Wat verdrietig meiden en voor velen van jullie nog zo kort geleden hier is het nu ruim 9.5 jaar geleden dat wij te horen kregen dat onze dochter geen schedeltje had. Ik ben nog nooit zo verdrietig geweest, het was een surrealistische ervaring om dat te horen. Alsof je van een klif valt en maar blijft vallen. Ons was ook verteld dat het pure pech was en als je erbij nadenkt hoe ingewikkeld het proces van conceptie is, dan is het een wonder dat het zo vaak wel goed gaat. Want 1 cel die zich deelt en zo miljoenen cellen vormen! Ik blijf dat een wonder vinden. En als er maar 1 cel is die de fout in gaat, zit je met een hoop ellende en verdriet. Ik raakte 4 maanden na haar overlijden weer zwanger. Een heel moeilijke zwangerschap volgde. Ik was mijn vertrouwen helemaal kwijt. Toen hij huilend op mijn buik werd gelegd was ik zo verwonderd en gelukkig: hij leeft!! Hij heeft van ons zichtbare ouders gemaakt en heeft ons zoveel geluk en liefde gebracht. Nu is hij een lieve, slimme en gevoelige jongen van 8. Een paar jaar later kregen wij er nog zo'n dondersteen bij, zijn zwangerschap was mentaal gezien veel fijner. Na emdr therapie kon ik mijn trauma van haar verliezen een plek geven. Ik geef mezelf de schuld niet meer. Ik heb geen spijt van de zwangerschapsafbreking omdat dit voor haar het beste was. En nu hebben we 2 geweldige jongens die allebei een stukje van hun zus bij zich dragen. We hopen nog eenmaal een kind te mogen krijgen en dat is zoals altijd weer heel spannend! Ogen dicht en springen. Heel veel sterkte meiden!
Vlinder84 je beschrijft precies hoe ik mij nu voel. Ondanks dat wij zelf hebben gekozen om de zwangerschap af te bereken blijft dit uiteraard een hele moeilijke en pijnlijke proces. Het is jammer dat wij voor deze keuze hebben moeten staan. Ik kreeg paar dagen geleden weer een artikel voor mijn ogen over een tienermoeder die haar kindje in de container had gedumpt. Wat een oneerlijke wereld. Begrijp mij aub niet verkeerd, ik gun iedereen een kind. Ik hoop voor je dat je wens voor een vierde kindje uit zal komen wanneer je er klaar voor bent. Btw, ik lees onder je naam iets over een blog van je. Zou je mij aub de link willen sturen? Alvast dank
Precies dit dus. Mijn wens voor een tweede zwangerschap is zo groot maar tegelijkertijd ervaar ik ook een hoop onzekerheid. Zal ik weer zwanger mogen worden en zal het dit keer wel weer goed gaan etc etc. Ik vraag mij dit dagelijks af en wel paar keer per dag. Lijkt net of ik over niets anders kan denke. Dan dat
Vlinder wel leuk dat jij ook nog voor een volgende gaat! Al actief mee bezig of is het nog toekomstmuziek? Ik heb steeds het gevoel gehad dat er iets niet goed was. Wat dat betreft kon ik mij dan ook snel berusten in de keuze. Spijt of schuld heb ik gelukkig niet gehad,verdriet natuurlijk wel! Morgen ga ik naar psych waar we al lopen ivm de vele opnames van onze jongste. Hopelijk kan ze me helpen alles een plekje te geven
Wachten jullie eerst dat gesprek af / hebben jullie dat afgewacht? Als er iets uit komt weet ik namelijk niet of ik mijn keuzes verander. Ik zou namelijk dan niet zonder meer voor een kunstmatige wijze van zwanger worden kiezen ofzo. Dus in die zin vraag ik me af of dat gesprek afwachten zinvol is. Wij hebben 13 februari nacobtrole maar kan zijn dat het onderzoek maanden langer duurt als ze op gen hoogte moeten zoeken. Al dient mijn ei zich in Nog geen 100 jaar aan heb ik t idee met dar bloed en warme tempen
Ik ben eind december bevallen en ik heb nog last van bloedingen. De afvies van de gynaecoloog was om 1 menstruatiecyclus af te wachten. Aangezien ik zelf een aangeboren hartafwijking heb (gelukkig niks ernstigs en nooit last van) vind ik het zelf wel prettig om te wachten tot maart. Als ik eerder zwanger mag worden dan zal ik even blij en gezegend zijn!! Maar ik zal proberen om tot maart te wachten. Tot die tijd zal ik mijn cyclus in de gaten houden met een ovulatietest om te kijken wanneer ongeveer mijn eisprong is. Nooit eerder een ovulatietest gebruikt maar lijkt mij misschien wel handig om meer inzicht te hebben in mijn cyclus als ik weer ga proberen om zwanger te worden
Wat omschrijf je dat mooi... Precies zoals ik het ook 'beleefd' heb na de geboorte van G* Ik heb in 2015 die EMDR gehad en sindsdien is pas mijn rouw begonnen... Knuf meis
Tegen ons is tijdens de zwangerschap alles heel 'positief' gebracht. Als we echt wisten hoe erg haar afwijking was, hadden we het misschien ook wel afgebroken.
