We zijn nu officieel een jaar bezig om zwanger te raken. Dus afgelopen maandag naar de huisarts. Die zei dat we het tot september nog moeten aankijken en mocht het dan toch nog niet gelukt zijn, da worden we alsnog verwezen. De arts ziet op dit moment nog geen enkele reden om ons door te verwijzen. We zijn beiden 26 jaar, sporten 5x in de week, leven gezond, we roken niet en drinken niet. We zijn eigenlijk het ideale plaatje. Maar helaas is het de laatste tijd niet meer zo ideaal. Ons sexleven is de laatste paar maanden alleen maar slechter geworden. Ik was er vooral in het begin erg mee bezig, dat heb ik nu losgelaten. Ik zie wel wanneer ik zwanger wordt. Mijn man daarentegen is er juist steeds meer mee bezig. Iedere dag loopt hij te piekeren over het feit dat ik nog steeds niet zwanger ben. Daarom is het voor hem niet meer mogelijk om sex met mij te hebben. Hij kan gewoon niet opgewonden raken. We hebben van alles geprobeerd. Spontane sex, praten, geen ovulatie testen doen. Helaas geen effect. Ik heb nu volgende week vrijdag mijn eisprong, maar hij kan nu al niet meer opgewonden raken. Gisteren had ik erg veel zin, niet met de gedachten om een kindje te maken. Maar puur om van hem te genieten. Helaas hij was er weer mee bezig. Dus weer geen sex. Ik vind het vooral erg vervelend voor hem. Ik wou dat ik iets kon doen. Sorry dames, maar moest ff mijn ei kwijt...
Nou das nogal een verhaal zeg! Tja ik kan er helaas voor jou niet over meepraten maar ik wens je wel heel veel sterkte hiermee! Knuff
Tja, als je hier je ei kwijt raakt wordt het natuurlijk niks met dat zwanger raken... Ik heb geen raad voor je, helaas. Misschien een week een stop inlassen, gewoon afspreken dat je een tijdje geen sex gaat hebben? Dat dat werkt als een soort reset-button? Het een keer over een andere boeg gooien, hem aan het bed binden ofzo? (mag ik dat hier zeggen?) Ook is het voor hem (en jou) wellicht een idee om eens te gaan praten met een hulpverlener, een psycholoog of relatieterapeut. Die zijn er echt niet alleen voor dramatische zaken, soms kan het heel goed helpen dat een buitenstaander eens meedenkt of juist eens echt luistert. Ook als er verder geen dikke drama's zijn. Ik zou hem trouwens ook niet meer vertellen wanneer je ei springt, wanneer je NOD is enzovoort. Van mij part jok je er over. Als hij daar heel erg mee bezig is zal dat zijn zin niet erg bevorderen.
Helaas ben ik altijd precies op tijd met mijn eisprong. Maar nu heb ik dus volgende week mijn eisprong en dan lukt het gisteren niet. Je zou dus zeggen dat het niet een belangrijke dag is. Ik ben gewoon bang dat het gewoon helemaal niet meer lukt. Ik heb ook van alles geprobeerd om hem te verleiden. Hij wil wel, maar het lukt niet. Hij wil niet naar een psycholoog gaan, omdat hij weet waar het aan ligt. Hij vindt dat hij het zelf moet oplossen. Ik heb ook gisteren voorgesteld om er maar een tijdje mee te stoppen. Zelfs proberen te vertellen dat ik gewoon weer aan de pil ga (dat dan ondertussen niet doen). Maar dat maakt het probleem alleen maar erger. Hij vindt dat hij dan helemaal gefaald heeft in zijn ogen . Het is gewoon een erg lastige situatie...
meis, ik snap dat het allemaal heel lastig is. Het was ook niet mijn bedoeling om het even 123 voor je op te willen lossen. Je zou hem kunnen voorstellen dat hij bij een psycholoog oid eens een intake gesprek doet, zonder dat daar aan vast zit dat hij er mee verder moet gaan. Dan kan hij eens ervaren hoe dat is. Die mensen helpen juist ook bij het oplossen van problemen die je zelf wel weet, maar waarvan je niet weet hoe het opgelost moet worden. Vooral dat falen, het gevoel van falen, daar kunnen ze heel goed bij helpen. Die faalangst versterkt natuurlijk alleen maar zichzelf en dus het probleem. Het lukt niet dus het lukt niet. Daar kom je zelf soms heel moeilijk uit, terwijl elke buitenstaander zou zeggen dat hem niks te verwijten valt. Zelf oplossen kan ook inhouden, hulp zoeken als je er zelf niet uit komt. Misschien moet je hem een tijd geven waarin hij het zelf kan proberen, waarna je alsnog naar een relatiepeut oid gaat? Het is niet alleen zijn probleem, maar dat van jullie samen, dus ik vind dat hij het ook naar jou en zichzelf toe verplicht is, alle handvatten aan te pakken om het op te lossen. Jij hoeft niet alleen maar lijdzaam toe te zien, het gaat ook jou aan. Wat denk jij, is het reeel dat hij er alleen uit wil komen?
