Volgens mij wordt er eens in de zoveel tijd zo'n topic geopend.. Nooit verwacht dat het ooit de mijne zou zijn. Momenteel ben ik 34+3 weken zwanger van de vierde. Ik heb eigenlijk een heel goede zwangerschap gehad tot nu toe, op wat gebruikelijke klachten na: maagzuur, bekkenpijn, rugpijn. In het begin snel een vol gevoel en spugen en dat is inmiddels wel weer terug.. Mijn eerste bevalling was een geplande keizersnede ivm stuitligging. Mijn tweede een inleiding ivm overtijd gaan. Mijn derde een spontane, natuurlijke bevalling en man, wat keek ik ernaar uit om dat nog een keer te gaan doen! Want dat was echt een magische ervaring.. Zondagavond kreeg ik opeens jeuk aan mijn handpalmen. In eerste instantie had ik nog niet zo in de gaten hoe heftig het was, totdat ik ging krabben. Dat voelde zó fijn.. En het viel me op dat die jeuk steeds terugkwam. Ik vond het een rare plek om jeuk te hebben en kreeg gelijk een niet-pluis gevoel. Zeker omdat er verder niets te zien was.. Googelen bracht mij bij zwangerschapscholestase en vanaf dat moment wist ik het eigenlijk zelf al. Die nacht heb ik er wakker van gelegen. Ik maakte me zorgen, had jeuk, was vastberaden maandagochtend de verloskundige te bellen. Gelijk gedaan zodra kantoor bereikbaar was (leek me niet spoed genoeg om 's nachts al te bellen) en de dienstdoende verloskundige heeft mij gelukkig heel serieus genomen (maar anders had ik toch aangedrongen). Ik werd meteen naar het ziekenhuis gestuurd en mocht langs voor een ctg, echo en spoedbloedonderzoek. Alles zag er prima uit.. Behalve mijn bloedwaarden. Galzure zouten: 53.. Ik word direct overgenomen door het ziekenhuis (wat toch al zou gebeuren bij 36 weken ivm de eerdere keizersnede). Mag volgende week opnieuw prikken en controle. Inleiden met uiterlijk 38 weken.. Starten met 3x 300 Ursochol en volgende week opnieuw koers bepalen adhv de nieuwe waarden. Ik ben me kapot geschrokken en snap er echt helemaal niks van. Hoe is het mogelijk dat je na 3 "probleemloze" zwangerschappen nog zoiets tegenkomt? Ik merk dat ik me veel zorgen maak over de gezondheid van de baby. Eerder halen gaat eigenlijk heel erg tegen mijn gevoel in, maar het alternatief is ook absoluut geen optie (laten zitten dus, met alle risico's van dien). Dus daar hebben we het verder niet over. Die inleiding, tuurlijk baal ik daar ook van. Maar het is niet het einde van de wereld; de gezondheid van mijn kind gaat voor en ik moet gewoon even schakelen. Al met al merk ik dat ik me momenteel vooral verdrietig voel. Schuldig. Onzeker. En ik weet dat ik er zelf niks aan kan doen, maar ik denk dat dat een beetje in mijn aard als moeder zit (en lang leve de hormonen!) - me schuldig voelen, me zorgen maken. Wat ik wil met dit bericht? Geen idee, ik denk vooral van me afkletsen. Ik ken persoonlijk niemand die dit ook heeft meegemaakt, dus de meeste mensen kunnen zich hier niks bij voorstellen. De afgelopen dagen heb ik me suf gelezen op internet, ook naar ervaringsverhalen van anderen. Maar voor mijn gevoel heb ik ze nu allemaal wel gehad Ik merk dat ik heel graag wat positiever in deze situatie wil komen te staan, weer in mijn kracht zeg maar, maar ik denk dat ik nog een paar dagen de tijd nodig heb om alleen al aan het idee te wennen. Is er iemand die op dit moment door hetzelfde heen gaat? Of die het heeft meegemaakt en tips heeft?