Zoals de titel al zegt...hoe hebben andere dames (of heren ) een zwangerschap vol nare complicaties verwerkt, die alsnog goed is afgelopen? En dan bedoel ik niet een nare zwangerschap door fysieke klachten, maar door dingen waardoor de kleine in gevaar kwam. De psycholoog die ik hier laatst over sprak (uit een gespecialiseerd zkh met NICU) vertelde dat ik niet de enige ben die daar maanden later nog mee worstelt, dat het vooral 'tijd' kost en dat ik erover moet blijven praten. Ik loop helaas tegen zoveel onbegrip aan dat dat laatste behoorlijk lastig is...en ik weet ook gewoon niet wat ik ermee moet.
Ik heb dit niet op deze manier meegemaakt maar wel een zwangerschap meegemaakt die ik nauwelijks kan verwerken. Ik denk dat je selectief moet zijn in met wie je praat. Onbegrip gaat dit proces zeker geen goed doen. Je mag me iig altijd een pb sturen als je behoefte hebt om het erover te hebben.
Ik denk ook vooral tijd. Nouja, dat hoop ik. Hier helaas ook onbegrip van heel veel mensen. Dan krijg je te horen "ja maar het gaat nu toch goed met haar". Ja dat is ook zo, daar zijn we ook hartstikke blij mee maar dat neemt niet weg dat we iets ontzettends heftigs hebben meegemaakt dat je niet zomaar vergeet. Dat laatste zeg ik niet tegen die mensen, ze snappen het niet. Kunnen zich niet zo ver inleven denk ik. Praten is denk ik ook heel belangrijk. Maar dan wel met mensen waarvan je weet dat ze wel moeite doen om je te begrijpen.
Praten maar dan wel met mensen die echt naar je willen luisteren. Hier ook gesproken met meerdere mensen maar achteraf blijkt een deel ervan vrijwel niets te hebben onthouden... Ik ben later zelf nog met een psycholoog gaan praten.
Anti depr medicatie, Psychische hulp, praten met thuis front en vooral niet je eigen sterk opstellen en uiten hoe je je voelt. Veel baat bij gehad maar ben er nog lang niet
Praten, veel praten met echte goede vrienden vooral. Zelf relativeer ik graag, helpt mij enorm en ook mijzelf een schop onder m'n kont geven af en toe om weer te focussen op het positieve en alles wat ik wèl heb om dankbaar voor te zijn. Als dit je dagelijkse functioneren al enige tijd belemmert zou ik trouwens hulp zoeken bij een maatschappelijk werker of eventueel psycholoog. Sterkte!
Wat naar voor je meid! Je bent aan het rouwen. Ik denk dat veel vrouwen uitkijken naar het zwanger zijn omdat het zo specifiek aan vrouwen is voorbehouden. Als die periode dan overschaduwd wordt door zorgen, is het toch logisch dat je daar verdrietig om bent. Ook na een goede afloop. Helaas proberen andere mensen altijd jouw periode van rouw af te bakenen. Mensen willen daar een tijdsspanne aan hangen en na verloop van tijd moet het maar over zijn. Je gevoel wordt dus ontkend. Wat een onzin, het is jouw gevoel en jouw gevoel mag er gewoon zijn en bovendien moet je daar iets mee. Verwaarloos je jezelf en je emoties dan krijg je het onherroepelijk terug als een boomerang. Het werd al gezegd maar omring jezelf met mensen die jou volledig jezelf laten zijn en die je kracht en positieve energie geven. En probeer te accepteren dat je deze gevoelens hebt tav de zwangerschap. Dat is al lastig genoeg. Ik hoop dat je met de juiste hulp, veel tijd, liefde en begrip van je omgeving het zal kunnen afsluiten.
Hier op zich geen zware zwangerschap gehad (alleen de laatst dagen), Maar wel een hele moeilijke zware start. wat helpt is idd praten. met mensen die idd willen luisteren, zonder er iets van te vinden, of idd als dooddoeners als 'maar het gaat nu toch goed'. Misschien zou maatschappelijk werk van een zh kunnen helpen.
Enne... geef jezelf de tijd. Ik ben inmiddels 2,5jaar verder. En nog steeds is het wel eens moeilijk!