en ondertussen voor jou een dikke knuffel! het lijkt me heel moeilijk om zo aan de zijlijn te staan terwijl het jou ook aangaat! Ik heb ooit een depressief vriendje gehad. Hij wilde het ook vooral zelf oplossen. Ik heb vanalles gebrobeerd om hm te helpen, maar niks hielp. Uiteindelijk heb ik het nummer van de studentenpsycholoog gedraaid en hem de hoorn in zijn handen geduwd. Hijwas heel boos maar achteraf bedankte hij me. Het was de enige manier om hem te helpen voor mij, stoppen met redderen en hem doorsturen naar een professional. Misschien is dat bij je vriend niet nodig, en ik wil ook zeker niet suggereren dat hij depressief is. Maar wel dat ook jij ergens een grens moet trekken.
Oh nee meid, ik begrijp je reactie wel. Ik denk niet dat hij eruit gaat komen aangezien het iedere maand erger wordt. Hij wil gewoon echt geen hulp. Hij weet wat het probleem is, maar vindt dat een psycholoog geen hulp kan bieden. Wat dat betreft is hij erg koppig... Ik loop zelf al jaren bij een psycholoog ivm depressie en ik weet dus dat het vele voordelen heeft. Hij ziet ook dat het beter met mij gaat. Maar zelf naar de arts gaan, nee dat doet hij niet. Op zich kan ik me dat wel goed voorstellen: ik vond het nl ook niet leuk dat ik werd doorverwezen naar een psycholoog. Ik zag het in het begin ook als een soort van falen. Je wordt er dan echt mee geconfronteerd dat er iets met je aan de hand is. En dat is vaak niet leuk. Maar meteen naar de eerste sessie was ik erg blij dat ik het toch had gedaan. Ik vertel hem dit ook, maar ja....
Ook voor jou een dikke knuffel! En bedankt voor je lieve reacties en dat je toch met suggesties komt.. Dat waardeer ik zeer!
Jeetje, ik zou inmiddels klaar zijn om hem te schoppen, denk ik. Ik heb hier ook zo'n koppigerd op de bank, maar voor dit soort dingen zou ik echt boos worden. Het is niet alleen zijn probleem, ook dat van jou! je mag best op je strepen staan, verbind er maar concequenties aan! Hier mag je behalve verdrietig inmiddels best boos over zijn hoor!Door zijn weigering er iets aan te doen ontneemt hij jou de kans op een kindje! Sorry, ben even plaatsvervangend boos.
Heeft de huisarts jullie wel doorgestuurd voor een test van zijn zaad? Ik kan me voorstellen dat dat een grote angst is voor hem. Ik heb het idee dat als een vrouw onvruchtbaar blijkt te zijn, dat dit veel beter geaccepteerd wordt dan wanneer een man onvruchtbaar blijkt te zijn. Ik weet niet of het echt zo is, maar ik kan me voorstellen dat dat gevoelsmatig een aantasting van de mannelijkheid is. En als hij een test heeft gehad, weet ie in ieder geval waar ie aan toe is (dus of het aan hem ligt of niet).
Ik merk aan mijn man dat hij er ook behoorlijk mee zit dat ik nog steeds niet zwanger ben. Ik moet zeggen dat ik er ook wel enigszins bang voor ben dat het niet gaat lukken, maar vooral ben ik bang dat ik hem of hij mij hiervan de schuld gaat geven. Stel dat ik rotte eieren heb; dan zou ik het heel erg vervelend vinden voor mijn man dat hij geen kinderen kan krijgen omdat ík niet goed genoeg ben. Laatst hebben we dan ook een goed gesprek gehad. De conclusie: we zouden graag kinderen willen, maar als het niet zo mag zijn, dan is het ook prima. Ik vind mijn man de allerliefste van de hele wereld (en hij mij) en samen kunnen we alles aan. Als we "maar" met zijn tweeen blijven, so be it. We hebben voor elkaar gekozen, zijn samen getrouwd. Dat onze toekomstverwachting moet worden bijgesteld omdat we geen kinderen zouden krijgen, dat moet dan maar. Dan worden we die gekke oom en tante waar onze neefjes en nichtjes graag naar toe gaan. En we kunnen dingen doen die we mét kinderen nooit zouden kunnen doen. Het komt allemaal wel goed. Je man zit nu in een dip omdat jij niet zwanger wordt. Misschien heeft hij zichzelf aangepraat dat hij zwak zaad heeft. Misschien is er nog meer aan de hand; is ie misschien bang dat je bij hem weggaat als het niet lukt. Of ziet hij op tegen eventuele hormoonbehandelingen, of twijfelt hij ineens of hij überhaupt kinderen wíl. Ik weet het ook niet, ik roep maar een paar dingen. Praat met elkaar, verzeker hem dat hij alles kan zeggen, dat alles bespreekbaar is, gun hem de tijd de dingen op een rijtje te zetten en als laatste tip; bedrijf de liefde! Laat zien dat jij zijn rots in de branding bent en dat hij de allerliefste is en de leukste en de mooiste etc, etc. Dat is toch het belangrijkst?
