Ik heb Endometriose en tegen mij werd al jaren gezegd dat zwangerschap het beste medicijn tegen de ziekte is! Dat je je stukken beter voelt als je zwanger bent. Ik heb lang getwijfeld of ik het wilde maar zeker omdat het zo moeilijk was. 9 operaties gehad en twee keer IVF en 1 keer ICSI gedaan. Nu ben ik 7 weken zwanger en tot nu toe is het een rollercoster van emoties, pijn en misselijkheid. Ik heb enorm veel bloedverlies en mijn emoties vliegen alle kanten op. Ook trekken mijn verklevingen en littekens enorm. Ik ben op het moment dus nog niet echt gelukkig zwanger. Ik hoop dat het nog komt?
Elke zwangerschap is anders en nee het is niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn.... Ik vond het zwanger zijn heerlijk, maar op het eind dat je buik je in de weg gaat zitten, steeds minder kunt, last van ongemakken krijgt is ook niet fijn en natuurlijk heb je dat wel over voor het mooiste geschenk wat je er voor terug krijgt.... Ik denk dat ieder het anders ervaart...
Ik vond het eigenlijk alleen leuk om zwanger te zijn tussen de 30 en 34 weken. Vanaf toen zag je pas echt een mooie buik, mensen feliciteerden me, ik had het idee dat ze anders naar me keken, vrolijker, ik voelde me erg trots. Maar al met al ben ik eigenlijk heel mijn zwangerschap onzeker geweest. Onzeker of alles wel goed gaat, of ze gezond is, of ze niet overlijd in mijn buik. Best heftig. Ook had ik vanaf week 16 al last van harde buiken en rond week 34 kon ik eigenlijk al bijna niet meer lopen zonder pijn in mijn buik. Van te voren had ik er een veel te mooi beeld bij, ik had verwacht overdreven vrolijk en blij te zijn en echt op een roze wolk te zitten. Dat is dus wel even tegengevallen
Tja, ik weet het niet. Ik had niet echt verwachtingen denk ik en ik heb tot nu toe best een makkelijke zwangerschap (gelukkig) dus ja ben er erg neutraal in. Waarschijnlijk zal ik er tegen het einde van de zwangerschap anders over denken .
Ik vind zwanger zijn heerlijk. Ook de eerste drie maanden ben ik hevig misselijk en doodmoe, toch fluitend doorgekomen. Nu ik hem voel vind ik het echt helemaal geweldig. Ik ben wat sneller moe maar verder nergens last van. Ik ben niet goed in het eerste jaar. Toen knalde ik in één ruk van mijn roze wolk af. Dat vond ik zo heftig. Natuurlijk hield en hou(!) ik meer dan ik kan zeggen van onze dochter, maar wat vond ik dat eerste jaar zwaar. Mijn hormonen waren een zooitje, mijn humeur verschrikkelijk. Combineer dat met slaapgebrek en succes. Daar zie ik nu enorm tegenop. Ook al verlang ik er enorm naar om kennis met hem te maken, ik ben bang voor dat eerste jaar. Ik ben zo bang dat ik weer in die heks verander.
Mijn eerste en tweede zwangerschap verliepen heel erg goed, kon alles tot op het laatst makkelijk aan en heb er beide keren van genoten. Toen raakte in verwachting van de derde en dat werd een hypermesis zwangerschap. 9 Maanden extreem misselijk, wat een rotperiode was dat zeg, ondanks dat het eindresultaat meer dan de moeite waard was (is! ) . Nu zwanger van de 4e en ook de eerste maanden weer extreem misselijk. Het is inmiddels niet zo heftig meer als bij de derde, maar om nou te zeggen dat het goed gaat; nee. Ik ben ontzettend blij met onze 4e aanwinst op komst, maar zwanger zijn gaat echt niet altijd over rozen en vind het altijd arrogantie ten top dat sommigen daar zo makkelijk over oordelen omdat het 'toch je eigen keuze was' en 'je het zo graag wou'. Als je je been breekt omdat je gevallen bent is het toch ook niet je eigen schuld omdat 'je zo nodig moest gaan lopen'?
HEEEEEEEL herkenbaar! Ik vond het zwanger zijn echt heel erg fijn en ik had echt een super zwangerschap. Geen enkele keer ziek geweest, alles verliep zoals het moest en ook een super makkelijke bevalling in een paar uurtjes. Maar daarna.....pffffff geen roze wolk gezien en er zijn best momenten geweest dat ik er geen bal aan vond. En als ik tegen anderen zei dat ik weer blij was om te werken en een kind ook niet de hele wereld is, dan krijg je alleen maar rare blikken. Maar ik weet zeker dat er veel meer mensen zoals ik rondlopen hahahaha. Maar op de een of andere manier mogen we dat niet zeggen ofzo...
