hallo allemaal. ik ben nieuw hier en ik weet nog niet zo goed hoe alles op dit forum werkt. Maar ik wil graag mijn verhaal kwijt. Ik ben 23 jaar en zit nu in mijn eind jaar van mijn studie. Ik hoef alleen nog maar mijn scriptie. Mijn vriend en ik zijn na een lange relatie uit elkaar gegaan (nu echt pas 1 maand). Hij wilde ook weer in het buitenland wonen. Waar zn familie ook woont. En onze relatie die werkte gewoon niet meer vanwege de cultuur en nog andere problemen. ( Hij is van Turkse afkomst) Nu merkte ik vorige week dat ik al 7 weken zwanger ben. Helemaal niet gepland. Ik ben achteraf gewoon niet voorzichtig geweest met de pil, want ik was daarna ziek geworden en dan werkt de pil niet meer goed, stom gewoon. Maar ik kan het niet meer terugdraaien. Ik ben er wel heel blij mee hoor, maar het voelt zo dubbel. Mn ex is er ook heel blij mee ondanks dat we uitelkaar zijn. Hij wil absoluut niet dat ik het weg haal. Ik heb nu geen baan, misschien straks wel, maar het zal heel moeilijk worden. geen baan, geen geld, dan vraag ik me af heeft het kindje dan wel een basis. Ik weet zeker dat mn omgeving me wel op gaat vangen, maar ik zal het toch ook zelf moeten doen. Daarnaast ben ik zo verschrikkelijk bang voor de reactie van mn ouders. Zij vinden mijn ex al niks. Dus laat staan als ze dit horen. Bovendien kom ik uit best wel een net gezin en past dit natuurlijk niet in de familie. Ik weet echt niet precies hoe ik het allemaal ga aanpakken, maar ik heb ook plaatjes zitten bekijken van een zwangerschap van 7 weken en ik kan het gewoon niet weg laten halen. Het is geen klompje cellen meer, het hartje klopt. wat zijn jullie ervaringen? hoe hebben jullie het aangepakt? en zijn er ook jonge meiden die het tegen hun ouders moesten zeggen?
allereerst gefeliciteerd! bij ons was het wel gepland maar vond het evengoed doodeng...wist al welke vooroordelen we naar ons hoofd zouden krijgen...achteraf gezien viel het wel mee...(niet overdreven ofzo) en weet je je kan het er maar beter gewoon uitgooien dan ben je het kwijt....en laat zien dat jij zeker bent van je zaak en er blij mee bent!
Net even andere situatie maar: Bij ons was het wel gepland, maar mijn ouders waren wel even verbaasd. Ik was ook bezig met mijn scriptie, en ze hadden het echt niet zien aankomen. Toen ze hoorden dat wij er blij mee waren, konden zij ook blij voor ons zijn. En ze hebben de nodige zorgen gehad. De scriptie is 4 jaar later nog niet af (nieuwe opdracht en parttime bezig nu). Maar ze zijn wel dolblij met hun kleinzoon.. Ik denk dat dat jij er goed instaat, zoals je het hier verteld: positief, vol vertrouwen. Als je die toon, dat vertrouwen gebruikt bij het vertellen zullen er niet veel zijn die echt gek kijken. Tuurlijk komen er weleens vragen boven, maar zolang je zelf er goed instaat kun je dat wel hebben
Hier ook gepland, maar was/ben ook nog niet klaar met mijn studie en was nog niet zo lang samen met mijn vriend, was net naar het buitenland verhuisd. Ik was ook heel bang voor de reactie van mijn ouders, maar ze waren echt hartstikke blij voor me, waarschijnlijk omdat ze zagen hoe blij wij er zelf mee waren. Ze vinden het alleen jammer dat ze hun kleinkind zo weinig gaan zien. Wat je studie betreft komt het echt wel goed zeker nu je alleen je scriptie nog hoeft te schrijven. Werk vind je ook wel, al zal het misschien niet meteen op het niveau zijn wat je eigenlijk had beoogd. Het beste kun je het gewoon vertellen en er niet te veel over piekeren. Je weet van tevoren toch nooit wat de reactie zal zijn. Heb je al een afspraak voor een echo? Eventueel kun je wachten tot je een echo hebt en die laten zien, zodat het voor je ouders ook wat 'echter' is, of als je het meteen wilt vertellen vragen of je moeder evt mee wil gaan naar de echo, zodat het voor hen ook wat tastbaarder wordt.. succes!
Allereerst: welkom en gefeliciteerd. Ik kan alleen maar denken: je bent een volwassen vrouw. En het zal allemaal niet gepland en misschien niet ideaal zijn, je bent echt wel in staat om je kindje een goede basis te bieden. Neem alle hulp en ondersteuning aan die je kunt krijgen, en blijf jezelf. Bij het vertellen: wees gewoon eerlijk. Je hoeft je niet te schamen, verontschuldigen of verdedigen. Je bent zwanger, geen misdadiger.