Sorry alvast, dit word een zeurtopic.. Ben nu 27 weken en voel me zo rot, kan niets anders dan huilen.. Ik ben met 10 weken gedwongen gestopt met werken omdat er op dat moment de ziekte van addison werd geconstateerd, hier waren ze net op tijd bij, had ik een dag langer rond gelopen was ik in een coma geraakt. heb een week in het ziekenhuis gelegen en zit sindsdien thuis, maar de muren komen nu nogal op me af. Heb geen vriendinnen, kennissen ofzo om iets leuks mee te ondernemen. Eigenlijk is de enige persoon die ik om me heen heb m'n man en m'n moeder. Door m'n ziekte en omdat ik sinds een paar weken een verhoogde bloeddruk heb moet ik rustig aan doen, alleen verveel ik me dood. Daarnaast heb ik last van m'n bekken en voel me dus na 10 minuten lopen alsof ik de marathon van New York gelopen heb, gevolg is dat ik de volgende dag niets kan. Man is opzich heel begripvol en meelevend maar lijkt het niet helemaal te begrijpen. Gisteren waren we een uurtje de stad ingeweest, en toen hij na die tijd vroeg hoe het ging zei hij dat het allemaal maar tijdelijk is en 't allemaal wel mee valt. Ik weet dat het ook tijdelijk is, maar nog 13 weken zo doormodderen zie ik niet zitten, voel me 81 in plaats van 21! Kortom de muren vliegen op me af, zit de hele week thuis en kan niks. Voel me hierdoor onbegrepen (want het valt toch wel mee?) en word mopperig en kortaf waardoor het er hier thuis niet echt gezelliger op word. Net een ontzettende huilbui gehad omdat ik het niet mee zie zitten zo, plus daarbij de angst of ik het allemaal wel goed doe straks als moeder en het feit dat mijn lichaam flink veranderd is ( 22 kilo aangekomen, heb ineens last van puisten over mn hele lichaam), voel me dik en absoluut niet aantrekkelijk. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, maar even van me afschrijven lucht wel op!
Vervelend dat je zoveel last hebt van het alleen zijn en de muren op je af komen. Het is ook lastig als je weinig mensen in de buurt hebt en nog eens niet lekker kunt lopen en rustig aan moet doen. Ik herken het van bekkenproblemen en dus moeilijk lang kunnen lopen of staan. ook ben ik bijna altijd te moe om wat te doen. Toch probeer ik positief te blijven en vooral dingen te verzinnen die ik kan doen. Probeer een lijstje te maken met dingen die je nog kan doen voor de baby. Geboortekaartjes uitzoeken, nog wat dingen online kopen, beetje fröbelen in het kamertje, misschien zelf wat maken voor de baby, fotoalbums maken etc. Zoek afleiding en doe niet alles wat op je lijstje staat in één keer maar af en toe een dingetje en neem er lekker de tijd voor! Speur bijvoorbeeld eerst heel internet af waar je een ding wat je wilt kopen het goedkoopst kunt krijgen. Je zult echt jezelf moeten aanpakken om niet in de put te gaan zitten!
Hee meis, Hier een totaal andere situatie, maar zit al weken thuis ivm vroegtijdige weeen. Dat je je ontzettend oud voelt herken ik. Ik kan nog niet mezelf ophijsen om naar de wc te gaan. Maar kan niet eens een boterham voor mezelf smeren. Terwijl ik nog maar 25 ben!!! Ik wil je heel veel sterkte wensen en een dikke knuffel. Jammer dat je man het niet lijkt te begrijpen. Misschien even goed gaan praten? Maar echt er komt een einde aan. Ik lig al een paar weken 24/7 op bed, maar we doen het ergens voor...Probeer er aan toe te geven meid. Weet dat het niets helpt als ik dat zeg maar toch
Wat vervelend dat je je nu zo ellendig voelt zeg! Kan begrijpen dat alles op je af komt en dat je het idee hebt dat het allemaal teveel wordt. Is ook niet gek, met de situatie waar je nu in zit. Ik herken het zelf wel een beetje, ook al heb ik een heel andere situatie. Ik moet ook per dag kijken wat ik kan doen en voel me veel ouder dan ik daadwerkelijk ben. Ik scheel niet zoveel met jou. Heb soms het gevoel dat ik niet waardig genoeg ben, als je snapt wat ik bedoel. Maar dat gevoel ligt meer bij mezelf, het is niet hoe anderen me zien. Maar zij snappen nu ook dat ik minder kan of snel moe word. Het heeft alleen even geduurd, want van de buitenkant zie je niks. Ik denk dat jouw man dat ook wel inziet, misschien moet hij er even aan wennen. Het komt vast vanzelf wel. Heb je geen leuke collega's van je werk overgehouden? Of een buurvrouw van jouw leeftijd? Misschien even een oproepje plaatsen hier. Weet niet waar je woont? Heb ze al eens voorbij zien komen en er zijn hier veel dames die niet zoveel leuke contacten hebben en er naar op zoek zijn. Meer dan je zou denken heel veel sterkte meid, het komt echt wel goed Je hebt meer kracht dan je zelf denkt