Wat vreselijk dubbel lijkt me dat! Want aan de ene kant had je die jaren met haar nooit willen missen, maar als je dit had geweten, hadden jullie haar het lijden willen besparen. Heb er kippenvel van Ik lees vaak online dat mensen te horen kregen dat er mogelijk iets niet goed is en dan de malle molen ingaan qua onderzoeken enzo. dat ze lang in de stress zitten, maar dan goed nieuws krijgen: het kindje is gezond! En dan zijn die mensen soms boos op de artsen. En dat snap ik ergens wel, want het was allemaal stress en angst om niks. Maar dit is weer het andere uiterste, dat ze het positiever inzagen dan de realiteit was. En daarom snap ik juist zo goed dat artsen hun zorgen uitspreken en onderzoek aanbieden. Was het destijds gewoon niet zo duidelijk hoe ernstig het was bij jullie dochter? Of had je een arts die gewoon niet achter afbreken stond? (ze bestaan ) Maris, ja emdr was hier echt een geschenk! Daarvoor kwam ik ook echt niet aan rouwen toe, het was te overweldigend allemaal. Schuldgevoel, gemis, verdriet, onbegrip vanuit omgeving, te snel weer aan de slag met het normale leven etc. Ik was ook echt verbijsterd toen ik de diagnose ptss kreeg, ik dacht dat dit iets was voor veteranen. Maar iedereen die iets heftigs meemaakt kan ptss krijgen. En met elke therapie was het alsof er een grijze sluier voor mijn ogen werd weggetrokken. Het was niet zo eng of zwaar als ik had verwacht. PTSS is zwaar, maar het verwerken van mijn verlies was iets dat gewoon moest en elke keer een stuk opluchting gaf. Het maakt het nooit goed natuurlijk, maar ik kan er nu over praten zonder in huilen uit te barsten. En erover praten is zo belangrijk! Niet alleen voor lotgenoten, maar ook voor mensen die dit verdriet niet hebben ervaren. Het leert hen hopelijk ook om mensen zoals ons bij te kunnen staan en geeft misschien een minder machteloos gevoel als 'buitenstaander'. Fijn dat je geen schuldgevoel hebt bubbels. Het is ook gewoon pure pech! Geen van ons heeft expres een ongezond kindje gemaakt en er is niemand (ik ben niet gelovig) die ons uitgekozen heeft om dit te moeten ervaren als levensles ofzo. Nee, het is gewoon toeval en wij hebben net die pech. Hele nare, grote pech, dat wel. En dat verdriet ja, dat is er altijd... Maar ik kan nu oprecht zeggen dat het echt beter zal worden. 9 jaar geleden had ik dat nooit geloofd en dacht ik dat ik dit altijd met me mee zou slepen. Maar ik heb het geaccepteerd, omdat ik er niks aan kon of kan doen. Dat we onze kinderen missen staat vast, maar voor mij en mijn man is het nu een feit dat we haar er niet mee terug krijgen en dat het geen zin heeft om me onder de dekens te verstoppen. En dan heb ik heel lang gedaan! Iedereen rouw op zijn/haar eigen manier en doe wat goed voelt voor jou. En ja hier nog een kinderwens dus. En tja, ik vind het heel lastig. Er spelen nogal wat dingen mee. Ik heb de ziekte van Bechterew en ben hypermobiel, dus heb veel pijn en heb af en toe een rolstoel nodig, in de zwangerschap ben ik volledig invalide, heb veel pijn en ben erg afhankelijk van anderen, dus dat is iets waar ik niet naar uitkijk) en mentaal, mijn