Hoi, Vroeg me af of er meer mensen zijn die dit hebben. Als ik terugdenk aan de zwangerschap en bevalling dan heb ik soms bijna het gevoel dat het een droom was. Het voelt zo onwerkelijk aan... ik weet dat het gebeurd is aangezien ik Thijmen heb maar verder..... Kan me ook niet meer voorstellen hoe het nou voelde, ik weet alleen verstandelijk nog hoe het was (dat ik heel misselijk was en dat de bevalling heeeeel erg pijn deed enzo). Komt dat nou door de hormomen? Groetjes Rosa
Ik vond het ook wel science fiction die hele bevalling. 'k Weet nog goed dat het helemaal niet leuk was maar of het zeer deed.... Ja, maar hoe zeer? Heel zeer maar hoe het echt voelde... geen idee. Gelukkig ook maar Toen die gyn zei 'over een half uur ben je moeder' toen dacht ik nog 'jaaah, dat kan jij nu wel zeggen maar ik geloof er niets van'. Zelfs toen ze het hoofdje zagen dacht ik nog 'straks is het helemaal geen baby'.... En toen werd ze bij me gelegd, dat was helemaal onwerkelijk. En nu is ze er en het lijkt alsof ze er altijd is geweest. Heel die bevalling.... k weet dat het is gebeurd en dat ik daarna Lena had maar de herinnering is nogal wazig. Echt maf.
hier nog iemand die daar heel veel last van heeft! Ik heb vanaf week 12 gespuugd(zo erg dat ik niet eens water binnen hield en opgenomen ben geweest) en xander is 4 en een halve weej te vroeg geboren. De bevalling was ook een drama, 7 uur kwam ik binnen met lichte weeen half 9 braken me vliezen en om half 11 mocht ik persen en 5 voor 11 was xander er. Maar als ik nu terug denk aan de zwangerschap of de bevalling kan ik me er bijna niks meer van herrinneren maar ik weet ook niet meer hoe het voelde om zwanger te zijn of het gevoel van de bevalling. Heel apart heeeeeel apart he! Denk inderdaad dat het met hormonen te maken heeft, maar op zich is dat wel met meer dingen zo(ik heb 5 tattoo,s maar ik kan me niet herrinneren hoe die pijn nou was tijdens het zetten), maar met dit is het wel heel extreem.
Bij mij was het ook dat ik op een hele rare manier zwanger werd (was aan het afvallen voor ivf en werd toen spontaan zwanger) en ben ook vanaf week 6/7 misselijk geweest en 3 keer in het ziekenhuis. Denk dat ik daardoor ook niet helemaal helder was... Maar dat het zo ver wegzakt had ik niet verwacht. Ik had trouwens ook tot ik Thijmen zag het gevoel dat ik niet echt een kindje zou krijgen. Kon het me niet voorstellen dat het goed zou gaan of hoe het zou zijn.
dat had ik met xander ook, het is allemaal zo onwerkelijk, ik was ook aan het afvallen en 2 weken nadat we hadden besloten om het te gaan proberen was ik al zwanger. En dan ben je zo bezig met het zwanger zijn, en dan in 1 keer is het zover, terwijl je nog niet 40 weken zwanger bent geweest. Ik was er ook heilig van overteugd dat ik ruim 40 weken zwanger zou zijn en dat was uit eindelijk maar 34+5. Ja een hele inpact op je leven en dan gaat het niet zoals verwacht , het zal er denk ook wel mee te maken hebben dat je in zo een korte tijd zo veel mee maakt dat je het gewoon allemaal niet kan op slaan.
Oooh heel erg herkenbaar! Ik heb precies hetzelfde, het lijkt of alles een droom is geweest. Je ziet je buik groeien en voelt de baby schoppen en nog geloof je het niet. De bevalling was ook erg onwerkelijk. Ik heb een ks gehad en later dacht ik soms, hmm misschien hebben ze wel gewoon een magazijn daarachter met allemaal baby's en hebben ze deze aan mij gegeven. Die gedachte kon ik gelukkig al snel van me afzetten maar het gaat wel even door je hoofd.
