Hallo meiden. Ook kan me aansluiten bij het groepje. Mijn moeder is 6 jaar geleden overleden. En inmiddels is mijn zusje moeder geworden, en ben ik afgelopen jaar getrouwd. Mijn nichtje is vernoemt, heeft de naam van mijn moeder gekregen als 2de naam. Wij zijn nu ook al een tijdje aan het proberen, en ik wil ook gaan vernoemen. Mijn moeder heette Alie, en een meisje willen we Alise als 2de naam geven en een jongen Elia. Met de letters van haar naam. Ook vind het moeilijk dat ze niet met me mee kan leven. Gelukkig heb ik mijn schoonmoeder die een schat is, maar met je moeder over je twijvels praten is toch anders. En ze had zoooo graag oma willen worden!
Ook mijn moeder is 8jaar geleden overleden. Ik moet zeggen dat ik nu nog niet echt moeite mee heb, wel met bepaalde vragen en het vertellen aan familie. Ik ben ook bang dat het straks, tegen het einde aan, en tijdens bevalling wel erg moeilijk wordt. Wij gaan wel een gedeelte van mijn moeder haar voornaam gebruiken in de 2e naam van ons kindje.
Ik heb ook geen moeder meer. Ze is 12 jaar geleden overleden en ik mis haar elke dag. Ik had het ontzettend moeilijk dit weekend en heb veel huilbuien gehad. Ik was met mn man aan het praten over wanneer vertellen enz.. We gaan het over een tweetal weken vertellen aan familie en vrienden dat we zwanger zijn. Mn schoonouders zijn best wel lieve mensen en ze willen zo graag een kleinkind, ze zullen zeker blij zijn maar ik vind het heel moeilijk dat ik dit niet aan mijn moeder kan vertellen en haar gezicht kan zien. Mn pa zal het wel best vinden maar veel emotie verwacht ik er niet van. Ach ja.. niets aan te doen. Als ik een dochter krijg dan zal die de naam van mijn moeder krijgen. Die is heel origineel en vindt hem ook heel mooi. Als het een jongen wordt mag mn ventje de naam kiezen. Wat mis ik haar...
Mijn moeder is 70 en leeft - maar zij heeft Alzheimer en woont sinds kort op de gesloten PG-afdeling van een verzorgingshuis. Toen we haar vorige week een rompertje gaven begreep ze het niet, hetgeen wij al verwachtten. Maar zelfs nadat we uitgelegd hadden dat ik weer zwanger was en ze dus weer een keer oma zou worden bleef de reactie erg lauw. Eens per dag ga ik met haar mee naar de rokerskamer, zodat ze een sigaretje kan roken. Telkens weer de vraag: goh, heb jij geen sigaretten meer? Dan leg ik uit dat ik gestopt ben omdat ik in verwachting ben en wijs op mijn buik. Maar dan volgt er nauwelijks een reactie. Ze begrijpt het gewoon niet meer goed en dat is Alzheimer: niet alleen dementie maar ook alles niet meer begrijpen. Dat doet zeer. Maar ik weet dat ze het geweldig zou hebben gevonden, als ze alles nog begrepen zou hebben. Ik hoop maar dat ze het beter begrijpt en onthoudt als m'n buik echt dik is. Onze baby zal het eerste familielid zijn dat ze keer op keer niet zal herkennen Gelukkig heb ik een hele fijne en gezonde schoonmoeder én we hebben zelfs de oma van mijn man nog. Zij wordt over 2 weken 92 jaar maar kreeg spontaan tranen in haar ogen toen we vertelden dat ze weer overgrootmoeder werd. Wat mijn vader betreft: hij stierf in '97, toen onze oudste dochter 4,5 maanden oud was. Ik miste hem erg tijdens de 2e zwangerschap ('98/'99) maar toen ik op de OP-tafel lag i.v.m. keizersnede, had ik zo sterk het gevoel dat hij bij me was. Het was verdrietig en fijn tegelijk; voor mijn gevoel waakte hij over de baby en mij.