Hallo, Ik vraag me af waar die roze wolk is waar je mensen altijd over hoort praten als ze zwanger zijn... Bij mij is die ver te zoeken.. Voordat ik zwanger was leek het me geweldig, en baalde ik elke keer weer als de test negatief was. Maar sinds ik een positieve test heb gehad heb ik alleen maar twijfels.. "is het niet te snel gegaan" (mijn vriend en ik zijn nog maar 8 maanden samen), "zijn we niet veel te jong voor kinderen" (ik: volgende maand 25, en hij is 23), "zal ik wel moedergevoelens gaan krijgen". Het is de laatste paar dagen echt een drama. Kan bijna alleen maar huilen omdat ik me niet blij voel met de zwangerschap.. voel me alleen maar schuldig tegenover mijn vriend, want die is dolgelukkig nu, en ik heb al een paar keer gezegd dat ik er spijt van heb dat ik met de pil ben gestopt (ja het is heel hard.. maar zo voel ik dat al vanaf de posi test). Ik heb wel tegen mijn vriend gezegd dat ik het niet weg laat halen omdat we zelf besloten hebben met de pil te stoppen, maar het lukt me maar niet om er blij mee te zijn.. ik heb echt het gevoel dat het "jong" zijn nu afgelopen is.. en dat vond ik juist zo heeeerlijk. lekker doen waar we zelf zin in hebben zonder verplichtingen of beperkingen. En voor mijn gevoel zijn we nu nog 7 maanden samen, en daarna niet meer omdat er een baby is die alle aandacht nodig heeft. Mijn vriend heeft ook allemaal van die boekjes in huis gehaald over na de zwangerschap enzo.. opzich kan ik die best lezen, maar na een paar blz. krijg ik het weer spaans benauwd!!! dan begint mn hart als een gek te kloppen, krijg ik het warm en kan ik wel spontaan in janken uitbarsten omdat ik mezelf totaaaaaaaal nog niet met een baby zie. Mn vriend leeft ook heel erg naar de echo toe, maar ik ben alleen maar bang dat het me niks gaat doen ofzo... Daar komt nog es bij dat ik vreeeselijk pijnlijke borsten heb die er voor mijn gevoel niet meer uitzien zo opgezwollen, en voel me vet Ik weet dat het vreselijk klinkt wat ik allemaal zeg, en haat mezelf daar ook heel erg om, maar ik kan er zo weinig aan doen want het is echt mijn gevoel.... Ik verwacht niet dat mensen mijn verhaal begrijpen of herkennen, maar moest het toch even kwijt ofzo... p.s. ik heb wel al babyspulletjes gekocht, zoals sokjes en rompertjes, en dat vond ik dan wel weer heel leuk om te doen
heeej heej meid kom op!!! te jong?? ik ben nu 20 en was 19 toen ik zwanger raakte ben er ook su[er blij mee!! welke rose wolk? di eheb ik ook niet gezien en ik heb ook twijfels gehad net zoals jij van straks kan ik het niet en ik word dik en al die dingen maar ik heb er nu geen last meer van toen ik de eerste echo had(de termijnecho) toen voeld eik me zoooooooooo blij dat het echt waar was gewoon een kindje in mij groeide en trouwens dit forum is ideaal omje verhaal va nje af te typen ik denk dat het ook veel met de hormonen te maken heeft hoor het is niet nix wat er nu in je lichaam afspeelt alles verandert het komt wel goed joh! het word steeds leuker maar het is nun nog zo onwerkelijk omdat je het niet ziet en niet voelt het komt alemaal wel... succes!!! veel liefsgipsy
idd en zelfs NU heb ik momenten van twijfel gehad in de eerste 3 maanden mede omdat ik me zo klote en moe voelde, dat van de roze wolk is allemaal een beetje uit verband getrokken hoor! Je hoeft je echt niet schuldig te voelen, het is juist goed dat je beseft wat er gaat gebeuren en er niet te makkelijk over denkt, dat zegt al dat je het serieus neemt!
