Hoi allemaal, Heel erg jammer dat we elkaar onder deze verdrietige omstandigheden leren kennen, had het heel graag anders gezien ... Ben nieuw hier en wil me graag even voorstellen, ik ben Nadine 34 jaar en heb een relatie met Robert, Heb lange tijd gedacht dat ik onvruchtbaar was, en dat het erg moeilijk zou zijn om zwanger te raken in ieder geval niet zonder hulp, en toen bleek ik in maart dit jaar opeens zwanger, eerst in shock omdat we het echt niet verwacht hadden maar ook meteen dolblij, voelde echt als een kadootje ..... Maar ook vanaf het begin erg angstig, dat er iets mis kon gaan ... mn moeder heeft namelijk voordat ik geboren werd 3 kindjes verloren door een te zwakke baarmoedermond, en ben daar altijd angstig voor geweest dat het misschien iets erfelijks kan zijn. Heb dit ook met mn gyneacoloog besproken, liep namelijk meteen onder controle bij een gyneacoloog omdat ik in het verleden diabetes gehad heb. Hoor het die man nog zo zeggen " het zou erfelijk kunnen zijn, maar het klinkt misschien hard het moet eerst een keer mis gaan voordat we stappen ondernemen, want een cerclage plaatsen doen we niet uit voorzorg brengt namelijk ook risico's met zich mee " Iedere keer als ik voor controle moest werd Robert gek van me, dacht altijd dat er wel iets aan de hand zou zijn dat de kleine misschien niet genoeg gegroeid was of dat er iets mis was, maar was elke keer weer opgelucht als we daar vandaan gingen want onze kleine meid deed het heel erg goed, met 15 weken kwamen we er na een pretecho achter dat het meisje was. Op 10 juli moesten we naar het VU voor de 20 weken echo en ook die was helemaal goed, had me toen echt voorgenomen om minder te gaan stressen en eindelijk te gaan genieten .... ken mezelf ook helemaal niet zo ben van nature iemand die geen stress kent, maak me niet zo snel druk om dingen. 2 dagen later op 12 juli is onze kleine meid geboren .... Jill Rose Ik werd die ochtend wakker met wat bloedverlies meteen het ziekenhuis gebeld waar ik meteen terecht kon, daar werd een echo gemaakt en die zag er goed uit, opgelucht natuurlijk, toen nog een inwendig onderzoek omdat de gyneacoloog toch wou weten waar het bloed vandaan kwam, toen hij me aankeek zag ik al aan zn gezicht dat het goed mis was, hij zei toen ook heb slecht nieuws voor jullie, je baarmoedermond staat open en de vliezen puilen uit ... mocht toen kiezen of daar blijven en plat blijven liggen en het zo lang mogelijk proberen te rekken, of naar het Radboud voor een second opinion, misschien dat ze het daar nog wel aandurfden om een noodcerclage te plaatsen, wij hebben er toen voor gekozen om naar het Radboud te gaan daar aangekomen hadden we toch nog een beetje hoop het leek minder erg dan ze gedacht hadden en kon misschien toch nog een cerclage geplaatst worden, maar alleen als ik nog geen infectie had opgelopen, maar na de onderzoeken bleek dat niet meer mogelijk vliezen lekten al en bleek een beginnende infectie te hebben, die middag is Jill geboren een mooi klein meisje met alles erop en eraan, maar met 20 weken en 4 dagen kansloos om te overleven ze heeft nog bijna 3 uurtjes geleefd. En nu? tsjaa het ene moment zit je nog op een grote roze wolk blij dat je papa & mama wordt van alles aan het regelen zodat alles klaar is als je kleine meisje in november eindelijk komt (was 25 november uitgerekend) en volgende moment is er niets meer ... een boze droom waar je maar niet uit wakker wordt ..... Zitten nu met een hoop vragen, of we het allemaal wel goed gedaan hebben? Of wij het hadden kunnen voorkomen? Iedereen zegt van niet, en ergens weet je ook wel dat het niet zo is, maar geef mezelf vooral de schuld dat ik genoegen heb genomen met wat die gyneacoloog heeft gezegd, of ik misschien toch naar een ander had moeten gaan? Maar je gaat ervan uit dat hij wel weet wat hij doet .... Dat zullen jullie ook wel gehad hebben denk ik? een hoop vragen en schuldgevoel terwijl je weet dat je er niets aan had kunnen doen. Het een plaatsje geven, vind ik zelf nog erg moeilijk op het moment, ben vooral boos op mezelf , op die arts ..... Dat was zo een beetje ons verhaal ..... Veel liefs Nadine
Wat een nachtmerrie. Je mooi dochter maar voor even in de armen kunnen sluiten en dan alweer afscheid. Neem jezelf alsjeblieft niets kwalijk. Je kunt er toch niets aan doen. Je hebt van tevoren aangegeven dat je bang was en ze hebben niets voor je 'kunnen' doen. Heel veel sterkte gewenst.