Ik vind het toch wel heel apart dat er toch zo veel mensen hetzelfde gevoel hebben. Dacht eerst bijna dat ik een beetje raar was Vond het ook vooral zo raar omdat ik best een heftige lange bevalling heb gehad met een mega verrassing (bij de 20 weken echo zeiden ze dat ik een meisje zou krijgen....haha.....) maar zelfs dat is weggezakt! Met een keizersnee lijkt me idd ook heel onwerkelijk, was het ook een geplande keizersnee of tijdens de bevalling besloten?
Nou het was een beetje ertussenin hihi... met 39+4 weken kwamen ze er pas achter dat Louise helemaal verkeerd lag, niet eens in stuit maar echt horizontaal. Toen moest ik naar het zh voor een liggingsecho, kreeg een draaipoging en toen dat niet lukte werd er meteen een ks ingepland want vaginaal bevallen was dus anatomisch gezien onmogelijk. Het zou de volgende dag moeten gebeuren maar toen zaten ze vol dus is het over het weekend getild en is Louise op maandag geboren. Ik heb dus gelukkig nog een paar dagen gehad om me enigzins voor te bereiden maar hij was dus niet gepland zoals ze normaal doen. Enne je bent echt niet gek hoor, ik denk dat dit gevoel heel normaal is. Helemaal ook in jouw geval dat je al die tijd hebt ingesteld op een meisje en ineens een heerlijk mannetje krijgt! Had je ook al allemaal meidendingen gekocht?
Ja, dan krijg je haar er moeilijk zelf uit als ze horizontaal ligt Een ks lijkt me ook zo'n abrupt einde aan de zwangerschap (maar misschien is een bevalling dat ook wel...). Had gelukkig niet veel echte meide dingen gekocht. Wel wat kleertjes enzo, die heb ik weer verkocht. Kamer was ook redelijk neutraal, vrolijk met veel kleurtjes. Had alleen een roze maxicosi Mocht ik helaas niet meer ruilen, nu heb ik er een hoes over gedaan
Erg herkenbaar! Het voelt net alsof je naast de bevalling stond en er naar gekeken hebt. Je laat het ook allemaal maar over je heen komen ( ik wel) In de eerste week na de bevalling kon ik alle details nog wel herinneren, maar deze zijn nu ook aan het verdwijnen. En de pijn kan ik me ook niet goed meer herinneren, weet nog wel dat het zeer deed, denk dat dat maar goed is ook anders bestonden er geen gezinnen met meer kinderen...
Ik denk dat het komt door de hormonen die tijdens en na je bevalling vrijkomen. Ik heb echt in een roes geleefd toen Eva net geboren was, duurde ongeveer een week of 2 voordat ik weer op aarde landde . Mijn leven bestaat sinds haar geboorte uit 2 delen: het eerste deel is voor haar geboorte, het andere deel erna. Dat loopt wel weer een beetje in elkaar over, maar zo voelt het klinkt. Klinkt dit een beetje begrijpelijk? Hoe het voelde probeer ik soms voor de geest te halen en dat lukt toch wel aardig, maar het is haast niet meer voor te stellen. Ik denk dat ik heel emotioneel word als ik weer zwanger word en de baby voel bewegen, dan weet je pas weer echt hoe het voelde. En de bevalling, ik voel de persdrang (die ik te vroeg kreeg) soms wel een beetje als ik moet poepen , mijn bekkenbodem heeft door Eva's ligging zo'n optater gehad dat ik dat blijf houden denk ik. En ik kan me de lichte 'paniek' nog goed voor de geest halen, van oh help, hoe ga ik dit opvangen! Maar de pijn, dat niet echt meer helemaal. Wat bij mij helpt, is liedjes luisteren die ik tijdens de zwangerschap veel heb geluisterd, die brengen me weer even terug in die tijd. Laatst heb ik tranen met tuiten gehuild, Eva was met mijn telefoon aan het spelen en daar speelde ik een liedje op af wat tijdens de yoga vaak werd gedraaid. Dat dat meisje, dat toen in mijn buik zat, nu naar mijn telefoon toe kruipt omdat ze dat liedje hoort, zo mooi!
