Ze post het netjes in het subforum "zwangerschap". En niet in de lounge oid waar je wellicht mensen voor het hoofd kan stoten. Daar is dit forum ook voor! Waar kan ze anders even klagen behalve in dit hoekje. Het kan altijd erger.... Het is ook echt niet haar bedoeling ondankbaar over te komen. Ze voelt nu eenmaal wat ze voelt en dat mag en dat kan gelukkig.
Ts: ik had er bij de eerste zwangerschap niet echt last van qua gewicht. Ik vond mijn lichaam prachtig zwanger. Ik kreeg het er alleen niet zo makkelijk af ookal was ik echt niet dik ofzo. Bij ons waren alleen wel medische complicaties waardoor ik niet echt genoot van alles. Laat je niet bangmaken door verhalen over huilbabies e.d. Je hebt er toch geen invloed op. Ook genoeg moeders die een heerlijk relaxte babytijd hebben met heel tevreden babietjes
Whahaha, lig in een deuk . Inderdaad waar slaat dat op? Alsof je na een bevalling en het hele circus erom heen nog behoefte zou hebben aan een (vreselijk outdated...) eufemisme voor een lichaamsdeel.. Als je er net een baby hebt uitgepoept val je echt niet flauw van het woord vagina hoor. @HannaAmin: Nog elke dag de trap nemen, wauw respect! Als je dit soort dingen na je bevalling volhoudt heb je vast in no time je eigen lichaam terug. En wat betreft het leven na je zwangerschap, natuurlijk is niet alles een roze wolk, maar ik vond en vind het nog altijd vele malen beter dan mn zwangerschap, terwijl ik ook een lekker nachtmonstertje heb met als motto "een nacht niet minstens 8 keer wakker geworden, is een nacht niet geleefd ". Ik word nog altijd liever uit mn slaap gehouden door mn lieve baby dan door jeukende benen, brandend maagzuur en om de 3 minuten naar de wc moeten.
Niet alles gelezen, maar ik snap je wel hoor. Het hele zwangere gebeuren was prima te doen. Tot een paar weken voor de uitgerekende datum geen klachten gehad, alleen ik voelde mij totaal niet mezelf. Ik werd groot, groter, grootst. Al dat commentaar van andere mensen. Mijn dochter kwam twee weken na de uitgerekende datum. Het was smoor en smoorheet, dat samen met een lage bloeddruk, zorgde ervoor dat ik mij heel naar voelde. Ik was het gewoon zat. Ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest. Na de bevalling heb ik fysiek ook een behoorlijke oplawaai gehad. Na anderhalf jaar zat ik eindelijk weer wat lekkerder in mij vel. Ik heb chronische bekkenpijn opgelopen. Ik vind het wel jammer dat je daar bijna niks over mag zeggen. Tuurlijk is het belangrijk dat het goed met je kindje gaat, maar volgens mij is de gezondheid van de moeder minstens zo belangrijk. Sterkte met de laatste loodjes!
Aan de ene kant begrijp ik je wel. Tuurlijk zijn hier veel dames bij wie het niet vanzelfsprekend is en zijn we zoo gezegend dat het allemaal vanzelf is gegaan, maar ik snap zeker je gevoel en denk veel meer met mij maar niet iedereen durft het hier te zeggen omdat ze bang zijn voor de negatieve reacties. Ook ik mis mijn maatje 34 soms en als ik dan mensen spijkerbroeken zie kopen denk ik BAH ben die zwangerschapskleding wel spuugzat nu, ook +10 aangekomen en mijn benen houden vocht vast dus zie overal cellulites en dan op zo een moment kan ik wel janken jA. Maar als ik dan een dag in de stress zit Omdat ik mijn meisje niet voel, en ik de spoedlijn moet bellen dan denk ik: pff waar maak ik me nou eigenlijk helemaal druk om? Ik zat eerst ook best met mijn figuur maar hopelijk gaat het er weer af na de bevalling en kan ik tegerlijkertijd genieten van mijn meisje, denk dat als ik haar in mijn armen heb het me allemaal geen moer meer kan schelen, net als mijn hart een sprongetje maakt als ik haar voel trappsn
Oei ik ontdekte net dat ik inmiddels 7 kilo ben aangekomen. Waarvan 4 kilo in de laatste 3 weken... Gaat veel te hard! Vorige zwangerschap was ik rond de 30 weken pas zoveel aangekomen. Ben als de dood dat dit zwangerschapsdiabetes betekent...
Mijn dochter is al bijna 1 en ik haat zwangerschap nog steeds! Ik was ook maatje 36,maar nu passen mn broeken met moeite. Mijn heup is wat breder geworden en zal niet mr terrug gaan. Ik klaag niet, want voorheen had ik helemaal geen rondingen Neem nu dus liever maat 38 voor mn jeans. Hou daar dus maar rekening mee. Maar verder is mn lichaam bijna de oude. Buik en benen kunnen wat strakker, maar daar werken we hard aan Je bent er bijna meid!
