Dag lieve dames, Ik moet even mijn eitje kwijt.. De personen om mij heen zijn vooral heel erg met zichzelf bezig en staan anders in de situatie dan ik.. Wat zoek ik? Pff geen idee, even kunnen "kotsen" , misschien tips? Ervaringsdeskundigen? Ach wat.. anyway... Ik ben nu ruim 16 weken zwanger en vind dit geweldig. Na 2 jaar proberen en pcos, hadden we onze droom om ouders te worden eigenlijk zo goed als opgegeven. Natuurlijk blijft die behoefte er, maar de planning en het constant ermee bezig zijn was over. Ineens dan toch die positieve test, hoor je wel vaker natuurlijk.. En hoewel we natuurlijk een gat in de lucht sprongen, viel er voor mij meteen een donkere wolk over.. Want iemand die voor mij in dit plaatje thuis hoorde, waarmee ik al jaren droomde over mijn eigen kindjes, degene die ik ala eerste wilde bellen, kon ik het niet vertellen.. Mijn moeder is namelijk op 18 november 2014, een dag voor haar 52e verjaardag, door een noodlottig ongeval om het leven gekomen. Ik ben hier nooit overheen gekomen en zit nog altijd in een rouwproces (ja ik heb hulp). Nu dat ik zwanger ben voel ik de leegte meer dan ooit en hoewel ik het niet alles laat leiden of "verpesten" kan ik soms gewoon even niet verder.. Als ik bezig ben met plannen maken over wat dan ook realiseer ik me telkens keihard dat zij daar geen deel van zal uitmaken en dan komt die donkere wolk weer. Soms op dagen als vandaag weet ik me dan ook totaal geen houding meer te geven tegenover mezelf maar ook mijn naasten en lijkt het wel alsof iedereen het maar gewoon normaal vind. En dat terwijl ik dus middenin het verdriet etc zit. Hoe gaat men hier mee om? Hoe moet dat straks bij de bevalling? De eerste alles... Ik heb niet echt veel contact met de rest van mijn familie of die van mijn partner en hoewel ik met hem wel goed kan praten over mijn gevoelens mis ik iemand die weet waar ik het over heb zeg maar.. Zijn hier praat groepen oid voor? Bedankt voor het lezen, en sorry voor het "all over the place" verhaal.. Ik kan het niet echt ergens anders kwijt 😐
Ach meid toch ookal maak ik zoiets niet mee, kan ik best begrijpen hoe jij je voelt soms denk ik er zelf ook aan, moest ik mijn moeder niet meer hebben zou ik het moeilijk hebben daarmee.. wetende dat ik niets meer met haar kan delen. Dit is eenmaal het leven waar in mensen komen en gaan ookal doet dat laatste pijn. hopelijk wordt het straks beter wanneer je bezig zult zijn met uw kleintje Je zal er altijd aan denken, wanneer baby voor t eerst brabbelt, stapt, praat, fietst, naar school gaat enzovoort .. wens je veel geduld toe!
