik altijd gedacht had. Ik wil niet wachten om uiteindelijk net als mijn moeder en mijn tante mijn kinderen achter te moeten laten en veel van ze moeten missen. Sterkte allemaal! Lindangel P.S. Misschien kunnen we ons eigen clubje hier oprichten?
Een eigen clubje. Geen slecht idee. Wel waardeloze deelname voorwaarden dan. Als je moeder nog leeft mag je er niet bij :x (Sorrie, ik ben iemand van de zelfspot)
Wel fijn om te lezen dat anderen in hetzelfde schuitje zitten. Niet dat ik dit verdriet anderen ook gun, maar je voelt je zonder ouders al zo eenzaam, en lotgenootjes maken je toch iets minder alleen....
tja vandaag echo gehad en vanavond bij mijn pa langsgeweest en oooooo wat mis ik mijn moeder dan erg zeg! ze is juni 99 overleden maar dat maakt het gemis met dit soort dingen niet kleiner.
Mijn ouders leven gelukkig wel. Alleen moet ik mijn schoonouders missen, mijn schoonmoeder was als een 2e moeder voor mij en had deze zwangerschap heel graag willen delen met haar. Ook voor mijn vriend is het heel moeilijk dat zijn beide ouders dit niet mee kunnen maken. Heel veel sterkte allemaal en hoop dat jullie toch allemaal kunnen genieten van de zwangerschap.
hey, ben erg blij te horen dat ik niet alleen sta. Een clubje lijkt mij wel fijn omdat je toch dingen met elkaar kunt delen. Ik ben mijn moeder verloren aan borstkanker. ik was toen 21 en nog niet met kinderen bezig omdat zij al zolang ziek was. Nu woon ik samen en begin aan mijn eigen gezinnetje en wil gewoon dingen weten. Of zij dezelfde kwaaltjes heeft. En gewoon als het kindje er is, gewoon de moeder weetjes. Heb een lieve schoonmoeder hoor en ook een stiefmoeder maar toch het is niet hetzelfde. Ben de laatste week zo verdrietig en down, mijn vriend weet het maar probeer hem er zo min mogelijk mee te belasten. Heb alleen al wel besloten dat als het een meisje wordt ze als 2e naam de naam van mijn moeder krijgt. Carla
Hey allemaal, Helaas mag ik me hier ook bij het clubje aansluiten. Mijn vader is op 22 januari 2005 overleden aan een slepende ziekte. Ik mis hem elke dag. Ik kan soms zomaar op gegeven ogenblik beginnen wenen omdat er iets is waar ik aan denk. Het is vooral op de speciale momenten dat je hem het meest mist. Zo had ik het heel moeilijk toen ik een positieve zwangerschapstest had. Mijn, nu ondertussen man, heeft hem maar 6 maanden gekend, doch gelukkig begrijpt hij het wel. Ik ben net getrouwd en dit was ook voor mij een zeer moeilijk moment. Ik ben dus niet uit handen gegeven door mijn vader, mijn broer heeft dat gedaan. Hij neemt die vaderrol van hem over. Ik ga er van uit dat hij van boven uit alles goed kan volgen en dat hij ondertussen weet dat ik zwanger en getrouwd ben. Daar hou ik me sterk aan. groetjes.