Pfff gaan we weer... Laat ik voorop stellen dat ik de dames die heel lang gedaan hebben om zwanger te worden heel goed snap. Of dames die nog helemaal niet zwanger zijn.. Maar mensen... Dan nog kan je het ' zwanger zijn' helemaal niks vinden..?? Ik heb ook een MA gehad en daarna duurde het voor mij een eeuwigheid voor ik weer zwanger werd en dankbaar dat ik was... MAAR het zwanger zijn vond/vind ik verschrikkelijk! Ik heb echt een rot zwangerschap gehad, laten we het erop houden dat ik vanaf 20 weken al thuis op de bank/bed moest liggen, dus ja ik vind het zwanger zijn heel erg k*t!
Ik kan het me niet voorstellen maar herken jullie verhalen van mijn zus die het ook verschrikkelijk vond! Geen idee hoe ik me op het einde voel maar tot zo ver ben ik trots. Dat dikker worden interesseert me niet maar ik had dan ook al een maatje meer en nu van de zwangerschap meteen al een opgezette buik. Maar klagen mag best hoor! Mijn borsten voelen alsof ze gebruikt worden als boksballen en daar klaag ik soms ook even over, zeker als ik daardoor om 4 uur wakker word en niet meer kan slapen! Wil niet zeggen dat ik niet super blij ben dat ik zwanger ben, en dat telt voor iedereen hier. Ik merk het overal op dit forum, sommige zijn zo overgevoelig en gaan dan naar mijn mening meteen uit van het slechtste van de ander! Mag je dan niks meer zeggen? Nogmaals ik voel me niet zoals julie en vind het zwanger zijn leuk maar ik zal nooit meteen denken dat mensen die het niet leuk vinden niet blij zijn dat ze een wondertje verwachten! Gewoon proberen het beste in elkaar te zien en anders idd dit soort topics aan je voorbij laten gaan!
Ik ben zo'n een vrouw die niet makkelijk zwanger raakt en blijft. Van mij mag je best klagen, mits gegrond. Dus als je met 20 weken plat moet of 40 weken kotsmisselijk bent of niet meer kunt lopen door de bekkeninstabiliteit, dan heb je reden tot klagen. Klagen omdat je je maatje 36 mist? Sorry, maar dan heb je echt een realiteitscheck nodig! En tegen het einde krijgt iedere vrouw kwaaltjes en is iedere vrouw het zwanger zijn zat, dat mag ook, maar dat gezeik om die kilo's, pfffffffff!
Ja, ik vind dat toch ook wel moeilijk om te lezen. Mijn zwangerschappen waren verschrikkelijk. Maandenlang misselijk en braken, vanaf week 25 in een rolstoel tot 5 maanden na de zwangerschap want bekken helemaal in de kreukels, depressief en angstig om weer een kindje kwijt te raken. Maarrrr dit is een forum en ik vind wel dat iedereen hier mag klagen, het helpt om stoom af te blazen. Natuurlijk zijn die kilo's het ergste niet, maar sommige vrouwen hebben het daar moeilijk mee. Als het helpt om te ventileren en daarna weer te genieten van dat kleintje in je buik, dan heeft het toch gewerkt?
Poppenkind: zwanger raken is doffe ellende voor mij. Zwanger zijn helaas ook. Veel pijn, bloedverlies, veel hulp nodig van anderen omdat ik zelf weinig meer kan. Elke keer de spanning of het goed gaat met ons kindje. Zwanger zijn vind ik gewoon echt niet leuk, het is bijzonder, maar leuk? Absoluut niet. Noodzakelijk kwaad, want we willen dit kindje heel erg graag Ook ik vind het niet fijn dat ik zoveel aankom, zeker niet in zo'n korte tijd. Heel vervelend vind ik het, want het moet er straks ook allemaal weer af. Oppervlakkig? Misschien in de ogen van sommige mensen. Maar ik vind het heel vervelend. Ik vind dat we dat hier met elkaar moeten kunnen delen als we dat willen, zonder dit soort opmerkingen. Als dit topic je niet aanstaat kun je het beter overslaan. No offense, maar lees hier dan niet.
Ik vind het gezellig als de baby friemelt in mn buik, voetjes die langsschuiven doen me smelten maar verder vind ik het ook niks. De striae, ben 20 kilo aangekomen (en moet nog ff!), plofkop, benen en billen, ademnood en maagzuur. Blugh en bah.
