Hoi allen, Ik zit met een probleem dat ik graag wil delen. Drie jaar geleden heb ik mijn partner ontmoet en hij woonde toen nog bij zijn moeder en had ook een hond. Hij heeft de hond nooit alleen verzorgd, maar altijd samen met zijn moeder. Ook verkeerde hij in een lastige financiële situatie. Toen we gingen samenwonen in een appartement, heb ik dat appartement geregeld en de meeste kosten betaald. Ik heb financieel hem veel ondersteund. We zijn nu net verhuisd naar een koopwoning en dit is ook mogelijk geweest vanwege mijn financiële situatie. Mijn vriend wil altijd graag dat de hond bij ons is, maar ik wil dat liever niet. Ik vind een hond leuk, maar ik heb gemerkt dat ik het niet leuk vind om dagelijks de hond te hebben. Ik accepteer soms dat de hond er is, maar een volledige toezegging heb ik nooit gegveen. Daarnaast heb ik ondertussen gemerkt wat voor een aandacht en zorg de hond vraagt. Wij werken allebei fulltime en ik vind het niks om dan een hond te hebben. De hond heeft tijdens onze relatie ook twee keer een andere hond gebeten die opgetild werd. Volgens mijn partner is dat de schuld van de hondeigenaren, aangezien zijn hond altijd lief is voor honden, zolang een hond niet opgetild wordt. Volgens mijn partner hoor je een hond niet op te tillen. De hond is vaak ook lief, maar het is wel een pitbull. En daardoor vaak impulsief en explosief en naar mijn idee is zijn gedrag soms moeilijk te voorzien. Daarnaast heb ik twee cavia's die niet met de hond kunnen, dus die zet ik altijd uit het zicht voor ons en de hond als de hond langskomt. Nu is er een baby op komst en merk ik dat ik mij veel zorgen maak over de ontmoeting van de hond met de baby. Ik vertrouw de hond niet volledig. Mijn partner denkt hier heel anders over; hij is gek op de hond en vertrouwt de hond wel. We hebben hierdoor veel discussie en gedoe. Ik wil graag mijn baby beschermen en ik vind het niet prettig om in een situatie te komen die verkeerd gaat lopen. Mijn partner heeft weinig geld, dus de kosten voor een dierenexpert zou ik ook weer op mij moeten nemen, terwijl de ontmoeting van de baby met de hond totaal niet in mijn belang is en mij alleen maar stress geeft. Ik heb de hond naar mijn idee echt een kans gegeven, maar zeker toen die twee keer een hond gebeten heeft (met als gevolg dierenarts operaties), ben ik heel huiverig geworden. Ik merk dat deze situatie mij veel stress geeft tijdens de zwangerschap. Ik ben bang onder druk gezet te worden door mijn partner dat de hond de baby zal moeten ontmoeten. En ik ben bang voor hoe de hond zich zal gedragen. Ik heb deze angst al vaker besproken, maar mijn partner ontkent dat ik hier bang voor moet zijn.
Als ik eerlijk mag zijn.. En dit is geen aanval!! Maar enkel mijn mening: Ik heb de liefste honden op aarde (vind ik), maar al mijn 3 honden bijten een hond die opgetild wordt. Mijn honden (60 kg per stuk) zijn groot, op het moment dat je een kleinere hond optilt, maak jij als mens, de machtsverhoudingen gedwongen andersom (deze hond was eerst kleiner). Dit gaat eigenlijk nooit goed. Mijn man heeft in het bos eens mijn jongste hond opgetild toen een bazin haar chihuahua optilde, waren ze weer gelijk. Je hebt het over zijn geld, jouw geld. Wordt het dan ook zijn baby, jouw baby? Ik heb totdat ik kanker kreeg, het grootste inkomen gehad. Ons koophuis is ook gekocht door mij. Het is ons geld, ons huis, onze kinderen. Mijn punt is, waarom is het voor jou zo belangrijk alles gescheiden te houden? Wat is er gebeurd, of nu aan de hand, dat je vindt dat het op een weegschaal moet?
