het onderwerp zegt eigenlijk wel genoeg..! vindt je zelf ook dat je anders omgaat met de zwangerschap als je partner ? vrouwen kunnen uren kijken op internet over alles wat met de zwangerschap te maken heeft.. ( en alles opslagen onder de favorieten ) vrouwen kunnen uren praten over de verandering van hun lichaam.. ( en proberen alles met je partner te delen over de zwangerschap wat er allemaal om gaat in je lichaam) en mannen kunnen vaak reageren als ow ... okee... aha...leuk..grappig.. ben je het hiermee mee eens ? of is het anders bij jullie...?
tuurlijk beleven mannen het anders dan vrouwen. Mijn man zegt ook altijd dat het voor hem pas echt is als hij de baby voelt aan de buitenkant, maar pas helemaal echt is het als de baby geboren is. Ik voel de kleine nu al een paar weken en ben vanaf het moment dat ik zwanger raakte ook met de zwangerschap en baby bezig. Ik voel alles vanaf het begin, ziek zijn, vermoeidheid, eten enz. Hij niet. Toen ik de bbz kreeg was het voor mijn man meer de emotie wat er met mij kon gebeuren voor mij was het heel erg het gevoel dat ik mijn kindje verloor dat had hij nog niet, zijn gedachten wel maar emotioneel gezien niet.
Ja, tuurlijk is het anders. Ik zit idd uren te surfen op internet en wil alles weten en lezen en mijn vriend zit nog steeds spelletjes te spelen en doet zoals hij altijd doet. Hij heeft eergister de baby voor het eerst voelen schoppen, dat was de eerste keer dat ik hem heel enthousiast zag, zo van 'er zit echt iets in haha!'.
Tuurlijk is het anders. Maar laten we blij zijn dat de beebs niet in hun buiken hoeven te zitten want dat zouden zij en wij nooit trekken! Mannen piepen vaak al bij het eerste wat ze voelen Maar manlief is wel heel betrokken en probeert zich in te leven... tot het 'eng' wordt... bevalling enzo... dat vindt ie maar niets. Dat betekent dat ik er over moet beginnen. Nee, gelukkig geen onverschillige man maar natuurlijk is hij minder 'betrokken' dan ikzelf.. dat vind ik logisch
Haha, weet je wat ik erg vind? Stelletjes die zeggen "wij zijn zwanger". Wat een onzin vind ik dat! Mijn man en ik verwachten samen een kind, maar ik ben de enige van ons tweeën die zwanger is hoor.
Natuurlijk is het voor de vrouw anders als voor de man, in ons lichaam gebeurt het immers allemaal en daardoor zijn wij er veel meer en vaker mee bezig dan mannen dat vind ik ook logisch inderdaad. Maar mijn man is gelukkig wel erg betrokken, hij kan ook heerlijk mee zwijmelen over alles en was zelfs de eerste die thuis kwam met 2 zwangerschapsboeken, had hij van een vrouwelijk collega'tje geleend en hij houdt ook een banner bij waarop hij precies kan zien hoelang we nog moeten wachten op ons kleintje... Dus daar ben ik superblij mee, vind het heerlijk om te zien dat hij bijna net zoveel geniet als ik! De reacties: ow ... okee... aha...leuk..grappig.. ken ik ook wel als ik inderdaad voor de zoveelste keer zit te zwijmelen over mijn bewegende buik hahaha... Maar als er iets is voorgevallen kan ik daar met een vriendin ook uren over praten en blijven herhalen etc. dan zegt mijn man ook als ik de telefoon heb opgehangen dat alles in 10 minuten al duidelijk was zo zijn we nou eenmaal denk ik!
Mijn vriend vind allemaal leuk en spannend, maar zegt hij als ik een buikje zie gaat het meer leven voor mij...
Sorry hoor maar bij dit soort topics heb ik altijd n "duh gevoel" Natuurlijk is het anders en beleven ze het dus anders. Zij merken weinig buiten dat wij ons niet altijd even jovel voelen en ineens dikkere borsten hebben. Ja op den duur voelen ze een buik bewegen en dan moeten ze maar geloven dat dat de baby deed. En schrikken als je ineens even kramp of pijnscheut hebt ofzo...en dan zeggen dat de VK gebeld moet worden. Terwijl je al tig keer zo'n krampn gehad hebt maar deze keer zo onverwachts kwam dat je even je buik vast grijpt. Je man kan nog zo betrokken bij de zwangerschap zijn. Maar vooral bij de eerste is het meer zo van "ik zie t wel als t dalijk geboren is" als "er komt wat aan". Dat is bij hun nu nog meer verstandelijk als gevoels matig. Enige waaraan ik soms kan merken dat hij toch wel door heeft dat er wat gebeurt is als hij zegt "god wat word je toch dik" Of smorgens als ik ternauwenood wakker ben ineens n hand op mn buik krijg. Hij zegt dat die hand vooral is om zichzelf er toch op de een of andere manier van overtuigt te krijgen dat er een baby komt....misschien als hij maar vaak genoeg beweging voelt... Maar echt overtuigt is hij pas als het er uit is (en dat zal me een shock worden voor hem...hij denkt er zo makkelijk over nog...eerste kindje nml )
Hmm, nou ik vind het juist wel dat 'wij' samen zwanger zijn. Ik draag misschien het kindje maar vind toch echt dat je samen zwanger bent. Mijn vriend luistert iedere avond samen met mij naar het hartje, legt iedere dag zn handen op mijn buik en leeft helemaal mee. Niet op een overdreven manier ofzo, natuurlijk ben ik er meer mee bezig maar wij zijn wel samen zwanger.
ik ook, wij zijn samen zwanger, en ik zou niet anders willen. Mijn man leeft mee, leest veel in boeken, internet, komt met namen af, is enorm bezorgt... Het is niet omdat ik ons babytje 'draag' dat ik alleen zwanger ben, het is evenveel van hem als van mij hoor!
In het begin leek het voor hem ook een beetje onwerkelijk, logisch ook want hij voelt niet wat ik voel. Maar sinds ik een klein buikje krijg, krijgt hij wel meer interesse. Soms gaat hij met z'n hooft bij mijn buik liggen en probeert hij te luisteren. Ik zeg, dat is nog veel te vroeg hoor . Dan zegt hij, nee laat me nou even . Ik vind het wel schattig en ben blij dat hij er meer interesse voor krijgt. Ook als we in de stad lopen wil hij kijken naar baby kleertjes. Ben blij dat hij zo betrokken is, dat geeft me echt het gevoel dat we het samen doen.