Dat gestress en paniek idd dat snap ik ook nooit zo goed. Daar ben ik ook te nuchter voor. De controles is bij mij ook echt een noodzakelijk kwaad want leuk vind ik het niet, de vk vind het ook altijd maar raar dat ik geen vragen of zorgen heb, tja waarom zou ik elk krampje gaan bespreken wat heeft het voor zin. En nee ik struin ook geen winkels af, eerlijk gezegd heb ik helemaal geen zin om te shoppen, denk dat het op het laatste moment mijn vriend naar winkel sturen word om alles nog bij elkaar te sprokkelen. Nou heb ik ook nog veel van de eerste dat scheelt ook. Vroeger dacht ik altijd, adopteer wel of ik zoek een draagmoeder.... Wel weet ik dat ik straks gek ben op me kleintje en daar doe ik het voor, dat de tijd maar snel mag gaan....
Ik baalde de eerste paar maanden ook hoor. Ik was misselijk, had nergens trek in, mn vriend mocht me niet knuffelen want ik vond dat hij stonk en dat vond ik weer zooo erg dat ik daardoor ook weer een jankbui kreeg.. zoenen mocht ie me al helemaal niet. En ik dacht echt hoe kunnen mensen zeggen dat het het geweldigste is? En dat je je zo goed voelt en stralend en dat sommige wel hun hele leven zwanger zouden willen zijn?! Toen de helft van mn zwangerschap erop zat ging het op een of andere manier beter. Ik voelde me prettiger, vond mn buik mooi en hoopte dat iedereen nu ook kon zien dat ik zwanger was! Op het werk zeggen mensen nu ook dat ik er stralend uit zie. En zo voel ik me ook wel ondanks de ongemakken met lopen en steeds volle blaas kan ik nu veel meer genieten dan in het begin. Dus wie weet komt het bij jou ook nog wel! En ja ik heb nog steeds de andere kant, ik kan wel janken dat k mn mooie winterjas niet aankan, of mn uggs met veel moeite moet aantrekken.. dat ik niet eens normaal kan winkelen! ik voel me soms zo beperkt... Maargoed het is het allemaal waard zeggen ze
Hier wil ik toch even op reageren. Dit dacht ik namelijk ook altijd. Geniet van je zwangerschap en als het misgaat dan zie je het dan wel. Dan weet je dat het vruchtje niet goed was enz. Nou tot ik zelf een miskraam kreeg. Dolblij was ik met de 1e zwangerschap geloof niet dat ik me ooit gelukkiger heb gevoeld na die positieve test. Tot het misging met 6 weken man wat heb ik daar last van gehad, wat een intens verdriet. En alle argumenten dat het niet goed was enz. kon ik prima bedenken maar emotioneel werkte dat bij mij echt niet. Nu bij deze zwangerschap was mooi die intense blijdschap weg na die positieve test, vooral de angst dat het weer mis zou gaan. En wederom kon ik het allemaal beredeneren en ben ik van mezelf ook echt een nuchter type maar toch die angst was zo aanwezig. Dus sindsdien snap ik die angst en onzekerheid van andere vrouwen ook. En dat heeft niet altijd met een gevoelige miep te maken maar ook met de omstandigheden. Even off-topic maar kon het niet laten hier even op te reageren. En wat betreft zwanger zijn tot nu toe vind ik het echt niet leuk. Vreselijk misselijk, 24/7 beroerd wordt er ook 's nachts wakker van enz. Maar hoop dat het in het 2e trimester beter gaat.
Oh juij toch ook gelijkgestemden op dit forum! Zwanger zijn, eerlijk, ik vind er helemaal niets aan! Van misselijk en moe naar hoofdpijn, maagzuur, bekkeninstabiliteit, een gigantische buik, je eigen kousen en schoenen niet meer kunnen aantrekken, niet meer kunnen epileren/scheren zoals voorheen, etc. Wou dat die 9 maanden nu al voorbij waren... Het enige wat ik (nu nog) leuk vind, is het bewegen van de beebjes, wat me toch wel geruststelt dat alles goed gaat daarbinnen. Roze wolk? Niet voor mij weggelegd...