Als de hond gaat bijten op het moment dat een andere hond wordt opgetild (uit bescherming, vermoeidheid of wat voor reden dan ook), dan vind ik dat wel iets om naar te kijken ondanks dat Beay hetzelfde ervaart met haar honden. De mens bepaalt op dat moment dat de kleine hond even opgetild mag worden en dat is zijn/haar goed recht. Ik vind dat niet gek. Als de hond ook niet kan met cavia's terwijl deze bijvoorbeeld gewoon veilig in de kooi zitten, en de hond de cavia's in de kooi niet met rust kan laten, kan ik me wel voorstellen dat je je dan afvraagt hoe dat dan zal gaan met de baby. Hoe reageert de hond precies als je de kooi gewoon laat staan? Wordt er dan volop geblaft of is het vooral continu kijken naar de cavia's en verder niks doen? In het laatste geval is het gewoon een kwestie van 'wennen'. Laat de kooien dan maar gewoon staan. De hond leert vanzelf wel dat er niks mee te doen valt. Maar los van de hond, het gaat in dit verhaal naar mijn idee niet alleen maar om het gedrag van de hond. Maar het gaat ook om jou. Jij vindt het eigenlijk niets om een hond te hebben, dit zal de hond ook goed kunnen voelen (onbewust geef je dan toch signalen af wat de hond kan voelen). Ik denk daarom dat het belangrijker is om te bespreken met je partner: Hoe sta jij in het huis/gezin/leven met zijn hond? Je geeft aan dat je nooit 'toestemming' hebt gegeven om de hond dagelijks in huis te hebben, maar begrijp ik het goed dat dat nu wel het geval is? Zo ja, hoe lang is de hond dan al fulltime in huis? Het is raar als de hond bv. al een jaar in huis is en je daar niets over hebt gezegd. Dan wordt het toch een heel ander verhaal om je partner te overtuigen dat het anders moet met de hond.
Ter verduidelijking: Momenteel woont de hond niet bij ons. De hond verblijft hij zijn moeder. De hond is hier soms in de weekenden. Mijn vriend dringt daarop aan en dan accepteer ik dat soms. Mijn vriend heeft hoge schulden gehad, daardoor heb ik momenteel ook financiële zorgen voor als er straks een baby komt. Ik heb al veel op moeten vangen en een groot deel van zijn schuld afbetaald met eigen geld, omdat ik de stress van de schuld niet meer wilde. Ik werk fulltime om het te kunnen bolwerken allemaal. Ik wil na de zwangerschap 1 dag minder gaan werken. Ik snap dat je in de liefde e.e.a. voor elkaar over moet hebben hoor, maar ik vind het soms wel ver gaan. We hebben naar mijn idee de keuze voor dit huis gemaakt voor een gezin en niet zodat de hond opeens hier vaker kan zijn. Mijn partner ziet het naar mijn idee als een gelegenheid dat de hond hier vaker kan zijn. Daarnaast ben ik gewoon heel bang dat er een keer iets misgaat met de baby. Moet ik die angst opzij zetten voor mijn partner, omdat hij wil dat de hond hier af en toe is? En dat betekent dus dat ik dan altijd zorgen heb?
Als de hond er af en toe is, hoef je dus niet altijd zorgen te hebben (als blijkt dat dat niet wegzakt na komst van de baby). Je kan er ook voor kiezen om te kijken hoe je juist leuke dingen kunt doen met de hond en baby en vriend samen. Bv. lekker wandelen in het bos. Ik zou daarnaast ook echt kijken of het lukt om erover te praten met je vriend. Jouw gevoelens mogen er ook zijn.
Aaah! Ja dat maakt het wel iets anders. Ik heb een ras uitgezocht dat verschrikkelijk lief is voor kinderen. Maar welk ras dan ook, als jij je ergens niet prettig bij voelt, dan is dat nou eenmaal je gevoel. Jij hebt gewoon alle recht om je zo te voelen en daar zul je samen uit moeten komen. Wat betreft financiën snap ik nu een beetje je uitsprak mijn geld / zijn geld. Als dit een vertrouwen heeft beschaamd, bewust of onbewust, is dat moeilijk te repareren. Mijn man kan ook niet zo goed met geld om gaan (geen schulden) en we hebben daarom een algemene rekening waar hij de boodschappen van kan doen. En mijn rekening, daar gaan alle belangrijke rekeningen vanaf. Zo staan we niet voor verassingen. Meestal laat ik daar een ruimte in van 200 euro. Wanneer hij dan na 2 weken het geld op de algemene al op heeft, dan kan ik nog gewoon boodschappen blijven doen. Ik hoop dat je er uit komt! Het ouderschap komt altijd met zorgen. Zorgen om.. Zal altijd blijven bestaan. Ik vind het soms lastig. Ik heb gemerkt dat gedurende de jaren ik makkelijker durf te zeggen: nee doen we niet. Nog een fijne zwangerschap!
Jouw partner wuift jouw angsten en zorgen weg. Volgens mij is dat hier het echte onderliggende probleem. Daar zal je over in gesprek moeten denk ik. Niet de hond an sich. En ik weet niet waarom dat hele financiële verhaal hier bij moet maar blijkbaar vind je daar ook iets van. Jij maakt al die keuzes. Jij kiest ervoor hem de hand boven het hoofd te houden en hem klein te houden en niet zelf verantwoordelijk te laten zijn. Aan keuzes zitten consequenties. Feit dat jij financieel dingen doet maakt niet dat je meer beslissingsrecht hebt over andere zaken (want zo voelt het als ik dit lees). Ik lees heel veel ik/hij zijn/mijn .. ik mis ‘wij’ ..