Hoe heeft jouw mannetje je geholpen tijdens de bevalling/weeen? En wat heeft hij gedaan? Of was hij er niet echt voor je? Mijn man was er helaas niet echt voor mij, had ook het gevoel dat ik geen medeleven kreeg. Heb het er achteraf uitvoerig met hem over gehad maar als ik terug denk aan die dag krijg ik altijd weer tranen in mijn ogen Had het me gewoon heel anders voorgesteld en vind het heel moeilijk om het een plakje te geven en te "accepteren".
O meis wat vervelend voor je! Gelukkig was mijn partner heel erg betrokken, hij heeft ook echt zijn best gedaan. Op het moment dat ze eraan kwam was hij echt een coach ja schat daar komt ze zie het hoofdje al e.d had het eerlijk gezegd niet verwacht van hem! En daar bedoel ik mee stoere praatjes.. Maar hij was geweldig. Maar hoe reageerde je partner toen jij er achteraf op terug kwam?
Oh meid, wat naar voor jou! Heeft hij ook uit kunnen leggen waarom hij zo deed? Was hij misschien erg geschrokken of bang? Hoe reageerd hij op jou verdriet erover?
Mijn man deed wat ie kon doen, hij was er en liet merken dat ie er was door mn hand vast te houden dat soort dingen. Hij heeft een paar foto's gemaakt, dat hadden we afgesproken en verder tja, ik was eik heel erg in mezelf gekeert en was meer gefocust op wat vk zei en de kv. Maar ik kan niet bedenken wat ie meer had kunnen doen om mij te helpen. Wat ik met name prettig vond was dat hij toen ik onder de douche weeen stond op te vangen, hij bij me zat en met me praatte, dat stelde me eik wel gerust.
Hij heeft bij zijn ex 2 weken lang aan haar bed moeten zitten in het ziekenhuis, dus hij heeft een nare ervaring... Maar hij heeft zelf niet gezegd dat het daar aan lag... Hij reageerde alleen door te zeggen dat hij het niet meer terug kon draaien maar beloofde de volgende keer beter zijn best te doen... Bij mij zei mijn partner dat de kraan wel wat zachter kon van de douche ivm waterverbruik En onder een wee heeft hij een vraag 3 keer herhaald (die ik dus wel verstond maar niet op kon antwoorden ivm de wee) daarna reageerde ik een beetje geirriteerd en zei TJA HEB JE WEL GEHOORD HOOR KON ALLEEN NIET REAGEREN, toen zei hij meteen dat ik niet zo onredelijk hoefde te doen Verder heb ik alle weeen alleen opgevangen en hij heeft alleen geholpen toen de vk hier kwam en ik kon gaan persen (hij moest ook één been vasthouden) Toen hij weg was om mensen te bellen nadat Noah geboren was vroeg mijn vk ook of hij een slechte ervaring qua bevallen had Dat vond ik zo zo zo raar want ik snap niet HOE zij daarbij kwam want zij had hem maar even meegemaakt en volgens mij gebeurde er toen niks speciaals... Maar kan me natuurlijk vergissen want ik was toen ook in mezelf gekeerd en aandachtig naar mijn vk aan het luisteren. Wat ik ook niet leuk vond is dat hij zei dat je geen puf cursus nodig hebt (zonde van het geld noemde hij het) hij had dat met zijn ex gedaan. Nou als ik had geweten dat ik er alleen voor zou staan met mijn rugweeen in een weeenstorm van 3 uur 's nachts tot 10 uur 's avonds (van 18.00 tot 22:00 was het niet te houden) HAD IK DIE CURSUS ECHT WEL GEWILD! Nadat de vk en de kraamhulp weg waren, geloof dat het rond 00.30 was ging hij direct slapen terwijl ik daar lag met mijn lieve baby helemaal vol met emoties en adrenaline en wou praten over wat er gebeurt was etc etc maar meneer sliep binnen 5 minuten. Ik heb uren wakker gezeten in mijn bed en wou zo zo zo graag met iemand praten. Maar hij heeft gelijk hij kan het nu niet meer veranderen, maar helaas blijft dat gevoel me wel eens bekruipen dat ik me afvraag WAAROM? Ik was heel rustig niet vervelend, ben in 1 dag bevallen etc etc.....
