Hoi! Ik ben ruim twee weken geleden bevallen van een hele mooie dochter en ben natuurlijk dolgelukkig. Toch mis ik mijn zwangerschap best wel; die dikke buik, dat intieme gevoel met je kindje. Het was toch allemaal wel heel bijzonder en heb af en toe het gevoel dat ik misschien niet genoeg van hem 'genoten' ofzo. Negen maanden lang kijk je uit naar het moment van de bevalling en vervolgens breekt de dag aan en is je hele zwangerschap in twaalf uurtjes afgesloten. Er begint dan natuurlijk wel direct een nieuwe, misschien nog wel bijzondere periode, maar toch mis ik het wel en heb ik het er af en toe nog wel moeilijk mee. Ook kan ik er nog steeds best emotioneel om worden.. Zijn er meer meiden die hier last van hebben? En wat hebben jullie gedaan om deze periode 'af te sluiten' ?
Lieve Bo, Ik weet precies wat je bedoelt. Ook heb heb dat gevoel zo gehad. Ik miste heel erg mijn buik en wat je al zei de momenten die alleen jij en je kleine hadden. Het was toen nog echt iets bij jou hoorde alleen bij jou.. want niemand anders kon voelen hoe bijzonder het was. Ik denk dat het niet meer dan normaal is, je bent vlak na je bevalling nog erg emotioneel en daarbij kan dit ook wel horen. Op een gegeven moment is bij mij gewoon de knop om gegaan en dacht ik laat ik nu maar genieten van het moois wat onze kleine man ons nu brengt. Ik heb die periode gewoon afgesloten die herinnering draag ik bij me. Ik zeg zo nu en dan ook ng wel eens tegen mijn mannetje als hij lekker bij me ligt en in slaap is gevallen.. "wij hebben onze geheimpjes die alleen wij tweetjes weten" - Of als hij het koud heeft of aan het huilen is dan "Mama is bij je net zoals jij bij mama 9 maanden lang was" Niet dat hij er wat van snapt maar voor mezelf geeft dat ook de momenten om dan ff terug te denken. Het komt allemaal goed vertrouw daar maar op! liefs, SoSweet
Dat heerlijke gevoel van een leventje in je buik, daar blijf je altijd heimwee naar houden. Ik heb het al die jaren weggedrukt, al die tijd dat ik niet zwanger was wilde ik het niet voelen, maar wat geniet ik er nu weer van, het is zo'n bijzondere tijd! Ik weet nu al dat ik straks heel erg heimwee zal hebben naar deze maanden. Hoe leuk het straks met het kindje ook zal zijn, het wordt dan al zo snel 'algemeen bezit'. En als het in je buik zit, is het alleen nog maar van jouzelf, en van je partner natuurlijk, maar ook nog in veel mindere mate dan jezelf. Heel begrijpelijk dat je er emotioneel onder bent. Elke dag eventjes huilen doet ook wonderen. Dat noemen ze niet voor niets kraamvrouwentranen. Daar knap je van op 8) En wie weet raak je nog wel es zwanger... dan beleef je het weer opnieuw, en vast veel bewuster!
Ik word al emotioneel als ik het lees, heel herkenbaar! Maar heb het niet zo sterk meer als vorige week, zeker sinds mn man weer aan het werk is, ben ik ook intenser gaan genieten van onze kleine man. Maar heb mijn momenten wel hoor, kan ik huilen als een gek, en heb ik zoiets verlang weer terug naar het zwanger zijn, zo mooi genieten, intens gelukkig zijn, ondanks de pijntjes, die nam ik echt voor lief! Zit nog met mijn handen op mn buik, wachten op het gevoel die ik niet meer ga voelen, maar ik kijk nu dan maar lekker naar mn mannetje en dan word ik ook weer gelukkig. Ook al is dat anders, maar misschien wel mooier.
Het lege buik syndroom. Heel herkenbaar hoor. Ik had het ook de eerste dagen nadat onze dochter was geboren. Dat werd versterkt doordat zij de eerste 6 dagen op de kinderafdeling lag. Vanaf het moment dat ik haar dag en nacht bij me mocht hebben was dat eigenlijk zo goed als over. Soms was er wel eens een gevoel van heimwee gehad naar m'n dikke buik, naar de schopjes en het draaien, want het was zo ontzettend bijzonder en intiem, maar dan keek ik weer naar onze dochter en dan was dat heimweegevoel weer weg.
Inderdaad heel herkenbaar! Na de geboorte van mijn zoontje miste ik mijn buik zo, dat ik zo'n buikdrager heb gekocht en dat hielp mij wel. Dan had ik toch die bult voor me en ik kon tegelijkertijd naar m kijken! Zeg maar de buik van buiten. Ook het emotionele is bij mij lang gebleven. Om helemaal eerlijk te zijn is het nooit helemaal meer weggegaan. Alhoewel ik wel merk dat het nu ik weer zwanger ben, weer erger wordt. Maar ik ben niet meer de coole kikker die ik ooit was en ik vind het eigenlijk ook niet zo erg. Alles went. Liefs, Lientje