@jizzy, ik denk dat je zeker de goede gedachte hebt, maar je hoeft jezelf ook niet helemaal te verliezen hé! Ik zou als ik jou was, écht goed nadenken over extra hulptroepen thuis (bijvoorbeeld je moeder als zij dat kan), want dan kun jij wat beter ademhalen, en kun je er zijn voor jezelf ,maar ook voor je man, want dat is écht belangrijk om het allemaal samen te doen...en daarmee bedoel ik het ziekteverloop van zijn moeder, maar ook jullie zwangerschap! ik wens je heel heel veel sterkte! liefs Vita
lieve jizzy, ik herken en snap je. het is gewoon heel verwarrend dat jijzelf (en jullie) eigenlijk de mooiste periode in je leven zouden moeten ervaren, maar dat die overschaduwd wordt door zoiets vreselijks en gruwelijks als die KLOTE ziekte K.. toch is het ergens gek gezegd ook wel weer een ' waardevolle verdieping ' voor jullie als gezin, familie, denk ik achteraf. dit klinkt raar, maar zo ervaar ik dat tenminste. waarom ik je wel herken zal ik kort vertellen: na dik 2 jaar en de hele zware MMM te hebben doorlopen, werden wij eindelijk zwanger. dolgelukkig! in dezelfde maand vroeg mijn vriend mij ten huwelijk (had hij al gepland toen we nog niet eens wisten dat ik zwanger was ) en slechts 2 weken konden we roze&witte-wolken. toen bleek dat er bij mijn moeder een kwaadaardige tumor van 15 bij 17 cm zat die ze ' bij toeval ' (routine onderzoek) vonden. heel maart en april hebben in t teken gestaan van doodsangst en ik heb die maanden ook weinig gedacht of bewust genoten van zwangerschap. ze is nu geopereerd, er wacht nog een 2e operatie eind mei. nu pakken wij langzaam weer het baby-voorbereidingen en het trouw-voorbereidingen op, maar de angst zit er nog in, hoewel het ws helemaal goed gaat komen. tegelijkertijd met mijn moeders nieuws kregen we van de kant van klingmans familie ook grote schrik aangezien de moeder van de stiefkinderen van klingmans' zus K bleek te hebben, en nog maar een paar maanden te leven had. zij heeft nog slechts 3 weken mogen leven dan ook nog een heel goede vriendin met grote problemen, en tjah, dan blijft er weinig over van die zorgeloze lekkere ' egoistische ' tijd. daarom snap ik jou. je wilt gewoon gedachteloos en zonder zorgen of gewetensproblemen kunnen genieten van je prachtige zwangerschap, en de mooie dingen (als echo's) delen met je directe omgeving. maar ja- de dood is nog ingrijpender dan het nieuwkomende leven, en dat gaat dus voor. je zou ook niet anders willen of verwachten, maar het uitspreken van jouw eigen gemis (hier) vind ik eerlijk en logisch. is ook niet iets om je voor te schamen. jij ondergaat zelf ook een ongelooflijke wonderlijke transformatie, je bent al moeder, en nog wel van een 2ling , en dan heb je ook nog veel emoties en hormonen en gewoon al dat verdriet bij jezelf en jouw dierbaren. denk dat het goed is erover te (blijven) praten, ook samen met je man, en misschien als dat zou kunnen (? weet ik niet?) ook met je schoonmoeder. daarbij mag je 1 ding niet vergeten (is mij de afgelopen maanden ook steeds gezegd, en ze hadden gelijk), namelijk dat jij voor jezelf moet blijven zorgen en goed ook! voor die kleine wondertjes, die tegenhangers van de dood, daar in jouw eigen buik. ik wens jou, en jullie families, alle goeds en sterkte en op termijn weer meer geluk en een veilig(er) gevoel. wat ik tot nu toe al wel geleerd is, zo met de angst mijn eigen mama te verliezen terwijl ik er eindelijk zelf een word, is: koester elke dag, elk moment, en vooral met jouw dierbaren. laat ze weten dat je van ze houdt! (klinkt misschien overdreven, maar ja, ik ben ook maar een zwangere emodoos die hier spreekt he ) knuffel.