Mijn eerste zwangerschap was een feestje. Ik had wel wat klachten maar niks ernstigs of iets dat mijn geluk in de weg zat. Nu ben ik vanaf dag 1 ziek geweest. Griep, verkouden, griep, nog meer griep, kinkhoest. Enorme bekkenklachten die me in alles beperken. En toen ik eindelijk niet meer ziek was zat ik met gescheurde speuren en gekneusde ribben van het hoesten en nog ergere bekkenklachten en inmiddels zit ik ook nog met extreem lage bloeddruk me vreselijk moe te voelen. Tja... zo is het genieten er niet echt bij. Heel anders dan de vorige keer. Het is maar net hoe het loopt. Al vind de hele wereld zwanger zijn een feestje, als je net de verkeerde omstandigheden treft dan is het gewoon niet zo heel geweldig allemaal. Ik moet wel zeggen dat ik er alsnog wel van geniet, ik probeer me te focussen op het feit dat ons kindje het wel super doet en tussen al het gedoe door ben ik ook wel echt heel blij. En nu het einde in zicht is krijg ik ook wel echt die kriebeltjes waardoor het allemaal weer leuk en spannend word.
Ik vind t fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die niet echt kan genieten! Heb voor deze zwangerschap een miskraam gehad en ben nu alleen maar heel bang en bezig met elk krampje wat ik voel. Ben iedere keer bang voor bloedverlies bij n toiletbezoek. Heb helaas ook last van extreme vermoeidheid, rugpijn, geen eetlust, misselijkheid en duizelig. Dus echt fijn is t zeker niet.. Ik hou me vast aan de gedachte dat t na een paar maanden mss beter wordt.. Ben nu pas 7w4d.. Maar goed we weten waarvoor we t doen uiteraard maar n roze wolk, nee nog niet
Ik vind het idee geweldig. Maar de klachten die er bij horen ook zwaarder dan ik vroeger had gedacht. En dan benadruk ik even vroeger. Als jonge tiener wilde ik 'later' wel tig kinderen. Zag het al helemaal voor mij, met dikke buik en stralend. Ik was er toen verder nog niet echt mee bezig en had ook geen besef van al die zwangerschapskwaaltjes. Mijn kinderwens is altijd gebleven maar ik moet eerlijk bekennen dat ik het een doodeng idee vond om zwanger te raken. Ik heb echt een gruwelijke hekel aan misselijkheid en ben best wel bang om over te geven. Ik ben dus al een grote drempel overheen gegaan. Nu kijk ik vooral uit naar Oktober. Het moment dat ik die kleine in mijn armen kan houden. De zwangerschap bekijk ik echt van dag tot dag. En ik geniet wel. Maar zoals gezegd, vooral van het idee. Er groeit iets in mij en de laatste echo was magisch. Maar ergens ook angst voor het onbekende. Ik heb een enorm slechte rug en zwak bekken dus ik maak mij best zorgen om het 2e of 3e trimester. Verder is mijn stoelgang momenteel zwaar dramatisch en is naar het toilet gaan ook een hele klus geworden. Om over de honger nog maar te zwijgen. Als ik niet eet word ik zo enorm beroerd. En dan heb ik het over elk uur zowat naar binnen werken. Maar daarbij wel totaal geen eetlust hebben. Nee zo in dat eerste trimester is het even doorbijten. Maar, en dat is heel cliché, ik weet wel waar ik het voor doe. En dan denk ik terug aan de termijnecho en dan denk ik aan oktober en dan word ik helemaal happy en trots. Even doorbijten!!
Ik ben 3 jaar bezig geweest om zwanger te raken. Maar toen ik eenmaal zwanger was werd ik overspoeld door een doodongelukkig gevoel.. Het proces had zoveel van mij gevraagd. Ik kon gewoon niet gelukkig zijn en wilde het kindje ineens niet. Gelukkig was ik al onder behandeling bij de psycholoog vanwege de mmm. De 1e 3 maanden heb ik de zwangerschap niet gewild en durfde ik dit niet te uiten naar de buitenwereld. Ook heb ik de zwangerschap pas bekend gemaakt met 16 weken. Daarna ging het redelijk en was ik wat 'neutraal' nu kan ik gelukkig wel genieten maar dat heeft echt lang geduurd! Alsnog ben ik de zwangerschap spuugzat en duurt het veel te lang. Maar ik ben zo dankbaar dat ik toch nog mama mag worden! Een grote roze wolk heb ik nooit gehad. Opmerking als lekker ontspannen en genieten kon ik ook nooit waarderen en werd er alleen maar meer onzeker van. Ik kan niet wachten tot mijn wonder op mijn buik ligt ipv erin!
