Hallo allemaal, 't is even geleden dat ik hier op het forum was. De eerste keer was namelijk toen ik nog niet in verwachting was van mijn eerste kindje. Dat kindje is inmiddels 2,5 en mijn man en ik zijn al weer ruim een jaar aan het 'oefenen' voor een tweede kindje . Omdat mijn man een tijdje geleden een ontsteking heeft gehad aan één van zijn bijballen en we niet helemaal gerust waren omdat een volgende zwangerschap toch weer zo lang op zich liet wachten, zijn we naar de gynaecoloog gegaan. Bij de onderzoek blijkt dat mijn eisprong laat is (dit wisten we al wel) namelijk pas op dag 20 bij een cyclus van 28 dagen. Dat is natuurlijk niet echt optimaal. Verder is bij zaadonderzoek gebleken dat er te weinig zaadcellen zijn. Het zijn wel goede zwemmers, maar ze zijn met te weinig en dit verminderd de kans op een zwangerschap aanzienlijk. Dit heeft hoogstwaarschijnlijk toch met die ontsteking te maken :x. Ook al is het een zwangerschapswens voor een tweede kindje, ik merk dat wij er allebei behoorlijk mee bezig zijn en ons best wat zorgen maken . Zijn er vrouwen hier op het forum die in een vergelijkbare situatie zitten? Hoe staan jullie hier in? Hoe ver zijn jullie gegaan voor de wens voor een tweede kindje? Zijn er onder jullie ook vrouwen die hun wens hebben moeten laten varen? Ik voel me blij en gelukkig, omdat ik al een zwangerschap heb mee mogen maken en een kindje heb, maar mijn wens een tweede kindje te mogen krijgen is zo sterk dat ik me niet kan voorstellen hoe het zal zijn als het niet gaat lukken.... Lieve groetjes, Beesje.
HOi Beesje, Sorry dat ik hierop reageer want ik zit niet in jou situatie maar ik wil je graag succes wensen! Liefs
Ik zit ook niet in jou situatie, maar in mijn omgeving zijn er ook een aantal mensen waarbij het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. Heeft de gyn verder geen opties aangedragen om jullie een beetje verder te helpen? Is die ontsteking van je man lang geleden? Misschien heeft het nog even de tijd nodig voordat alles weer optimaal werkt? Ookal heb je een gezond kindje, als de wens voor een 2e er eenmaal is dan zet je die niet zomaar opzij. Ik wens jullie veel succes en hopelijk een 2e kindje in de toekomst!
Hey Beesje, Wij zijn sinds januari bezig voor een tweede, onze eerste is ook 2,5 inmiddels. Van hem was ik binnen 2 maanden zwanger, dus ik had niet verwacht dat het deze keer zo lang zou duren. En wij zijn er ook veel meer mee bezig dan ons lief is, maar je houdt het niet tegen. Ik ga deze maand beginnen met ovulatietesten omdat ik het idee heb dat mijn eisprong ook heel laat is. Maar dat moet op zich toch geen probleem zijn (als je weet wanneer ie is?) Ik heb geen idee hoe ver wij zouden gaan voor deze wens. Aan de ene kant denk ik, het is me alle stress niet waard, we hebben al een prachtige zoon. Aan de andere kant durf ik er nog helemaal niet aan te denken dat het ooit zover gaat komen dat we die beslissing moeten nemen. Wens jullie heel veel geluk en succes toe met het vervullen van je wens. Want ook al gaat het om een tweede kindje, het verlangen is net zo sterk, of misschien wel sterker omdat je weet hoe bijzonder mooi het allemaal is om een kindje te krijgen.
