Is dit een rare gedachten?

Nee hoor herken het wel. En voel me daar soms ook schuldig over. Maar ik ben ook super blij als ik straks weer met gewone kleding op hoge hakken naar de stad kan enz. En niet gezien wordt als een "zwangere" mevrouw maar gewoon als mezelf!

 

Nee dit is geen rare gedachten.
Lees het 'klaagtopic' maar eens door. Dat is heerlijk, en voel je je ook minder schuldig over je gedachten.
Ik denk precies het zelfde namelijk. Ik kon niet wachten om zwanger te worden, nu ben ik zwanger en ben ik er helemaal klaar mee.
Sommige momenten vind ik het leuk maar ik denk zo'n 3/4 van de tijd ben ik r helemaal klaar mee.
Sterkte de komende weken!

 

Ja, dat begint hier ook te komen ik verlang echt naar een avondje dansen en een paar malibu cola, en dan de volgende dag wakker worden en lekker 5km hardlopen. Dat zijn wel de dingen die ik nu het meeste mis. Maar goed, als ik dan denk aan wat voor een verrijking ons leven gaat krijgen, zijn het maar kleine opofferingen eigenlijk en dan ook nog eens tijdelijk.

 

Helemaal geen rare gedachte... Je hormonen slaan op hol en dit zorgt ook voor een hoop onzekerheid!

 

Hier nog iemand.
Kan in huis niet doen wat ik wil en buitenshuis ook niet....ach ja effe doorbijten dan maar....

 

Nee je bent niet de enige..ik denk ook wel eens terug aan mijn eerste jaren in het studentenleven(is nog niet zo heel lang geleden voor mij haha) en dan heb ik echt weer zin om te drinken en zorgeloos uit te gaan, te snackbar bij de febo om vervolgens de volgende dag om 2 uur m'n nest uit te rollen en een gebakken ei met kaas te eten.

Maar als ik het nu opschrijf ben ik blij dat ik nu hier ben, afgestudeerd en wel en straks met een heel mooi kindje. Want ik zou nu niet meer op m'n plaats zijn daar denk ik..

 

Zelfs ik.... die pas 13 weken zwanger is heeft soms weleens de gedachten : "ik wil mijn lichaam terug" "wil stappen en uitgaan"
"Ik verlang naar een broodje filet american" Maar aan de andere kant vind ik het allemaal toch weer bijzonder.
En hierna kunnen we zoveel eten en doen als we willen!
Die gedachten houdt me op de been.
Ik heb nog geen gewicht wat ik mee draag, maar wel vervelende kwaaltjes die in de weg staan.
Ach ja..... hoe dan ook....het komt allemaal weer goed.

 

ik voel me alleen schuldig over mijn collega's op het werk dat zij alle hele zware dozen voor mij moeten optillen omdat ik dat zelf niet meer kan en mag. En vind het rot dat ik op dit moment ook niet meer dan 3 volle dagen kan werken want het is nu ontzettend druk.

mijn vriend leeft wat dat betreft erg met me mee.. Hij begrijpt het wel dat ik wat sneller moe ben.
En hij zegt vaak dan ook tegen me van je bent nog steeds hardstikke mooi met die buik. En we gaan een mooi kindje krijgen.

Enige wat ik wel mis is een energydrankje op zijn tijd.. maar dat komt na de bevalling wel weer. Me vriend had me belooft er een hele boel voor me te kopen als het zo ver is hihi

 

Ik herken het echt totaal niet, maar het is zeker geen rare gedachte. Alles is nu anders en dat blijft het ook

 

Voor mij is het een herkenbare gedachte.
Ik had het heel erg tussen de 17 en 19 weken. Het spugen was eindelijk over maar 100% mijn energie terug, nee. Ik heb mijn tempo echt naar beneden moet bijstellen en sinds ik dat doe en me daar aan houd gaat het veel beter. Maar oh oh wat vind ik het soms lastig om dingen in etappes te moeten doen.
Of bijvoorbeeld nu ik na 20 jaar ineens weer astma-klachten heb en medicijnen heb gekregen. Soms voel ik me een enorme zeur. Maar aan de andere kant vind ik het zwanger zijn echt heerlijk! Hij is nu nog helemaal van mij en laat me steeds weten dat hij er is. Ik had niet kunnen dromen hoe erg ik daarvan geniet.

 

Ik herken het zeker! Waar anderen op een roze wolk zitten, zit ik op een donkergrijze geloof ik..