Ook ik vind zwanger zijn tot nu toe geen lol aan. De zwangerschap is alles behalve onbezorgd begonnen, van week 6 tot week 16 dagelijks bloedverlies gehad. Toen dat eenmaal over was kreeg ik vrij snel behoorlijk last van mijn bekken, waardoor geen een beweging meer pijnloos ging. Dit gaat nu wel aardig met de goede fysiotherapie. Ik ben nu 23 weken zwanger, maar voel echt nog maar minimaal beweging. Daardoor vind ik het lastig vertrouwen te hebben. Wat ik ook wel echt een puntje vind is het aankomen en een dikke buik krijgen. Ik ben altijd bezig geweest met goed en gezond eten om zo een slanke lijn te behouden. De laatste weken groeit mijn buik behoorlijk en ondanks dat het een prachtig wonder is gaat het ernstig tegen mijn gevoel in. Om maar te zwijgen over alle goedbedoelde opmerkingen over je dikke buik.. Nee, van mij mag het eind juli zijn en ons meisje ter wereld komen!
Herkenbaar Adinka. Hier ook al vanaf het begin bloedverlies. Heel soms een aantal dagen niks maar dan toch weer een beetje. Het is nog niet helemaal weg geweest. Dus ik herken je zorgen wel. Het hoort er gewoon niet bij he? En toch kun je er helemaal niks tegen doen.
Bij mijn eerste twee zwangerschappen hebben echt genoten van elk moment en nergens last van gehad! De wens van een derde bleef 3 jaar lang uit en opeens waa ik toch spontaan zwanger!! Deze zwangerschap valt heel zwaar..eerste 13 weken kotsmisselijk en he-le-maal geen energie om maar uit bed te komen maar ik moest wel voor de twee jongens die ik heb rondlopen. Vanaf week 17 heb ik last gekregen van mijn bekken en die klachten worden met de dag erger en fysio helpt helaas niet. Daarbij komt ook kijken dat we midden in de verhuizing zitten!! Al met al, ben blij alsmede kleine is geboren en ik enigszins weer mobieler ben en fysiek gewoon weer mezelf ben! Dan kan ik gaan genieten 😊
Ik had idd ook soms een aantal dagen dat t weg bleef, om vervolgens weer knalrood terug te komen. Jeetje wat voelde ik me iedere keer ongelukkig als ik naar het toilet ging. En de angst is nog steeds niet helemaal weg hoor. ik ben nog steeds enorm alert op wat ik voel daar beneden. Je doet er inderdaad helemaal niks tegen. Hopen dat het geen ernstige oorzaak heeft en afwachten tot het wegblijft. En in de tussentijd voel je je heel naar.
Ik had een zwangerschap met HG. Hels. Ik sloot de laatste 6 weken af met sondevoeding en een tia. Wat heb ik me *** gevoeld en onbegrepen. Ik zou graag nog een keer een zwangerschap willen ervaren om ook op een roze wolk te zitten, maar het risico voelt te groot. Ik zeg maar zo het is het meest ellendige dat mijn lichaam ooit heeft moeten doorstaan, maar mijn dochter is een schatje.
Ik vond zwanger zijn ook wel pittig, maar voelde me toch zwanger wel op en top mezelf. Ik had bij de eerste een zwangerschap met 20 weken misselijk en vanaf 22 weken bekken klachten. Bij de tweede had ik heel de zwangerschap blaas ontsteking ( en dus harde buiken ) en bij de tweede zwangerschap dacht ik in de misselijke en moeie weken heb ik echt wel een keer gedacht "Waarom wilden we dit ook al weer?"
Denk dat het heel erg per zwangerschap verschild. Ik heb tot nu toe een vrij makkelijke zwangerschap. Vond de eerste drie maanden wel afzien (misselijk, heel moe, stemmingswisselingen, voelde me niet mezelf, had nergens meer zin in etc), maar nu voel ik me top. Vind mijn zwangere buik prachtig, hebben over het algemeen gewoon energie en geniet volop van de kleine die schopt en met de voorbereidingen.
Vooral dit laatste deel! Zwanger zijn is ook mijn hobby niet, maar dat eerste jaar vond ik ontzettend zwaar. Zie daar nu ook echt wel tegenop
Ik ging best heel aardig door deze zwangerschap heen. Deze keer veel rustiger, minder misselijk en moe, ging naar verhouding super. En toen kregen we bij de 20-weken echo te horen dat ons kindje toch een verhoogde kans op down heeft. En daar ging mijn roze wolk weer. Ik ben dus nu weer hartstikke bang dat mijn kindje ziek is, dat ze nooit op een beetje normaal niveau kan functioneren. Ook een kindje met down is welkom, maar ik maak me gewoon echt zorgen over hoe het zou kunnen worden.