Ik ben benieuwd hoe dit bij jullie is. Zelf ben ik nog redelijk jong (dit jaar 26) en ik ben dan ook de eerste van mijn vrienden en kennissen die aan een gezin begint. Ik was ook de eerste die ging samenwonen, trouwen, etc. dus in principe is het geen onlogisch vervolg, het viel ergens wel te verwachten. Toch merk ik dat mijn sociale kringetje met de dag kleiner wordt Mensen houden op me uit te nodigen, met excuses als "Je was toch moe?" of "Dat kun je nu vast niet meer". Daar baal ik enorm van. Dat kan ik toch zelf wel beslissen na een uitnodiging? Ik ben een tijd enorm moe geweest, maar dat gaat nu een stuk beter. Zij doen alsof dat vanaf nu voor de rest van mijn leven zo blijft. Ik heb aangegeven dat ik het jammer vind, maar het komt duidelijk niet aan. Anderen laten gewoon helemaal niets meer horen sinds ze weten dat ik zwanger ben. Zelfs de mensen waarvan ik dacht dat ik ze wel tot mijn vrienden kon rekenen, haken af. Ik heb maar één vriendin die trouw blijft en nu zelfs extra vaak belt om te vragen hoe het gaat, met haar ben ik dan ook al heel erg lang bevriend. Als ik nou heel veel over baby's praatte kon ik het me ergens voorstellen dat mensen daar niet zo van houden. Maar dat doe ik niet, ik zwijg zelfs maar helemaal over mijn zwangerschap om niemand voor het hoofd te stoten. Toen ik laatst bij iemand waarvan ik dacht dat het een vriendin was probeerde om er wat over te zeggen ging ze snel op een ander onderwerp over. De meeste van mijn bekenden zijn nog student en als ze dat niet meer zijn, dan zijn ze meestal single en bestaat hun leven uit werken en uitgaan. Ik kan me dus best voorstellen dat een zwangerschap een ver van hun bed show is. Maar daarom hoef je iemand toch niet meteen in de steek te laten? Ik voel me dus hartstikke eenzaam de laatste tijd en ik ben bang dat dit zo blijft Hoe is dit bij jullie? Ben je ook eenzame pionier op dit gebied of zit je juist in een sociale kring met veel stellen en kinderen? Of heb je misschien nieuwe vrienden gezocht toen je kinderen kreeg? Hoe pak je dat aan?
Mijn sociale leven wordt ook kleiner maar de mensen waar ik nu wat meer mee omga passen wel meer bij ons leventje wat eraan gaat komen. Ik ben 21 en in mijn omgeving ben ik van mijn leeftijd de eerste die een kind krijgt. De rest woont nog thuis, gaat elk weekend op stap etc. Af en toe vind ik het wel jammer, maar als ik me bedenk dat ik er echt een gezinnetje voor terug krijg vind ik het zeker de moeite waard. Straks kom je meer stelletjes met kinderen tegen en wie weet kan je daar wel heel goed mee opschieten.