Ons meisje heeft ook op de nicu gelegen en deze twee waarschijnlijk nog veel langer. Wat helpt is samen praten en ook je gevoelens opschrijven hielp mij veel. Idd de reacties als maar ze is nu toch gezond. Ja dat klopt maar het heeft bij mij zeker een jaar geduurd voor ik het een beetje een plekje kon geven. Het besef wat je allemaal hebt meegemaakt komt veel later pas als ze gezond en wel thuis zijn. Als je wilt mag je me altijd pb-en
Wow wat een reacties al...wat naar voor iedereen die het herkent. Jullie reacties 'kloppen' wel een beetje met hoe het voelt. De vergelijking met rouw klopt inderdaad goed. Het is ook gewoon...het is momenteel een voortdurende confrontatie. Ik had allemaal dingen bedacht om te gaan doen met dikke buik, had allemaal hartstikke leuke positiekleding, had spullen in huis om de laatste Koninginnedag te vieren en keek uit naar de rommelmarkten afstruinen voor spullen voor de kleine. En dan word je met 20 weken plat gelegd en heb je ineens heel andere dingen aan je hoofd dan welke rommelmarkt je bezoekt: haal je überhaupt de 24 weken waarbij ze rijping&remmers gaan geven als nodig en de kleine gaan helpen? En zo zijn er veel meer dingen die ik had willen doen, maar niet kon. Tuurlijk ben ik dolblij dat de kleine à terme geboren is en zou ik voor haar opnieuw 4 maanden bedrust nemen - maar dat staat er los van. Wat ook niet helpt is dat iemand heel nabij aan ons nu zwanger is en precies dezelfde uitgerekende periode als ik heeft, maar dan een jaar later. Alles wat wij met hen jaarlijks doen aan uitjes enzo heb ik vorig jaar met pijn in mijn hart moeten laten schieten, en nu we dat wel kunnen doen heb ik een dikke buik en 'moet' toekijken hoe zij wel al die dingen met dikke buik kan. Ik heb een heerlijk klein meisje nu, dat weet ik. Ik focus ook echt wel op wat ik wél heb, maar dan nog...die confrontatie is vreselijk moeilijk voor me. Ik had zo graag met dikke buik die dingen gedaan, trots rondgelopen, kunnen genieten van het zwanger zijn. En dat heeft niet zo mogen zijn, en mag ook nooit meer zo zijn want nog een zwangerschap kan niet. Ik voel mezelf echt een enorme zeikerd dat ik zo moeilijk doe over het niks kunnen doen, terwijl ons baby'tje nu gezond is. Maar...ik had het mezelf (ons!) gewoon zo anders gegund
Overigens wat betreft hulp zoeken: ik heb al een paar therapeuten versleten hierin - geen grapje, al tijdens de zwangerschap mee gestart. k krijg keer op keer te horen dat ze me niet kunnen helpen, dat het een logische reactie op een stressvolle periode is en dat het tijd kost. Ik heb medicijnen, maar die maken het tot dusver niet makkelijker helaas. Ik zou niet goed weten met wie ik erover kan praten nog eerlijk gezegd. Het is nu een jaar geleden gestart en omdat ons ukje ons ook na de geboorte (tot nu aan toe) nogal wat zorgen heeft gegeven (huilen, niet slapen, verborgen reflux, KMA, voedselweigeren, afvallen, maand zkh-opname...) is het al zo lang over ons gegaan dat ik het idee heb dat mensen het een beetje moe zijn om dat negatieve te horen. Ik zou niet weten tegen wie ik er nog over kan beginnen. En als ik dat al doe, wat moet ik dan zeggen? "Trouwens, mijn zwangerschap was echt verrot hè?" Tja, dat was al wel algemeen bekend.
Wat een vreemde reactie van een therapeut. Ook al is het een normale reactie, dan kunnen ze daar toch met je aan werken? Door jou je verhaal te laten vertellen, je te helpen met plannen van een volgende stap, ontspanningsoefeningen, mindfulness, cognitieve gedragstherapie... wat dan ook!
Al die therapievormen hebben weinig zin omdat ik zelf therapeut daarin ben...en dat klopt ook wel is inmiddels mijn ervaring, ik wéét het allemaal wel, maar m'n gevoel gaat niet mee. Het nieuwste idee is dat ik een therapie gericht op traumaverwerking (EMDR, hypnotherapie) ga doen, maar daar twijfel ik zelf nog over. Zo erg was het toch ook weer niet...?
Ik ben dan zelf geen therapeut, maar heb wel ervaring met zo ongeveer alle therapievormen die er zijn. Ik ken de technieken en 'weet' ook alles in mijn hoofd.. maar, overweeg nu na HELLP/ PE tijdens mijn zwangerschap en een hele moeilijke start daardoor, toch weer hulp te zoeken. Al is het maar om mijn verhaal te kunnen doen met iemand die er ook wat mee kan. Ook als therapeut ben je gewoon mens en is er niets vreemds aan om een klankbord nodig te hebben op moeilijke momenten. Het weten wil nog niet zeggen dat het ook zo voelt, en je gevoel mag gehoord worden. Daar moet je ook mee verder. Heel veel sterkte!
Als je er zo mee zit en het steeds terug komt, dan denk ik dat het wel zo erg is/was. En weten en op jezelf toepassen is natuurlijk heel iets anders. Je kunt niet je eigen therapeut zijn.
Ik kan erg goed met mijn moeder praten. had een zware bevalling. 150x hele verhaal aan schoonfamilie vertelt maar gaat ene oor in en andere uit. mijn moeder is een geweldige luisteraar en advies gever. Heeft me erg goed geholpen in mijn moeilijkste periode.
Wat ik fijn vond is om er met mensen over te praten die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik heb veel gehad aan de website kleine kanjers. En het is heel logisch dat je het eerste jaar er nog veel mee bezig bent. Je herbeleeft nu eigenlijk die maanden en dat heeft mij goed gedaan om het te verwerken. Het heeft gewoon veel tijd nodig.