Hoihoi, Ik ben in de 1e week van de scholensluiting bevallen. Op zondagavond was die persconferentie waarbij werd verteld dat alle horeca en scholen dicht moesten. Mijn man, onze kinderen en ik waren ook nog eens hartstikke verkouden. Onze laatste echo kon niet doorgaan en ipv daarvan kreeg ik een telefonisch consult. Dat was wel fijn, want ik zat vol met vragen. Bijv. Wat als nu de bevalling begint? Mogen we dan het ziekenhuis wel in met verkoudheid? Mag mijn man wel bij de bevalling zijn? Krijgen we wel kraamzorg nu we verkouden zijn? Tijdens het telefonisch consult werd ik gerust gesteld door de VK en ze zei: we weten nu zelf ook nog niet precies wat het plan is in het ziekenhuis, maar we vinden het echt zeer onwenselijk als de partner er niet bij kan zijn, dus daar zullen wij alles aan doen om dat te voorkomen. Ik kon toen even weer een beetje opgelucht ademhalen en volgens mij liet ik het toen letterlijk allemaal een beetje los. Die zelfde avond begonnen de weeen en braken in de nacht de vliezen. Toen ik het ziekenhuis belde om te vragen of we al mochten komen vermelde ik ook eerlijk dat man en ik al een tijd verkouden waren. We zouden bij de Ingang van het ziekenhuis een mondkap krijgen. Eenmaal in de verloskamer mocht die af, want ze hadden overleg gehad met een viroloog van het ziekenhuis oid en die zei dat als we al langere tijd verkouden waren en er geen loopneus meer was we geen infectie gevaar vormden, we hadden idd enkel nog een nasale stem. Ik voelde me toch nog een beetje ongemakkelijk, maar tijdens de bevalling trok dat wel weg en ‘s morgens vroeg is met 39 wkn+3 ons zoontje geboren. Zo fijn! Tijdens de bevalling was er wel een soort spanning bij het medisch personeel, maar ze deden er alles aan ons op het gemak te stellen. Onze kraamweek vond ik prima. Ik heb zelf weinig familie dus bezoek werd niet echt gemist. Tijdens de kraamweek werden de regels wel steeds strenger, zo mocht halverwege de week mijn schoonouders niet meer komen als de kraamverzorgster er was, dat kwam niet vanuit haar hoor, maar dat werden de regels. Vonden we geen probleem. Wel jammer dat die regel precies inging toen ook mijn dochter jarig was, maar we hebben het heel gezellig gemaakt met ons gezin en de kraamverzorgende. Verder mocht de gehoorscreening niet doorgaan. De mevrouw mocht wel de hielprik afnemen, maar niet de gehoorscreening. Daarom moest ik na een aantal weken met mijn pasgeboren baby speciaal voor die gehoortest naar het CB, wat ik toen heel eng vond allemaal. Verder werd ik helaas 2 weken na de bevalling ziek. Ik kreeg koude rillingen, koorts, overgeven. Ik dacht eerst gewoon buikgriep, dus belde niet meteen het ziekenhuis. Uiteindelijk toch gedaan. Zij vonden, vanwege de koorts, mijn Verloskundigepraktijk me eerst maar moest beoordelen. Dus de vk kwam volledig in maanpak gehesen vragen of ik mijzelf wou temperaturen. Conclusie:koorts. We moesten naar het ziekenhuis. Daar kregen we een mondkap en moesten na een Corona isolatiekamer waar ik allerlei testen kreeg, waaronder ook mijn 1e Corona test. Die test deed echt zeer, leek wel of die zo je hersenpan in ging. Nu 1,5 jaar later doen ze dat veel vriendelijker. Een dag later bleek ik geen Corona te hebben, maar de dag ervoor hadden ze zwangerschapsweefsel op een echo gezien wat was gaan ontsteken en daar was ik dus ziek van. Ik moest geopereerd. Heb die 2 dagen ziekenhuis zo veel verschillende mensen aan mijn bed gehad en toen nog allemaal zonder mondkap (behalve op de OK natuurlijk). 1,5 meter kan uiteraard niet als je in het ziekenhuis ligt aan een infuus. Ik voelde me die dagen best onveilig, hoe lief en zorgzaam ze ook allemaal waren. Ik wilde liever naar huis. Daar zou ik zelf mijn baby weer verzorgen en werd hij niet door vreemde handen verschoond. Gelukkig hebben wij er geen Corona aan overgehouden, maar wat was het een rare, spannende tijd. Fijn om alle ervaringen te lezen!
Dank jullie wel. Ik ben een redelijk nuchter persoon en vind juist wel afleiding in werk en 'gewoon doorgaan'. Ik denk dat ik het wel een plekje heb kunnen geven, maar niet op een hele bewuste manier. Alhoewel ik tijdens deze zwangerschap wel lange tijd mij emotioneel nog niet zo verbonden heb gevoeld, dat wilde ik niet toelaten. Maar inmiddels gelukkig wel, probeer dat nu ook wel heel bewust te doen. Het gaat goed, ik voel mij ook nog goed en ik heb er echt vertrouwen in. De kleine is heel bewegelijk, dus als ik even een onzeker momentje heb, hoef ik maar even te concentreren op m'n buik en ik krijg bevestiging in de vorm van een trapje.