Hey Beesje, Niet in dezelfde situatie. Maar wel aan het proberen voor een tweede (sinds deze maand pas). Ik kan je in ieder geval wel steunen in het gevoel dat het voor een tweede weer allemaal net zo spannend en bijzonder is als voor de eerste en dat de wens ook zeker net zo groot aanvoelt! Dus dat is heel begrijpelijk! Ik ben ook wel eens bang dat het zomaar ineens niet zou lukken. Mocht dat bij ons niet natuurlijk meer kunnen, dan zou ik zeker ivf overwegen omdat de wens voor een tweede heel sterk is. Je schrijft dat je pas rond dag 20 je ei hebt in een cyclus van 28 dagen. Wordt je daar dan sowieso niet voor doorverwezen? Ik heb namelijk een vriendin die maar een luthiele fase (fase na ei) van 9 dagen had en die zou eigenlijk langer dan 10 dagen moeten zijn. Anders kan het eitje dus te weinig tijd hebben om zich goed in te nestelen. Heeft jullie gyn al een en ander geopperd?? Groet en heel veel succes, Hopelijk laat een tweede niet lang meer op zich wachten. Snoozie
hoi beesje, wij zijn 5 jaar bezig geweest voor een 2e kindje. klinkt niet echt opbeurend dat weet ik,maar wij hadden echt op een gegeven moment zo iets van oke; het is niet anders dan doen we alles maar weg en is het zo.dan is het voor ons niet weggelegd. maar het is toch goed gekomen.en hebben we een zoon erbij.van bijna 9 weken. wij hebben toen het langer ging duren om zwanger te worden besloten om niet de zh.molen in te gaan. onze dochter was 3 jaar toen we zoiets hadden van we gaan voor een 2e.en na een paar maanden was ik zwanger alleen dat werd een miskraam,2 jaar na de miskraam weer een miskraam. hoewel je een kind hebt blijft dat verlangen naar een 2e er toch.hoe vaak ik niet gehoord heb van ja maar jullie hebben er toch 1.grr,ja natuurlijk gelukkig wel, maar we zijn niet compleet.deze opmerkingen komen vaak van mensen met 2 of 3 kinderen.ja die hebben misschien geen verlangen meer naar een kindje erbij. het heeft hier heel wat tranen gekost,maar hier was geen medische complicaties aan de orde.de miskramen waren "gewoon"pech. ik wil je veel sukses wensen en hopelijk komt er voor jullie een gezonde 2e bij.en laat het niet lang op zich wachten!!
Hallo Beesje, Meestal lees ik alleen wat mee hier, maar in jouw verhaal kan ik me wel herkennen, dus ik reageer graag op je topic. Wij hebben een kindje van 3 jaar en zijn inmiddels 2 jaar bezig voor een tweede. Hoewel we de eerste keer na ongeveer een half jaar zwanger waren, wil het nu niet zo lukken. We hebben alle onderzoeken achter de rug en de diagnose is secundaire onbegrepen infertiliteit. Geen idee wat de oorzaak is dus. Momenteel wachten we op de 2e IUI en ik ben begonnen met het spuiten van een lage dosering hormonen. Ik moet zeggen dat ik er, tot mijn eigen verbazing, vrij rustig onder kan blijven, Zeker als je gaat bekijken hoe vaak ik het afgelopen jaar al bij de gyn heb gezeten. Maar het idee dat het misschien niet meer zou lukken komt dan ook nog niet in me op. Het zal wel zelfbescherming zijn, maar ik ga er echt vanuit dat ik nog een tweede zwangerschap mee mag maken. Natuurlijk zal ik er ooit over na moeten denken dat het ook weleens niet meer zou kunnen lukken, maar daar wil ik nu nog niet aan. Mijn kinderwens is ook voor een tweede kindje ontzettend groot. Ik ben ontzettend gelukkig dat ik mama ben en dat we al een kindje hebben en ten opzichte van degenen die nog geen kindje hebben, heb ik geen recht van spreken, maar ik ben er gewoon nog niet klaar mee. Ik ben benieuwd wat bij jou het vervolg in het traject zal zijn. In ieder geval zijn de omstandigheden bij jullie dus niet optimaal. Maar ik neem aan dat er eerst nog meer onderzoeken zullen volgen. Nola