Rot voor je meis Kan me voorstellen dat je er erg verdrietig van wordt! Toen ik zwanger was, was ik van begin tot eind MOE! Echt met hoofdletters. Het was afschuwelijk! Ik had dus inderdaad weinig puf om met mensen af te spreken en als ik dat al deed, dan het liefst bij mij thuis, om het 'gedoe' een beetje te beperken. Mede hierdoor hebben wij ook wel wat sociale contacten verloren, ja. Mensen die vinden dat je je aanstelt (bijv. vrouwen die zelf zwanger zijn geweest en dan denken: 'beetje vermoeidheid hoort erbij!') of mensen die het gewoon irritant vinden dat je niet zoveel energie hebt. Gelukkig stonden daar in mijn geval ook een aantal mensen tegenover die wel begrip hadden en die wel de vrienden waren zoals ik altijd al dacht. Dat maakt veel goed, maar neemt niet de pijn weg van die andere situaties. Ik ben denk ik te naief geweest... En de dooddoener dat je 'zulke mensen niet eens als vriend moet willen' heeft tot op heden bij mij ook nog geen effect. Het blijft gewoon zeer doen dat ik me zo heb vergist in die mensen. Ach ja, hoort bij het volwassen worden, denk ik dan maar (ben bijna 30, hahaha)
Inderdaad MvS, je kunt nog zo hard zeggen of denken dat je beter af bent zonder zulke mensen maar dat doet niets af aan het feit dat je je nog wel verlaten en eenzaam voelt. Rationeel weet je beter maar je gevoel moet wel meedoen
Het is wel een beetje herkenbaar. Het is niet zo dat ik vrienden hierdoor kwijt raak, maar ik heb ook een goede vriendin die gewoon helemaal niks heeft met kinderen en ze ook niet wil. Daar heb ik nu dan ook minder/anders contact mee, dat is jammer, maar anderszijds is het ook zo dat het leven zo loopt. Ik kan me er wel bij neerleggen. Veel fases maak je samen mee en dan heb je ook een gespreksonderwerp, als iemands leven een totaal andere wending maakt waarin de ander niet geinteresseerd is, dan heeft dat gevolgen voor de relatie die je hebt. Althans in dit geval. Anderzijds merk ik ook dat er juist meer nieuwe mensen in m'n leven komen. Veelal jonge moeders die het erg leuk vinden (blijkbaar) om in contact te zijn met iemand die zwanger is, etc.
Hier precies hetzelfde, zelfs iemand die het weekend voordat Fiene geboren werd nog een opmerking plaatste 'Je neemt dat kind straks toch niet mee he?!' Ik ben 20, man 26 en wij zijn in onze omgeving ook de eerste die gingen trouwen (1,5 jaar geleden) en een gezin begonnen. Hoop er maar op dat we binnenkort nog meer jonge ouders gaan tegenkomen!
O'ja en je vraagt waar je mensen kunt leren kennen. Wellicht is het voor jou situatie ideaal omstraks via een zwangerschapscursus of via infoavonden contact te maken met andere meiden. Je zit in elk geval in dezelfde fase en dat maakt dat er vaak aan gespreksonderwerpen geen gebrek is!
En misschien straks met de kleine babyzwemmen, babymassage o.i.d. ? Verder hebben ze bij onze verloskundigepraktijd een moeders-ontmoeten-moeders café. Om de week koffiedrinken met andere moeders met een thema (om de keer over borstvoeding en de andere keren andere onderwerpen), waarover je vragen kan stellen en voorlichting krijgt. Misschien dat er zoies bij jullie ook in de buurt is?
Nou, ik wist niet dat zwanger zijn zoeen sociale toestande was eerlijk gezegt, hier is het dus zwaar omgekeerd. Vreemde mensen beginnen met me te praten over van alles en nog wat en als ik een andere zwangere tegen kom maak je ook heeeel snel en makkelijk een praatje. Heel me familie waar mensen tussen zitten die ik jaren niet heb gezien willen inneens weer contact en tonen intresse in mijn zwangerschap via mijn moeder. Heb er 2 hele lieve schoonouders bij gekregen en zie mijn schoonmoeder zelfs al als een goede vriendin, kortom super dus! Ik heb me echt nog nooit zo sociaal gevoelt en gedragen als tijdens me zwangerschap..
