vraag het mij toch af. waarom vinden meiden het echt zo'n ramp om overtijd te lopen? misschien piep ik zo wel anders, maar een weekje meer of minder. je bent al met verlof, kan zo weinig doen als mogelijk.. is het zo erg overtijd te gaan?
omdat het gevaarlijk is. mij boeit een week langer niet maar het is gevaarlijk gelukkig laten ze je hier niet meer doorlopen en word je vaak bij 40,5 in geleid
Bovendien denk ik dat vrouwen met bekkeninstabiliteit of ischias (of andere kwalen) ook niet teveel overtijd wensen te lopen.
ik loop nog niet overtijd maar heb nu al zoveel pijn en voorweeen dat k snachts loop te huilen in mn bed en hoop dat hij zich snel aan gaat kondigen. ik denk dat niet alleen ik maar nog meer vrouwen dit zullen ervaren.
wat ik zeg, wellicht piep ik straks ook wel anders.. en als je natturlijk BI hebt of wat dan ook begrijp ik het heel goed.. maar genoeg vrouwen voelen zchook nog prima met 41 wkn
omdat ik bang ben om overtijd te gaan.. Nederland is 1 van de weinige landen die je zo lang laat door lopen tot 42 weken In andere landen word je gewoon met wk 40 geholpen plus daarbij Ned staat heel hoog qua geboortesterfte en ik denk dat dit ook wel te maken heeft dat men vrouwen zo lang zwanger laat doorlopen.. En de baby is af dus waarom zou je uberhaupt nog 2 weken langer door moeten lopen ???
voor mij was het zo dat je je focust op een bepaalde datum: DE uitgerekende datum. Vanaf het begin sta je al te popelen om je kindje af te zien en vast te houden en je focust je op die ene datum: DAN wordt hij/zij geboren! En dan gaat die datum voorbij... En nog een dag.... En nog een dag... WANNEER KOMT IE NOU?!?! En idd als je allerlei lichamelijke klachten hebt kan het ook niet snel genoeg gebeuren. En ik ben het idd eens met Amfy en Chaartje: er zijn meer risico's. Nu is het natuurlijk ook zo dat die uitgerekende datum geen vaststaand feit is. Bij de termijnecho's kan met de gebruikte methode 3 tot 6 dagen mis gegokt worden! Dus 6 dagen over tijd kan eigenlijk precies op tijd zijn
Omdat het de geweldigste dag van je leven is en je wil niet dat die wordt uitgesteld!! En aan het eind ben je het ook écht wel zat! Niet kunnen slapen, niks meer kunnen..
Omdat ik zo nieuwsgierig ben naar ons wonder, daarom wil ik niet overtijd lopen. Iedere dag is er dan 1 teveel. En ik voel me verder heel goed, kan zo nog 2 maanden aan vast plakken. Maar nee, de drang naar ons kindje is toch net wat groter en je leeft echt naar DE datum toe, ook al weet je dat dit niet hoeft te zijn.
dank jullie wel, bedoel het ook niet om iemand voor de kop te stoten.. maar vroeg het me echt af... Mijn meiden zijn prematuur geboren, dus dan zit je wat anders met je uitgerekende datum..zeg ook altijd dat ik in juni ben uitgerekend en heb dat gevoel van leven naar uitgerekende datum niet echt. Leef meer van week naar week en ben blij als ik 37 weken haal.. daarna vind ik alles goed (fysieke conditie nog even niet megerekend, want die ervaring heb ik niet)
Omdat ik erg nieuwsgierige ben naar ons kleintje en omdat ik mezelf helemaal dood verveel hier thuis!
