Ik ben nu 12 weken zwanger naar durf echt niet te vertellen dat ik zwanger ben... Hoe hebben anderen dit verteld? Ik ben nu voor de 3e keer zwanger bij deze werkgever. De 2e zwangerschap is helaas ons zoontje overleden. Daarna is onze dochter 2 jaar geleden geboren. En begin van dit jaar werd ik flink ziek, ben net 2 weken weer 100% hersteld gemeld. En dan moet ik nu vertellen dat ik zwanger ben.. We wilden nog een kindje en tuurlijk gezin is belangrijker dan werk. Maarja ik moet het wel vertellen.... Ben bang voor de reacties. Het is zo druk op het werk en net nu ik beter ben en de rust terug zou moeten keren... Dat hebben ze nu al een paar keer gezegd. Mijn leidinggevende is echt carrière gericht en snapt het toch allemaal niet zo. Ik stel het vertellen nu al 2 weken uit. Maar mijn buikje wordt wel wat dikker nu.
Allereerst: gefeliciteerd! Wat vervelend dat je er zo mee zit om het te vertellen. Waar ben je precies bang voor? Ik heb niet echt tips voor je hoe je het gesprek aan moet gaan. Sterkte!
Gefeliciteerd met jullie zwangerschap! Geen ervaring, maar snap dat je dit lastig vind. Zeker met je geschiedenis van je overleden kindje. De timing zal je leidinggevende niet fijn vinden schat ik zo als ik je verhaal hoort. En anders tegen 'werk' en prive aan kijkt. Maar helaas kunnen we niet alles perfect time! Zo zit het leven niet in elkaar. Het moment wanneer je het verteld zal dan niet veel uitmaken. Maar belangrijkste is dat jij je er goed bij voelt. Voel je je ook al zekerder in je zwangerschap nu? Kan een vertrouwings persoon op je werk helpen, anders VK of HA? Die hebben misschien meer ervaring met dit? Hoe je dit kan aanpakken, zodat je je makkelijker voelt bij het gesprek. Elke zwangerschap is een klein wonder. Ik heb helaas geen tips voor je, maar snap dat je het nog uitstelt nu.
Vertrouwenspersoon hebben we niet echt. Ja afdeling HRM, maar dat is vrijwel zelfde als mijn leidinggevende. Ik ben wel zekerder in mijn zwangerschap gelukkig en ben ook echt blij. Maarja dat moeten vertellen.. hoe breng je zoiets. Ik snap echt dat ze niet blij zijn. En inderdaad zoiets valt nooit perfect te 'timen'. Ik denk dat ze over een half jaar ook niet zo blij zal zijn geweest. Ik ben bang dat ze wel wat pissig zullen zijn zeg maar en dat de sfeer er niet beter op wordt. Is nu soms ook al niet zo prettig maar als dat nog erger wordt... pff Tot wanneer zou je normaal gesproken kunnen wachten? Ja natuurlijk als t zichtbaarder wordt. Maar wat is acceptabel qua termijn?
Tja ik zou het gewoon vertellen, het wordt niet makkelijker als je langer wacht en je moet het toch een keer vertellen. En zij hebben ook minder lang om er op te kunnen reageren. Plus dat zij dan misschien weer het verwijt hebben van 'waarom heb je zo lang gewacht?' Niet dat het niet mag natuurlijk, je mag tot 6 maanden (26 weken) wachten, maar hoe zou je werk daar op reageren. Ik denk ook niet positief.. Ik zeg ruk die pleister er in 1 keer af beter dan langzaam.. nu kost het je ook al te veel energie door er over na te moeten denken. Succes!
Volgens mij zelfs wettelijk pas 3 weken voor je verlof in gaat. Dat doet natuurlijk niemand. Maar eh, wil je wel werken in een omgeving waarin je je niet veilig voelt dit te bespreken? Ik heb zo vaak meegemaakt van bedrijven bij mezelf maar ook bij anderen dat wanneer je je uit de naad werkt, altijd overwerkt en klaarstaat ze het waarderen misschien, maar je hoort er niks van en zodra je een keer niet kan, langer ziek bent je ineens scheef aangekeken wordt. Of dat iemand die gewoon 17.00 uur naar huis gaat kinderen gaat ophalen wordt nageroepen of ze parttime werkt, terwijl diegene zich ook 100% inzet.
Ik wil ook niet wachten hoor tot 5/6 maanden. Maarja wat is een beetje normaal? Nu is echt niet het moment nog. Mijn naaste collega is zowat overspannen gaf ze maandag aan. @BZD Tja ik was ook aan t solliciteren voor een andere werkgever juist vanwege de sfeer. Heb me altijd uit de naad gewerkt en dat is maar normaal. Heb heel war weken overuren staan maar kan door drukte nooit opnemen. En solliciteren nu dat heeft nu ook niet zoveel zin tijdens de zwangerschap. Dus ik moet nog eventjes en zoek een weg om de sfeer wat goed te houden.
