Hallo lieve dames, Allereerst wat fijn dat er zoveel mensen mijn pagina bezoeken! Ik besef mij weer eens dat wij niet de enige zijn die dit meemaken. Zo lijkt het soms wel...... Lieve leegte zonder jou Ook jullie nachtmerrie is werkelijkheid geworden na 23 weken zwangerschap! Wat verschrikkelijk. Heel herkenbaar vind ik je schrijven over dat pilletje innemen. Ik vond dat ook echt een hartverscheurend moment. Hebben jullie je meisje een naam gegeven? Die kan ik niet terug vinden. Je gevoel van trots op het moment dat je je kindje in je armen hebt. Ookal leeft hij/zij niet meer. Toch is dat heel bijzonder. Na de geboorte had de verloskundige Jake op mijn borst gelegd. Hij was nog heerlijk warm en lag zo mooi met zijn knietjes opgetrokken. Ik was verliefd op mijn kleine knulletje! Hopelijk heb je genoeg tijd gehad om jullie dochter te knuffelen en vast te houden. Wij hadden ook speciaal kleren laten maken deze heb ik Jake aangetrokken. Als je hem zo zag liggen was het net of er niets aan de hand was en alsof hij aan het slapen was. Heel vredig. Ik hoop dat jij en je partner veel met elkaar praten. Praten en samen huilen is volgens mij het allerbelangrijkste. Zorg ervoor dat je samen sterk staat. Als jij het even niet bent dat je partner het overneemt en/of opvangt. Alleen op deze manier kom je samen de komende tijd door. Lieve ML 82 Ook voor jou.....wat een verschrikkelijk bericht dat Bram jullie zo snel al heeft moeten verlaten. Wat ik opmerkelijk vind is dat het Ziekenhuis je nog zo lang heeft laten aanmodderen door maar Cytotec te blijven geven. Jij hebt als ik het goed begrijp nog een dag moeten wachten nadat je vliezen al waren gebroken. Wat zal jij je ellendig hebben gevoeld. Ook de uitslag van de klinisch geneticus heb jij al direct gehad? Komt daar geen vervolg op? Wij krijgen volgende maand pas de uitslag van de klinische genetica. Toch pas 3 maanden later. We hebben dan ook wel obductie laten doen op het hartje van Jake. Misschien dat het hiermee te maken heeft dat wij zo lang moeten wachten. Hoe gaat het nu? Tja die vraag word in mijn omgeving natuurlijk vaak gesteld. En die beantwoord ik dan ook met; het gaat wel. De eerste tijd na de bevalling en crematie is heel heftig. Ik was echt continue aan het malen met mijn gedachten. Heb ik alles wel goed gedaan? Om rust te creëren voor mijzelf ben ik begonnen aan het boek van Jake. Zoals ik al eerder heb gezegd ik wil Jake een identiteit geven door middel van het boek. In dit boek staan stukken tekst die ik heb geschreven vanaf het begin van mijn zwangerschap. De stukken tekst zijn zeer divers. Zo staat er in hoe ik de zwangerschapstest verkeerd had gebruikt tot de verhalen achter cadeautjes die we hebben mogen ontvangen. De tekst gaat ook over in het verhaal van het ziekenhuis en de gevoelens die daarbij horen. Deze verhalen heb ik aangevuld met foto's, knipsels uit magazines, lintjes en plakletters. Een soort van scrapbook idee. Het allerlaatste stukje moet ik nog schrijven. Dit zal gaan over de crematie en hoe het nu gaat met papa en mama. Dit vind ik nog te moeilijk dus schuif ik voor mij uit. Ik merkte dat het bezig zijn met het boek veel emotie teweeg brengt waardoor ik hooguit 2 uurtjes per dag hieraan gespendeerd heb. We hebben 4 weken geleden de as mogen ophalen bij het crematorium. Gelukkig was er nog best veel as over. Er bestond een kans dat er weinig as over zou blijven omdat het natuurlijk nog maar een klein kereltje was. De as staat nu in een bakje op het dressoir. Samen met een knuffelbeertje en een glas waar zijn naam in gegraveerd staat. In dit glas branden we een kaarsje voor hem. Ik heb nog steeds dagen waarin ik heel verdrietig en teleurgesteld ben. Er zijn in mijn omgeving veel dames op dit moment zwanger. Maar heb gelukkig ook veel dagen waarin ik besef dat ik het goed heb gedaan voor mijn kleine kereltje. Een leven met veel angst en pijn is Jake bespaard gebleven. Vergeten doe ik hem nooit! En ik weet dat hij bij mij is. Dat voel ik gewoon...... Lieve dames, blijf sterk en geniet iedere dag van iets kleins. Ook al is het een lief kaartje van een vriendin, een kus van je partner of een glimlach van je andere kindje. Geniet hiervan en zo kom je hier weer bovenop.