Assje, zo herkenbaar! En dat is heel moeilijk. Want je wilde je oude leven voortzetten en je vrienden houden. Maar soms horen bij andere fases in het leven andere mensen om je heen. En die komen, echt! Ik moest gelijk denken aan een tekst. Misschien vindt je het wat zweverig, misschien helpt het jou ook. Hieronder: A Reason, a Season, or a Lifetime People come into your life for a reason, a season, or a lifetime. When you figure out which one it is, you will know what to do for each person. When someone is in your life for a REASON . . . It is usually to meet a need you have expressed. They have come to assist you through a difficulty, to provide you with guidance and support, to aid you physically, emotionally, or spiritually. They may seem like a godsend, and they are! They are there for the reason you need them to be. Then, without any wrong doing on your part, or at an inconvenient time, this person will say or do something to bring the relationship to an end. Sometimes they die. Sometimes they walk away. Sometimes they act up and force you to take a stand. What we must realise is that our need has been met, our desire fulfilled, their work is done. The prayer you sent up has been answered. And now it is time to move on. When people come into your life for a SEASON . . . Because your turn has come to share, grow, or learn. They bring you an experience of peace, or make you laugh. They may teach you something you have never done. They usually give you an unbelievable amount of joy. Believe it! It is real! But, only for a season. LIFETIME relationships teach you lifetime lessons; things you must build upon in order to have a solid emotional foundation. Your job is to accept the lesson, love the person, and put what you have learned to use in all other relationships and areas of your life. It is said that love is blind but friendship is clairvoyant. Author Unknown 7 maanden geleden overleed ons ongeboren kindje. Dit zorgde voor een heftige tijd. Sommige mensen kunnen daar mee om gaan, anderen niet. Sommige vrienden bleken grote steun, anderen niet. Inmiddels ben ik weer 19 weken zwanger. Onze vriendenkring is totaal veranderd in een jaar. Heel gek hoe snel dat kan gaan. Er zijn vriendinnen bij gekomen die ongeveer hetzelfde hebben mee gemaakt en sommige vage vrienden zijn goede vrienden geworden. En weet je? Ik heb het gevoel dat we er op vooruit gegaan zijn! De contacten die er zijn, zijn zo fijn en goed. Liever meer kwaliteit dan kwantiteit! Misschien voor jullie een iets andere situatie. Maar ook jouw leven verandert totaal door het krijgen van een kindje. Sommige vrienden passen daar wel bij, anderen niet. Er zullen nieuwe bij komen, hierboven worden al tips waar je wellicht mensen tegen gaat komen. Het is natuurlijk ook zo dat straks een groot deel van je tijd opgeslokt wordt door de kleine en dat het misschien wel rust geeft iets minder contacten te hebben. Nou, ik weet niet of je er wat aan hebt! x
Herkenbaar, idd. Ik ben 26 en van m'n vrienden de eerste die begint aan kinderen. Sommige van m'n vrienden zijn nog lekker happy single, genieten van het vrijgezellige leven. En sommige willen wel kinderen, maar vinden zelf dat ze hun leven nog niet zo op orde hebben dat ze er ook echt mee bezig zijn. Ik merk vooral bij m'n happy single vrienden dat ze niet zo veel interesse tonen in hoe het met mij en de baby gaat, etc. Als ze af willen spreken, dan stellen ze altijd voor om 'lekker ergens in de stad te gaan lunchen', terwijl ik vanwege m'n bekken eigenlijk nergens meer heen kan. Dat heb ik ze wel verteld, maar het is dan net alsof ze dat niet willen weten/snappen. Of ik krijg reacties als: 'Oh, nou ja, als je straks bevallen bent, heb je weer alle tijd.' Het zou me niks verbazen als ik over een jaar, oid, niets meer van hun hoor. En de vrienden die dan wel kinderen willen, gedragen zich dan weer een beetje jaloers. Ik merk dat ze het er wel over willen hebben, maar niet te veel. Dus dan houd ik mij vaak maar een beetje in. Ik zie wel hoe het gaat lopen als de kleine er is, wie er dan nog contact opneemt, langs komt, etc. Ik neem het sommige vrienden wel kwalijk dat ze nu al zo weinig van zich laten horen. Ik ben altijd wel iemand die voor iedereen klaar staat en nu merk ik eigenlijk hoe weinig ik van sommige vrienden terug krijg.
Bij mij was het juist andersom: ik was 26 toen ik moeder werd van mijn dochter en toen waren we de laatste binnen onze vriendenkring (en getrouwde familie) die een kindje kregen. Ik heb me voor die tijd wel een beetje verloren gevoeld. De anderen waren steeds meer gericht op hun gezin en hun eigen dingen en de vriendschap veranderde erdoor. Nu we zelf een kindje hebben (en straks twee) merk ik dat wij nu ook op dezelfde manier veranderen. Je leven verloopt in fases en met het moeder of vader worden verandert hoe je leven ingericht is voor een groot deel. Dat betekent dat ook de relatie met je familie en je vrienden anders wordt. Hoe dat precies is, zal bij iedereen verschillend zijn. Er komt wel altijd iets nieuws voor terug. Maar ik kan me goed voorstellen dat je er moeite mee hebt! Sterkte in ieder geval en geniet van je zwangerschap en straks van jullie kindje!