oudste heeft autisme en de jongste adhd. Ze zijn nu 8 en 4 en worden gelukkig wel steeds makkelijker en zelfstandiger. Maar ja, als ik zwanger ben, kan ik er niet voor ze zijn zoals ik dat wil zijn. En de kinderen die ik nu heb gaan voor op het kindje waar ik nog van droom. Dus ik ben hard bezig met revalideren en zo gezond mogelijk leven, in de hoop dat ik mij wat beter ga voelen en kan stoppen met mijn medicatie. Dus het kan zijn dat ik over een week denk dat het me allemaal niets meer kan schelen en er gewoon voor ga omdat ik me goed voel en het kan zijn dat ik over een jaar nog zit te dubben. Daarbij oculeer ik niet goed meer door mijn medicatie, dus het is een beetje een vicieuze cirkel
Dat is wel jammer dat er niet meteen is gezegd hoe ernstig de afwijking is. Wij kregen dat meteen te horen tijdens de 20wk echo en ook bij de second opinion onderzoek. Toen wij onze gedachten uitspraken over het afbreken van de zwangerschap werd eigenlijk ook meteen gezegd dat dit een reele beslissing is. Achteraf gezien is het zo snel gegaan allemaal. Letterlijk binnen een week de slechte nieuws gehoord, second opiniononderzoek gehad en de bevallingsproces in gang gezet en uiteindelijk ook bevallen. Dat allemaal in 7 dagen.
Mijn jongste is vanaf 8 maanden stuk of 10 keer opgenomen geweest ivmwegvallen zonder duidelijke oorzaak maar naar mijn idee gestikt in overproductie slijm en daarna paar keer voor ernstige benauwdheid Dan moet ze aan zuurstof elke uur vernevelen etc Daar heb ik ook emdr voor gehad want dan kan ze ban niks aan de hand tot reanimatie klaar gaan in 12 uur. Ik dacht vooraf ook emdr is dat niet voor trauma's? Maar ja ook zoiets is een trauma! Morgen weer een gesprek dus eens zien wat nu bij dit rouwproces het plan van aanpak is
Allereerst heel veel sterkte. Wat enorm verdrietig. Ik ben 30 oktober 2014 bevallen van onze zoon. Voor ons perfect maar zó niet klaar voor deze wereld. Het met lege buik én legen armen naar huis gaan vond ik haast ondragelijk. Wij kregen de uitslag vrij snel, ik weet alleen niet meer hoelang dat precies geduurd heeft. Omdat ik mijzelf en ons gezin even de rust wilde gunnen, besloten om een spiraal te laten plaatsen. ( ik mag ivm bloedstollingsafwijking geen hormonen) Hier moest ik mijn eerste menstruatie voor afwachten. Alleen kwam die menstruatie niet, en bleek ik nog geen 6 weken na de bevalling alweer zwanger. De zwangerschap was heel dubbel. Ergens gaf het troost, maar nog meer ontzettend veel stress en spanningen. Ik durfde mij niet te hechten en ik kon het vertrouwen niet vinden dat dit kindje ons wel gegund was. Ik kreeg vanaf 6 weken iedere week een echo en een vroege guo met 13 weken. Tevens kregen wij de NIPT aangeboden. Na de GUO met 19 weken durfde ik steeds meer te genieten en heb ik uiteindelijk die roze wolk mogen ervaren. En toen werd ze geboren. Ze huilde en was kerngezond. En daar ben ik nog iedere dag enorm dankbaar voor. Het onbevangen zwanger zijn zal er niet meer inzitten. Maar hopelijk zal je ooit weer het vertrouwen vinden dat het vaker wél dan niet goed gaat, en is jullie nog zo'n mooi wonder gegund!
