Zijn er hier moeders die nadat zij een (of meerdere keren) pnd gehad hebben, toch opnieuw de stap durfden te zetten voor een volgend kindje? Zo ja, wat gaf de doorslag om er toch opnieuw voor te gaan? En, belangrijker voor mij nog, heb je voorzorgsmaatregelen getroffen? En wie heeft er ervaring met het slikken van antidepressica al tijdens de zwangerschap om zo een evt pnd te voorkomen? Ik ben benieuwd of er ervaringen zijn... alvast bedankt! Loes
Ik heb me er niet door laten tegenhouden, ik wilde gewoon heel graag een tweede kindje. Van begin af aan aangegeven bij de vk en zij hebben mij goed begeleid en in de gaten gehouden. Ze kwamen de eerste zes weken na de bevalling extra en er lag een plan klaar met hulp zodra er tekenen waren. Ik heb bij de tweede nergens last van gehad. Bij de derde zelfde verhaal: extra begeleiding en controle. Helaas ging het toen wel weer mis. Al tijdens de zwangerschap een paar gigantische dippen waarbij ik naar de psycholoog gestuurd werd die gespecialiseerd was in prenatale en postnatale depressie. Ook hier weer samen een plan gemaakt. Het bleek niet te werken om de simpele reden dat juist na mijn bevalling de psycholoog een aantal weken met vakantie was Daar ging het hele plan dus. De vk kwam extra, kraamhulp bleef langer, mijn vriend nam extra verlof. Onze huisarts bleef ook bellen en langskomen en heeft op een bepaald moment de crisisdienst gebeld. Van daaruit kwam iedere paar dagen ook iemand om te kijken en praten hoe het ging. Het zat allemaal op het randje van medicatie en opname, maar uiteindelijk is dat niet gebeurd. Het waren een afschuwelijke en zware eerste 10 maanden (zeker ook voor mijn vriend op wie al die tijd zo'n beetje alles neerkwam), daarna is het beter gegaan. Voor mij in ieder geval geen vierde zwangerschap meer. Het kan dus heel erg verschillen. Je hoeft er niet eens nog een keer last van te krijgen en ik zou me er niet bij neerleggen als het verlangen naar nog een kindje sterker is. Zorg hoe dan ook voor een plan zodat je er met vertrouwen in gaat en bespreek het met wie je maar kan, ook met je partner want die moet kunnen blijven staan als jij dat (tijdelijk) niet mocht kunnen. Mijn persoonlijke tip zou zijn om het plan uitgebreider te maken dan ik deed, voor het geval het echt helemaal mis mocht gaan: aangeven of je open staat voor medicatie en/of opname als puntje bij paaltje komt bijvoorbeeld en op welk punt ze moeten ingrijpen als jij het niet meer mocht kunnen.
Ik heb bij de eerste een pnd gehad, die duurde een jaar. Geen medicatie geslikt, ook geen therapie gehad. De liefde voor nog een kindje was groter dan de angst voor weer een depressie. Ook had ik nu ervaring, wist de valkuilen en wist dat het voorbij zou gaan mocht ik wegglippen. Mijn vriend was er ook meer alert op, net als de vk en de rest van mijn familie en vrienden. Toen onze tweede geboren werd had ik wel last van baby blues en kraamtranen, maar die emoties voelde heel anders dan de depressie. Ik voelde niet die uitzichtloosheid en zinloosheid, geen angsten, geen schuldgevoelens en geen gedachtes dat het beter zou zijn als ik er niet meer was. Wel had ik last van moodswings (zeker rond zonsondergang voelde ik me verdrietig en leeg) en ik heb zeker meer dan eens gedacht van waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen!? Maar ik wist dat dit voorbij zou gaan met de tijd. Blijven kijken naar mijn oudste hielp heel erg. Hij was ook een baby geweest en ik voelde me toen crap, maar nu is hij een peuter (ondertussen kleuter) en voelde ik me heel gelukkig. Zo zou ik me met nummer 2 ook gaan voelen. Het is gewoon een kwestie van tijd. En inderdaad na een paar weken/maanden ging het beter. Ook weet ik nu en kan ik erkennen dat ik gewoon geen baby mens ben, en dat is oké. Mijn tijd komt als ze een dreumes zijn. Mijn jongste is nu anderhalf en hij is zó leuk!! Als ik ze kon baren na hun eerste verjaardag dan zou ik dat doen! Liever nog 12 maanden extra zwanger zeg maar Mijn tip is: vecht niet tegen de emoties en gedachtes die je hebt, maar praat erover en hou voor ogen dat het echt voorbij gaat. Dat ging het bij je eerste tenslotte ook
Bij mijn eerste een pnd gehad, die was niet heel heftig (achteraf). Bij dochter eigenlijk nergens last van en dus mij er ook bij de 3e niet zo druk om gemaakt, maar toen was het vreselijk helaas. Ik wilde het allemaal alleen doen en dat was ontzettend dom. Heb er uiteindelijk gewoon 3 jaar mee rondgelopen en voelde me vreselijk. Mijn familie nam het ook helemaal niet serieus helaas. Mijn man steunde mij wel heel erg gelukkig, maar voor hem was het ook erg zwaar met 3 kleine kinderen en een fulltime baan.