Hallo allemaal, ontzettend lief dat jullie reageren of je nu wel of niet in dezelfde situatie zit. Ik begrijp uit jullie reacties ook dat het verlangen naar een tweede kindje niet anders is dan het verlangen naar een eerste. Dat stelt me gerust, ik ben dus niet de enige en het is dus herkenbaar, dat verlangen! Om antwoord op jullie vraag te geven of de gyneacoloog al opties heeft gegeven: eerst moeten allerlei testen nog worden gedaan. Het was even spannend want ik was 2 dagen overtijd, maar nu ben ik dan toch weer ongesteld... en moest ik dus bellen voor een afspraak voor een HSG (hysterosalpingogram = foto van baarmoeder en eierstokken). Ook moet de sementest (zaadtest) bij mijn man herhaald worden, omdat de uitslag hiervan niet goed was. Misschien is een en ander intussen hersteld... (ik geloof dit zelf niet, want hij heeft die ontsteking waarover ik eerder vertelde al meer dan een jaar geleden gehad en als het 6 weken geleden niet goed was, waarom dan nu wel). Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen. Even afwachten dus. Verder heeft een gyneacoloog bij wie we de uitslagen gekregen hebben al gesproken over inseminatie of IVF. We zijn hier nog niet op door gegaan, omdat we eerst de onderzoeken moeten afwachten. Ben vandaag best wel somber, vind het moeilijk dit onderwerp uit mijn gedachten te zetten en probeer er wat van te maken, maar het lijkt of mijn leven stilstaat. Ben van mezelf al een zwartkijker, maar ik vind het nu helemaal moeilijk om het leuk te blijven vinden. Bedankt voor jullie steun ook al zijn we onbekenden van elkaar! Groetjes,
Hey Beesje, Jee, wat irri dat je twee dagen overtijd was en dan toch weer ongi geworden. Het kan erg veel energie vreten he, die spanning van het wachten? En zeker in jullie situatie waarbij je natuurlijk in je achterhoofd hebt hoe die nu is. Wel fijn dat je doorgestuurd bent en dat de 'molen' wel aan het draaien is voor jullie! Ookal is die een stuk minder gezellig natuurlijk dan het 'spontaan' zwanger worden. Maar je weet gelukkig wel dat je zwanger kunt worden, daar loopt het bewijs van rond. Hopelijk heeft deze sementest straks een iets betere uitslag, je weet maar nooit! En misschien hebben jullie inderdaad wat hulp nodig deze keer, maar ik denk dat jullie hele goede kansen maken, omdat je toch al eens zwanger bent geweest. Maar het zal inderdaad niet makkelijk wezen en ik kan me goed voorstellen dat je er erg mee bezig bent. Heel veel succes en probeer positief te blijven Lieve groet, Snoozie
Ik heb in precies dezelfde situatie gezeten. Van onze oudste was ik binnen een paar maanden zwanger. De tweede heeft uiteindelijk 13 maanden op zich laten wachten. We waren al bij de huisarts geweest en hadden een zaadonderzoek in het ziekenhuis gehad. Omdat ik erg regelmatig ongesteld was/ben hebben ze eerst een onderzoek bij mijn man gedaan. Daar kwam uit dat de zaadkwaliteit heel slecht was. Hoe kon dat nou, we hadden toch al een kind en dat was allemaal heel snel gegaan?? We snapten er niets van. We kregen een doorverwijzing naar een IVF arts in het Radboud.En toen... was ik de volgende maand - in ronde 13 - zwanger. We zijn uiteindelijk dus nooit in het ziekenhuis geweest. Het verlangen naar een tweede kindje was bij mij nog groter dan naar een eerste. Helemaal niet raar dat je er dus veel mee bezig bent en er verdrietig van wordt dat het niet lukt. Ik heb me nog nooit zo rot gevoeld (zowel zelf niet lekker in mijn vel en ook onze relatie had aardig wat te verduren omdat we er ieder heel anders mee ongingen) als in dat jaar. Lfs Pim
hoi beesje, ik kan mezelf heel goed in jou situatie verplaatsen,wij zijn vanaf februari bezig met zwanger worden,ik heb 2 dochters en bij die zwangerschappen was ik binnen 2 maanden zwanger ook heb ik tussendoor een miskraam gehad maar ook die keer was ik gelijk zwanger.vorig jaar oktober ben ik bevallen van een dochter die vlak voor de geboorte is overleden,in februari besloten we er toch weer voor te gaan maar het lukt gewoon niet ik weet dat ik gewoon geluk heb gehad dat ik 3 x snel zwanger ben geworden maar nu duurt het voor mij gevoel wel lang. het is echt een teleurstelling elke maand je blijft steeds een beetje hoop houden dat het nu wel raak is.je kunt echt verdrietig en wanhopig worden.op den duur ben je er zo met bezig dat je aan niks anders meer kunt denken.zo ervaar ik het eigenlijk wel. wij hebben verder nog geen onderzoeken gehad ofzo dus wat dat betreft kan ik daarniet over mee praten,maar je verlangen naar nog een kindje wel.blijf moed houden want je zal ooit wel een keer zwanger raken.veel susces met zwanger worden iig
Ik zit niet in jouw situatie, sterker nog, wij gaan nu pas beginnen met de eerste. Maar ik weet dat mijn ouders ook graag sneller een tweede hadden gewild. Want mijn broertje en ik schelen 4,5 jaar, zelf had ze liever een leeftijdsverschil van 2 jaar gehad. Van mij was ze snel zwanger, maar van mijn broertje dus niet.