Zeer herkenbaar jammer genoeg. Mijn mama is 7 jaar geleden overleden (was 43 jaar, ik was er 21). Bijna 2 jaar geleden ben ik voor de eerste keer mama geworden en zo een gebeurtenis wil je natuurlijk met je mama delen. Ondertussen opnieuw zwanger en alweer dat gemis van het niet met haar te kunnen delen. Erg veel tips kan ik je niet geven, er zijn ontzettend veel momenten dat het verdriet komt bovendrijven. Tijdens mijn zwangerschap wilde ik weten hoe mij mama zich tijdens haar zwangerschap voelde, was ze ook misselijk geweest, was ze veel bijgekomen, ...??? Vaak heel banale dingen maar waar niemand anders je een antwoord op kan geven. Ik ga er niet om liegen, het doet pijn en het is met momenten zwaar. Ik laat het verdriet toe als het komt bovendrijven, dan ween ik eens heftig en laat ik de tranen de vrije loop. Dat lucht op, maar neemt het gemis natuurlijk niet weg. Ik besef dat je weinig bent met mijn tekst, want zelf ben ik er ook nog niet uit hoe je hier het beste mee om kunt. Ik wil je in ieder geval een fijne zwangerschap wensen en ik hoop dat je alsnog kan genieten. Veel sterkte Liefs, bea
Herkenbaar! Mijn moeder is in 2009 overleden en ik mis haar nog elke dag! zo ook uiteraard in de zwangerschap, de liefste kon ik het niet vertellen na 2,5 jaar proberen, geen reactie, geen tranen dat ze trotse oma zou worden, niets! in de zwangerschap heb ik t hier redelijk zwaar mee gehad maar eigenlijk nog zwaarder toen ik opgenomen werdt in het ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging en toen onze dochter met 29 weken geboren werdt waarvan ik zeker weet dat mijn moeder haar door die periode heeft heen geholpen. ik kan je helaas geen tips geven want die heb ik niet, het verdriet zal je echt niet zomaar los kunnen laten helaas. TS ik leef zo met je mee, ik weet nog als de dag van gisteren hoe ik me af en toe voelde. maar geloof me er komt een dag dat je het een plekje kan geven en tuurlijk blijf je haar missen, ik zou het raar vinden als dat niet zo zou zijn. als je het fijn vind mag je me wel PB'en.. dikke knuffel voor jou!
de verpleging zei dat het uitzonderlijk was dat ze geen beademing nodig had na naar geboorte met haar gewicht. toen ze 3 weken later longontsteking kreeg (ze woog op dat moment net een kilo) en aan de beademing, morfine en weet ik t wat allemaal moest wist ik zeker dat mijn moeder haar kleindochter heeft geholpen door deze zware weken. toen wist ik zeker dat mijn kleine meisje er door heen zou komen met hulp van oma*
Krijg er tranen van in mijn ogen. Iets helemaal anders maar ook ik was overtuigd van de aanwezig van mijn mama tijdens of net na de bevalling. Mijn mama is ' nachts overleden, om 2u10. IK ben om 00u29 bevallen en toen ik van de verloskamer naar de kraamafdeling ben gereden, passeerde ik op de gang een klok en het was op dat moment 2u10, het overlijdensuur van mijn mama. Ik was er van overtuigd dat zij alsnog de eerste was die wist dat ik bevallen was. Gaat het trouwens goed met je dochtertje nu?
Lieve Meagantje, ik krijg tranen in mijn ogen van je verhaal. Ik heb mijn moeder nog bij me (mijn vader is in 2011 overleden, ik was echt een papa's kindje), maar als ik me bedenk wat mijn moeder vooral de laatste jaren voor mij heeft betekend (3 miskramen, zoontje overleden 11 dagen na geboorte, nu weer zwanger) en dat ik dat had moeten missen, dan was ik ook goed radeloos geweest. Ook ik heb geen oplossingen voor je, alleen maar begrip. En je verdriet mag er zijn, uit dit, ook als je denkt dat je omgeving het niet hoort. Het verdriet valt soms vies tegen en niets vult dat verdriet echt op. En als je soms even niet verder komt, sta dan stil zolang als je nodig hebt. Mijn ervaring is dat mensen zo snel mogelijk willen doorgaan en gelukkig 'moeten' zijn, maar dit dwing je niet af. Verdriet en rouw hoort erbij. Neem het van dag tot dag, probeer niet teveel na te denken over alle eerste keren. Van die gedachten word je waarschijnlijk niet vrolijker en je weet nu eenmaal niet wat de (nabije) toekomst je brengt. Heel veel sterkte meid, voel je vrij om iig hier je hart te luchten.x
Hier ook geen moeder meer gehad. mijn moeder is in 2005 aan de gevolgen van kanker overleden... onze oudste is in 2012 geboren, vond het een vreselijk gemis. Kan er nu wel goed mee omgaan, maar alles in je eentje uitdokteren enz is toch best moeilijk soms. Je vind er wel je weg in dat zeker, maar het is wel enorm jammer. Ik geloof in ieder geval dat ze er toch nog op de een of andere manier is en dat helpt me enorm. Ik leer ook nog steeds van dingen die ze zei, omdat ik ze nu beter begrijp. enorme knuf in ieder geval, zoiets blijft een heel gemis, hoelang het ook geleden is
Lieve dames die zonder hun moeder de zwangerschap door moeten. Wat vreselijk verdrietig voor jullie! 😢 Ik kan me -gelukkig- niet voorstellen hoe dat moet zijn. Veel sterkte allemaal.