Lieve NS85, Het voelde inderdaad elendig, maar vooral ongemakkelijk, dat ik nog een dag heb moeten wachten nadat de vliezen waren gebroken, maar ik heb na het breken van de vliezen geen pijn meer gehad en dat was beter dan de andere optie; alles op de OK verwijderen... Dat zou een aanslag op mijn lichaam zijn en nog maar de vraag hoe Bram daar uit zo komen... Ze waren sowieso continu erg bang dat de placenta niet los zo komen, dit is nl. bij mijn 1e zwangerschap niet gebeurt en moest ik alsnog naar de OK na de bevalling... En dan heb je een wond in je buik waar je heel erg lang van moet herstellen... Daar zat ik ook niet op te wachten! Dus ik wilde het zelf ook steeds weer proberen met te tabletjes, want er werd steeds gezegd ik had nog maar een paar weeen (samentrekkingen van de baarmoeder) nodig om hem eruit te persen. Dat we toch zijn gaan persen zonder weeen was eigenlijk een beetje een wanhoopsdaad, van nou ja we zien wel wat er gebeurt en anders evt. zwaardere medicatie (die weer de nodige bijwerkingen hadden) of toch naar de OK... Maar gelukkig hoefde dat niet!!!! Die dag dat ik daar heb liggen wachten heb ik graag over gehad dat ik me nu alweer zo goed voel en haast geen last heb gehad na de bevalling! (zeker niet in vergelijking hoe ik me voelde bij mijn 1e zoontje) Ik denk inderdaad dat het komt dat de klynisch geneticus ons gelijk hebben verteld dat ze verder niks hebben gevonden, omdat we geen obductie hebben laten doen. Dat hadden we van te voren al gezegd (omdat op de echo verder ook niets te zien was en toen al werd gezegd dat het alleen de anencefalie was) en toen boden ze ons wel aan om de klinisch geneticus direct na de geboorte hem even helemaal na te laten kijken. Dit is dus ook gebeurt, gewoon bij ons op de kamer. We hebben nog wel een afspraak bij hun staan in november, dan kunnen ze evt. meer onderzoeken doen en uitrekenen hoeveel de kans is dat het weer gebeurt. Maar ik denk niet eens dat ik dat wil weten, omdat die kans heel erg klein is (normaal bijv. 1% en bij mij dan 3%). Ze hebben ook een stukje van de navelstreng bewaart, dus mochten we in de toekomst nog wel verder onderzoek willen kan dat. Denk ook dat we de afspraak afzeggen, het geeft voor ons geen meerwaarde... Er staat ons eigenlijk niets in de weg om een volgend kindje te maken en ik ben bang dat ik van al die testen alleen maar onzeker wordt! Gisteren zijn we op nacontrole geweest bij de gynaecoloog. Stelde opzich niet veel voor, maar was wel nuttig! Het was gewoon een gesprek over hoe het is verlopen nadat we thuis waren met Bram en hoe het nu gaat en over de toekomst. Als wij er klaar voor zijn kunnen we voor een nieuwe zwangerschap gaan, neem de tijd zei ze. We hebben besloten om eerst 1 menstruatie af te wachten. Ook moet ik extra sterke foliumzuur gaan slikken, hier heb ik een recept voor gekregen en kan ik ophalen als we beginnen om zwanger te worden. Ik kan nu alvast beginnen met de gewone te slikken, zodat het wel al in mijn lichaam zit. Het is dat ik niet weet wanneer ik weer ongesteld ga worden, anders begon ik daar gelijk mee, maarja voor het zelfde geld duurt dat nog even... Bij een volgende zwangerschap kan ik me wel weer gewoon melden bij de vk, maar krijg ik wel wat extra echo's in het UMCG. Die gedachte vind ik al heel erg fijn!! Met ongeveer 14 /15 week, dan kunnen ze al heel veel zien zoals anencefalie of open rugetje. En nog een echo tussen 18/ 20 week. Ze noemde de echo's GUO indicatie 1 ( http://www.sps-noordoost.nl/index.php?text_ID=63&subonderwerp_ID=1 ). De overige echo's en controle zullen gewoon door de vk gedaan worden. Al met al beantwoorde ze al mijn vragen al in haar verhaal! Het heeft me wel gerustgesteld voor de toekomst. Wat mooi dat een soort scrap boek hebt gemaakt NS85! Wat fijn dat je het zo van je af kan schrijven en plakken! Ikzelf wil graag een fotoboekje online maken, ik ben niet zo crea met dat soort dingen... (moet het fotoboek van mijn zoontje van bijna 3 ook nog verder afmaken vanaf 10 maanden... ). Als mensen me vragen hoe het gaat zeg ik 'Goed, na omstandigheden' en dat is ook wel zo eigenlijk! Al heb ik natuurlijk wel moeilijke momenten! De zwaarste periode vond ik vanaf het moment van de 20 weken echo dat we het wisten tot na de crematie, toen dat achter de rug was voelde ik een soort opluchting en we hadden allebei gelijk het gevoel dat het zo goed was! Maar als ik bijv. een bekende zie die net zo ver is als ik zou zijn, vind ik dat wel heel moeilijk... Maar ik kan heel erg slecht tegen die zielige blikken van medelijden of de mannier waarop ze vragen 'hoe gaat het nu?' ... Ik kan er niks aan doen, maar kan er niet tegen zielig gevonden te worden ofzo... Ik doe mij naar de buitenwereld ook beter voor dan hoe het eigenlijk is, kan heel goed een masker opzetten... Maar thuis (bij mijn man) kan ik me gelukkig heel goed uiten, hij is ook de enige bij wie ik dat kan... Inmiddels weer een heel verhaal geworden... maar ik vind het heel erg fijn om het zo op te schrijven!!
Hi Vlinder Evelien, Vorig jaar in juni heb jij heel lief gereageerd op ons verhaal na het verlies van onze kleine Fay.(triploidie) Ik herken je naam en het verhaal. daarom ben ik zo blij voor jullie te horen dat er een dochter is geboren!!!!! Ik kan je vertellen dat ik 7 weken zwanger ben en het allemaal heel erg spannend is!!! Veel geluk!!! Ellen
Wat een vreselijk verlies, wens jullie veel sterkte en kracht. Helaas weten wij als geen ander hoe het is om je kindje te verliezen. Onze zoon had hlhs en hebben in februari deze moeilijke keuze genomen om de zwangerschap af te breken. Knuffel C