En ook al zou je vervelend zijn geweest! Ik was ook niet attent toen ik aan het bevallen was haha! Vind het voor jou heel vervelend dat je met zo'n gevoel blijft zitten. Misschien komt het indd omdat je partner een eerdere ervaring heeft gehad maar het is geen excuus.. Maar ja hoe horen ze dan te reageren dat kan je je dan ook weer afvragen!? Misschien vond hij het wel moeilijk je zo te zien en heeft hij het zo afgereageerd, en geloof me mannen geven dat soort dingen niet snel toe. Je hebt trouwens een mooi mannetje!
belachelijk zeg, zeker als je nagaat dat een pufcursus mij maar 22 euro heeft gekost. Ja dat is echt d emoeite waard om moeilijk over te doen...
Sorry, ik mag het misschien niet zeggen maar wat een l*l.. Nare ervaring of niet, wat ik lees is gewoon geen inlevingsvermogen, botheid en gewoon asociaal. Ik kan me hier echt kwaad om maken, ik had hem eruit geschopt Ik reageer misschien een beetje overdreven maar vind dit echt vreselijk. Een man hoort je bij te staan tijdens en ook na de bevalling. Heel simpel en echt niet veel gevraagd.
Ik heb echt heel veel gehad aan mijn man. Ik was eigenlijk bang dat hij een beetje te lief zou zijn (gaat het schat?) maar hij was juist,op het moment dat ik het nodig had,heel streng (niet zeuren...doorgaan). Hij zorgde er voor dat mijn bad warm bleef en dat ik genoeg at en dronk.Wij waren ook met zijn 2-en op cursus geweest dus hij wist wat er van hem verwacht werd. Heel fijn.
Vind het gewoon heel erg moeilijk om het een plaatsje te geven... Hij is een heel erg gesloten type van zichzelf die zich NERGENS maar dan ook NERGENS druk om kan maken maar had wel heel graag steun gehad of dat hij uberhaubt bij me zou zijn, heb me heel erg eenzaam gevoeld. Hoop eigenlijk op vrouwen die kunnen zeggen JA dat heb ik ook gehad (weet ik tenminste dat ik niet de enige ben ) Je blijft gewoon met vragen zitten als je er niet over kunt praten, hij geeft geen rede aan terwijl hij in het hele gedoe geen één keer aan mij heeft gedacht.. hij is 9 jaar ouder en ikke maar denken dat oudere mannen meer verstand hebben Hij heeft iedereen 's avonds gebeld dat hij geboren was en dat beneden terwijl ik boven aan het wachten was op mijn placenta (die niet wou komen) uiteindelijk na een uur en een kwartier is hij gekomen met een speciale greep vn de VK maar het was kantje boort ziekenhuis, hij was op dat moment iedreen aan het uitnodigen om de volgende dag al langs te komen ook verre vrienden... Had ik eigenlijk geen behoefte aan, ja naaste familie maar de rest had best even kunnen wachten vond ik. Ik wil eigenlijk gewoon zo graag weten WAAROM!?
hoi wat vervelend voor je, ik kan me het wel voorstellen.. bij mij was het juist andersom in de zwangerschap vond mijn mannetje het maar moeilijk om straks bij de bevalling te zijn liever niet.. en tijdens de bevalling was hij super ook al vond hij het allemaal eng want ik ben 6 wk en een dag te vroeg bevallen en wisten niet wat ons overkwam! maar hij is hele tijd bij me gebleven en heel lief me vastgehouden en tegen me gepraat ook al ging alles langs me heen was ik toch erg blij ermee xx
mijn mannetje had wel medeleven en steunde me, wilde meepuffen en probeerde me gerust te stellen, maar ik moest er niks van hebben heel sneu, hij deed echt zn best maar ik was alleen maar boos op em daardoor... en k wou alleen wat van de vk in opleiding weten
Oh meid, wat klinkt dit verschrikkelijk! Ik vraag me ook af waarom hij dit zo gedaan heeft! Dit is niet iets dat je zomaar kan vergeten denk ik, want hij heeft je echt laten barsten op een moment dat je hem hard nodig had. En dat hij eist dat je een vraag beantwoord tijdens een wee, dat jeniet op pufcursus mag om het geld etc. Grrrr hij had aan mij de verkeerde gehad hoor. Ik zou heel goed met hem proberen te praten (nogmaals) of laat hem dit lezen. Hij moet gewoon weten hoe erg dit voor jou is geweest en wat je nodig had. Hij hoeft heus geen schuldgevoel te krijgen, maar op deze manier wil jij niet nog een keer bevallen met hem en dat begrijp ik goed!