Mijn moeder is 11 jaar geleden overleden. In 2012 ben ik na 4 lange jaren wachten eindelijk moeder geworden van een fantastische dochter. Ik heb m'n moeder vreselijk gemist tijdens mijn zwangerschap en vooral daarna. Nog steeds als ik foto's van 4 generaties voorbij zie komen doet dat pijn. Ik was jaren alleen, en nu gelukkig met mijn dochter (en straks een tweede kindje) maar dat gemis blijft. Veel sterkte met dit gemis!
Ik heb m'n moeder nog maar m'n vader is nu 3,5 week geleden overleden.. Heb n miskraam gehad waar hij als enige vanaf weet , buiten mij en m'n vriend natuurlijk.. De dag na zijn crematie heb ik n test gedaan.. Ik was 10 dagen overtijd en wist eigenlijk al bijna zeker dat ik weer zwanger was.. Direct na de miskraam.. Maar wilde er niet aan door de emotionele periode van alles regelen enzo.. Helaas heb ik hem dit niet meer kunnen vertellen.. Alles is nu zo moeilijk, we gaan komende week vertellen dat er n kleintje komt en vind t zo moeilijk.. Hij was degene die ik t het eerst wilde vertellen en dat kan nu niet meer.. Bang ook voor e motionele reacties ivm mijn vader.. Maakt t natuurlijk extra moeilijk.. Ik denk dat al die moeilijke momenten zullen blijven, en bij je moeder zul je ook nog veel andere vragen hebben zoals hoe haar zwangerschap/bevalling was en gewoon simpele dingen zoals tips in de opvoeding.. Denk dat er weinig tips zijn, je zal er doorheen moeten hoe vreselijk moeilijk ook.. Ik ga een foto van m'n vader op t kamertje zetten en veel over hem vertellen tegen de kleine.. Doe vooral wat jou goed lijkt en als dat een keer flink huilen is dan is dat ook prima sterkte en probeer evengoed ook te genieten van je zwangerschap! Liefs
Wat verschrikkelijk moeilijk moet het voor iedereen zonder moeder zijn 😪 Ik heb alleen m'n moeder, geen contact met m'n vader. Ik geloof dat ik ook depri zou raken als ik haar niet meer had. Ook al zegt ze heel vaak dat ze dat niet wil en verschrikkelijk zou vinden om haar kinderen ongelukkig te zien vanuit de hemel. Ik hoop dat je je kracht ergens vandaan kan halen en mag denken;mijn moeder ziet altijd wat er gebeurt vanuit de hemel en ze is trots op me. Ik wens je heel veel sterkte en kracht! 😘
wat bijzonder dat je om 02:10 langs die klok gereden werdt! ik zou precies hetzelfde gevoel hebben als jij dat je moeder hebt meegekregen dat je een kindje hebt gehad.. het gaat goed met m'n meisje op wat kleine achterstandjes na, dank je voor het vragen.