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter Jill Rose, wat verschrikkelijk dat jullie haar weer hebben moeten laten gaan. Onze dochter* is ook met ruim 20 weken geboren door baarmoederhalsinsufficiëntie en nu een kleine 2 jaar later vraag ik me soms nog steeds af wat ik anders had kunnen doen, het antwoord is heel simpel: niets. Ze konden er niets aan doen. Je moet je echt niet schuldig voelen dat je naar je gynaecoloog geluisterd hebt, een cerclage geven ze niet zomaar, daar zitten ook risico's aan. Ik had na het plaatsen van de cerclage van mijn zoontje zo veel bloedverlies dat ze mij vanuit het Radboud al aangegeven hadden dat het wel eens een miskraam zou kunnen worden (wat gelukkig niet gebeurd is). Dat is het risico wat je gynaecoloog niet wilde nemen.
Mijn hemel. Wat ontzettend erg. Heel veel sterkte. Hier hetzelfde verhaal, ook verkorte baaarmoedermond en bevallen godzijdank met 33 weken. Ik kan niets anders zeggen dan wat een rot gyn. Hier hetzelfde verhaal, ook geen cerclage totdat het een keer mis is gegaan. Zo ontzettend hard en zo gemeen eigenlijk. Ik zou het nu niet meer nemen, zo'n instelling en een ander zoeken, zoals jij ook al aangaf. Maar meid, jij heb alle sterkte en moed nodig nu, het was niet aan jou, die gyn heeft de medische kennis. Ik wens jullie alle kracht om dit te verwerken. Dikke knuffel voor jullie.
Heel veel sterkte meis.. Weet precies wat je bedoelt ( en je zeker niet s huldig voelen daar schiet je echt niks mee op! Knuffie*
Heel veel sterkte! Het is helaas ook begrijpelijk van de gyn, een cerclage brengt risico's met zich mee en niemand kan met zekerheid zeggen dat je een zwakke baarmoedermond hebt omdat je moeder dat ook heeft. Mijn moeder heeft een vroeggeboorte meegemaakt en mijn oma heeft 2 kinderen verloren door baarmoederhalsinsufficientie, een ander is geboren met 29 weken. Ik ben ook veel te vroeg bevallen, maar of dat met elkaar samen hangt weet niemand me te zeggen. Ik hoop dat jullie dit nooit meer mee hoeven te maken, liefs, Larissa
Meid wat een verschrikking.. Helaas is het inderdaad zo dat ze pas na 1 of soms zelfs 2 vroeggeboortes ingrijpen. Heel erg dat jullie hierdoor jullie kleine meisje moesten verliezen. Zowel gefeliciteerd als gecondoleerd.. En veel sterkte uiteraard. Het verdriet en de leegte zullen nog een tijd erg sterk zijn maar op een dag merk je dat het minder scherp is geworden.
Hoi allemaal, wil jullie graag bedanken voor jullie lieve reacties, zie dat jullie ook nog een hoop te verwerken hebben, en wil jullie daar ook heel veel sterkte bij toewensen liefs Nadine
Hoi Babyengel, Op en af .... we hebben veel slechte dagen maar zeker ook wel goede gelukkig ... vindt het alleen nog erg moeilijk om het een plaatsje te geven ben vooral nog erg boos en verdrietig erover. Zo oneerlijk dat we onze kindjes die zo gewenst waren moeten missen .... liefs Nadine
meid wat verschrikkelijk!! je hebt alles gedaan wat je kon doen..meer kun je niet doen! dat moment dat je dat beseft komt nog wel... maar tis echt een groot verlies en tuurlijk zoek je in alle hoeken voor een verklaring..en dat heeft iedereen die dit doormaakt.. tis niet makkelijk om een moeder te zijn zonder een kindje in je armen.. maar weet dat je kindje altijd bij je zal zijn, in je hart en ziel. ze word nooit vergeten! veel sterkte met dit grote verlies dikke knuffel