Hey. Ik lees toevallig je verhaal en vind het echt vreselijk triest om te lezen... Ik ben zelf nog niet bevallen maar kan me heel goed voorstellen dat je je enorm eenzaam hebt gevoeld/nog steeds voelt. Volgens mij is het ook enorm belangrijk dat je hem duidelijk maakt wat voor effect dit op jou heeft (gehad). Ik sluit me aan bij Vlinder en denk dat het mss goed is als je hem dit laat lezen en rustig met hem praat, vanuit jouw gevoel. Ik denk dat je dit niet van je zal kunnen afzetten voordat je van hem erkenning krijgt voor dat gevoel. Ik wil je ook nog zeggen dat ik je enorm bewonder dat je toch een 'succesvolle' bevalling hebt kunnen hebben zo op je eentje. Het is al heel erg zwaar maar voor jou was het nog eens dubbel zo zwaar! Proficiat! *dikke knuffel*
Voor hem is de "zaak afgedaan" hij weet wat ik er van vind/vond en hij kan elke keer enkel zeggen... je komt er steeds op terug, ik heb toch al gezegd dat ik het niet terug kan draaien. Meer krijg ik niet uit hem en het eindigd elke keer in een strijd waardoor ik me niet beter voel, krijg toch niets meer uit hem dan dat. Gelukkig durf ik nog wel te bevallen hoor Ik heb me eenzaam gevoeld maar heb me "goed" weten te redden (je moet wel) en toen de vk er was (20 min met persen ) was zij echt super! Zij gaf mij op het laatst heel veel rust! Ik ben bang dat ik zal moeten accepteren dat hij nu eenmaal zo is, denk ook niet dat het de volgende keer veel anders zou gaan (maar daar ben ik nu op voorbereid en vorige keer was het een complete verassing) Als de VK er maar optijd is! In de zwangerschap is mijn man ook altijd heel terughoudend geweest, en uberhaubt als ik mijn gevoelens met hem wil delen, waarover dan ook krijg ik weinig response. Ik heb me daar helaas in het begin van onze relatie in vergist / of hij heeft zich anders voorgedaan maar goed nu weet ik het en moet ik dat accepteren of niet... Mijn gezinnetje (lees mijn kindje) is alles voor mij! En zal altijd doen wat het beste voor hem is! Vind het enigzins "jammer" dat ik nog geen mede lotgenoten heb kunnen ontdekken niet dat ik iemand dit gun hoor maar dan weet ik dat ik niet alleen ben Meiden alvast bedank voor jullie berichtjes dat doet al weer een hoop goed!
Gesloten type man of niet...dat is geen excuus... dit kan echt niet! Hij had er meer voor je moeten zijn.... Maar was dit alleen tijdens de zwangerschap/bevalling of is het nu ook zo? Ik snap hoe gesloten type's zijn.. heb er zelf ook een exemplaar van soort patrick swazy type in ghost altijd "dito" of "ook van jou" maar nooit uit zichzelf.. Maar bij de bevalling was hij er echt voor me... en toen ons meisje geboren was kreeg ik van hem met tranen in zijn ogen me eerste "ik hou van jou" Toen mocht ik voor het eerst "ook van jou" zeggen
zomaar; het is toch een kleine moeite om ook sorry te zeggen of iets in de trent van "vervelend dat jij het zo hebt ervaren" ofzo? Ik vind het vrij bot om alleen maar te roepen dat hij het nu niet meer terug kan draaien. Hij erkent jouw gevoel daarin niet eens voor mijn gevoel. (ik wil niet stoken hoor, maar vind het echt niet kunnen gewoon)
Ik heb er nog een poging aan gewaagd, helaas want dit keer kreeg ik alleen maar te horen: Kan niet geloven dat je dat tegen mij kunt zeggen, ik vind het zo gemeen.... (ik vond/vind het ook gemeen maar goed wie ben ik ) Pfff, helaas moet ik zeggen dat mijn man altijd zo is, hij is er eigenlijk nooit voor mij, gevoelens bestaan voor hem niet dus laat staan dat hij er over zou kunnen praten. Door hem voel ik me nu de gebeten hond en weet serieus niet meer wat ik met de situatie aan moet/wil. Hoe het ook went of keert ik zou nooit met mijn verhalen gevoelens bij hem terecht kunnen en ik weet niet hoe lang ik dat nog vol kan houden. Pfffffffffffff............. Ik ben gewoon OP. Sorry voor mijn geklaag maar als ik me verhaal thuis niet kwijt kan dan maar hier.
Maar meid toch! 'Klaag' maar lekker hier, zenne! Je mag me altijd een PB'tje sturen als je wilt. Het lijkt me echt vreselijk wat je nu doormaakt... *knuffel*