Over een maand ben ik 35 ... anderhalf jaar bezig en nu vandaag hadden we onze eerste afspraak in het ziekenhuis voor vruchtbaarheidsonderzoeken. In de wachtkamer vooral jonge stellen en twee stellen gesproken die al jaren bezig zijn. Des te meer het besef bij mij dat ik geen jaren heb, statistisch gezien. In principe ben ik jong, anderzijds naderen echt mijn laatste jaren, de kans om ooit nog moeder te worden. Soms vraag ik me af of ik hier in hemelsnaam aan moet beginnen. Want in principe zijn we heel gelukkig nu ook samen, met onze huisdieren. Je hoort toch ook dat het heel veel stress, gedoe en emoties met zich meebrengt. Maar aan de andere kant, het lijkt me geweldig om het te mogen ervaren, moeder te zijn. Ben benieuwd of er nog meer dames zijn die om wat voor reden dan ook laat zijn begonnen met kinderen krijgen en de medische molen ingegaan zijn. Tips en adviezen zijn ook erg welkom
ook ik was niet meer de jongste...heb er ruim 5 jaar (door allerlei omstandigheden ook) over gedaan zwanger te raken. toen ik net 37 werd om precies te zijn... Wij hadden alleen geen aanwijsbaar probleem, ik was volgens mijn tweede (en huidige) gyn super vruchtbaar en mijn man had niet een groot probleem, alhoewel hij niet het meest sterke zaad had maar dat hebben wel meer mannen en die kunnen hun vrouw ook gewoon zwanger maken zeg maar! wij wonen in griekenland en 35 is daar opzich niet zo heel erg oud...mijn arts zei toen: je bent niet heel jong meer dat je jaren hebt maar gezien je vruchtbaarheid heb je nog genoeg tijd! een maand erna ben ik zwanger geraakt net toen we besloten hadden om in januari te gaan praten over inseminatie met mijn eigen cyclus (zonder hormonen). ik weet hoe heftig het kan zijn om te voelen dat je niet veel tijd meer hebt en om te voelen dat het heel bijzonder moet zijn om een kindje te dragen en op de wereld te zetten (want dat is het!) en ook het idee dat we het niet slecht hebben met z'n tweetjes. ik ben wel heel blij dat het uiteindlijk (en spontaan) gelukt is...ik zal nooit de stress, het verdriet, de onzekerheid enz vergeten, voel het zo nog in me! wil zeggen dat het kan en dat je niet oud bent...blijf erin geloven en wat een vriendin van me zei toen: "Als je echt wil, ga ervoor ook in je hart en in je ziel!" mij heeft het geholpen...de weg van ivf is heel hard en zwaar maar als je echt wil...ik weet het van vriendinnen en heb het allemaal gezien. is er bij jullie een 'probleem' geconstateerd?
Dat zijn ze aan het uitzoeken, vandaag bloed afgenomen om te testen op hormonen, schildklier e.d. Ik heb wel een vermoeden, ik heb vrij lange en onregelmatige cyclussen. Gyn dacht daarbij aan teveel aan mannelijke hormoon te denken, maar wist ze ook weer niet zeker omdat ik geen overgewicht heb, dat schijnt vaak samen te gaan. Bijzonder dat er in een ander land (Griekenland) er alweer heel anders tegenaan gekeken wordt. Dat heb ik ook in Italie gemerkt trouwens. Fijn om je berichtje te lezen, dat geeft de burger weer moed
hoop dat mochten ze iets vinden, het iets is wat verholpen kan worden (bv met simpelweg kuurtje hormonen dat schijnt al vaak de oplossing te zijn!). overigens was mijn cyclus tussen de 30 en 35 dagen (meestal zo'n 32 dagen) wat wel regelmatig was, ging er niet onder of overheen...mijn twee artsen hier zeiden dat dat geen probleem is en hadden ook al bevestigd bij echo's dat ik gewoon een eisprong heb...dat wel...aan m'n hormonen niets te zien. ook niet na het onderzoeken van mn eileiders, die waren super doorgankelijk...ik dacht steeds: ik heb een probleem dat kan niet anders maar bleek helemaal niet zo te zijn uiteindelijk...waarom het dan wel zo lang duurde? dat is nooit duidelijk geweest. ik denk dat het een combi van vele factoren was!en wat pech erbij... maar geef dus de moed niet op, het komt in de meeste gevallen goed. uiteindelijk is er maar een klein percentage (ongelukkig) kinderloos...zijn ze je man/vriend ook aan het onderzoeken? wens je heel veel sterkte en hoop op gunstige uitslagen!