Ook ik begrijp het gevoel. Bij mij kwam het dan wel mede door de pre eclampsie. Ik was behoorlijk ver heen om het zo te zeggen. Daarbij kwam dus ook dat ik bij 35w ben ingeleid, omdat het voor de kleine niet meer zo fijn was in mijn buik. Tot overmaat van ramp werd het na 12 uur proberen toch een spoedkeizersnede. De bevalling heb ik dus niet bewust meegemaakt. De zwangerschap wel al weet ik inderdaad ook niet precies meer hoe het voelde. Wel vond ik het net na de bevalling erg leeg in mijn buik, voor mijn gevoel klopte dat niet. Liefs Sil
Hoi! Het is zo herkenbaar. Ik kan me niet meer voorstellen hoe het zwanger zijn voelde. Ik weet dat ik heel trots rondwaggelde met mijn grote buik. En de bevalling...één waas. Het deed pijn en ik gilde alles bij elkaar, maar ik zou niet meer weten hoe die pijn precies voelde. Misschien als er ooit een tweede komt denk ik, ohja zo voelde een wee, nu weet ik het weer, haha
Ja had ik ook hoor! Ik ben anderhalve week bevallen, meteen daarna riep ik, we gaan adopteren! hahaha Maar nu.. dan denk ik, goh even een nacht afzien en pijn hebben dat is het allemaal wel waard hoor! Maar ik ben ook helemaal van de aardbol moet ik zeggen, erg emotioneel.. denk aan mijn zwangerschap terug en ik weet dat ik het zat was, maar ik had wel veel aandacht van mensen vanwege mijn buik! En dat dit nu allemaal weg is.. Ook had ik helemaal niet een gevoel dat er echt zo'n baby inzat.. Ja dom hé! Maar ik denk dat ik bij een volgende zwangerschap het veel bewuster wil mee gaan maken. Echt er bij stil staan dat het een klein mensje is. (vatten jullie em nog...) Het is allemaal zo snel gegaan, mijn bevalling ook, 5 uurtjes en daar is dan de baby waar je steeds op zat te wachten.. En nu hij er is..pfff het is echt overweldigend... Science Fiction! hahaha
Ja hoor, heb ik ook! Gek he. Ik kan me bijvoorbeeld ook niet meer precies inbeelden hoe het getrappel in je buik nou ook al weer voelt. En alle pijntjes en kwaaltjes die bij zwanger zijn horen. Bij de tweede zwangerschap herkende ik dat allemaal wel weer helemaal: oh ja, zo was het! Dat gevoel had ik echt de hele zwangerschap door. Heel grappig. En nu ben ik het dus al weer vergeten.... Tsss!
Hahahaha.. herkenbaar! Ik zat vandeweek naar Elian te kijken en ik dacht: die heeft dus écht in mijn buik gezeten! Hij is gemaakt van bouwstenen van mij en van zijn papa en hij is mijn lichaam gegroeid tot een mensje. En toen moest ik hem een hele dikke knuffel geven.. Maar ik probeer me ook nog weleens voor te stellen hoe het was en hoe het voelde.. en de bevalling. Maar het lijkt af en toe een vage droom.
Heel herkenbaar, ik kan me er ook niets meer bij voorstellen, bij die schopjes en die buik. Als ik die foto's zie kan ik me absoluut niet meer voorstellen hoe ik eruit zag en hoe die buik aanvoelde en dat schoppen enzo. De bevalling kan ik me ook weinig meer van herinneren qua gevoel. Kan het wel bedenken, maar voelen niet meer. Vooral dat ik niet meer weet hoe dat schoppen voelde vind ik zoooooooooooooo raar (en jammer).
Haha raar he, ik heb haar ook niet geboren zien worden, zo jammer... heb zelfs haar hele 1e uur gemist door de ks. (moest volledig onder narcose doordat het haast had)
Had ik ook hoor, in mijn beleving zat er iets bloederigs en roods in m'n buik, want dat is alles wat van binnen zit. En als dan iemand in mijn buurt bevallen was dan kwam ik even terug in de realiteit en dach tik: Er zit dus iets in me wat gaaf is en niet rood. Dat vond ik zooooooooooooooooooo raar, dat is ook nooit over gegaan. Je voelt, je weet het, maar het beseffen is toch weer iets totaal anders.