Ik heb al langer geen moeder meer. Ze heeft mijn vriend ook nooit gekend. Ik heb het geen seconde ervaren als een groot gemis. Jammer wel, ik zou nooit echt kunnen zien hoe zeer die kleintjes op haar lijken. Maar moederloos zwanger worden was voor mij geen probleem. Er zijn inmiddels een aantal andere vrouwen in mijn leven die wijs zijn, ervaring hebben met het moederschap en hun beleving van de liefde en de zorgen van het moeder worden met mij delen. Van schoonmoeders en een stiefmoeder tot collega's en vriendinnen. Wat ik dus wil zeggen: hoe moeilijk het nu ook voelt: je bent niet alleen.
Ik ben mijn mams in juni 9 jaar kwijt, mijn dochter+ ben ik twee jaar terug van bevallen.. Ik weet dus hoe het is zwanger te zijn zonder een moeder. Ik zit nu nog in het rouwproces van mijn dochtertje, miste mams zo in de tijd dat ik haar verloor en nu.. Is mijn dochtertje bij mijn mams en zou ik niets liever willen dan ze bij deze zwangerschap te hebben.. Tranen als ik bij een babyshower was waar een trotse toekomstige oma zat.. Iedereen die verteld dat ze hun moeder bij de bevalling hebben gehad of na de geboorte om raad kunnen vragen.. Het doet pijn, dus snap je gevoel. Ik heb geen praatclub kunnen ontdekken maar je zou een groep kunnen aanmaken voor zwangeren zonder mams. Na het overlijden van mijn dochter heeft mij het geholpen op zp te praten met lotgenoten.. In ieder geval een dikke knuf voor jou
Mijn moeder is zit in de terminale fase en kan dus ieder moment overlijden..ik hoop alleen maar dat ze nog de geboorte mee mag maken...dat ze d'r kleinzoon straks nog even mag vast houden... Ik denk er niet al te veel over na..nu ze er nog is...maar o wat ga ik haar missen...gewoon bij bepaalde vragen of advies die ik alleen van mijn moeder wil hebben...dat ga ik missen... Hoe ik er straks mee om moet gaan? Geen idee....hoe ik er nu mee omga? Af en toe net als jij een donkere wolk...maar blijf er niet te lang in hangen...je moeder zal dat ook niet gewild hebben denk ik...en af en toe een donkere wolk en een traan laten is goed...dat hoort erbij.. Maar ook genieten van de zwangerschap en het kindje dat er straks is...de positieve dingen moeten er niet onder lijden zeg maar...
Mijn moeder is 19 jaar geleden al overleden op leeftijd van 45 jaar en ik was toen 19. Mede door haar ziekte , ze leed aan zware depressies en toen haar keus om zelf uit het leven te stappen heb ik 16 jaar gezegd dat ik geen kinderen wou. Met mijn huidige man veranderde mijn leven zo en is er plaats voor een kleine meid waar ik nu 21 weken zwanger van ben! Ondanks dat het al 19 jaar geleden is mis ik mijn moeder nu meer dan ooit...met mijn schoonmoeder geen goede bant en ook niet echt met de rest van mijn familie. Dit is best lastig en ik moet mijzelf er door heen slaan...ookal is mijn man erg lief voor hem en hij erg zijn best doet kan ik natuurlijk niet alles met hem bespreken en dat wil je maar met 1 persoon doen...maar helaas. Heel veel sterkte!
Wat moet dit n lastige tijd zijn nu met n dubbel gevoel.. Ik heb voor mijn vader t gevecht verloor hem t boek Vertel s pap in laten vullen. Dit is een serie boeken waarin allerlei vragen staan oa over de jeugd van diegene, ervaringen toen jij geboren werd enzo en voor de toekomst. Je hebt deze ook voor moeders. Wee niet of jij dit iets vind maar ik denk dat ik er later veel aan ga hebben, mocht ik vragen hebben kan ik t boek doorlezen en lezen wat hij geschreven heeft.. ik wens je heel veel sterkte toe de komende tijd en ook een hele mooie zwangerschap!