no thanx. ik hoop dat je, ondanks de schaduw van het verdriet en de angst bij je schoonmoeder en dus ook bij jizzyman, toch weet te genieten, hoe bescheiden ook, van je eigen zwangerschap. wat ik mezelf steeds heb voorgehouden (nou ja, klingman hield het me vooral voor ) is dat de enige plicht die ik had en heb, naast het steunen van mijn moeder, is: goed voor mijn beebje, dus voor mezelf zorgen, als (bijna)mama. maar ik weet hoe moeilijk het is en hoe kwaad je ook gewoon kan zijn, op het noodlot, dat jijzelf nu niet (zo) kan genieten als je gehoopt had. hang in there! liefs
Dat ik voor mijzelf, mijn dochter en de kleintjes in mijn buik moet zorgen wist ik wel, maar er is meer door juillie toc wel meer duidelijk geworden dat ik het niet alleen kan doen. Omdat ik mijn man daar niet mee wil en kan belasten zal ik toch voor mijzelf de drempel over moeten om hulp van mijn ouders en vriendinnen in te schakelen. Want ik zie nu in dat als ik dat niet doe ik straks zelf een burn-out of vroeggeboorte opwek met alle gevolgen van dien en dan kan ik niemand meer helpen Bedankt allemaal!!
hulp vragen is goed, en heel verstandig van je. niet voor schamen ook! ook jij verdient aandacht en hulp en gewoon steun. de naasten zullen je die zeker geven toch? maak je niet teveel zorgen over vroeggeboorte ofzo... althans, dat komt als eerste in mij op. ik denk dat jij, en een lijf, heel veel aan kan. zeker als je zorgt dat je goed blijft eten en rusten enzo. take care!!!
ik wil je heel veel sterkte en kracht wensen voor de komende tijd. Het is niet niets. Ik herken het een klein beetje. hier ging het om de opa van mijn man, die, in de periode dat ik zwanger was, 4x een hartinfarct heeft gekregen. Hij krabbelde er steeds bovenop, maar een week voor mijn bevalling is hij uiteindelijk toch overleden. Die laatste week ben ik ook flink depressief geworden, ik zat door m'n zwangerschap al niet lekker in mijn vel (werkloos, thuis zitten enz.) en toen moest ik ook nog mijn eigen verdriet verwerken en ondertussen mijn man opvangen. En dat was even teveel van het goede. Ik heb mijn best gedaan, maar het was echt even te zwaar. Ons kindje zou ook op de uitgerekende datum toen gehaald worden omdat ze bang waren dat ik anders echt door zou schieten naar een depressie. Gelukkig kwam Fleur ietsjes eerder uit zichzelf en waren de depressieve gevoelens redelijk snel voorbij. Maar dit is wel een van de redenen geweest dat we niet 100% lekker hebben kunnen genieten van de kraamtijd. Aan de ene kant het verdriet van mijn man en zijn familie. Helemaal toen we te horen kregen dat mijn man zijn 'zus' (die bij haar geboorte is overleden), ook op 2 oktober was geboren. Weer dat verdriet. En aan de andere kant het geluk. Ik heb geen tips voor je om deze tijd goed door te komen, ik zeg alleen, probeer zoveel mogelijk op jezelf te letten want het is al zwaar zonder narigheid erbij. Neem je tijd om uit te rusten, verdriet te uiten maar ook om even gelukkig stil te staan bij je zwangerschap. Ik wil je alleen veel sterkte wensen.