Ik herken niet zo zeer het gevoel van me in de steek gelaten voelen, maar dat heeft ook andere redenen denk ik. Ik merk dat veel mensen die ik als echte vrienden beschouwde, weinig tot niets meer van zich laten horen. Maar dit heeft niet zozeer met mijn zwangerschap te maken maar meer/tevens met het feit dat ik ook naar het buitenland ben verhuisd. Zelfs voor die tijd merkte ik dat ik ze eigenlijk al een beetje 'voorbij ging' in ontwikkeling (ik ben 22), en in die periode heb ik geleerd dat vriendschap relatief is, en om geen verwachtingen van mensen te hebben in termen van vriendschap. Je ziet vanzelf wel wat je aan je ze hebt, en als ze rond blijven hangen good for you, zo niet dan was het leuk voor zolang het duurde maar ik kan er niet om treuren. Dat is een nieuwe instelling die ik nog niet zo lang geleden heb aangenomen, maar het heeft wel even geduurd voor ik die les had geleerd. Ik heb een groepje 'beste vriendinnen' die altijd riepen dat het voor het leven was, maar ik hoor nu nauwelijks nog iets van ze (op 1 na), en ze riepen heel hard dat ze allemaal langs zouden komen na de geboorte maar nu opeens komt er van alles tussen en hebben ze geen tijd meer. Tja tijd is een kwestie van prioriteiten. Aan de andere kant kom ik ontzettend veel nieuwe mensen tegen, die veel beter aansluiten op mijn nieuwe levensstijl. Ook hiervoor geldt dat ik er niets van verwacht. Dit staat overigens niet in de weg van het ontwikkelen van een vertrouwensband hoor. Maar zoals al in het gedichtje staat, soms komen er mensen in je leven voor een tijdje, die toch heel waardevol zijn. Corsica is een seizoensgebonden eiland en zo heb ik vorige zomer echt hele leuke mensen leren kennen maar je weet gewoon dat het na de zomer ook afgelopen is, op wat oppervlakkig contact na. Is ook helemaal niet erg, weer een ervaring rijker! Waar ik dan weer niet tegen kan dat zijn de hypocriete mensen. Die mensen die je al jaren niet hebt gezien of gesproken en die opeens overdreven interesse tonen omdat je zwanger bent. Ik vind dat echt van die sensatiezoekers, en ik hoor ze ook heel vaak dingen zeggen waarvan ik weet dat ze er geen barst van menen. Meestal wimpel ik die dan vriendelijk af en dan hoor ik er ook niet zoveel meer van. Wat betreft jouw vriendenkring; het is natuurlijk heel jammer als je vrienden verliest, vooral als je jezelf tijdenlang hebt gezegd dat dit mensen waren waar je echt op kon bouwen. Maar je gaat gewoon een andere levensfase in en daar horen ook andere mensen bij, kennelijk. Die kom je op den duur vanzelf ook wel tegen, maar daar geldt weer hetzelfde voor. Je ontdekt vanzelf of ze er zijn om te blijven of niet. De echte blijvers zijn mensen die er ook zijn als je een nieuwe levensfase ingaat, en dat zijn er nu jammer genoeg maar heel weinig. Maar andere vriendschappen hoeven daardoor niet minder waardevol te zijn, vind ik.
Voordat onze dochter werd geboren hadden we een erg grote vrienden groep. We gingen vaak s'avonds bij elkaar op visite, pokeren, samen bbqen, gezellig samen op stap. Maar tja met een kindje gaat het gewoon niet zo makkelijk om altijd maar s'avonds af te spreken. Toen zijn er nog wat meer dingen voorgevallen in dezelfde vrienden groep, en de hele groep is uit elkaar gevallen. Alleen met 1 stel hebben we nog goed en regelmatig leuk contact. Zij zijn ook echte vrienden gebleven. Maar daar voor in de plaatst zijn nieuwe vriendschappen gekomen. Heb nu bijvoorbeeld 2 super leuke vriendinnen met kinderen die hier in de buurt wonen. En met een van die mannen kan mijn man het super goed vinden. We zijn laatst een weekendje weg geweest met z'n allen, en de mannen doen nu ook leuke dingen samen. Dus meid....wie weet krijg je er wel weer hele leuke vrienden voor terug.
