Ik zit echt in een dilemma.. Ik zit nu in ronde 3 en ben afgelopen 2 rondes enorm obsessief bezig geweest (ovulatietesten en gedaan na piek tot het afliep, temperaturen, elk dingetje opzoeken) Ik heb het deze ronde anders aangepakt en heb alleen op basis van mijn slijm een ovutest gedaan en die was direct positief. Die dag (vorige week dinsdag) onwijze eipijn gehad, dit was de eerste keer maar wauw dat kan zeer doen.. Ik denk nu zelf 8/9 dpo te zijn en voel van alles, heb onwijs veel last van mijn onderrug afgelopen dagen en vandaag enorme steken,mn borsten waren vandaag flink aan het branden en stijve tepels allday, mega koud gehad ook, en sinds ei witverlies wat nieuw voor mij is nouja je kent het wel.. nu heb ik ineens weer zo’n besef momentje van waarom weer zo obsessief. Ik heb me voorgenomen mijn menstruatie af te wachten omdat ik witte testen echt heel erg vind, ik ben er dan echt 3 dagen soort depri van maar ik wil toch ook eerlijk blijven tegenover mezelf… Hoe gaan jullie om met een negatieve test? Het is voor iedereen klote maar sommigen kunnen hier zo goed mee dealen…
Na 2 jaar negatieve testen kan ik er nog steeds de ene keer beter mee dealen dan de andere keer. Ik ben er niet obsessief mee bezig en doe per cyclus meestal 1 zwangerschapstest om echt te zien dat het niet gelukt is.. en soms kan ik dat beter aan dan de andere keer.
Door ervan uit te gaan dat het wel een jaar kan duren en dat dat heel normaal is. Hier uiteindelijk pas na 4 jaar een positieve test. Probeer afleiding te zoeken en geen hyperfocus op symptomen te hebben. Progesteron is a bitch en kan heel verwarrend zijn. Daarbij zou je met een regelmatige cyclus er ook voor kunnen kiezen om geen ovulatietesten te doen maar gewoon regelmatig te seksen. Geen ovulatietesten en zwangerschapstesten in huis halen. Dat is een keuze, het overkomt je niet. Je hebt zelf invloed op de mate waarin het je bezighoudt
Het went wel, hier na 4,5 jaar pas de eerste positieve test (wat mis ging). Ik vond de onverwachtheid van de menstruatie altijd veel zwaarder. Deed altijd een test de dag ervoor. Even een dagje (of soms 2) kniezen en weer door. Bij de tweede en derde beidde ruim een jaar, had het bij de derde wel even zwaar toen alles voor de 2de keer op was. Had nog maar 4 maanden terug een punctie gehad en dan nu weer een punctie traject in. Toen ben ik zeker wel de. Dag of 3 van slag geweest. Tsja, gun je zelf een offday maar geef jezelf, verwen jezelf met chocolade/sushi/wijn wat voor jou werkt en geef jezelf vervolgens een schop onder de kont. De tijd vanaf menstruatie tot paar dagen voor ovulatie is heerlijk, nergens aan denken, geen testen, geen kwaaltjes. Probeer daar dan van. Te genieten. En hou er rekening mee, het duurt gemiddeld een jaar.
Hier inmiddels ruim 2 jaar en 2 miskramen verder. De ene maand kan ik het beter handelen dan de andere. Ik zelf moet wel ook echt bezig zijn met ovulatietesten etc omdat ik moet weten wanneer de donor moet komen. Maar ik denk dat als ik in jouw situatie zat en pas net begonnen was dat ik nog geen ovulatietesten etc zou doen maar regelmatig sex zou hebben. Dan ben je er mss ook wat minder mee bezig. Maar als je eenmaal het besluit hebt genomen dat je graag een kindje wil is elke maand dat het niet lukt gewoon k*t.
In oktober besloten wij ervoor te gaan. Deie weken later had ik een positieve test in handen. We waren zo gelukkig! Tot... ik eind november hoorde dat het embryo niet meer leefde, begin december ben ik behandeld ivm ma. Sindsdien proberen we weer. Nu dus in ronde 6. Rationeel weet ik dat die ene keer heel veel mazzel was. Dat het ook een paar maanden kan duren. En nu is het elke maand janken.... Week 3 gaat nog wel, maar week 4 voel ik echt alles. Loslaten lukt gewoon niet
Dat lijkt mij juist ook verschrikkelijk. Denk dat het dan alleen maar moeilijker wordt. Ik hoop dat je snel wel een positieve test in handen hebt! TS. Ik zit nu pas in ronde 3. Hier heel nuchter, alleen vind ik het vervelend dat ik soms wel iets lijk te zien. Ik bedoel, soms twijfel je of je een streepje ziet. Dat hij wit is vind ik dan nog beter dan dat twijfelen en dan uiteindelijk toch ongesteld worden
Op onze jongste hebben we ruim 3,5 jaar moeten wachten. En ja, dan wennen negatieve testen wel. Uiteindelijk via IVF snel zwanger geworden en nu weer snel zwanger na een cryo terugplaatsing. Je hebt eigenlijk geen keus, je zal ermee moeten dealen. Ene keer gaat het makkelijker dan de andere keer. Soms even heel boos zijn. En ook proberen over je gevoelens te praten. Toen wij lang bezig waren heb ik het ook gedeeld met familie. Dat gaf ook wel lucht. Maar je zit nu in ronde 3. Ik zou de ovulatietesten enz even aan de kant leggen om er iets rustiger in te staan. Stel, het gaat nog even duren, dan wordt het anders nog een héle lange zit. Tot 1 jaar is normaal, daarna kan je via de huisarts een doorverwijzing krijgen naar het ziekenhuis/kliniek voor onderzoeken. Heel veel succes!
Het eerste jaar op z'n beloop gelaten en niet vaak getest, het tweede jaar werd zwaar en in het derde jaar dacht ik helemaal nooit zwanger te worden. Ik heb ook veel testen versleten. Het went inderdaad, zo vaak een negatieve test. Maar het is en blijft kut. Nu ook alweer veel terugplaatsingen gehad (ivf) en of de testen blijven negatief, of het wordt een miskraam. De hoop op een goede zwangerschap blijf ik wel houden, anders is het niet vol te houden. Ik blijf ook kijken naar de mooie, fijne dingen in het leven die wél goed gaan. Misschien helpt het je om voor jezelf de dingen te benoemen waar je blij mee bent? En lief zijn voor jezelf!