Jizzy, heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Natuurlijk ook voor je man. Ik weet niet hoe ver je bent, maar als je het gevoel hebt het niet te trekken, overweeg dan alsjeblieft ook om je ziek te melden op je werk. Jij en je kindjes gaan nu echt voor. Mijn moeder is tijdens mijn zwangerschap helaas aan kanker overleden toen ik net over de helft was. Ze heeft keihard gevochten om haar eerste kleinkind te mogen zien, maar de eerste chemo heeft ze niet overleefd. Het is voor mij heel dubbel geweest dat de chemo vrijwel zeker te zwaar was. Ik was degene die de doorvroeg bij de artsen. Maar mijn moeder heeft zelf de keuze gemaakt en wij hadden de laatste weken onze vechtlustige moeder terug. Ik ben trots op haar en ik mis haar. Wat je zegt is waar: het verdriet was groot, mijn zwangerschap is ondergesneeuwd en de begrafenis was een combi van felicitaties en condoleances. Alleen moest deel 2 toen nog komen. Ons zoontje is totaal onverwacht 9 weken te vroeg geboren. De bevalling en de eerste weken waren niet leuk. Niet voor ons, niet voor onze familie, vrienden en collega's en ook niet voor ieder ander die van mijn moeder hield. De bevalling en de eerste minuten bestonden uit angst of ons zoontje het wel zou redden. De artsen hebben keihard gewerkt en ons ventje is een vechtertje, net als zijn oma. En nu... nu kunnen we heerlijk genieten. Mijn moeder kan ik niet terug krijgen, maar ik kan wel de liefde die zij mij gegeven heeft doorgeven aan mijn zoontje. Mijn vermoeden is dat de vroeggeboorte mede komt door het grote verdriet en de spanning tijdens mijn zwangerschap. Ik heb doorgewerkt, eerst mijn normale aantal uren, later gedeeltelijk. Dit zou ik niet meer doen. En ik raad je aan al het redelijke te doen om een vroeggeboorte te voorkomen. Ik kan je vertellen 'steun je man, geef jullie verdriet de ruimte, probeer ruimte te maken voor je zwangerschap, wees er voor je dochter etc. etc.'. Maar ik raad je vooral aan om naar je eigen (en gezin) te kijken. Je hoeft niets met de mening van anderen. Alhoewel ik wel naar je vk of gyn zou luisteren.
Leven en dood staan heel dicht bij elkaar. Ik heb mijn opa nooit kunnen vertellen dat zijn kleinkind mama wordt. Hij stierf voordat wij het nieuws onder de familie hadden verspreid..., het doet me elke dag nog pijn dat ik dat niet heb kunnen delen..., de 2e maand van mijn zwangerschap stond in het teken van rouwen om zijn overlijden. en nu nog rouw ik van binnen elke dag. Voor TS: Wat naar voor je, dat je het op dit moment allemaal zo van dichtbij meemaakt. Je man (elke keer) weer buitenschot laten lijkt me ook niet altijd even handig. Het zijn tenslotte ook zijn kinderen die jij nu draagt en hem betrekken bij je gevoelens en emoties is helemaal niet belastend of verkeerd. Probeer vooral aan jezelf te denken en ondanks alles toch te genieten van je zwangerschap. En probeer toch over je gevoel te praten met anderen: ouders, broers of zussen? je hoeft er niet alleen voor te staan.
Heb niet alle reacties gelezen, maar wil je even een hart onder de riem steken. Tis niet niks wat jij meemaakt! Erg verdrietig allemaal. Kan me voorstellen dat je zelfs een beetje het gevoel hebt dat het genieten vd zwangerschap je zo wordt afgenomen. Het leven is soms ook zo oneerlijk. Wat ik je wel wil adviseren is te zorgen dat je er met iemand over kunt praten. De vk of je ha of gewoon een goede vriendin die je niet zal veroordelen. En natuurlijk ook met je man blijven praten. Ondanks dat je gevoel al druk is om je man te steunen, je dochter op te voeden en je lijf hard moet werken om 2 ukkies te laten groeien ben je er zelf ook nog. Vergeet dat niet. Lieve meid: HEEL VEEL sterkte. *dikke knuffel*
Mijn schoonmoeder is afgelopen dinsdag overleden. Wij hebben mooi afscheid kunnen nemen. Nog even deze week door zien te komen met alles regelen en de crematie zelf en dan kunnen we eindelijk genieten van het nieuwe leven wat eraan zit te komen! Bedankt allemaal voor jullie verhalen!