Mijn moeder is overleden aan een bloedprop in haar halsader die de hersenen is ingeschoten. Binnen 36 uur was ze er niet meer, heel plotseling dus. En bij jou? Ik wil iedereen trouwens, ook de mensen waar een ouder niet is overleden, maar waar je door de omstandigheden niet mee kan delen wat je zou willen, veel sterkte wensen. Het scheelt voor mij toch een beetje om dit gemis zo te kunnen delen. Als ik naar alle lieve woorden kijk die hier worden geschreven voel ik me een stukje minder alleen... Knuffel voor iedereen die 'm kan gebruiken!
Mijn moeder aan acute leukemie. Donderdags had ze bloed laten prikken. Zaterdag opgenomen in het ziekenhuis met bloedvergiftiging (toen wisten we dus nog van niets, bloedprikken was controle voor reuma). Maandag werden we gebeld dat het niet goed ging en toen we in het ziekenhuis kwamen, lag ze al in coma en anderhalf uur later was ze weg. Bleek dus achteraf door de leukemie te komen. Ze heeft een hersenbloeding gekregen, waar door de leukemie niets meer aan te doen was. Dus eigenlijk ook binnen een paar uur. (Met bloedvergiftiging denk je, ach, na het weekend weer thuis). En 3 maanden later overleed ook nog mijn neefje van 2 jaar oud (ook kanker). En idd, door te praten met lotgenoten in meer of mindere mate (overlijden of andere oorzaak) voel je je echt minder alleen.
Toevallig heb ik net een brief aan mijn moeder zitten schrijven, met wat echofoto's erbij. Mijn moeder leeft dus nog, maar ik heb haar al 4,5 jaar niet gezien. Ik heb ruzie gekregen met mijn stiefvader, en zij heeft volledig zijn kant gekozen en mij laten vallen. Daarna volgden er met kerst en mijn 30e verjaardag wel nog kaartjes van haar kant, maar verder niets. Ik ben heel lang heel erg kwaad op haar geweest, maar inmiddels heb ik haar vergeven. Dat wil niet zeggen dat ik weer met haar kan/wil omgaan zoals vroeger, want dat zal niet meer gaan. Maar ik ben niet meer boos op haar, en begrijp haar beweegredenen in zekere zin wel. Ik mis haar wel heel erg nu ik zwanger ben. Ik heb een lieve schoonmoeder en een gezellige stiefmoeder, maar die kunnen nooit je eigen moeder vervangen. Zelfs al was mijn moeder absoluut geen 'moederlijke' moeder, maar meer een vriendin. Toch mis ik haar advies, of een verhaal van hoe het ging toen ze zwanger was van mij. Ik heb nu bijvoorbeeld veel last van brandend maagzuur. Ik weet toevallig dat zij dat ook had toen ze zwanger was van mij, maar ik kan het niet delen met haar. Heel jammer vind ik dat. Ik merk ook wel dat ik dat verdriet bewust/onbewust wegdruk nu ik zwanger ben. Ik wil er niet om huilen, want ik ben bang dat mijn kindje dat onbewust oppikt in mijn buik... En ik wil hem niet met mijn trauma's opzadelen. Ik heb mijn moeder een kaartje gestuurd met het grote nieuws, toen ik 16 weken zwanger was. Ik kreeg een heel lief kaartje terug, daar was ik wel blij mee. Toch hou ik het contact op af en toe een briefje/kaartje over en weer sturen, en niet meer dan dat. Ik heb geen behoefte aan contact zoals het vroeger was, en mijn stiefvader hoef ik al helemaal niet meer te zien. Maar goed... ik realiseer me ook dat ik tenminste nog iets kán laten weten aan mijn moeder. Als je moeder er helemaal niet meer is, is het toch anders. Vreselijk moeilijk lijkt me dat... Sterkte meid xxx
Mijn moeder kreeg op haar 35ste borstkanker waar ze na bestralingen,chemo en een borstamputatie gelukkig van is genezen! na 2 1/2 jaar kregen we te horen dat ze longkanker had in een ver gevorderd stadium met uitzaaiingen in de hersenen. Augustus 1996 is mijn moeder hieraan overleden ...