Dan zal ik hier ook nog even off-topic op reageren. Geloof me, been there and done that, zeg maar...ben na 15 jaar voor het eerst zwanger en nog wel spontaan ook en dat na alle IUI-behandelingen, teleurstellingen, miskramen etc. Heb altijd dezelfde instelling gehad. Het is ook helemaal niet erg om af en toe onzeker te zijn. Daar heb ik alle begrip voor. En daar heb ik het echt niet over...maar als je hier sommige berichten lees, dan vraag ik me echt af of die personen zelf nog kunnen nadenken en relativeren, maar vooral vertrouwen hebben in zichzelf/eigen lichaam/etc.
Ik ben nu 31 weken zwanger en vind t nog steeds niet leuk. De schopjes zijn leuk. ik heb een mooie buik zolang niemand t maar bloot ziet, tijgerprintje. Maar verder.. nee, ik zou liever een ei leggen en daar een maand of 9 voorzichtig mee zijn Nou heb ik ook niet echt een makkelijke zwangerschap, dat zal vast schelen. Een kennis is zwanger en helemaal in de wolken vanaf dag 1. Nou, ik niet. Ik kan niet wachten tot hij of zij er is, maar ik vind t 9 maanden afzien! Voel je dus niet rot, dat mag namelijk best!
Aha op die manier, dan begreep ik je berichtje niet goed. Wat geweldig dat je nu zwanger bent, gefeliciteerd!! En dat je daar ook gewoon van begin af aan zo vertrouwen in heb gehad, super.
Ik ga even off topic mee. Knap hoor dat je zo de moed hield Imo. En Emsy, die angst is hartstikke begrijpelijk. Ik ben zelf ook een nuchtere muts, kan goed relativeren en sta meestal boven al die angsten. Maar ik geef het toch ook deels de schuld aan die hormonen hoor. Ik had er in het begin ook niet helemaal vat op. Ik werd er alleen een beetje een heks van hahahaha. Maar mee eens. Gewoon je koppie erbij houden en de situatie gewoon nemen zoals die komt. Ik kreeg ook een tijd geleden slecht nieuws. Moest opeens bedrust houden en eng eng eng. Ik ben toen maar eens gaan uitpluizen wat er aan de hand was en heb toen gedaan wat van me werd gevraagd. In paniek raken heeft niet zoveel zin. Brengt alleen maar extra stress met zich mee.
Zwanger zijn was bij mij synoniem met 9 maanden ellendig voelen, afzien, pijn lijden, geen leven meer hebben en ook grotendeels niet meer in staat om te werken (of voor je andere kinderen te zorgen...). Veel, heel veel last gehad van 'kwaaltjes'. 9 maanden overgeleverd en je leven 'on hold', compleet niet meer jezelf zijn. Nee, vond het echt niets. Bij de derde vond ik zelfs de schopjes vreselijk, omdat ik daar nog misselijker van werd . Als je vanaf week 5 al niet meer kunt functioneren duren 9 maanden echt vreselijk lang... Degene die dan weer eens goed bedoeld zei: Geniet ervan! Kon ze wel wurgen. Roze wolk was voor mij na bevalling .
Mee eens, en dan vooral de topics ik heb per ongeluk kaas, worst of whatever gegeten.... Zo dat was even off topic maar.moest ik kwijt... bij voorbaat mijn excuus 😉
Ieder z'n ding hoor dames, goed om het roze-wolk verhaal ook eens wat nuchterder te bekijken. Maar.. Wat ik me oprecht afvraag; waarom zit je dan op n zwangerschapsforum?
Ik vind zwanger zijn ook echt heel moeilijk Ik heb een vorm van reuma in mijn bekken, daar kwamen ze pas na de jongste achter. En heb nu hele goede medicatie, maar bij zwangerschap moet ik daarmee stoppen. De pijn die dan terug zal komen, daar kan en durf ik niet aan te denken. Dan laat ik me spontaan steriliseren. Ik ga ervan uit dat ik weer in de rolstoel beland en overal hulp bij nodig zal hebben. Het is dat het de enige manier is om een kind te krijgen en daar doe ik het voor, maar die hele zwangerschap kan me gestolen worden. Doe mij maar een winterslaap van 9 maanden En dat je dan vrouwen die op hun eind lopen voorbij ziet fietsen, oef dat is lastig. Ik gun het hen, maar had het mezelf ook gegund. Nou ja, gelukkig maak ik hele mooie baby's, maakt het weer een beetje goed
Wat fijn om te lezen dat er toch best veel dames zijn die er ook eigenlijk niks aan vinden! Ben nu zwanger van de tweede en vind er alweer niks aan. Bij de oudste de hele zwangerschap zo moe geweest. Nu een paar weken achter de rug (zo'n 5 weken) met genoeg energie. Maar sinds een week ben ik weer zo moe en kan ik zelfs staand slapen. Ook allemaal wat kwaaltjes. Op zich geen grote dingen maar het zorgt er wel voor dat ik me niet fijn voel. Het gevoel dat mijn lijf wordt geregeerd door de hormonen in plaats van door rationele gedachten staat me niet aan. En daarbij vind ik dat ik deze keer geen mooie buik heb. En al in een vroeg stadium zwangerschapssuiker wat op het ogenblik nogal mijn leven regeert. Ik weet waarvoor ik het doe maar zal blij zijn als ik me een paar maanden na de bevalling meer mezelf voel.