Dit soort berichtjes lees ik hier wel vaker, je bent niet de enige. En voor veel mensen is de wolk niet zo heel erg roze. Denk eraan waarom je graag zwanger wilde worden... probeer dat gevoel te herrinneren. En gun je zelf de twijfel. Je hebt last van je hormonen, en die gieren nu echt door je lijf hoor. En ja, over een aantal maanden ben je niet meer met z'n twee maar met z'n drie. Maar nr drie is dus wel iemand die van jullie allebei is, jullie hebben dat mensje gemaakt. Dus tja... het is wel intiem. Schrijf hier lekker van je af, en ben eerlijk tegen je vriend, maar houd wel in je achterhoofd dat je echt last van je hormonen hebt! Groetjes Daphne
pfff, zit nu alweer te janken om de reacties van jullie.... begrijp me goed: omdat ik het zo fijn vind dat jullie me begrijpen.. Durfde eigenlijk al niet meer te kijken of ik reacties had omdat ik bang was dat niemand me zou begrijpen en me raar zouden vinden.... heel erg bedankt!!! knuf voor jullie allemaal!! zullen idd voor een groot gedeelte mn hormonen ook wel zijn... hoop ik....
toch wel fijn zo'n forum. en je hoeft je zeker niet te haten!! zo voel je je nog Kl*te dan je al voelde! praat er over met je mannetje. en samen komen jullie er vast wel uit.! sterkte!! ik heb het ook gehad, ik en mijn mannetje zijn allebei 19 als we het kindje krijgen..!
Nou ik ben bijna 27 en ben voor de 2e keer zwanger en voel me ook niet happy hoor. Ik heb avonden dat ik aan mijn man vraag of we het beter toch niet weg kunnen laten halen. En dat dit toch echt de laatste is (terwijl ik 4 kinderen wilde). Het komt gewoon doordat je je zo rot voelt. Met mijn 1e zwangerschap ging het gevoel van spijt met 3 maanden weg. Toen was ik nog niet super happy maar ik verlangde wel naar mijn uk. Nu ben ik de drie maanden net voorbij en het gaat wat beter. Het prulleke weg laten halen is niet meer in me opgekomen maar het zwanger zijn leuk vinden doe ik nog steeds niet hoor. Ik zeg altijd. Ik doe liever de bevalling 9 keer over dan 9 maanden zwanger. En mijn bevalling was heftig!
Ik ben 23 mijn vriend 31 en zijn nu 15 maanden bijelkaar. Ik vind het niet te snel, we kunnen ook leuke dingen met zijn 3en doen. Of opa en oma even een dagje laten oppassen die vinden dat vast ook geweldig op zijn tijd. Ach en die roze wolk ? Ja ik had het me ook allemaal wat anders voorgesteld. Ik dacht dat ik zou janken van geluk als ik positief zou testen. Tuurlijk was ik superblij, maar niet gejankt. En nu komen de zorgen ook (financieel, oppas) enz. Komt allemaal wel goed weet ik wel maar toch er veranderd gewoon zo veel nu, en dan nog de hormoontjes. Komt vast allemaal goed Oekoek.
Ik heb het ook in het begin gehad( 2 weken geleden) nu iets minder, maar af en toe nog steeds. Ineens de twijfel. Kan het wel, niet te snel, etc..... Ik maak me nu ineens zorgen of het allemaal financieel wel kan, of ik het wel kan combineren met school en ga zo maar door. Voordat ik zwanger was zag ik alles juist zitten en had ik alles op een rijtje. Ik denk dat we door de hormonen flink aan het denken worden gezet. Niet rationeel maar irrationeel. Ik snap je heel goed. En ook heel knap van je dat je het zo opschrijft.
ik heb het gevoel ook en weet nu ook dat ik niet de enige ben.. Maar het zullen vast de hormonen wel zijn...
dat zullen vast de hormonen zijn, ik kan me namelijk niet voorstellen dat je inneens heel anders denkt dan toen je met de pil stopte.. ik kan me bijna niet indenken dat je je zo kan voelen met zo iets moois in je buik..maar ik ben dan ook nog niet zwanger.. Hormonen zijn rare dingen.. hopelijk gaat het weg en kan je er wel van genieten. pfff ik hoop toch echt niet dat ik dat krijg na zo veel maanden ploeteren!!