Ik wil hier ook graag even mijn 'ei' kwijt, hihihi... Ik ben in september 32 jaar geworden en wij hebben ook in oktober pas beslist om er echt voor te gaan. Ik moet wel zeggen dat ik sinds april 2010 al gestopt ben met de pil en wij het eigenlijk altijd voorzichtig hebben gedaan omdat wij nog met de bouw van ons huis zaten. Nu is dit sinds augustus achter de rug en van september heb ik een vast contract dus niets zou ons nu nog in de weg mogen staan. OK wij zijn nog maar enkele maanden aan het proberen maar toch heb ik het moeilijk om zoals iedereen zegt het lost te laten en de natuur zijn gang te laten gaan. Ik heb namelijk ook het gevoel dat ik niet eindeloos de tijd heb om alles zijn gangetje te laten gaan. Half januari heb ik zowiezo mijn 2-jaarlijkse controle bij de gene dus ik ga daar wel eens een uitgebreider onderzoek vragen.
Als je eenmaal beslist hebt om ervoor te gaan, dan is het loslaten van een enorme wens en drang naar het zwanger raken erg moeilijk...er werd mij ook altijd gezegd dat ik er niet zoveel mee bezig moest zijn maar dat lukt niet...en ik ben er altijd mee bezig geweest, soms minder maar de wens was altijd aanwezig. ook toen ik zwanger raakte dus zegt niks over wel/niet zwanger raken. wij zijn op vakantie geweest, op reis, heb een tijdje pauze ingelast, me op een studie gericht...niets hielp! toch ineens gelukt... onderzoek kan je altijd laten doen, heb ik ook gedaan toen ik in een relatie zat op mn 26e. alles zat toen wel goed, niet iets aantoonbaar fout, gewoon voor mn eigen geruststelling, maar die relatie is toen verbroken. ik leerde mijn huidige man pas op mn 29e kennen en toen ik ruim 31 was zijn we getrouwd en toen zijn we ervoor gegaan!dus 'laat' begonnen maar ik ken niet zo heel veel meiden die eerder dan 30 zijn begonnen...zowel in NL niet als hier!ik vind het ook niet erg laat...tenzij je drie of vier kids wil haha! ken trouwens ook voorbeelden van 35 jaar eerste kind en uiteindelijk 4 kids...dus kan wel!
Hier nog iemand die nogal aan de late kant is.... Nooit een echte kinderwens gehad , ja toen ik 15 was... Ben op mijn 15de aan de pil gegaan en altijd blijven slikken ondanks enorm veel klachten die afgedaan werden als onzin, onmogelijk en het zal wel tussen je oren zitten. Begin dit jaar gestopt met de pil en over gegaan op de nuvaring, gaf enige verbetering, en in augustus helemaal gestopt. Sinds die tijd voel ik me beter dan ik ooit gedaan heb! Vanaf oktober een enorme kinderwens en besloten om er voor te gaan! Hoop dat het nog mag gebeuren....
Hoi meiden, Hier nog een die last heeft van een tikkende klok... Ik ben op mijn 31e verjaardag gestopt met de pil en nu inmiddels al bijna 33,5. We zijn volgens het ziekenhuis volledig gezond en het is een kwestie van tijd voordat het een keer goed gaat (makkelijk gezegd) Maar na iedere miskraam voel ik me weer teruggeworpen naar start op het monopolybord en ik word er niet jonger op... Waar ik nog het meeste last van heb is dat iedereen in mijn omgeving me "inhaalt" voor mijn gevoel. Zelfs mijn kleine zusje heeft al een zoontje van bijna 3 en een baby. En die opgejaagdheid die ik voel zal vast niet helpen bij sneller gezond zwanger raken... Mijn advies voor jou, Katja, is om zeker de onderzoeken te ondergaan en dit te proberen. Je kunt nog altijd beter spijt hebben van iets dat je wel gedaan hebt dan van iets wat je niet gedaan hebt en nooit meer terug kunt draaien... Blijkbaar heb je een kinderwens anders zou je daar niet zitten toch? Heel veel wijsheid en geluk toegewenst! Liefs BB
Nooit de hoop opgeven!!!bij ons is het na ruim vijf jaar ineens toch gelukt!!!hoop dat t bij jullie nu snel raak is...!don't give up!!!blijf erin geloven hoe ontzettend moeilijk ook...ik heb altijd gezegd mijn tijd komt ook...