Tjonge, wat hebben jullie al voor jullie kiezen gehad zeg. Mijn moeder leeft nog, maar ik heb amper contact met haar en ik kan dus ook geen moeder/dochter dingen met haar delen. Ik ben op mijn 16 e bij mijn vader gaan wonen. Mijn moeder is nog steeds niet volwassen (midden 50) en kampt nog steeds met psychische problemen. Ik had een hele goede band met mijn schoonmoeder maar zij is helaas zeven jaar geleden verongelukt. Ik mis haar verschrikkelijk en dat gemis wordt inderdaad alleen maar erger als je zelf moeder wordt. Zij zou een moord gedaan hebben voor haar kleinkinderen. Mijn moeder heeft mijn zoontje pas 2 keer gezien in 16 maanden tijd. Ik vind haar heel ondankbaar. De vrouw van mijn vader is een schat van een mens, maar ik mis gewoon back-up. Een schouder om af en toe op uit te huilen, om gewoon zonder een afspraak te maken ff koffie te kunnen drinken, iemand die soms eens met mijn zoontje gaat wandelen... 2008 was een rampjaar voor ons (buiten onze gezonde zoon en de zwangerschap). In februari ben ik geopereerd aan mijn galblaas terwijl mijn zoontje nog geen half jaar oud was, auto ingebroken, in de zaak lopen sommige dingen niet lekker vanwege ziek personeel, maagtorsie bij onze hond, verbouwingsproblemen, schoonvader is vorige maand overleden, en nu ben ik zelf ziek en kan nu dus al iedere week bij de gynaecoloog komen terwijl ik maar net halverwege ben. Sorry, voor mijn klaagzang, maar ook rond de feestdagen is zo'n gemis nog eens extra sterk. Knuffel voor jullie allemaal.
Heey meiden, Ik wens iedereen die een moeder mist tijdens hun zwangerschap heel veel sterkte! En hoop dat jullie ondaks het gemis van jullie moeder volop kunnen genieten van de zwangerschap! Veel liefs
mijn moeder is overleden aan borstkanker... nou ja ze had borstkanker en toen ze eer beter was werd ze anderhalf jaar daarna weer ziek door een tumor in haar hoofd... een uitzaaiing dus waarschijnlijk... het is toen heel snel gegeaan eind juli hoorden we dat en 11 september is ze toen al overleden ik heb helaas geen afscheid kunnen nemen want in een dag is ze zo verslechterd dat ze niet meer kon praten enzo. diezelfde dag is ze toen ook overleden
Hier ook een moeder zonder moeder, 3 jaar geleden overleed mijn moeder heel plotseling tijdens haar vakantie in Frankrijk, ze werd ziek daar en ze constateerden een gescheurde aorta, operaties en alles gedaan in Frankrijk, helaas hebben deze niet mogen baten en is ze in Frankrijk overleden.. Ik heb nog wel afscheid kunnen nemen van haar, sterker nog ik had haar hand vast toen ze overleed Ook ik mis mijn moeder verschrikkelijk, dat deed ik al toen ik zwanger was van Tim en nu dus weer.. Kan hier en daar wel wat dingen aan de zus van me moeder vragen, maar het is zo verschrikkelijk nadenken voor haar, dat ze eigenlijk geen antwoorden weet.. Toen ik net zwanger was van het brusje van Tim waren we in Scheveningen tijdens vlaggetjesdag. Daar was Rob de Nijs aan het zingen, en ik zeg net tegen mijn vriend:Als hij maar niet het nummer :'Deze zee' gaat zingen! (is gedraaid op de crematie van mijn moeder, ze was helemaal verzot op dat nummer) Ik had het nog niet uitgesproken en ja hoor, daar kwamen de eerste tonen van dat nummer dus al.. Nou toen stroomden de tranen direct over mijn wangen natuurlijk.. Zoals 1 van mijn vrienden al zei toen: Het is een teken van je moeder, dat