Het heeft meerdere redenen, zoals ook wel te lezen is. Het kan gevaarlijk zijn, je wilt je kindje zien, je bent er klaar mee... Ik kan het nog wel vrij goed handelen, ondanks flinke bekkeninstabiliteit. Ik kachel gewoon dom door, zij het wat langzamer en iets minder soepel Als ze er over 2,5 week nog niet is zal ik misschien wel anders piepen. Ik ben vreselijk nieuwsgierig naar haar (ik droom er zelfs over, echt hele bizarre dromen), maar ik kijk ook vooral heel erg uit naar het moment dat mijn lichaam weer van mij is. Dat klinkt misschien niet zo heel aardig, maar ik ben dat gefrunnik en gedoe wel zat eigenlijk. NooNooman die elke avond met z'n hoofd op m'n buik wil liggen, vind ik irritant nu, maar ik wil het hem ook niet ontnemen want hij voelt verder niks dus het is voor hem hartstikke speciaal. Ik kan niet meer op m'n buik liggen en dat lijkt me echt zoooo lekker weer. Gewoon even snel bukken om iets te pakken, normaal je nagels lakken, schoenen aantrekken, met een sprintje naar boven rennen, een uurtje slenteren in de stad zonder gevolgen, zonder na te denken gerookte zalm of haring van een buffet pakken en niet bang zijn dat het eventueel niet vers is, normaal naar het toilet kunnen, lekker weer een wijntje drinken, 's nachts weer goed slapen en vooral niet wakker worden voor een toiletbezoek, geen maagzuur meer... Wat een klaagzang eigenlijk he Zo bedoel ik het absoluut niet hoor. Die dingen overheersen niet en dat laat ik ook niet gebeuren, hou het graag makkelijk voor mezelf, maar nu de uitgerekende datum dichterbij komt merk ik wel dat ik weer heel erg uitkijk naar mijn eigen lichaam en kunnen. Je krijgt er ongetwijfeld wat ongemakken voor terug (aambeien, flubberbuik etc.) maar volgens mij haalt dat 't niet bij wat ik hier boven schreef.
Ik heb daar wel schrik voor, mijn dochter had op 38+4 weken al in het vruchtwater stoelgang gemaakt dus stel je eens voor wat er zou gebeuren zou ze tot 42 weken blijven zitten .. is gevaarlijk! En zoals anderen zeggen.. je kijkt 9 maand uit naar een bepaald datum waar een GROTE gebeurtenis zal plaatsvinden en dan uiteindelijk nadert die dag en gebeurt er gewoon niks! Dan is het enkel en alleen afwachten .. en kan je niks doen
Bij mijn eerste was ik 15 dagen over tijd. Verschrikkelijk vond ik dat omdat ik zware bekkeninstabiliteit had en niet eens meer de trap op kon. Maar als je nergens last van heb zou ik het ook niet erg vinden
Omdat je graag je kleine wondertje na al die maanden wel eindelijk eens in je armen wil houden!! En natuurlijk als je al veel last hebt van voorweeën of andere dingen is het ook niet prettig. Een zwangerschap duurt 40 weken en elke dag extra is er één te veel
Mijn moeder gunt mij gewoon dat ik tot 42 weken doorloop.. Die vondt het een hardstikke mooie tijd en vondt het fijn om de baby zo dicht bij haar te hebben.. Maar ze heeft dan ook geen last gehad van een indalende baby, de baby (ik dus) zat hoog, geen voorweeën/harde buiken.. En ze kon alles nog, als het aan haar had gelegen had ze nu nog rond gelopen Ze snapt nu ook echt niks van mijn zwangerschap, met nu al harde buiken, wel gewoon misselijkheid en alle andere kwaaltjes zo'n beetje.. Ze kan der echt niet bij.. Het zal dus ook verschillen per vrouw denk ik zo.. Gr. Carlien
Ik vond het dus helemaal geen ramp! Ik ben bevallen bij 40+6 en wat heb ik ontzettend genoten van die laatste week. Ik vond zwanger zijn echt fantastisch. En natuurlijk vond ook ik de laatste weken zwaar worden. Maar o wat genoot ik desondanks toch van de trapjes, de hikjes, het lieve gewurm in de buik. Vond het heerlijk om haar nog zo lekker dichtbij me te dragen. Ik was zeker ook wel nieuwsgierig naar de kleine, maar inderdaad, een week meer of minder maakte mij echt niets uit!
Tja ik herken het eerlijk gezegd niet hihi.. Buiten het feit om dat het risico's met zich meebrengt vind ik het helemaal niet erg om over tijd te lopen hoor. Bij mijn zoon moest ik met 39+4 ingeleid worden v.w. zwangerschapsvergiftiging maar ik wilde eigenlijk helemaal niet Ik vond die buik nog veel te fijn. Ik heb wel énorm last van ischias gehad toen en ik heb het nu weer heel erg maar toch.. laat mij maar rondhobbelen hoor Natuurlijk ben ik nieuwschierig e.d. maar ik vind zwanger zijn ook zo leuk en eruit is eruit he
Vond het niet fijn omdat het redelijk gevaarlijk kan zijn en had geen zin in inleiden. Uiteindelijk kwam ze vanzelf 10 dagen overtijd. Zoontje zou sowieso al snel moeten komen omdat ik wat problemen had bij de eerste bevalling, maar die kwam gelukkig spontaan voor de 40 weken.