Hoi allemaal, Mijn man en ik hebben 1,5 week geleden helaas afscheid moeten nemen van ons dochtertje. Dit nadat we bij de echo te horen hadden gekregen dat ze een waterhoofdje had en dat de prognose zeer slecht was,namelijk ernstige lichamelijke en geestelijke handicap,als ze de zwangerschap al zou overleven,dit wisten ze namelijk ook niet zeker. Ik was op dit moment bijna 22 weken zwanger. Dit was onze 1e zwangerschap en de schok was en is nog steeds erg groot. Je wereld stort op zo'n moment echt in en dan zo'n vreselijke keus moeten maken.... We zijn nu anderhalve week verder en ik begin nu pas te beseffen wat ons allemaal overkomen is. Ik vindt het erg moeilijk om verder te gaan. Ik ben benieuwd naar ervaringen van iedereen die zoiets als dit hebben meegemaakt. Hoe zijn jullie met het verlies om gegaan? Hebben jullie professionele hulp gezocht? Hoe gaat het nu met jullie?
Jee wat een verhaal meid Praat er veel over, dat hielp hier. Het verdriet moet een plekje gaan krijgen, maar jullie meisje zal voor altijd in jullie hart blijven. Ze heeft jullie ouders gemaakt! Heel veel sterkte met dit inmense verlies..
Hoi Steenbok, Zowel gefeliciteerd als gecondoleerd met jullie dochtertje*.. Zelf ben ik bijna 11 maanden geleden bevallen van mijn dochter* die een ernstige nierafwijking had wat niet met het leven verenigbaar was. De eerste maanden zijn het zwaarst, het verdriet en de leegte zijn enorm. Op een gegeven moment moet je het leven weer zien op te pakken, langzaamaan gaat het, maar je kindje zal je natuurlijk voor altijd verschrikkelijk missen. Ik heb zelf een site gemaakt met mijn ervaringen. Als je op mijn naam klikt kan je kiezen bezoek babyengels website. Veel sterkte met het verlies
Steenbok, wat een heftige tijd zitten jullie nu in. Toch wil ik jullie wel feliciteren met jullie dochtertje* maar ook condoleren met het grote verlies. Ze heeft jullie papa en mama gemaakt maar mocht te kort bij jullie blijven. Zelf ben ik bijna 11 maanden geleden mijn dochtertje* verloren. Zij had het syndroom van down, zou ernstig verstandelijk gehandicapt zijn met daarbij onbekend welke lichamelijke afwijkingen ze had. Ook wij hebben toen de 'keuze' gemaakt de zwangerschap af te breken. Dat de klap en het besef pas later komen herken ik wel. Eerst wordt je geleefd en leef je in een roes. Pas later komt de klap. Ik heb ruim 2 maanden in de ziektewet gezeten. Daarna ben ik langzaam de draad weer op gaan pakken maar dat viel me erg zwaar. De wereld om je heen gaat door, jouw wereld staat stil. Ik heb toen ook een paar gesprekken gehad met psycholoog en huisarts wat me goed geholpen heeft. Ook heb ik veel steun en herkenning hier gevonden op ZP. Inmiddels ben ik weer zwanger maar ook dat valt me zwaar. Alle herinneringen komen weer hard boven. Genieten is moeilijk en het gemis om mijn dochtertje* is er nog altijd. Ik wil je veel sterkte wensen in de komende tijd. Mocht je willen kun je me altijd pb-en.
Allereerst heel veel sterkte toegewenst met het verlies van jullie dochtertje*. Tips: * Blijf praten, ook in gesprek blijven met je partner! * Houd er rekening mee dat mannen totaal anders omgaan met dit soort verdriet dan vrouwen. Veroordeel je partner niet wanneer hij bijv dichtklapt oid. * Trek op tijd aan de bel bij bijv lotgenoten, maatschappelijk werk oid, wanneer jij het idee hebt dat het niet goed gaat. * UWV zal al snel bij je aan de bel trekken wat er aan de hand is en ze zullen met je overleggen wanneer ze weer contact met je hebben. Wij hebben eind mei afscheid genomen van ons zoontje Yannick*, inmiddels drie maanden geleden alweer. Ik ben inmiddels ook weer aan het werk, nouja... reïntegreren, want ik heb nog altijd niet de energie om fulltime te werken. INmiddels staat er een afspraak gepland met bedrijfsmaatschappelijk werk om over de gebeurtenissen te praten van de afgelopen maanden (mn partner heeft half april een hartinfarct gehad) en om te kijken of ze me handvatten geven om te werken aan mn energie. Wij gaan binnenkort een paar mooie ringen uitzoeken waarin we Yannicks* naam en geboortedatum zullen laten graveren.
Wat een verdrietig nieuws! Ik wens je heel veel sterkte voor de komende tijd xxxx dikke digi knuffel!!
Wat Hopmarjanneke zegt over je relatie kan ik me zeker bij aansluiten. Ze zeggen ook vaak dat je of naar elkaar toegroeit in deze periode of uit elkaar groeit. Zorg dat je elkaar blijft volgen door uit te spreken wat er in je omgaat. Mannen gaan er inderdaad anders mee om, respecteer elkaar daar ook in. Zelf had ik soms het idee alleen te staan maar door open te zijn naar elkaar zijn we alleen maar sterker naar elkaar toe gegroeid
Bedankt allemaal voor de tips! Ik vind het eigenlijk wel heel fijn om te merken dat ik niet de enige ben die dit heeft meegemaakt en dit bedoel ik absoluut niet verkeerd,want ik gun dit helemaal niemand en zou willen dat het anders was gelopen! Ik merk door deze site dat het verliezen van een kindje zoveel stellen helaas overkomt en door op deze manier je ervaringen te delen geeft mij al wel een bepaalde manier van steun