ze het weet en dat ze bij je is.. Zeker met deze dagen is het gemis des te groter.. Dalijk haal ik de kerstspullen weer tevoorschijn en dan komt ook het kerstboompje van mijn moeder weer tevoorschijn, die heb ik gekregen van haar toen ik mijn eerste kerst op kamers doormaakte, en ik heb 'm nog steeds.. Vorig jaar heeft hij bij Tim op zijn kamertje gestaan en daar zal hij dit jaar weer staan.. Als ik dan zijn oogjes zie twinkelen als hij naar dat boompje kijkt, pink ik waarschijnlijk weer een traantje weg
Hey meis, Ik heb mijn moeder nog, maar ben mijn vader 15 jaar geleden verloren. Ook hem mis ik nog elke dag, en nu helemaal ivm het zwanger zijn. Het is en blijft moeilijk, gelukkig is de vriend van mijn schoonmoeder er voor me wanneer ik een vaderfiguur mis, maar het is toch anders als je eigen vader. Ik had hem graag met ons kleintje straks gezien, maar helaas gaat dat niet. Heel veel sterkte meis.
Ik heb mijn ouders gelukkig nog, maar de moeder van mijn man is overleden. Hij heeft het daar af en toe ook heel moeilijk mee, zoals met ons trouwen, nieuw huis gekocht, en nu de kleine. Wat het ook niet makkelijker maakt is dat zijn vader nu samenwoont met iemand die wij niet graag mogen, en die zich vreselijk aan ons opdringt nu ik zwanger ben..
Ik ken het gevoel maar altegoed. Mijn moeder is 2 jaar geleden overleden. Helaas heb ik ook geen schoonmoeder om op te leunen,aangezien zij ook al is overleden. Erg jammer dat ik haar nooit heb mogen leren kennen. Die huilbuien komen nog wel van tijd tot tijd,het zijn die hormonen die op hol slaan,denk ik. Het is wel erg moeilijk,maar met vertrouwen in God kom je er wel. Heeeel veel sterkte allemaal!
O meiden wat verschrikkelijk dat jullie je moeder of vader verloren zijn, en nu deze periode niet met ze kunnen delen. Vooral nu met de feestdagen en de zwangerschap wil ik jullie allemaal even een hart onder de riem steken. Ze zijn vast reuze trots op hoe jullie het allemaal doen, hoe goed jullie voor jezelf en kinderen zorgen. In gedachten zijn ze altijd bij jullie.
Mijn moeder is 4 jaar geleden overleden aan borstkanker. Ze is in 1996 voor het eerst ziek geworden (borst geamputeerd), maar in 2002 bleek dat er uitzaaiingen waren. Ze heeft daarna nog ruim 2 jaar geleefd en vooral de laatste maanden hebben we heel intens samen meegemaakt. Ik en mijn zusje zijn toen weer tijdelijk thuis gaan wonen en dat was heel fijn. We hebben toen gelukkig heel veel kunnen bespreken, alleen over kinderen kon ze eigenlijk niet praten. Ze zag er erg naar uit om oma te worden, maar dacht dat dat nog wel een hele tijd zou gaan duren (mijn zusje en ik studeerden allebei nog) en dus hadden we het meer over dingen die eerder zouden gebeuren, zoals ons afstuderen dat ze niet mee zou maken. Ze vond het ook te moeilijk om eraan te denken dat ze haar kleinkinderen niet mee zou maken... Ik heb haar tijdens mijn zwangerschap in vlagen heel erg gemist. Ik probeer mezelf ook een beetje te beschermen, maar de laatste dagen heb ik het wel zwaar. Het moeilijke van je moeder missen is dat er geen vervanging is. Niemand kan haar plek innemen. Helaas hebben we ook een erg slechte band met mijn schoonmoeder (borderliner) en mijn vriend is opgegroeid zonder vader, dus een schoonvader heb ik ook niet. Mijn vader heeft een nieuwe vriendin die heus aardig is, maar behoorlijk afstandelijk