ik moet het even kwijt ik mis ons meisje zo erg. ik had nooit verwacht zoveel verdriet te hebben ik ben zo bang voor de toekomst ook bang om weer te gaan werken daar zie ik als een berg tegenop, bang om weer zwanger te raken. bang dat ik dit niet kan verwerken. mijn hoofd zit vol verwerking, toekomst. het lukt me niet 1 voor 1.
Knuffel... Ik kan niets zeggen om het verdriet minder te maken. Ik herken het verdriet, de angst en de twijfels.
Ik herken het ook allemaal. Ik ben bang voor wat er komen gaat, kan me niet voorstellen dat het gemis minder word. En het liefst zou ik morgen weer zwanger zijn ondanks dat niemand ons kleine A. kan vervangen. Maar gaat het dan wel goed, word ik wel weer zwanger en zullen het geen verschrikkelijk moeilijke maanden worden. Ik kijk ook zo tegen de feestdagen en de uitgerekende datum in maart op. Ik wou dat we die dagen konden overslaan. Ik wou dat dit een nachtmerrie was
Het komt echt goed meid! Ook wij dachten dat we er niet over heen zouden komen... maar we zijn inmiddels een half jaar verder en het wordt "beter" echt waar. Natuurlijk zijn er "lastige" en "vervelende" dagen... dat zul je altijd houden, maar het wordt echt beter. Een hele dikke knuffel!
allemaal bedankt voor de woorden. ik wil zo graag ook een kleintje. luffy90 dat bedoel ik precies! het zal wel een plekje krijgen alleen soms voelt dat gewoon niet zo
Uiteindelijk krijgt het een plekje, en kunnen we allemaal verder met ons leven. Hoewel ik daar wel in geloof, voel ik het op dit moment nog niet. Ik heb het idee dat mijn leven al weken stilstaat, en eigenlijk wil ik niet verder. Hoewel ik de geboorte van Vlinder beschreef als een mooie droom die onverwacht afgeboken werd, en die ik nooit meer af kan maken, heb ik het gevoel dat ik nu in een nachtmerrie zit. We zullen terug moeten naar hoe het leven was voordat ik zwanger werd van Vlinder, en dat gedeelte opnieuw proberen. Ik realiseer me echter steeds meer dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn, dat Vlinder de rest van mijn leven onderdeel van mijn wereld zal zijn. Ik weet dat veel mensen dat een mooie gedachte vinden, maar ik heb er veel moeite mee. Ik worstel met het gevoel dat ik Vlinder niet wil laten gaan en tegelijkertijd wou ik dat ik alles kon vergeten.
Wens je heel veel sterkte en kracht toe en hoop echt dat je het verlies van je meisje snel een plekje kan geven xxx
het is vreselijk dat er zoveel verdriet is en dat zoveel mensen een kindje verliezen. als je voor het eerst zwanger raakt of andere zwangerschappen zijn goed gegaan dan ga je er zo vanuit dat alles goed is. dat het vanzelfsprekend is. ik was alleen de eerste paar weken bezig met als ons kindje maar blijft zitten en ik geen miskraam krijg. ik dacht dat we er waren nu weet ik wel beter ..... helaas. een volgende zwangerschap zal vooral veel angst en onzekerheid met zich brengen.....
Ja dat is zo onwerkelijk en niet te bevatten. Ik was juist heel boos op de mensen die me mijn hele zwangerschap maar gerustgesteld hebben, en het gek vonden dat ik niet vanaf dag 1 op een roze wolk zat. Ik ging er juist helemaal niet van uit dat we zo snel zwanger zouden raken. Ik kon nauwelijks geloven dat alles zo voorspoedig ging. Tot week 12 riep ik iedereen dat het echt nog heel pril was en niets voorstelde, dat de kans op een miskraam nog heel groot was. Ik was bijna verbaasd dat de bloedtesten allemaal goed waren. We wilden eerst de 20 weken echo afwachten. Dat die zo perfect was vond ik echt een wonder, en toen zei ik nog dat 26 weken de volgende mijlpaal was. Met 26 weken was ze pas levensvatbaar. Ik was me heel bewust van het wondertje in mijn buik. Al die mensen die me constant voorgehouden hebben dat alles volgens het boekje ging, dat ik zo gezond was en met mijn achtergrond nergens zorgen over hoefde te maken... Ik was niet bang of overbezorgd, alleen erg rationeel. Natuurlijk had ik me hier op geen enkele manier op voor kunnen bereiden... Maar ik ben verontwaardigd dat iedereen zo onterecht onbezorgd was over mijn zwangerschap.