Aan het begin van de 1e lockdown kwam ik erachter dat ik zwanger was. Dat voelde heel onwerkelijk omdat we ruim 2,5 jaar hadden gedaan over onze oudste dochter. En onze jongste dochter in ronde 2 raak was. Daardoor was ik al wat angstig. Want dit kon toch nooit in een keer goed gaan? Verder van de 1e lockdown niet zoveel gemerkt. Het was wel makkelijk om de zwangerschap te verbergen op die manier. Maar daarna... Ik moest alleen naar de 20-weken echo. Want mijn vriend werd echt kort ervoor verkouden en de testuitslag was er niet op tijd. We hebben zelfs nog een klein meningsverschil gehad over het wel of niet laten testen. Hij wilde in eerste instantie niet. Maar ik wilde hem bij die echo hebben. Ik heb het overwogen om de echo te verzetten zodat hij wel mee zou kunnen. Maar met het risico dat ik zelf verkouden zou worden en de echo dan alsnog niet door zou kunnen gaan, ben ik toch maar alleen gegaan. Maar dit had ik gewoon samen willen doen. Daarna wat extra reden tot zorg in de zwangerschap, waardoor ik een tijdje onder de gynaecoloog heb gelopen ipv onder de verloskundige. Die afspraken moest ik ook alleen doen. Op eentje na volgens mij. Een van de verloskundigen van mijn praktijk was zelf tussendoor met zwangerschapsverlof gegaan. Ze ging weg toen ik nog in het 1e trimester zat of misschien net in het 2e. En kwam terug toen het mondkapjesadvies er was. Bij de controle dat ik haar voor de 1e keer weer zag, maakte ze een opmerking dat het lang geleden was dat ze mij zag. Maar ik kon niet plaatsen wie ik voor me had. Toen deed ze eventjes haar mondkapje af en herkende ik haar direct weer. Dat was ook een bizarre gewaarwording. Ik kreeg zelf enorm last van die mondkapjes. In de zin van benauwd worden en licht in mijn hoofd. Ik was telkens bang dat ik zo'n ding op moest tijdens de bevalling. Dat mijn vriend niet bij de bevalling mocht zijn. Dat überhaupt ik geen vrije keuze meer had in hoe ik mijn bevalling voor me zag. En dat terwijl ik amper eisen had. En er natuurlijk begrip voor had dat het ivm medische redenen soms ook anders kon lopen. Ik ben sowieso deze zwangerschap erg bang geweest mijn dochter te verliezen. Gelukkig is het gewoon een gezonde meid, direct na de geboorte al. Het was eerst de bedoeling dat we het bij twee kinderen zouden laten. Nu heb ik wel weer kriebels voor een derde. Maar ik ben er nog niet over uit of dat is omdat ik er nog wel een derde bij zou zien. Of omdat ik de periode van zwanger worden/zijn door de angst en door de maatregelen niet lekker heb kunnen afsluiten.
Vervelend zeg TS dat je alles zo naar ervaren hebt. Fijn dat je er hulp bij hebt. Mijn zwangerschapsverlof ging in op de eerste dag van de eerste lockdown. Dat was een tegenvaller want mijn zoontje was vanaf dat moment dus ook elke dag thuis. Ik heb even een weekje nodig gehad om om te schakelen, daarna heb ik een prima verlof gehad. Vanaf dat moment ook in het ziekenhuis m'n zorg geuit dat ik echt niet alleen de ok in wilde voor de geplande keizersnede. Ze gaven toen direct aan dat dat nooit zou gebeuren omdat ze dat niet ethisch vonden. Op het moment dat ik opgenomen werd is ook alles prima verlopen ondanks de hooikoorts van m'n man, niemand maakte er een probleem van. Ben goed verzorgd, ook de verplichte 48 uur na de keizersnede. Kraamhulp ook van genoten. Ze deed alles alleen mocht er geen visite in huis. Ik heb wel genoten van die gedwongen rust. Ik vond het het wel jammer dat veel mensen helemaal niet meer zijn gekomen en de mensen die wel kwamen in de zomer vroegen niet meer hoe het eigenlijk met mij was en hoe de bevalling was gegaan want ik was tenslotte al hersteld. Mijn man werkt sinds de eerste lockdown verplicht thuis en ik vond het heerlijk dat hij er elke dag was. We konden als gezinnetje van vier zo een mooie start maken.
Ik ben bevallen van ons 1ste kindje midden in de 1ste lockdown. In het ziekenhuis bevallen en daar hebben we niks van Corona meegekregen. Was een prima bevalling, daarna nog 1 week in het ziekenhuis geweest. Het enige wat we merkten was dat de radioloog die een echo kwam maken van haar hersentjes in pak kwam. Hij deed dat uit voorzorg hoor onze premature dochter, om haar te beschermen. Wij konden dat erg waarderen. Ook mochten we geen bezoek op de afdeling hebben, we konden dus rustig wennen aan het ouderschap wat wij ook als heel prettig hebben ervaren. Toen we eenmaal naar huis mochten hebben we het daar ook rustig aan gedaan met bezoek etc. Eerst ook echt vanachter het raam. Heerlijk vonden wij het We hebben totaal geen negatieve associaties wat betreft de bevalling en kraamtijd in coronatijd. We zeiden wel gelijk tegen elkaar dat we niet snel nog een kindje wilden in deze tijd omdat het allemaal zo onzeker is met elke keer weer versoepelingen en dan weer niet. Dat laatste gebeurde toch