Klopt hoor. Zoals ik er nu in sta, zou ik ook goed kunnen vechten tegen mijn gevoelens. Maar ik heb twee keer een pnd gehad en ik weet gewoon dat mijn hormonen na een bevalling zo op hol slaan, dat ik dan veel in paniek raak en mezelf niet meer rustig krijg. En toch wel nog heel erg verlangen naar een kindje. Vreemd werkt dat eigenlijk...
Ja hier ook na m'n eerste een pnd gehad. Twee jaar lang antidepressiva geslikt, daarna deze afgebouwd. Slikte een hele lage dosering. Tweede zwangerschap ging prima, wel idd voorzorgsmaatregelen getroffen mbt verschillende zaken die niet goed zijn gegaan bij de eerste. Alles gericht op voorkomen van herhaling. En dat is goed gelukt. Bijv geen borstvoeding gegeven, dit was drama bij de eerste. Geplande ks ipv spoed ks, beste beslissing ooit! Wel was ik na een paar maanden zo onzeker en neigde ik weer naar depressie, dus toen redelijk vlot ook uit voorzorg weer de antideptessiva gaan slikken. Dit na een jaar afgebouwd en ben nu al vele jaren medicatie vrij. Ik ken ook iemand die al jaren flinke antidepressiva slikt, afbouwen voor zwangerschap is geen optie. Zij is volledig begeleid door een speciaal ziekenhuisteam met zorg tijdens en na de zwangerschap, dat is allemaal zo goed gegaan!
Ik kreeg na mijn tweede een heftige Postnatale depressie. Een hele zware tijd inclusief een opname op een MBU (moeder baby unit) in het ziekenhuis. Wens voor een derde werd toch steeds groter. Samen met de POP-poli plan van aanpak gemaakt en intensieve begeleiding gehad tijdens de zwangerschap en maanden na de bevalling. We sluiten het traject bijna af en het is dit keer heel goed gegaan, wel dipjes maar geen depressie. Ik kijk er goed op terug, want fijne handvaten gekregen. Mijn zwangerschappen zijn namelijk nog al zwaar en hormonen doen mijn geen goeds, dan is het fijn dat er iemand mee denkt. Helemaal met een PND verleden. Ik kan dus aanraden om je aan te melden bij de POP-poli en een plan van aanpak te maken met een behandelaar daarvan. Ook je VK kan je hierbij helpen, je zou een kinderwens consulent kunnen doen en je angsten bespreken. Met antidepressiva geen gedoe ervaring, maar dat is bij mij. Ik ken genoeg die er wel veel baat bij hadden.
Ik heb bij de 2e pnd ook begeleiding gekregen vanuit de pop poli. Misschien goed om hen mocht het zover komen ook hierbij te betrekken.
Bij de eerste had ik eerder een postnatale somerheid dan een depressie, bij de tweede ging het dag 9 al mis en ben ik in een depressie terecht gekomen. Toen hij een maand of 5 was ging het echt mis en heb ik meerdere keren op het punt gestaan om hem iets aan te doen, echt heel erg. Op dat moment hebben we aan de bel getrokken en heb ik medicijnen gekregen. Die hielpen gelukkig goed. Toen hij een jaar was ben ik daarmee gestopt en dat ging goed. Voor mij stond het vast: nóóit meer een derde. Dus zodra mijn jongste uit een maatje groeide of er babyspullen opgeruimd konden worden, dan ging het meteen de deur uit. Toen de jongste een jaar was, gaf mijn man aan toch ooit een derde te willen, wanneer ik daar klaar voor was. Hier schrok ik enorm van. We zijn toen een plan gaan maken wat we zouden doen in het geval dat er een derde zou komen. Hierbij hebben we de verloskundige, huisarts en kinderarts betrokken. GGZ wilde niet meewerken, want mijn dossier was al gesloten. Inmiddels genoot ik echt enorm van onze beide kinderen en wilde ik wel nog zo leukerd, alleen was ik wel heel erg bang voor de herhaling en was/ben ik volkomen tevreden met mijn geweldige jongens. Een paar weken geleden waren we even niet zo voorzichtig en jawel hoor, een positieve zwangerschapstest. Ik ben blij dat ik alles goed voorbereid had. Ik heb contact opgenomen met de verloskundige en mijn hele plan ligt al klaar. Lang verhaal kort bereid het in ieder geval voor, voor het geval dat... bekijk welke mogelijkheden er zijn en bedenk daarna of je het daarmee aandurft of niet. Nu zie ik het allemaal wel zitten, maar ik weet ook bijna zeker dat ik, ondanks alle maatregelen, waarschijnlijk over 7 maanden mezelf huilend afvraag waarom ik dit wilde, want ik ben geen babymoeder.
Ik heb na de 2e een postnatale depressie gekregen. Die is eigenlijk doorgezet in een “gewone” depressie. Was tijdens de zwangerschap van de 3e ook nog gewoon onder behandeling van de psycholoog. Helaas is het erna toch weer erger mis gegaan, zelfs zo erg dat ik manieren opzocht om er een einde aan te maken. Nu zwanger van de 4e en onder behandeling van de POP poli. Slik sinds ongeveer 7 maand antidepressiva en slaap medicatie en heb me al zeker in 8 jaar niet zo goed gevoeld. Ergens ben ik bang dat ik mij nu zo goed voel juist door de zwangerschap, vind het wel spannend na de bevalling straks. Maar ook hier is er een nood plan gemaakt. Ben nu ook een stuk meer open naar de omgeving. Tot zover gaat alles nu goed. Ik heb wel af en toe last van wat angsten of stress maar kan er heel goed mee terecht bij de POP Poli.