Nogmaals allemaal heel erg bedankt voor de reacties! Daar heb ik echt veel aan, en het doet me echt goed om te lezen dat er meer zijn die zoiets voelen als ik nu voel....... (hmm.. dat klinkt lullig.. bedoel natuurlijk niet dat ik blij ben dat jullie je ook onzeker voelen)
Komt vast goed lieverd! alles maar op je af laten komen zeg ik maar! ik heb een geschiedenis van angsaanvallen en daarbij kreeg ik ook altijd hele nare gedachtes... ik vond dat vreselijk maar niks aan te doen, gewoon maar laten komen, gaat vanzelf weer weg.
Gaat wel over meid, als je straks dat schattige babytje ziet op de echo ben je meteen verknocht. Dan bloeien de moedergevoelens zo op.
meissie meissie toch...ten eerste wil ik je bij deze feliciteren, en ten 2e wil ik je zeggen probeer het over je heen te laten komen hoe je je nu voelt...je hormonen zijn op dit moment een totale oorlog aan het voeren in je lichaam en ik kan je alleen maar zeggen dat dat zeer waarschijnlijk van korte duur is, ze zijn om het makkelijk te zeggen even hun plek in je lichaam aan het zoeken... laat het over je heen komen voel je eigen niet schuldig je kan er op het moment niets tot weinig aan doen, het komt allemaal vanzelf wel... als je straks weer ff verder bent lach je erom echt....kop op meid...komt echt goed...ff die zure appel en dan weer lekker aan de bananen
Ik vind het helemaal niet vreemd dat je zulke gevoelens hebt en zoals je ziet ben je niet de enige. Het is ook niet niks wat er gebeurt! Maar de natuur heeft het goed geregeld hoor, je hebt negen maanden de tijd. Er zullen ook later misschien nog wel momenten zijn dat het wat minder gaat maar het wordt in de loop van de maanden echt beter. Je zult achteraf verbaasd staan hoe snel je je aan het kleine frummeltje zult hechten.
Ik heb een tijdje geleden ook zo'n soort topic aangemaakt omdat ik er ook zo mee zat dat ik er niet van kon genieten. Bij mij weet ik ten eerste dat het door de hormonen komt, net als jij wilde ik niets liever dan zwanger worden, eigenlijk al constant m'n wens geweest sinds m'n 20e ongeveer. En dan zou ik het nu opeens niet meer willen? Is gewoon een beetje combi van faalangst en hormonen, nu we zwanger zijn is het ECHT en kunnen we niet ff zeggen van.. ach weet je, we stellen het nog even een paar maandjes uit. Daar mag je best een beetje zenuwachtig om zijn hoor, gaat wel over! Verder heb ik net als Natasja een geschiedenis van angstaanvallen en de hormonen brengen een gedeelte van mijn angsten dus wel terug.... ook dat bederft de pret wel een beetje af en toe. Daarbij ben ik nog eens extra geschrokken toen we op de echo zagen dat er 2 zitten!! Het eerste wat ik dacht 'dubbel zoveel zorgen!!!' Hahaha, maar ook daar begin ik nu aan te wennen en de roze wolk begint langzaam maar zeker toch wel een beetje weer terug te komen (ondanks alle kwaaltjes) Komt goed meid, je bent net 5 weken zwanger... je hebt nog heel veel tijd om te wennen en je voor te bereiden
Hier hetzelfde hoor. Maak me druk om van alles, maar vooral over geld, school en werk. Af en toe bekruipt me zo'n paniek gevoel......... Bij mij staat echter wel een ding als een paal boven water en dat is dat ik dit kindje heel graag wil. Het idee om het weg te laten halen dat heb ik dus niet. Maar ook mijn wolk is eerder grijs dan roze hoor....Ik hoop ook dat het snel beter wordt want leuk is het niet!
Echt super om deze reacties allemaal te lezen. Doet me echt goed. Heb gisteravond alle reacties aan mijn vriend laten lezen (hij vond jullie lief ) en nu gaat het al iets beter ofzo..