Mijn ouders en schoonouders leven allen nog, maar mijn schoonmoeder heeft 2 jaar geleden een ernstig herseninfarct gehad. Daardoor kan ze nu niet meer spreken en kan ze weinig meer hebben van de kinderen. Mijn oudste zoon kan zich nog herinneren toen oma nog oma was (en opa ook een heel stuk vriendelijker en minder boos was). Mijn jongste en de toekomstige kleindochter niet. Ik heb daar momenteel heel veel moeite mee. Ik weet rationeel dat we niet te hard mogen klagen, zowel mijn moeder als stiefmoeder zijn fantastische oma's en mijn schoonmoeder is er wel nog. Maar ze is grotendeels geen oma meer. Het lastigste is eigenlijk dat mijn jongste er helemaal geen moeite mee heeft, juist mijn oudste vindt het heel moeilijk. Hij wil zo graag kletsen en knuffelen met oma en juist dat kan niet meer. Laatst was hij helemaal van slag omdat oma boos was geworden toen hij haar knuffelde. Zij schrok van zijn uitbundige omhelzing en was bang te vallen, daarom werd ze boos. Maar mijn jongen wilde gewoon oma een dikke knuffel geven. Het doet me zoveel pijn om dat dan te zien. Dit weekend gaan we met de hele familie weg en zowel mijn zoon als ik zijn er ook een beetje zenuwachtig over. Ik hoop dat hij niet de hele tijd op eierschalen loopt. Sorry, eigenlijk heb ik geen recht van spreken, maar na twee jaar geen vooruitgang zit ik inmiddels in de fase van rouwen om de persoon die zij was en niet meer zal worden.
Mijn moeder is 7 jaar geleden overleden, ze was toen 42 en ik bijna 21. Zwanger zijn viel mij heel zwaar bij de eerste en nu weer. Iedere dag is ze nog in mijn gedachten en ik praat ook nog heel veel over haar. Kan je geen tips geven want ik weet zelf niet goed hoe er mee om te gaan. Ik kan soms zo jaloers zijn als ik een zwangere met haar moeder bij de gyn zie
Hoi Femke, Wat heftig.... weetje, uit ervaring kan ik zeggen dat dat, iemand nog bij je hebben maar niet meer zoals hij of zij was, minstens zo pijnlijk is; het is ook een rouwproces, want iets wat was is niet meer. Dus heel begrijpelijk. Voel je niet schuldig, ieder heeft haar eigen verhaal en het is niet bot; jij en je zoon niet te vergeten hebben nu ook een rouwproces. Sterven doe je niet ineens.... Sterkte
Ha Bea, Lastig he, en die hormonen maken het er ook niet makkelijker op. Als ik jouw verhaal lees dan mag ik boffen dat ze mijn oudste nog heeft meegemaakt. Daar ben ik dankbaar voor en hoop voor jou dat je steun haalt uit de mensen om je heen. Het is niet makkelijk maar 'het moet dus het kan'.
Dit is heel herkenbaar! En hoef je je zeker niet voor te verontschuldigen. Mijn moeder was 17 jaar ziek, en vooral de laatste jaren was het al afscheid nemen. Ze was gewoon niet meer wie ze was. Het voelt alleen heel dubbel, rouwen om iemand die er wel nog is. De eerste zin die ik zei tijdens de uitvaartdienst van mn moeder: we zijn hier om afscheid te nemen, maar eigenlijk hebben we al lang geleden afscheid genomen...
Zo voelde het hier ook, het was goed zo. Mijn moeder kon niks meer, alleen maar op bed liggen, niet meer praten. Het was gewoon klaar. Het was echt een lijdensweg, voor iedereen.
Dankjewel lieve jellybean.... Ja ik kan nog heerlijk genieten van deze zwangerschap... En ja ik ben er ook heel grots op maar mis hem ook verschrikkelijk.... Vooral omdat hij door medische fouten is gestorven wat niet nodig was..... Dat maakt het er ook moeilijker op.... Maar ik ga door... Voor mijn dochter,man,mezelf en deze hummel