Stel en komt bij ons geen afwijkingen uit die erflikk bepaald zijn. Dan is er geen strikte reden voor controle bij gyn. Maar qua echo s kunne zij natuurlijk veel gerichter al kijken dan je vk Ze raadde iig wel een vroege echo en vroege guo bij 12 a 14 weken aan. Dat zou ik zeker willen. Maar bij wie zou ik dan onder controle komen?
Ik deed het om en om bij gyn en vk. De eerste 20 weken sowieso bij de gyn voor de echo's en daarna dus om en om. De gyn heeft idd betere echoapparatuur en zij weten waar ze moeten kijken. Een guo is volgens mij altijd ih zkh.
Ik krijg kippenvel bij het lezen van je bericht. Elk woord herken ik erin. Ondanks dat mijn wens nu groot is voor een nieuwe zwangerschap blihf ik uiteraard het onwijs eng en spannend vinden een nieuwe zwangerschap. Voor mij geldt precies het zelfde. Pas wanneer ik een gezond kindje huilend en wel mag opvangen dan rust mijn hart pas. Ik hoop dat ik dit mee mag maken.
Ik hoop het ook voor jullie. De wond zal nooit helemaal helen, maar een nieuwe zwangerschap kan wel troost bieden. Een lichtpuntje in deze onwijs donkere periode. Met als eindresultaat een prachtig broertje of zusje waar je wel voor mag zorgen. Ik wens jullie al het geluk van de wereld toe!
Ik mocht van de gynaecoloog zelf bepalen hoelang ik bij hem onder controle zou blijven als ik weer zwanger zou mogen worden. Dat vond ik een fijne gedachte! Wij hebben er voor gekozen alles 'zo normaal mogelijk' te doen. Niet naar het VUmc waar onze dochter geboren was maar gewoon ons eigen ziekenhuis. Ik wist van mezelf dat ik mezelf alleen maar gek zou maken met extra controles etc. dus hebben we alleen de vroege GUO 14wk en GUO 20wk gekozen (welke toch in het VUmc moesten omdat ze bij mijn ziekenhuis geen vroege guo doen). Geen extra testen enzo. Al waren die GUO's wel geruststellend, ik vond het fijn om gewoon bik de vk te lopen. Al ben ik nu door andere factoren toch weer medisch.
Ja bij mij zou het gaan om vroege echo m leven vast te stellen (nu is 1e de termijn) en dan guo met 14 weken. Dat vind ik al geel fijn. Misschien overweeg ik nipt maar dat zien we dan. Ik heb nog niet besproken waar ik onder controle zou komen. Buis alles in het vu geweest. Maar dat ligt wel ver weg bij ons dus ik zou wel naar 'eigen' ziekenhuis willen. Maar liefst de reguliere controles bij vk en dan voor de vroege guo (en misschien de vroege echo ivm beter apparatuur) in ziekenhuis. Maar dat is iets voor in de toekomst.
is er bij jullie een chromosomale afwijking gevonden, bubbels? Bij ons niet en ons is verteld dat we niet in aanmerking komen voor de nipt. Erg krom, want ik vind dat we best wat extra onderzoek 'verdienen' na zoiets te hebben meegemaakt. Die onbevangenheid is idd helemaal weg! Wel is de nipt per 1 april voor iedereen beschikbaar, de kosten voor de nipt zullen dan 175 euro zijn. Die gaan wij tot wel doen denk ik. Al zou ik in de wachttijd nog gekker worden van de zorgen. Hoe we dat toch doen he? Achteraf weet ik niet goed hoe ik mijn zwangerschappen door ben gekomen. Al was de jongste echt een stuk beter te doen. Ik kon heel goed 'contact' maken met hem. Hij voelde zo krachtig en levendig. En zo is hij nog steeds haha De oudste is altijd veel rustiger geweest en is ook autistisch, dat verklaard misschien ook mijn angstige voorgevoelens tijdens die zwangerschap. En een nieuw kindje vervangt idd het verloren kindje niet. Maar wat Diazz zegt is zo waar: ze brengen weer licht in een donkere tijd. Onze rainbow babies <3
Nee er is geen 21 18 of 13 uitgekomen en andere uitslagen wachten We nog op. Maar ook als dasr niks uit komt krijgen We die vroege echo en later vroege guo. Maar nipt is niet besproken. Al heb ik daar echt wel 175 voor over!