en gewoon anders... Mijn kind hoeft haar ook geen oma te noemen, vind ik. Uiteindelijk heeft mijn kind straks maar een grootouder: mijn vader. Na het overlijden van mijn moeder vond ik het al erg moeilijk dat mijn gelukkige jeugd (wij waren echt zondagskinderen en hadden het erg goed en fijn samen thuis) afgelopen was, maar nu komt dat wel terug. Nou, goed, ik kan zo nog wel uren doorschrijven, maar het komt erop neer dat ik iedereen in dezelfde situatie heel veel sterkte wens. We zullen het een plek moeten geven en ik denk dat het goed is om er regelmatig over te praten (of schrijven). Dat is toch de enige manier waarop je ermee om leert te gaan. Ik had het een soort van plek gegeven, maar deze nieuwe situatie, misschien wel de grootste verandering in ons leven, geeft natuurlijk een nieuw gemis. En dat geldt waarschijnlijk ook voor anderen. Je moet het eigenlijk opnieuw weer een plek geven en dat kost tijd. Ik troost mezelf maar met de gedachte dat ik de liefste moeder van de wereld heb gehad, ook al heb ik maar 24 jaar van haar kunnen genieten...
@Lindangel die gedachte geeft mij ook altijd erg veel troost mijn moeder stierf ook aan kanker begon ook in dr borst dat sloeg door naar de hersens toen ze stierf zat ze helemaal onder zelfs in der botten ik vind dus ook vaak troost bij de gedachte dat het beter is voor haar omdat ze nu geen pijn meer heeft en dat het beter is voor ons omdat we haar geen pijn meer hoeven te zien lijden ik vind daarom ook vrede bij haar dood want ze had alles gegeven wat ze kon en toch zei ze vaak ik doe te weinig maar tegen die ziekte kan je maar weinig doen en zkr als het de over hand heeft dan is je rust vinden in het hierna maals het beste... zonder haar pijn verdriet en een strijd die oneerlijk is hoe erg ik haar dan ook mis waar ze nu is heeft ze het goed dat weet ik zeker ze zal altijd bij me zijn in ieder geval in me hart liefs
ik weet niet of ik het hier kan neerzetten in iemand anders topic. maar vandaag is een rotdag voor mij. deze dag en aankomende nacht is mijn moeder nu dus 7 jaar geleden gestorven. ze had het heel moeilijk tot ze uiteindelijk vannacht om 3 uur bezweek. ik kan er verder ook met niemand over praten. mijn vriend begrijpt het allemaal niet zo goed zegt hij ook zelf hij vind het wel erg maar verder gaat zijn fantasie niet. mijn vader woont samen met iemand die nu maar eens vind dat het over moet zijn. hoevaak mijn vader ook uitlgegt dat een scheiding anders is dan een sterfgeval.het wordt vandaag 7 jaar maar voor mij gaat het niet over en ik denk van binnen voor hem ook niet. dus hem wil ik er ook niet mee lastig vallen, in het begin kwamen we samen op haar sterfdag om samen te eten enz. maar daar hoeven we nu niet meer mee aan te komen. sorrie, voor de vervuiling van dit topic. maar jullie begrijpen mijn gevoel wel denk ik.
Vervuiling doe niet zo raar het is heel begrijpelijk dat je het er nog steeds moeilijk mee hebt het is niet niets iemand verliezen waar je zoveel van houd en die gene waar je vader mee is die komt er zelf nog wel achter hoe dat is en ze zal zien hoe moeilijk het is en dan piept ze wel anders je een scheiding totaal niet vergelijke met een sterf geval iemand verlieze doet pijn maar je kan die persoon nog wel zien maar iemand voorgoed verlieze doet veel meer pijn want die persoon zie je nooit meer liefs debor