Lief Beesje, Ik ben sinds een paar maanden actief op het forum...herken mezelf niet in alle verhalen maar in de jouwe wel, helaas moet ik er bij zeggen. Voor de geboorte van onze zoon heb ik een miskraam gehad en daarna vrij snel zwanger geworden, een super zwangerschap en bevalling gehad en een geweldig kindje van bijna 2. We hadden altijd al de wens voor meerdere kinderen en waren doordat alles zo voorspoedig ging, ook weer snel toe aan een nieuwe zwangerschap en hopelijk tweede kindje. Helaas ging dit minder voorspoedig dan gewenst: afgelopen jaar heb ik twee miskramen gehad. Vooral de laatste miskraam heeft er behoorlijk ingehakt en we zijn nu ook bezig met een aantal onderzoeken. Heb een beetje het gevoel dat de beerput opengetrokken wordt en ik niet weet wat er uit gaat komen. Je vraagt je af hoever andere mensen in hun kinderwens gaan. Ik merk dat je snel wordt meegezogen en van alles probeert. Deze cyclus begon ik bijvoorbeeld voor het eerst met ovulatietesten, maar die werden maar niet positief...twijfel nu of ik uberhaupt wel een eisprong heb (gehad). De vrij vroege miskramen zouden er ook op kunnen wijzen dat mijn hormonen niet voldoende hun werk doen, dus we gaan aankomende cyclus testen doen voor hormonen. Op zich niet erg en goed, maar het is wel belangrijk om je eigen grenzen te blijven bewaken. Sinds de laatste miskraam begeef ik me op dit forum. Vooral omdat mijn kinderwens steeds groter wordt en ik doodmoe word van al dat wachten. Het helpt om hier met 'lotgenoten' over te praten, merk ik. Een goede vriendin is zwanger van de tweede en dat vind ik erg lastig. Een andere vriendin heeft een kinderwens die maar niet vervuld wordt. Bij haar wil ik al helemaal niet 'klagen', want ik heb tenminste een kindje....maar ik wil zo graag een tweede! Het houdt me enorm bezig. Jou ook, lees ik. En dan die opmerkingen om het los te moeten laten. Ik wilde dat ik het kon! We moeten elkaar maar een beetje steunen hier op het forum! Ik hoop stiekem dat het toch raak is deze maand, maar gezien die negatieve testen heb ik er toch ook wel een hard hoofd in. Nou Beesje, bedankt voor je verhaal. Ik hoop dat het snel raak is voor jullie en eigenlijk voor alle mensen die een kinderwens hebben, ongeacht of deze wens het eerste, tweede, derde, ofweetikhoeveelste kindje betreft! lfs
Hier nog iemand. We zijn snel na de geboorte van ons zoontje weer begonnen. Ik maar 2 tot 3 eisprongen per jaar en sterk wisselende cyclussen. Voor de bevalling: 50 en 74 dagen en na de bevalling inmiddels 80 dagen, 10 dagen, 28 dagen, 136 dagen, 41 dagen en nu zit ik ook alweer op dag 38. En in geen enkele cyclus een eisprong.... Heb er wel bij de gyn op aan gedrongen dat ik niet teveel leeftijdsverschil wil, dus we gaan in nov/dec beginnen met clomid. Het verlangen is ook zo sterk....