Ik herken het ook inderaad op sommige punten. Het 1e moment dat je zwanger blijkt te zijn is zo'n geweldig gevoel. Intens blij. Je kan het wel van de daken schreeuwen.. Daarna ook gelijk de angst.. Ow als ik maar geen bloed verlies. Volgens mij heb ik elk wc bezoekje de angst gehad. Toen de 1e echo. Heel eng maar ook super mooi toen bleek dat ze er echt was en leefde. Toen de 1e het hartje luisteren. Ook eng, want leeft ze nog wel. Hartje gehoord en blij en toen de 20 weken echo.. Dan ben je de ergste en engste fase wel door denk je. Ik zat er ook van nou nu is gewoon alles goed. Wat kan er nu nog fout gaan... Toen bleek het een nachtmerrie. Een volgende zwangerschap zal nooit meer als een roze wolk aanvoelen ben ik bang. Altijd de angst en het liefst heb je er continu een echo apparaat op. Tot aan het moment dat je je kindje hebt verloren ben je sowieso bang denk ik. En daarna misschien ook nog wel. Hoop voor ons allemaal dat we toch ook van de volgende zwangerschap kunnen genieten. Toekomst zal het uitwijzen. Liefs
Helaas enorm herkenbaar. Ik was ook de eerste tijd heel bang dat ik een miskraam zou krijgen. Toen met 8 weken een eerste echo gehad en een mooi kloppend hartje gezien. De man van de acho zei me dat de kans op een miskraam nu enorm gezakt was. Beetje gerustgesteld en het 'dromen' begon. Iedere volgende echo was perfect. Toen de 20 weken echo perfect was en ook nog eens 1/5000 kans uitslagen voor afwijkingen, was het voor mij helemaal een feest. Ik was zó blij. Ik kon gewoon lekker onbezorgd genieten van mijn zwangerschap. Ik was niet meer misselijk en begon me steeds beter te voelen. Niet wetende dat het feest 3 weken later over zou zijn. Toen werd het inderdaad een nachtmerrie. Maar we komen er allemaal wel overheen! We zijn allemaal trotse mama's van een prachtig vlinderkindje, dat moeten we ook niet vergeten. En het verwerken, dat heeft gewoon veel tijd nodig. Of je het ooit echt helemaal verwerkt weet ik niet. Maar je leert er vast en zeker mee leven. En hopelijk mogen we allemaal weer zwanger worden, op de tijd die ieder zelf wilt, en kunnen we na een overbezorgde zwangerschap lekker gaan genieten van ons volgende kindje!
Zo veel herkenning lees ik hier. Sterkte voor jullie allemaal. Niemand weet inderdaad vooraf wat voor impact het kan hebben je kind te verliezen. Vorig jaar oktober ben ik mijn dochter verloren bij 23wkn zwangerschap. Ik heb het onderschat. Zo veel heftiger heb ik het ervaren. Niemand weet dat vooraf en je moet er doorheen, inderdaad stap voor stap. Langzaam weer dingen oppakken voelt moeilijk. Het liefst wil je je kind terug, iets wat niet meer kan. Langzaam zal je merken dat je weer plezier krijgt in kleine dingetjes en langzaam gaat het beter. Maar dat heeft tijd nodig. Inmiddels ben ik ruim een jaar verder en 30wkn zwanger van ons tweede wondertje. Echt genieten doe ik nog niet. Ik geniet op mijn manier van kleine dingen, maar eigenlijk ook pas sinds we de termijn van onze dochter* voorbij zijn. Ik wil iedereen hier sterkte wensen en probeer positief te blijven voor de toekomst, hoe leeg en moeilijk die er nu misschien ook uit ziet.
Hier helaas ook zo herkenbaar. Wij zijn vorig jaar onze tweeling verloren in december en nu 31 weken weer zwanger. Alle dingen die je straks weer "moet" gaan doen en door vele als normaal ervaren worden voelen nu als een drempel. Maak kleine stapjes vooruit, maar doe het op je EIGEN tempo. Laat je niet opjagen door mensen uit je omgeving, hoe goed bedoeld ze soms ook zijn. Ik heb op aanraden van mijn gyn het boek Stille baby's van mevrouw Vercammen Geerinck aangeschaft en gelezen en heb hier zoveel herkenbare dingen uitgehaald en ook handvaten om verder te gaan. Iedereen heel veel sterkte, dikke knuff.
bedankt voor de tip. kan ik dat boek ook lezen. ik wil iedereen heel veel kracht en sterkte toewensen. ik vind het ongelooflijk zwaar.
gisteren heb ik Facebook gedeactiveerd. ik merkte dat het me vaak verdrietig maakt.momenteel zijn er teveel mensen zwanger.... of voelt dat zo. gisteren zette een collega van me erop dat ze een meisje krijgt. zij zit op 3 weken na mijn eigenlijke bevaldatum. ik heb geen zin om me daar de rest van de dag depressief door te voelen. nu is het nog te moeilijk. ik heb heel veel last van stemmingswisselingen.Mijn man heeft het vaak zwaar te verduren. gelukkig is hij er altijd in goede en slechte tijden, toch ben ik soms bang of dit niet ons huwelijk gaat kosten. het blijft moeilijk...
Het IS en BLIJFT moeilijk. Het lijkt nu of het nooit meer goed gaat komen, zo voelde het bij ons in het begin ook. Mijn mannetje kon nooit zo goed praten, zeker over zijn gevoel niet. Maar na het overlijden van Tristan en Kyra heeft hij zijn verhaal vaak kunnen en mogen vertellen. Dat heeft hem erg goed gedaan. Mij ook trouwens. Probeer zoveel mogelijk erover te praten, met anderen, maar ook samen. Voor ons is het nu bijna 1 jaar geleden en ik heb er net nog/weer wat tranen om gelaten. De kleertjes die we voor Tristan en Kyra hebben gekregen had ik in een krat gedaan. En wilde ik nu gaan wassen voor onze nieuwe beeb. Het is normaal dat dit zeer doet en het gemis van je overleden kindje blijft bij je, ze hebben je tot papa en mama gemaakt en dat is een feit. Heb je al gekeken voor het boek Stille Baby's? Wij hebben hier zoveel aan gehad. En meis, BLIJF praten over je kleintje. Dikke knuffel.