Nou, de titel zegt het al... Ik moet nog anderhalve week tot de uitgerekende datum en ben er nu al klaar mee. Ik hoop elke avond als ik naar bed ga dat het die nacht begint. Nu zou je denken "dat valt toch wel mee, je bent er bijna", maar bij de oudste had ik me er helemaal op ingesteld dat hij twee weken te laat zou zijn (in onze familie is de oudste nu eenmaal altijd erg te laat), dus toen was de uitgerekende datum ook niet zo belangrijk voor mij. Ik telde er al automatisch twee weken bij op. Dat hij 9 dagen te laat was, was dus alleen maar een meevaller. Wat misschien ook wel meespeelde, was dat ik niet wist wat ik moest verwachten, en de zwangerschap kende ik wel, vond ik leuk, dus ik vond het wel prima. Nu weet ik natuurlijk wel wat het is, zo'n lief babietje van jezelf, en kan ik dus niet meer wachten... Het idee dat het nu nog maximaal 3 1/2 week kan duren vreet al een paar dagen aan me. Ik vind het echt niet leuk meer. Ik mis mijn zoontje, ook al zie ik hem natuurlijk heel veel. Hij is alleen nogal actief en we hebben momenteel niets aan elkaar. Of, hij heeft niets aan mij. Ik heb niets meer te doen. Alles is al af. Als ik wel wat doe, heb ik binnen no time rugpijn oid. Ik ben alleen maar moe, en voel me bejaard en dik. Pfffffff... Sorry hoor, even klagen!!! Goed, waarom ik dit schrijf: heeft iemand tips om hier overheen te komen? De kans is natuurlijk behoorlijk aanwezig dat mijn tweede kanjer ook te laat is en het is natuurlijk geen doen om nog weken met dit gevoel te zitten. Hoe doen jullie dit?
zo positief mogelijk blijven. Gister heeft het hier flink gerommeld (slijmprop verloren, harde buiken, lichte weeen enz) maar niet doorgezet. Daar kan ik van balen, maar ik kan ook ervoor kiezen te denken dat het uiteindelijk tóch wel komt, dat ik nu nog langer mijn kindje bij MIJ kan houden, wat langer nog kan doorslapen.. ofwel al het positieve benadrukken. Je zult zien dat als je je iets beter over je situatie gaat voelen, je al snel er veel beter tegen kan en die 3,5 helemaal niet meer lang zijn! mijn zoontje heeft er ook last van dat ik niet veel meer met hem kan doen, maar ook dat heeft een positieve kant: zijn grote held (papa) doet nu nóg meer met hem als compensatie en oma neemt hem om mij te ontlasten nog vaker mee naar leuke plekken. Elk nadeel heeft zijn voordeel! probeer zo positief mogelijk te zijn, het helpt gegarandeerd
@Marieke1983: je hebt wel gelijk hoor. Maar ik zie het positieve er even helemaal niet in. (Ik slaap ook niet supergoed, dus dat maakt ook niet uit. En mijn vriend is altijd heel erg betrokken bij mijn zoontje, dus dat is ook niet veel anders.) Misschien komt het ook wel doordat ik binnenkort allemaal bruiloften heb waardoor het mij alleen maar beter uitkomt als de baby eerder komt. Als ie later komt, kan ik misschien niet eens naar de eerste bruiloft toe. Goed, dat bedenk ik net pas. Maar misschien speelt dat onbewust wel mee. Geen idee. Maar je hebt helemaal gelijk hoor! Ik moet er gewoon iets positiefs inzien... Misschien moet ik maar beginnen aan het huwelijkscadeau voor mijn zusje ofzo. Of me op een andere manier nuttig maken...
doen waar je zin in hebt werkt ook heel goed, ik doe alles nu wat ik leuk vind, en dat zijn soms rare dingen maar het werkt voor mijn stemming echt geweldig! dat van die bruiloften is vervelend, maar als je er nu van baalt versnelt dat de bevalling echt niet. je hebt er geen invloed op dus kun je je laatste weken maar beter zo aangenaam en vrolijk mogelijk maken, ja toch? en slecht slapen doe ik nu ook, maar dat is over een paar weken nog veel erger dus wat kan ik ervan zeggen...
Ik herken het wel hoor! Mij helpt het om me te bedenken dat de baby echt niet eerder gaat komen dan 40 weken en me daarop in te stellen. Verder probeer ik ook echt een beetje te genieten van lekker niks doen. Met een potje thee op de bank Oprah kijken, en mijn dochter een beetje exclusieve aandacht te geven. Maar bij mij lukt het het ene moment ook beter dan het andere... Me bedenken dat dit misschien wel de laatste keer is dat ik een kindje in mijn buik heb helpt ook...