Heb behoorlijke B.I. Dus veel pijn etc..

Ben heel blij dat ik weer zwanger mag zijn, maar ben er wel ontzettend klaar mee..

 

Herkenbaar. Ook ik vind de zwangerschap niet "alleen maar leuk". Veel mensen in mijn omgeving zeggen wel 100x: leuke tijd hoor, lekker genieten van je zwangerschap.

Maar de praktijk is dat ik tegen beperkingen aanloop die ik hiervoor helemaal niet had. De eerste maand was ik echt ziek, kon vrijwel niets. Toen voelde ik me nog een maand niet helemaal lekker, net of ik de griep had. Al heel vroeg kon ik niet meer hardlopen, terwijl ik daarvoor 4x per week sportte. Slapen valt me flink tegen, een film kan ik nooit meer afkijken wat om 21 uur ben ik zo moe dat ik naar bed moet.

Het is geen drama, want o... wat kijk ik er naar uit om straks moeder te mogen worden van een mooie zoon. Dus daar heb ik dit met liefde voor over. Maar het is toch echt niet dat ik de zwangerschap als een grote roze wolk ervaar. Het lijkt me heerlijk om straks weer af te zijn van de lichamelijke ongemakken.

Dat ik het ook wel eens tegen vind vallen, daar voel ik me helemaal niet schuldig over. Zo gaat het met alles in het leven, toch?

 

Op zich wel herkenbaar hoor.
Klinkt raar uit mijn mond na jaren wachten en icsi etc. Ik heb t er ook zeker voor over, zit er niet echt mee .
Maar soms overvalt me ook een gevoel dat ik lekker een avond wil gaan dansen en wijntjes wil drinken of inderdaad ook lekker wil gaan hardlopen. Net alsof je er meer naar verlangd nu t niet kan.

 

Ik mis het flinke sporten. Ik squatte met 35 kilo op mijn schouders en liep net 3 km hard. Ik begon er mee vanwege onze IVF poging, maar vond het echt geweldig! Dat mis ik nu wel. Ook het controle houden over mijn eetpatroon, maakte echt sprongen vooruit. En nu ben ik weer zo ongezond aan het eten.

 

Nee hoor,helemaal geen rare gedachte.Hier heel herkenbaar.
Ik zit nu al tijden thuis en kan alleen de deur uit als manlief er is met de auto.Normaal gingen we echt heel vaak stappen,maar nu kijk ik alleen wat tv of ga ik zitten lezen.Ik moet wel eerlijk zeggen dat mijn man mij ontzettend steunt door zelf ook niet in zijn eentje weg of uit te gaan.Vindt dat om eerlijk te zijn ook wel enorm raar als een vent alleen gaat stappen terwijl zijn zwangere vrouw/vriendin thuis moet blijven zitten.
Mijn vent zei jij zwanger,dan ik ook!
Dus nu lekker samen naar de film of samen tv kijken of een spelletje doen.
Uitgaan naar een club kunnen we in de toekomst wel weer een x doen.Je leven verandert toch ook gewoon,en ja daar hoort verlangen naar 'vroeger' ookbij,dus je hebt geen rare gedachtes hoor.

 

Oh pfoe, wat "fijn" om dit te lezen. Was even bang dat ik een prenatale depressie aan het ontwikkelen was ofzo. Ben nog niet eens op de helft, en mis het sporten verschrikkelijk. Ik heb veel last van harde buiken bij inspanning. Voorheen deed ik 3x per week zware krachttraining en 2x per week hardlopen. Nu krijg ik al harde buiken als ik met mn zoon naar school fiets. Verder hang ik op de bank voor de tv of met een boek. Gatverdamme! Ben er helemaal klaar mee!
En vervolgens zit weer even op een roze wolkje als ik voor de tv hang en ik voel een paar ieniemini - voetjes die tegen mijn buikwand aan trappelen. Dan bedenk ik me dat het het wel waard is.
En vervolgens mis ik de "oude ik" weer... zucht....

 

Ik heb er nu (nog) geen last van. Maar ik kan het me wel goed voorstellen. Bijvoorbeeld straks met kerst als iedereen lekker met wijntje aan tafel zit of uitgaat met oud&nieuw...

Gelukkig kunnen we hier klagen

En als we allemaal bevallen zijn start er vast iemand een topic over 'ik mis het om zwanger te zijn' haha.