De drukte op het werk is niet.jouw.probleem. Je bent een vrouw van vruchtbare leeftijd, dit is een gevolg daarvan voor een werkgever. Hoe deel je het mee? Gewoon, door te zeggen dat heel goed nieuws hebt dat je weer het geluk mag hebben weer opnieuw zwanger te zijn. Geef ze gewoon de kans niet om er een probleem van te maken, dat is het nl niet als ze de boel een beetje professioneel managen. Bedrijven zijn hiervoor verzekerd, dus geld voor een invaller moet er zijn. En als ze bijdehand doen geef je gewoon aan dat je plan eerst was om op je 67e te gaan proberen, maar dat de kansen dan heel laag schijnen te zijn. Ik ben sinds 2015 werkzaam bij mijn huidige werkgever en in 2 jaar mijn 2 kinderen verloren na gecompliceerde zwangerschappen. Godzijdank dat ze me steeds weer gigantisch steunen, zowel tijdens de zwangerschap als tijdens de reïntegratie na de verliezen. Maakt het wel makkelijker natuurlijk om een nieuwe zs mede te delen. Nu dus ook weer zwanger en gedeeltelijk ziek gemeld sinds de 9e week. Met 20wk word ik volledig ziek gemeld. Het is wat het is. Gefeliciteerd en succes!
En je bedrijfsarts misschien benaderen? Misschien kan je met hem/haar bespreken hoe te vertellen? Ik vind het straks ook doodeng om te vertellen op werk. Mijn werk weet niks van mijn traject en plannen. En je verwacht het niet omdat ik alleenstaand ben. Ik ben er 1 maart begonnen en ik heb een jaarcontract. Er zijn veel veranderingen gaande op werk: team is enorm uitgebreid, net een nieuwe leidinggevende, deze maand een nieuw computersysteem, nieuwe locatie erbij en straks nog een kleine verbouwing. Het is nu druk, onrustig en chaotisch op het werk. Dus als deze zwangerschap goed gaat en in november de rust wat terug gekeerd is ga ik het vertellen. We hebben 16 november personeels uitje. Ik ben dan bijna 12 weken, dus een mooi moment. Maar het is wel moeilijk/raar om rond te lopen met zo groot geheim.
Dankjewel! En goede tip om het op die manier te brengen! Ik had meer de neiging in de verontschuldigende sfeer het te zeggen.. En natuurlijk ben ik in de vruchtbare leeftijd. Maar straks weeeer heel lang uit de running. En mijn naaste collega die officieel heeft aangegeven tegen een burn-out aan te zitten.. Ik vind het superlastig!! Vorige keer hebben ze me echt gesteund toen mijn zwangerschap niet goed ging. En toen ik begin van het jaar ziek werd ook. Maar er is nogal wat veranderd in de organisatie qua sfeer en ik weet dat ze vinden dat het weer op orde moet komen. Er wordt meer gecontroleerd enzo, rotsfeer.
Knap van je! 12 weken is mooi ja. Daar ben ik net overheen.. Bedrijfsarts hebben we geen vaste dus dat lukt niet. Daar kan je alleen geen via werkgever verwijzing. Maar ja daar durf ik t niet te vertellen dus haha.
Ik zou het zeker niet op een verontschuldigende manier zeggen. Het moet niet gekker worden zeg. Wees oprecht, ga je niet aanpassen aan de opmerkingen, gedachten of roddels waar je bang voor bent. Haters gonna hate, daar kun je niks aan veranderen. Je doet je best, altijd en iedereen die daar aan twijfelt, die zoekt het maar lekker uit. Als je het gaat vertellen laat je iedereen weten hoe intens gelukkig jullie zijn met dit wonder. Als je het fijn vindt om te delen, laat je ook weten hoe onzeker en spannend deze tijd weer voor jullie is. Heel veel succes. Gefeliciteerd met je zwangerschap. Je kan het!
Ik snap heel goed dat je 'bang' bent om het te vertellen. Ik had dit zelf ook op mijn werk. Ik werk in een bedrijf wat vooral in het zomerseizoen erg druk is en ik zou precies in deze periode met verlof zijn. Daarnaast stond m'n werkgever ook nog op het punt om mij een vast contract te geven. Ik heb het toen ik 8 weken was verteld, ook omdat ik er gewoon een soort zenuwachtig van werd dat ze het niet wisten. Mijn werkgever gaf eerlijk toe dat het qua periode wel heel onhandig was maar dat ze wel heel blij voor me waren en dat zoiets als een zwangerschap natuurlijk niet te plannen is. Maar goed, vertellen moet je het toch en ik denk dat het voor jou persoonlijk toch fijner is als ze op de hoogte zijn. Misschien kan je even een gesprek aanvragen met je leidinggevende zodat je niet meer terug kan en het wel moet vertellen? Succes!