Herkenbaar. Ik zit inmiddels al 18 weken thuis van mijn werk ivm BI & harde buiken. Ik heb 24 uur per dag pijn en slaap nog maar een paar uurtjes. Ik ben er echt helemaal klaar mee. Morgen ben ik 38 weken zwanger. Mijn zoon kwam met 39 weken, maar dat wil ook niks zeggen bij een tweede. Ik weet dat maagzuur erbij hoort, maar ik heb het inmiddels zo erg dat ik een paar keer per dag moet overgeven, 's nachts ga ik kapot van de pijn. Mijn meisje is ook nog super druk in mijn buik dus ik heb het gevoel dat het nog heel lang gaat duren. Verder voel ik me ook een zeekoe en ben ik compleet uitgekeken op de kleding die ik nu nog aan kan. Niks zit meer lekker en zelfs de positiekleding begint me nu te klein te worden. pfff Echt tips heb ik niet. Wat ik doe is met mijn zoon spelen, wat dingetjes in het huishouden zover het gaat, beetje wegdromen, tijdschriften lezen, slapen overdag. Nog eventjes.. toi toi toi
ik had het gewoon zelf helemaal geschreven kunnen hebben :x ook ik ben er echt helemaal klaar mee, en moet toch nog iets langer als jij :x gisteren weer zo'n verschrikkelijke pijn gehad, overgegeven en loop op mn tandvlees van vermoeidheid ik trek dit zo geen 5 weken meer in ieder geval
@Pandora, wij reageren ook steeds op dezelfde topics... Ik voel me soms echt een zeur, maar het is gewoon even niet leuk meer. Mijn man heeft vanaf volgende week vakantie, dan kunnen we de zorg voor onze zoon tenminste delen. Zoon zit ook net in een fase dat hij alles uit wil proberen en met alles behalve zijn speelgoed wil spelen en de hele dag ge entertaint wil worden. Als ik 3x uit mijn stoel ben gekomen dan ben ik er klaar mee, maar luisteren doet hij niet dus ik blijf maar rondrennen. Echt even geen doen. Maar jaaaaaaa Lindangel, hopelijk kun je het voor jezelf wat draaglijker maken. Kun je niet wat meer hulp krijgen of afleiding vanuit je omgeving. Dat is iets wat bij mij wel helpt.
ik voel me ook zo'n zeur hoor maar het is inderdaad even niet leuk meer...en dan loopt er hier nog geen kleine rond die ik ook nog moet entertainen normaal hoor je me niet snel klagen...maar heb gewoon al minstens 15 weken 24/7 verschrikkelijke pijn :x ik vraag me de laatste dagen wel eens af of ik zo oververmoeid ook wel in staat ben om te bevallen
@pandora, die vraag heb ik dus ook aan de verloskundige voorgelegd. Ook omdat ik zo vermoeid ben. Ze gaf aan dat je meestal dan over zo'n grote dosis adrenaline beschikt dat het echt wel gaat lukken, maar ik moest het direct aangeven als ik echt niet meer slaap 's nachts. Dan schrijven ze slaapmedicatie voor. Als het voor jou 's nachts ook al zo'n crime is, is dat misschien een optie? Ik neem ook standaard twee paracetamol in voor het slapen gaan, dat verzacht op den duur in ieder geval de pijn een beetje.
die 2 paracetamol 's-nachts helpen niks, die pak ik namelijk ook voor het slapen gaan maar die slaapmedicatie daar ga ik het morgen eens over hebben...ik slaap maar 2 nachten in de week redelijk...de rest van de nachten maak ik voor het grootste deel bewust mee word soms 's-morgens zo brak wakker, helemaal gammel, kan dan niet op mn benen staan van vermoeidheid en het eerste wat ik dan denk is "doe vandaag maar geen weeën...ik ben zo moe, dat word mn dood"
luna .pandora en ik reageren op dezelfde topics haha Ik heb het ook echt helemaal gehad, kon vannacht niet slapen omdat mijn ribben zo'n pijn doen, bij de minst geringste beweging en bij het in en uit ademhalen ook ik dacht dat ik doodging zo erg was het. Ging echt janken van de pijn en vanochtend ook toen ik opstond zei ik tegen mijn man tegen de tijd dat ik beval ga ik dood denkik. Ik voelme echt verrot. Ik ga vrijdag mijn verloskundige smeken of ze me eerder wil inleiden. De ene kwaal lost de andere af ik ben het echt zat:x
Meiden, jullie kunnen het!! Ik begon het vanaf 37 wkn ook echt zwaar te vinden maar heb toch mooi wel de 40 wkn gehaald! Terwijl ik dat ook echt niet zag gebeuren. Nu ga ik dus nog overtijd ook, niemand die dat had verwacht. Ik heb ook zo die dagen dat ik flink baal maar weet je wat wel is, als je je eigen druk maakt over dat je het niet meer aankan en je hebt pijn hier en pijn daar, daar heb je alleen jezelf mee! De baby komt er niet eerder door en de pijn gaat er ook niet weg van.. Inleiden zullen ze met 37/38 weken ook niet zomaar doen omdat je veel kwaaltjes hebt. Maak het jezelf zo gemakkelijk mogelijk, laat je man/vriend de dingen doen die zwaar voor jou zijn en probeer niet teveel aan de ongemakken en de pijn te denken.