ik kom graag bij je mee zwemmen in die vijver.. want ik dacht altijd dat ik de enigste was ... Wat vond ik het vreselijk zeg man man.. ben niet ziek geweest of wat maar had hele erge BI.. ging kapot van de pijn.. waggelde als een eend, enorme pens (voor mijn gevoel, want mensen vonden t een mooi bescheiden buikje ) kon mijn eigen teennagels niet eens knippen. Nee nee.. Als mensen op t laatst zeiden tegen mij "ah die buik ga je echt missen het is zoooo heerlijk om zwanger te zijn" dacht ik echt die moet naar het gesticht ofzo ( hormonen ). de baby voelen schoppen vond ik wel heel bijzonder en de echos vond ik leuk. maar de rest nee niet mijn ding.
Zo ik was dit topic gestart, maar daarna helemaal niks laten horen met name omdat ik me ontzettend beroerd heb gevoeld. Dus nu even een update: Zwanger zijn is nog steeds niks voor mij haha Ik voel me weliswaar minder misselijk (bij mij houdt dit in dat ik alleen nog in de ochtenden boven de pot hang) maar ik voel me helemaal niet fijn. Ik zie enorm uit naar de komst van de baby en het kan voor mij niet snel genoeg gaan. Ben heel blij dat tot nu toe alle controles goed zijn, dat zeker! Ik zal me er toch bij neer moeten leggen dat ik nou eenmaal niet bij de vrouwen hoor die zich goed of zelfs geweldig voelen tijdens hun zwangerschap
Bij de eerste zat ik wel op een roze wolk.....eindelijk na 4 jaar zwanger! Nu wilde ivf niet lukken dus waren gestopt en toen 1 maand later spontaan zwanger.....geweldig.....helemaal overdonderd....wat eigenlijk kan dit helemaal niet, dus onwijs nerveus of alles wel goed was of ik wel echt zwanger ben. Gelukkig was alles goed en begon ik het te geloven daar was die roze wolk,....week 6 begon het 24 uur per. Dag misselijk kon de deur niet uit, was aan het kotsen of slapen. Van week 6 tot week 10 thuis gezeten. Toen ging het iets beter smorgens weer werken. Nog steeds misselijk gevoel en s avonds kotsen. Week 18 was het weg hèhè eindelijk genieten!! Week 19 begon ik rugpijn te krijgen en blijk nu ischias of bekkenpijn te hebben, kon amper lopen, bed in bed uit duurt een eeuwigheid ben zeker een uur bezig omdat het anders pijn doet, lopen kan alleen met ondersteuning, loop krom kan niet recht op staan. Dus weer volledig thuis. Morgen krijg ik fysiotherapie aan huis en dan weet ik ook wat ik nu echt heb. Vrijdag de 20 wekenecho daar verheug ik me wel op....eindelijk kleine man weer ff zien. Ondertussen ook nog een 4 jarige die aandacht wil, van alles regelen om haar op school te krijgen en ophalen Echt genieten is er nog niet.....hoop dat het spoedig komt, kan niet eens naar de winkel om spullen te kopen....dat thuis zitten ben ik ook zo zat!!!!
Ik heb ook nooit echt op een roze wolk gezeten. Was wel heel blij en heel benieuwd hoe het kindje er uit zou zien en of het een jongetje of meisje zou zijn. Maar die opmerkingen van geniet er maar van en na de bevalling over een roze wolk, dat heb ik nooit gehad. Met zwanger zijn had ik zoiets van het hoort erbij en zo is het nu eenmaal en na de bevalling was ik er te nuchter voor denk ik. Ik denk dat als je niet verwacht op een roze wolk te belanden het dan ook niet zo tegenvalt als er dingen anders lopen dan gepland.