Hey meiden, Bedankt voor jullie lieve reacties. Mijn man & ik houden ontzettend veel van elkaar, we zijn mekaars beste maatjes. We zijn continue bij elkaar. We kunnen niet zonder elkaar. We prate heel veel met elkaar. Ook over dit. Ik denk niet dat dat het probleem is. Het probleem is dat hij zooooo graag een kind wilt. En iedere maand als het niet lukt, dan neemt hij het vooral zichzelf kwalijk. Zijn sperma is 2 jaar geleden getest: uitslag POSITIEF! Maar toch gelooft hij het uitslag niet. Hij denkt dat de buisjes zijn verwisseld. Ja echt waar, dat denkt hij dus. Hij denkt teveel door. Hij is een perfectionist. Het idee dat ik nog niet zwanger ben, dat is voor hem echt erg. Hij noemt zichzelf een loser, mietje enz... Ik probeer hem gerust te stellen en zeg dat het niet zo is. Ons kindje komt wel. Maar hij vind dat hij moet presteren. Ik ben niet boos op hem, ik vind het vooral heel erg. Want ik zie hoe hij hier iedere dag mee worstelt. Hij vind het ook fijn om met mij erover te praten. Misschien dat ik gewoon moet zeggen dat ik weer aan de pil ga (en dat dan niet doe). Een leugentje om bestwil...
Ik vind het fijn dat jullie zo goed kunnen praten, als dat niet meer lukt heb je pas echt een probleem. Maar al het praten ten spijt, als hij er zelf niet uit komt en toch niet met iemand praten wil vind ik wel dat hij zelf niet echt bijdraagt tot een oplossing. Hij kan het toch eens proberen? Ik neem aan dat hij er zelf vanaf wil, toch? Misschien moet hij nogmaals zijn zaad laten testen. Wel een beetje moeilijk als hij niet klaar komt... Er zijn ook methodes dat ze het zaad met een naaldje uit de bijbal halen of iets dergelijks. Hij zal toch stappen moeten ondernemen, als hij kinderen wil. Alleen maar verdrietig zijn en je slachtoffer voelen en daar heel goed over kunnen praten helpt niet.
Wat een verhaal.... Ik geloof persoonlijk in de kracht van positief denken. Kan me voorstellen dat als je eenmaal negatief denkt dat de kans van slagen daarmee kleiner word. Heb niet 1, 2 ,3 een oplossing of eentje het zijn er die hier al reeds aangedragen zijn, maar wil je wel heel sterkte wensen. Liefs
Hai meid, Wat een verhaal zeg echt heel vervelend! Ik weet wel een beetje wat je bedoeld...mijn man zegt ook vaak DEB ik ben geen MELKkoe! Terwijl ie vroeger wel elke dag kon. Het is echt de druk van het presteren! Vooral positief blijven ook tegen hem.....vertel over dit forum en vertel bij hoeveel mensen er niks aan de hand is en die ook al langer als een jaar bezig zijn (kijk naar mij) Misschien haalt dat het onzekere weg bij hem! En laat hem de eerste zet doen tot sex. Dat helpt vaak ook....besteedt er even geen aandacht geen laat zien dat je sex met hem wilt omdat je van hem houd en niet omdat je een kindje wilt. Ik weet dat het moeilijk is....want het is weer een "gemiste"" kans maar ik denk dat het erg belangrijk is dat je man zich weer goed gaat voelen. Ja meid, het is moeilijk....ik ken je man ook niet maar probeer gewoon geen eerste "moves"meer te zetten....ook hij kan niet voor eeuwig zonder hoor Heeeeeeel veel sterkte meid, ik hoop dat het snel goed komt Groetjes Debby
Tsja...ik denk dat boos worden alleen maar averechts werkt. Sex onder druk werkt gewoon niet. En ik snap ook wel dat hij niet naar een psych wil. Zodra je dat gaat doen bestempel je dit definitief als een 'probleem'. En als sex een 'probleem' is lukt het vaak helemaal niet meer. Moeilijk hoor...ik denk dat ik gewoon een tijdje helemaal niet meer zou praten over zwanger worden en alles daar om heen, en ook geen initiatief zou nemen tot sex (wel knuffelen enzo natuurlijk). Verder gewoon positief blijven, en als hij ernaar vraagt zeggen: 'joh...komt vanzelf goed, een jaar is heel normaal, maak je niet zo druk'. Misschien gaat dan voor hem langzaam de druk van dit onderwerp af. Wel lastig dat je dan je eigen behoeften opzij moet zetten, want jij wil natuurlijk gewoon zo snel mogelijk zwanger worden