Tja Vlinder, ik kan je een handje geven, ik deel je angsten. Ben arbeidsongeschikt verklaard vanaf week 12, ga wekelijks minimaal 1 x naar het ziekenhuis, echo's, cervix metingen, medicatie, ctg's en ga zo maar door. Voor mij is zwanger zijn ook geen "walk in the park", maar toch probeer ik positief te blijven en te genieten van de bewegingen van de kleine en het wonder dat ik een kindje mag dragen. En van mij mag echt iedereen klagen over de standaard kwaaltjes om stoom af te blazen, het is ook lang niet altijd alleen maar rozengeur en manenschijn, maar als de kilo's het enige is waar je druk om kan maken, dan stoot je mij tegen het zere been. Die kilo's interesseren je echt niet als je kindje er eenmaal is, daarnaast ben je het meeste kwijt na je bevalling. Sommige vrouwen hebben de mazzel hun oude figuur terug te krijgen, andere moeten daar hard voor werken, maar je bent/ gaat moeder worden en dat is het mooiste dat er is. Ook in maatje 38 / 40 of meer.
tja voor de een is het erger dan voor de ander. nu heb ik er redelijk weinig problemen mee omdat het nog volgens mijn eigen grenzen gaat wat aankomen betreft, maar weet dat erna ook weer een eetstoornis op de loer ligt waar ik heel erg mee moet oppassen. voor de een is het idd een 'persoonlijke wereldramp'. hier heb ik grenzen voor mezelf gezet, ik mag aankomen, maar dan wel binnen een bepaald kader. dat gaat goed en gaat perfect gemiddeld. misschien is het ook een manier om zo goed om te kunnen gaan met het aankomen
Dus jij bepaald wat gegrond is? Jij hebt recht van spreken omdat zwanger raken/blijven lastiger gaat? Zo werkt het helaas niet. Iedereen mag zijn gevoel uiten. Andermans gevoel doet er net zo toe als jouwe. En voor je roept dat ik makkelijk kletsen heb met de derde op komst... De eerste duurde 5 jaar en ze zijn allemaal via ICSI tot stand gekomen met alle ellende daarbij horend. En nee ik ben niet zielig.
Misschien moet je even beter lezen en m'n reactie hierna ook, staat iets beter in uitgelegd wat ik bedoel. Je leest nergens dat ik het enige recht van spreken heb! Ook ben ik niet de enige met het recht tot klagen, mij hoor je niet hoor! Ik probeer liever positief te blijven, ondanks mijn situatie. Klagen over kilo's vind ik kortzichtig. Aankomen in gewicht hoort nu eenmaal bij het zwanger zijn. En ik zal al helemaal niet roepen dat jij makkelijk kletsen hebt met je derde op komst, je moet me geen woorden in de mond gaan leggen!
dit is mijn 8e zwangerschap, daaruit zijn slechts 2 kindjes en nu het buikbewonertje uitgekomen, mijn jongste zoontje was oorspronkelijk een tweeling en daar ben ik er ook eentje van verloren. bij de 2 oudste de ganse mmm weg moeten afleggen. nu deze keer compleet onverwacht en ongepland zwanger geworden, want ik was immers onvruchtbaar verklaard...ik heb dus mijn pakje bagage op vlak van zwangerschappen... en nu komt het -> ik haat zwanger zijn!!! de nu al immense buik die mij in alle bewegingen belemmert, het al weken niet kunnen slapen van de bekken en rug pijn, brandend maagzuur de hele dag door (wat overigens weinig goeds doet voor mijn chronische slokdarmontsteking) het rolstoel gebonden zijn om afstanden te overbruggen en zo kan ik wel nog ff doorgaan. maar om nu te gaan afgeven op TS die klaagt over een paar kilos bij, neen dat komt niet in mij op. iedereen heeft recht op een klaagzang tijdens de zwangerschap en ik ga niet bepalen of dat wel of niet gegrond is. ik weet hoe ik mij voel en ben blij dat even te kunnen luchten, dus gun ik dat TS evengoed...
Nou, laat mij dan maar een zeikerd zijn hoor . Ik ben heel blij met dit kindje hoor en ontzettend dankbaar. Maar ik zie deze zwangerschap als een noodzakelijk kwaad. Als ik er alleen al aan denk dat dit eenzelfde soort zwangerschap kan worden als bij de jongste..... Ik kan daar echt niet blij van worden. Sinds een aantal dagen begin ik mijn rug en bekken te voelen en ik moet nog ruim 27 weken. Ik voel me eindelijk wat beter qua misselijkheid, maar echt top voel ik me de hele dag niet hoor.
Waarom stoot je dat tegen het verkeerde been? Ik had ook een zeer gecompliceerde zwangerschap met elke week ziekenhuis in ziekenhuis uit, angsten en onzekerheid. Dat was echt niet leuk! Maar ik wilde na mijn bevalling ook wel graag mijn figuur terug. En als een ander over kilo's wilt klagen dan is dat toch prima? Er bestaat toch zeker geen maatstaaf over waarover je je ellendig mag voelen? Dat kan je wel doortrekken in alles dan! Straks mag je niet meer klagen over je kind omdat het bijv. niet luistert want jantje of pietjes kind is erg ziek en mijn kind is tenminste gezond. Zo werkt het gewoon niet