Hoi, Omdat ik na wat er allemaal gebeurt is, erg de behoefte heb om het verhaal van me af te schrijven en ervaringen van anderen te lezen, plaats ik mijn verhaal: Gister drie weken geleden hadden we de 20 weken echo. Helaas was hierop te zien dat ik heel erg weinig vruchtwater had en dat de nieren flink vergroot waren en vol met cystes zaten. We werden doorgestuurd naar het vu in Amsterdam. Helaas bleek ook daar dat de nieren 4 keer zo groot waren als normaal en helemaal vol met cystes zaten. Ik had ook helemaal geen vruchtwater. Het kindje had geen overlevingskans. Het zou sowieso tijdens of vlak na de geboorte overlijden. Wij besloten om de zwangerschap af te laten breken. De week erop, op afgelopen woensdag 8 oktober ben ik, om 20.34 bevallen van onze mooie zoon. De bevalling was prima te doen. Ik heb zelf de navelstreng doorgeknipt, mijn man durfde het niet. Toen kreeg ik hem bij me, onze prachtige zoon. Wat een mooi en verdrietig moment... Na 1,5 uur helaas nog even naar de OK, omdat er een stukje placenta was blijven zitten. Tien ik terugkwam waren er hand en voetafdrukjes gemaakt en een kaartje met de afdrukjes en zijn naam en gewicht en geboortedatum, zo mooi. Ook hand en voetafdrukjes in gips, we zijn het ziekenhuis eeuwig dankbaar hiervoor. Veel foto's heeft mijn man gemaakt, ook de verpleegster heeft foto's gemaakt. Zo fijn om te hebben. We hebben een mooi mandje voor hem gekocht in het ziekenhuis, waar hij, nadat we afscheid genomen hadden, in gelegd is, prachtig mooi. De volgende dag mochten we naar huis, en hebben onze zoon moeten achterlaten, verschrikkelijk. We hebben ervoor gekozen om obductie te laten doen, voor onze toekomst, het kan erfelijk zijn, onze grootste angst. De thuiskomst was raar, wel bevallen, maar geen kindje. Geen buikje meer, en ook geen baby, wat een leeg rot gevoel. Twee dagen later hebben we hem op gehaald uit het ziekenhuis en hem even thuis gehad, een uurtje. Daarna hebben mijn man en ik hem naar het crematorium gebracht. Hem daar moeten laten vond ik het allerergst... mijn hart scheurde, het liefst stopte ik hem warm onder mijn jas en rende weg. Dit ging zo tegen mijn gevoel in... nu zijn we 12 dagen verder sinds de geboorte en alles voelt vaak nog zo onwerkelijk. Soms komt het besef en het verdriet, zoveel gevoelens tegelijk. Gelukkig kunnen mijn man en ik ook samen verdrietig zijn en huilen en praten en liggen we volledig op 1 lijn. We komen er wel samen, al is het zeker niet makkelijk... Bedankt dat ik mijn verhaal hier met jullie mocht delen. En voor iedereen die in het zelfde schuitje zit of alles nog voor de boeg heeft: heel veel sterkte!!
Dank jullie wel! Zijn er meer leden waarvan het kindje ook een niet afwijking had? En was dit erfelijk? Ons kindje had polycysteuze nieren. Ik zou graag ervaring willen lezen van mensen met een kindje met dezelfde afwijking en of dit erfelijk was. Groetjes
Gefelicteerd met jullie zoon hij heeft jullie papa en mama gemaakt, maar tegelijkertijd gecondoleerd met het verlies. Heel veel sterkte toegewenst. Ik heb geen ervaring met een nieraandoening, onze zoon had trisomie18 en daardoor niet levensvatbaar.
Dank jullie wel, en inderdaad hopmarjanneke, We voelen ons ook echt papa en mama ... dat zijn we ook. Alleen er is geen kindje om voorste zorgen, dat maakt me zo verdrietig....
Meis heel veel sterkte! Het is ontzettend zwaar om je kindje te verliezen. Fijn dat jullie zo'n steun zijn voor elkaar. Dat jullie kindje een warm plekje mag krijgen in jullie hart! Sterkte!
Joybas, gecondoleerd met het verlies van jullie zoon. Zo oneerlijk is het leven soms. Heel veel sterkte de aankomende tijd. Mijn dochtertje* had een ernstige hartafwijking, maar dit is niet erfelijk gebleken en wij hebben dus geen obductie laten doen. Ik heb geen verstand van de nieren.
Lieve Joybas, Gefeliciteerd met jullie zoontje, maar ook gecondoleerd en heel veel sterkte met de enorme pijn en het grote verdriet nu. Het is niet te bevatten allemaal, en het loslaten doet inderdaad letterlijk pijn in je hart. Afschuwelijk. Hoe gaat het nu met je? Neem de tijd samen, want het is niet niks. Hopelijk kunnen jullie er goed over praten met elkaar en steun vinden bij vrienden en familie. Het is een zware tijd. Het lijkt nu vast nog heel ver weg (had ik ook), maar weet ook dat er ooit weer een dag komt dat je je beter voelt en het zonnetje weer een beetje zal beginnen te schijnen. Tijd heelt geen wonden, maar leert je leven met het verdriet. Het gemis van jullie mooie mannetje. Het is nu 3,5 maand geleden dat wij ons zoontje zijn verloren en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, ik mis hem nog steeds vreselijk. Maar de scherpe kantjes gaan er met de tijd gelukkig wat van af. Al kan het op sommige dagen opeens nog zoveel pijn doen. Ons zoontje had geen afwijking, ik heb mogelijk cervixinsufficientie waardoor hij veel te vroeg is geboren, met 20 weken, maar dat is niet met zekerheid te zeggen. Nogmaals heel veel sterkte en denk aan jezelf! x Bee
Dank jullie wel. Het gaat redelijk, vind t op het moment erg zwaar. Mijn man is weer aan het werk sinds deze week. Ook al heb ik veel vriendinnen en familie om me heen, ik voel me zo alleen in mijn gevoel. Niemand weet wat ik doormaak, niemand behalve mijn man snapt wat ik voel. Het lijkt wel alsof ik pas sinds afgelopen woensdag echt besef dat ik niet meer zwanger ben, en dat er geen kindje komt in februari... Ik verplicht mezelf om elke dag even iets te doen, even eruit. Ik moet het redden, het komt goed, dat denk ik maar steeds. Dank jullie wel voor het meeleven en jullie ervaringen
Heel veel sterkte voor jullie joybas! Wat vreselijk als je zwangerschap op zo'n manier moet eindigen!
gefeliciteerd met de geboorte van jullie kindje.. helaas ook gecondoleerd met jullie verlies! heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!
Nogmaals bedankt allemaal. Gister was t 1 maand geleden, de ene dag gaat het best goed, de andere dag is vreselijk en kan ik niet stoppen met huilen. Ik kan alleen maar denken aan 4 december, dan horen we of het erfelijk is. Ik ben er zo verschrikkelijk bang voor... waren we maar 4 weken verder, Tenminste zekerheid. Of nog meer ellende. We wachten t maar af. Morgen ga ik op de koffie op m'n werk, en ik denk deze of volgende week weer een paar uurtjes werken. Groetjes Joyce