Een hele heftige vraag, maar het houdt mij momenteel bezig en ik ben er benieuwd naar hoe anderen hier over denken. Wanneer zou jij een gewenste zwangerschap afbreken als je weet dat er afwijkingen zijn? Hoe ernstig moeten die afwijkingen zijn om de beslissing te nemen dat je het kindje zo'n leven niet wil aan doen? Of omdat je zelf niet zo'n kindje wil? Hoe je in die situatie daadwerkelijk zou beslissen, weten de meesten natuurlijk niet (sommigen helaas wel). Ik zet het hier neer, omdat ik niet alleen de zwangeren wil aanspreken of alleen vrouwen die daadwerkelijk een kindje hebben verloren of een zwangerschap hebben afgebroken..
Als het echt niet met het leven te herenigen is....Als het kindje zo gehandicapt is dat het geen kwaliteit van leven heeft en als het ware een soort kasplantje is en verder niets van het leven mee krijgt.
Poeh wat een ethisch dilemma.... Eerlijk gezegd zou ik het niet weten. Ik heb altijd in de gehandicapten zorg gewerkt en ik heb voor ik kinderen kreeg altijd gezegd. Wat er ook gebeurd het kindje is welkom. Toen ik zwanger was van mijn tweede vond ik die die keus ineens niet meer zo vanzelf sprekend omdat ik mijn eerste kindje ook ooit later als ik dood ben "opzadel" met een hoop zorgen om zijn broertje of zusje... Ik heb om die reden ook toen geen nekplooimeting enz laten doen wat we bij de eerste wel deden. Dan wilde ik het liever maar niet weten...tja. Ik weet het eerlijk gezegd niet....heb je niet veel aan hè?
Mocht het met een echo duidelijk worden dat het kindje een ernstige afwijking heeft en geen kans op leven heeft na de bevalling. Dan word de beslissing zwaar,maar zou ik waarschijnlijk de zwangerschap afbreken.
vind dat een moeilijke .... ik heb het wel moeilijk wanneer mensen zwangerschap afbreken omwille van mongolisme ....dat zou ik nooit doen! Maar, ik DENK moest ik horen dat mijn kindje zou leven als een plantje, ik wel zou overwegen ... Weet dat niet zo goed, en hoop dat we niet voor die keuze zouden komen te staan
Helemaal niet, denk ik. Ik denk dat ik de natuur zijn gang zou laten gaan...... Dit al vanwege mijn geloof. Aan de andere kant, wanneer het kindje niet levensvatbaar zou zijn, misschien toch wel. Weet je, ik weet het niet, heb (gelukkig) nooit voor die keuze gestaan. Het lijkt me voor ouders de zwaarste keuze die ze moeten maken. Zou niet graag in hun schoenen willen staan en heb respect voor welke keuze ze dan ook maken.
Als het niet levensvatbaar is of de problemen zo groot zijn dat het geen mens waardig bestaan zou kunnen leiden en meer pijn in het leven zou hebben dan dragelijk zou zijn. Lang antwoord. Maar ik zou in het belang voor me kind uit eindelijk dan de zwangerschap laten afbreken.
Nooit. Ik zal altijd de zwangerschap volledig uitdragen. Ook al is er buiten de baarmoeder geen kans op leven volgens de artsen. God is uiteindelijk degene die leven geeft en leven neemt.
oei dat is wel een verschrikkelijke keuze als je er voor komt te staan... Maar denk dat voor ons de grens ligt bij levensvatbaarheid en hoe moet het door het leven.
Moeilijke vraag... Ik denk wanneer het kindje niet levensvatbaar is en met erge pijn en als n soort 'kasplantje' moet leven dat ik dan misschien de zwangerschap zou afbreken, maar of ik het ook echt doe, of juist niet doe, dat weet ik niet, omdat ik t nog nooit hebt meegemaakt, en ik hoop het nooit mee te maken, lijkt me de moeilijkste en zwaarste beslissing die je ooit moet nemen.. Nouja, het is nu 'makkelijk' om het zo te schrijven, maar als je eenmaal voor die keuze staat gaat t toch heel anders denk ik.
Bij niet levensvatbaar of zeer ernstige handicap. Ik moet er niet aan denken dat ik een zwangerschap uitdraag, terwijl ik wist dat het kindje zwaar gehandicapt zou zijn, en het kindje heel veel pijn lijdt. Lijkt mij verschrikkelijk. Maar goed, gelukkig heb ik ( nog ) nooit voor die keuze gestaan. Wie weet reageer ik dan wel heel anders.
Als er ernstige afwijkingen zijn... Zoals een open rug, een ernstige hartafwijking oid. En nee, ik zou de natuur zeker niet zijn gang laten gaan want dan is de 20-weken echo ook geheel overbodig. Zou er ook niet mee om kunnen gaan met de wetenschap dat ik een kindje in mijn buik draag die niet of nauwelijks een normaal leven kan lijden..
Als het als een kasplantje zou moeten leven, dus wetende dat hij/zij helemaal niets kan doen dan zou ik het afbreken. Denk dat dat ook geen leven is als je alleen maar uit je ogen kan kijken en verder niets.
Ok, ik zal het wat duidelijker stellen. Afwijkingen aan organen (die deels operabel zijn), afwijkingen in het gezicht (deels operabel), onvruchtbaarheid. Persoonlijk zou ik alleen een zwangerschap hebben afgebroken als er geen overlevingskansen zouden zijn of het kindje als een kasplantje zou moeten leven.
Wij hebben hier over na moeten denken deze zwangerschap. Voor ons is het een nooit. Wij hebben nog steeds kans op down syndroom bij onze dochter. Vruchtwaterpunctie willen wij niet uit laten voeren ivm de risico's. Daarmee nemen wij vanzelfsprekend de beslissing ons kindje te nemen zoals het is. Maar mocht de arts toendertijd tegen ons gezegd hebben dat ons meisje zo ziek zou zijn dat ze geen menswaardig bestaan kan hebben, dan zou ik er nog wel goed over na denken..
Tsja wat voor afwijkingen aan het gezicht? Bedoel je een hazelip? Er zijn mensen die vanwege een hazelip een zwangerschap afbreken en dat zou ik belachelijk vinden want daar is heel veel aan te doen vandaag de dag.. En afwijkingen aan de organen is ook een heel ruim begrip..