Er zijn wel mensen met wie ik minder contact heb dan voorheen. Gelukkig heb ik niet het gevoel echt vrienden te hebben verloren. Moet wel zeggen dat de meeste van mijn vrienden ook wel een beetje in dezelfde situatie zitten/zaten... zijn allemaal wat ouder ook dan ik (ik ben bijna 30). Misschien is het een idee om met mensen die je graag in je vriendenkring wil behouden of ze zin hebben om een keer overdag in het weekend te gaan lunchen ofzo. We doen nu heel vaak op zondag ook een zeer vroeg diner bijvoorbeeld. Misschien is het in dit geval ook wel een goed idee om te kijken of je iets van een kraamfeest kan geven. Dan zijn mensen ook meer geneigd om wel een kijkje te komen nemen en een gezellig drankje te drinken en zien ze meteen dat je als persoon niet veranderd door een kind in je leven. Tevens zal je in de loop der tijd ook weer nieuwe mensen ontmoeten die in ongeveer dezelfde situatie zitten als jij.
ow en na mijn zwangerschap zijn we ook weer 's avonds gaan afspreken met vrienden. Ik heb in van die slaapzakken van de hema een gat achterin gemaakt. Ik leg haar in een campingbedje te slapen en op het moment van naar huis gaan kan ze dus gewoon in de autostoel zonder helemaal om te kleden. En ze slaapt 9 van de 10 keer gewoon door.
Hier ook hoor maar ik heb het van de andere kant ook 'gedaan'. Toen ik 24 was kreeg de eerste vrienden haar eerste kindje. Natuurlijk hartstikke leuk en ik heb haar uiteraard gesteund aan alle kanten maar ik vond het eerlijk gezegd ook wel 'vervelend' omdat ze ineens bepaalde dingen niet meer kon/deed. Nu zijn er meerdere mensen in onze groep met kinderen, waaronder ikzelf en merk nu ook dat vrienden zonder kinderen ineens niks meer laten weten e.d. En we zijn toch al een stuk(je) ouder met z'n alle dus daar ligt het ook niet echt aan Niet om flauw te doen, maar als zij straks zelf kinderen hebben merken ze het allemaal vanzelf wel. Ze begrijpen simpelweg nu niet hoe het is mét kinderen. En dat neem ik ze ook niet kwalijk, dat had ik zelf ook haha.
Assje, wat naar voor je zeg! Ik herken het zelf niet, maar wil je wel veel sterkte wensen! Misschien dat je lekker op zwangersgym of zo kunt gaan (als je dat nog niet doet), onmoet je ook anderen waar misschien ook weer leuke contacten uit voortvloeien! Sterkte!
Vervelend als je de mensen om je heen ziet afdruipen. Ik ben ook net pas 26, vriend (bijna man) 28 en in onze familie zijn we de eerste die een kindje krijgen. Onze beste vrienden hebben wel al een kindje van 16 maanden, maar ik denk dat onze band zo sterk is geworden dat wij dezelfde ideeën hadden. Ze wisten al bij de geboorte van hun kindje dat ook wij een kinderwens hadden en wisten ook als eerste dat we zwanger waren. Ook andere mensen die al een kindje hebben reageren anders (leuker) als de mensen die nog kinderloos zijn. Van de broer van mijn vriend en zijn vriendin kregen we zelfs de vraag of het een foutje was!!! Wij woonden ook al een hele tijd samen dus het was bij ons ook niet heel erg raar, alleen hebben we nu wel besloten om door de komst van ons kindje sneller voor het geregistreerd partnerschap te gaan. We wilden dat wel (of trouwen) maar hadden gewoon geen haast. Trouwen doen we straks als het kindje groter is.
Dit meen je niet!!! Als dat iemand zou zeggen, hoe goede vriendschap ook, zou ik zelf ook niet meer komen!! Echt niet normaal!