Mijn moeder leeft wel maar ik heb nooit wat aan haar gehad, ze is alleen met zichzelf bezig en situaties creèren waar zij zelf beter van wordt, ik heb haar tijdens mijn zwanger toen nooit gezien, ik kon ook niet zelf naar haar toe want ik kon en mocht geen auto meer rijden omdat ik met mijn heupen zat, ik ben heel eenzaam geweest, mijn schoonouders zijn allebei al overleden.
voor mij geld het zelfde ik weet nu sinds 1 dag dat ik zwanger ben en k ben er heel blij mee. maar heb het nog niet aan me moeder vertelt me vader heb ik geen kontac mee, ik vind het echt erg want vooral in deze tijd is het leuk om er met je moeder over te praten. ik heb me man wel maar die zijn niet het zelfde als vrouwen mannen kijken er heel nuchtig tegen over
Gaan jullie je kleintje ook vernoemen naar de overleden ouder? Wij gaan onze met 2e en 3e naam vernoemen naar mijn moeder en naar een goede (ook overleden) vriendin. Mijn vader is wel betrokken bij de zwangerschap, maar het is toch niet hetzelfde. De vorige keren liet hij het een beetje over aan mijn moeder. Maar nu was het voor Sinterklaas speciaal zelf een babywinkel ingegaan en had een cadeautje gekocht. Kleertjes in de maat 56. Volgens mij was hij nog nooit zo'n winkel ingeweest en hij had het ook niet aan iemand anders gevraagd om wat voor hem te halen. Is was er zo van ontroerd, blij en verdrietig tegelijk.
Ik wou graag de voorletters in de naam verwerken. De B en de T. Had zelf eerst Britt voor een meid bedacht. Maar nou ken ik iemand die haar kind ook zo heeft genoemd en om eerlijk te zijn mag ik die vrouw ook voor geen meter. Wil nu mijn eigen kindje eigenlijk niet meer zo noemen. Verder had ik Bridget en Birgit bedacht, maar er woont al een Birgit bij ons in de straat en Bridget vind ik niet zo van naam. Als ik een jongen was geworden hadden mijn ouders mij Bas genoemd. Op zich ook wel een leuk idee, hebben ze toch meegedacht over de naam. Maar de neef van mijn man heet ook Bas en voor ons valt die naam dan ook af. Heb gelukkig nog even om erover na te denken. Maar vind het wel heel moeilijk. Mocht iemand ideeën hebben hoor het graag!
Mijn vader noemde Rudolf, ik heb geluk dat de peter van ons kindje Rudi noemt en dat is iets makkelijker om die naam als tweede naam te gebruiken. Op deze wijze kan ik mijn vader toch nog een beetje eren.
Je snapt toch zeker zelf wel dat mijn opmerking sarcastisch bedoeld was. Staat toch dat het wdan wel aardeloze voorwaarden zijn om lid van het clubje te worden, en dat ik iemand ben van de zelfspot. Als je niet snapt waar het over gaat kun je misschien beter niet reageren....
oke, dan komt de communicatiestoornis van mijn kant dacht dat je dacht dat ik dat echt als voorwaarde wilde stellen....
Ook ik kan me bij het clubje aansluiten. Mijn moeder is 8 jaar geleden overleden. Ik probeer er niet teveel aan te denken, maar voel me soms toch wel alleen doordat ik haar moet missen...
Zeer herkenbaar. M'n moeder is inmiddels al bijna 10 jaar geleden overleden. Alleen begon bij mij het echte gemis niet al bij m'n eerste zwangerschap, maar pas later, toen ik m'n eerste miskraam kreeg.
Nog even over dat vernoemen: Dat wil ik wel graag. Ik denk dat ik een meisje als tweede naam de naam van mijn moeder zou geven of een afgeleide daarvan... Maar wat dan als het een jongetje wordt? Hebben jullie daar al over nagedacht? Sterkte allemaal in deze tijden! Vergeet niet te genieten... Voor mij is het allemaal nog een beetje onwerkelijk. We hebben het nog aan niemand verteld. Ik denk dat ik het moeilijk krijg op het moment dat ik het aan mijn zusje en vader vertel. Aan de ene kant kijk ik daar naar uit, maar aan de andere kant vind ik dat wel moeilijk. Of als ik het straks verteld heb en moeders van vriendinnen me gaan feliciteren. Soms kan ik best wel jaloers zijn op moeders van vriendinnen trouwens... Van de week nog, mijn vriendin kreeg de sleutel van haar nieuwe huis. Stond haar moeder een beetje schoon te maken en drankjes in te schenken. Supertrots. Dat vind ik dan zo lief. En dat heb ik dus niet... Ik heb wel een vader natuurlijk, maar die moet nogal aan zijn rol wennen. Het is overduidelijk dat mijn moeder thuis de touwtjes in handen had. Helaas ook geen schoonmoeder trouwens. Dat is zo'n gevalletje van (bijna) geen contact. Dat mens schoffeerde mijn moeder nog op haar sterfbed. En die krijgt straks wel te horen dat ze een kleinkind krijgt (je kan het moeilijk verzwijgen, ook als je eigenlijk geen contact hebt). Het is eigenlijk niet eerlijk... Sorry dat ik zoveel schrijf. Ik moet er even vanaf! (En ik vind het wel fijn ook eigenlijk...)
Dit soort dingen kan je ook het best van je afschrijven met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik kan het er wel met vriendinnen over hebben, maar helemaal snappen doen ze dat niet. Ik ben ook benieuwd hoe het zal zijn de kraamweek. Ik kijk er ontzettend naar uit (de laatste loodjes zijn zwaar en ben ontzettend nieuwsgierig). Ik heb ook een roze (!) windlichtje gekocht voor op het graf van mijn moeder. Dat wil ik dan meegeven aan mijn vader met de vraag het daar te plaatsen. Oei, alleen al om dit hier te schrijven is moeilijk voor me.
ik hoor gelukkig niet tot het clubje. maar we zijn er natuurlijk wel bang voor. mijn moeder heeft polycistische nieren en moet waarschijnlijk binnen een paar maanden aan de dialyse. (haar nieren werken nog maar voor 10%) nu ben ik heel blij dat ik zwanger ben. en zij is ook super blij want ze was erg bang dat ze haar eigen kleinkinderen niet zou meemaken. nu hebben we van de week wel goed nieuws gehad. mijn vader heeft de zelfde bloedgroep als mijn moeder en zou dus donor kunnen worden. er schijnt dus toch nog een beetje zon voor haar. hopen dat we positief nieuws blijven krijgen!
lindaangel@ ja ik heb er aan gedacht ja de letters van mijn moeders naam marjo en er dan joram van maken bij een jongen maar tja dat lijkt mij nu iets te veel op joran vd sloot
als het een meisje wordt wordt haar 2e naam Marja en als het een jongen wordt maken we er jaram van. Zo heeft hij ook iest van zijn oma meegekregen