Voel me zo schuldig: net zwanger en.. weg euforie :'(

Ten eerste, gefeliciteerd met je zwangerschap! Heel mooi nieuws na alle ellende, maar kan me ook goed voorstellen dat het onbevangen genieten heel moeilijk is.
Deels herken ik het wel, vorig jaar is mijn schoonmoeder onverwachts overleden en ik had het er vooral moeilijk mee dat zij en mijn dochter elkaar maar een jaar hebben mogen meemaken, ik ben dankbaar voor dat ene jaar maar meer was ze niet gegund. Mijn tweede zwangerschap en haar tweede kleinkind mag je dus helemaal niet meemaken terwijl ze daar zo blij van zou zijn geworden. En ondanks dat ik heel blij ben met de zwangerschap drukt dit wel een stempel en dat zal rond de geboorte en daarna ook nog wel zo zijn. Het is niet leuk maar het hoort bij ons leven en maakt van de andere kant dat we extra dankbaar zijn voor de drie andere grootouders die wel aanwezig zijn en een rol in het leven van onze kinderen spelen.
Alles bij elkaar opgeteld heb je een hele pittige tijd gehad en dat kan je niet zomaar loslaten op het moment dat er goed nieuws is. Je hebt nou eenmaal die bagage bij je, ook op de leuke momenten. Ik kan me voorstellen dat je nog in een soort rouwproces zit en dat kan je nou eenmaal niet zomaar uitschakelen.
Het blij zijn komt echt nog wel, als je zover bent. Zoek lekker afleiding en doe wat goed voelt.
Veel sterkte en ik hoop dat je heerlijk gaat genieten!

 

Ik herken het zeker hoor! Ik heb ook eerst een miskraam gehad (missed abortion opgewekt met cytotec) en toen ik eindelijk weer zwanger was na 11 maanden kon ik in het begin ook heel moeilijk genieten. Omdat ik die miskraam niet zag aankomen (ik kreeg mijn eerste echo met 10 weken en voelde me gewoon zwanger en had geen bloedverlies gehad) kwam het heel hard aan dat het hartje niet klopte en het vruchtje was gestopt met groeien met 6 weken. Vooral die periode tot de 6 weken en de eerste echo met bijna 7 weken van mijn nieuwe zwangerschap waren zenuwslopend! Ik lag echt te bibberen in de stoel bij de echo maar alles zag er goed uit!
Daarna kon ik gelukkig wat meer ontspannen maar ook nog niet echt. Had ook net als jij dat ik bij ieder krampje enz. schrok, maar ik weet nu dat die krampjes e.d. juist normaal zijn omdat je baarmoeder groeit. Bij mijn miskraam heb ik dat nooit gehad.
Ik vind het heel goed van je dat je rust zoekt en je toch al verheugd op meubeltjes opknappen en dat je tijdschriften leest! Dat gevoel voor je kleintje komt echt goed, zeker na een paar goede echo's!

 

O, ja en gefeliciteerd natuurlijk!!

 

Ja, die krampjes horen er volgens mij dus echt bij! Ik vond het op een gegeven moment (toen ik dus al wat verder was, zo'n 8 weken of zo) zelfs een geruststellend idee omdat ik daardoor juist voelde dat er iets gaande was.
Ik denk zeker dat dat gevoel dat je niet ver weg durft te gaan echt overgaat na die 7 weken. Fijn dat je al snel een echo krijgt! Hopelijk zie je dan een mooi vruchtje met kloppend hartje!
Goed dat je met je vriend hebt gepraat ook!

 

wat een moeilijke tijd heb je gehad! ik snap heel goed dat jij je zo voelt. ik heb 6 weken terug een miskraam gehad en nu weer zwanger... zo verschrikkelijk onzeker!! help borsten LIJKEN minder zeer te doen, down gevoel, durf niet blij te zijn en te hopen... ik ontdekte de mk toen ik op de wc zat, daarom vind ik t iedere keer eng om te plassen.. en nog erger (sorry) grote boodschap.. door die kracht die ik moest zetten begon ik erger te bloeden...
ik probeer positief te blijven en afleiding te zoeken, zo de tijd uit te zitten tot de eerste echo..... ik snap goed dat je je richt op die leuke dingen.. als het goed voelt zeker doen!!

 

Zoooo herkenbaar je verhaal en gevoel..Daarom heb ik een vroege echo gehad waarop een kloppend hartje te zien was. Maar zelfs dat is nog niet voldoende om te gaan genieten van de zwangerschap. Nu leef ik naar de volgende echo toe .Wanneer het dan nog goed is ga ik mischien geloven in een goede afloop maar voor nu gewone afwachtend wat er komen gaat.
wel erg jammer want dit zouden juist hele fijne weken moeten zijn ..

 

Ik herken dit heel sterk van de zwangerschap van mn dochter. Ik had meerdere vmks gehad en ik mocht van mezelf uit zelf behoud gewoon niet blij zijn of dromen en fantaseren over mn kindje. Voor de 20 weken heb ik helemaal niets durven kopen en haar naam kwam vrijwel nooit over onze lippen. Ik durfde niet eens in een babywinkel te komen en ik voelde me ook heel schuldig. Het was gewoon alsof ik niet durfde te bonden met mn meisje. Gelukkig werd het uiteindelijk wel minder, vooral toen ik haar meer voelde en dat schuldgevoel is helemaal verdwenen en met het genieten is het gelukkig ook nog goed gekomen.

Mijn enige advies is voel je sowieso niet schuldig en doe precies wat je nu al doet: wees lief voor jezelf, relax en geef jezelf de tijd! Alles wat goed voelt is goed op dit moment. Goed voor jou en goed voor je kindje. En vergeet ook niet dat je dit juist zo voelt ómdat je zoveel van je kindje houd en het zo gewenst is.

Ik hoop echt dat je je misschien wat zekerder gaat voelen na je eerste echo! Ik ga duimen voor een voorspoedige zwangerschap!

 

Hier zelf gelukkig geen mk gehad maar kan me heel goed voorstellen dat je je zo voelt hoor! Is een stukje zelf bescherming denk ik.. Je hebt al zo veel verdriet gehad en je bent gewoon bang dat het je nu weer gaat overkomen. Je bent nog pril zwanger en hebt nog geen hou vast oid. Geef jezelf de tijd en ik hoop dat je je met de weken beter gaat voelen. Op naar een hele gezonde en mooi baby!! En je hebt nog heeeeeel wat weken dat je kan/mag genieten! (Enne er zijn weinig vrouwen die de eerste slopende 12wkn als de mooiste weken zien hoor..)

Gefeliciteerd! En veel plezier met meubeltjes opknappen (want dat is ook zwanger zijn plezier!)

 

Heel herkenbaar , bijna 8 jaar geleden kregen wij bij de 12 weken echo te horen dat het vruchtje gestopt was met groeien met 5 weken. Zo -out off the bleu- , was op en top zwanger, misselijk, zere borsten etc.

Toen ik daarna weer zwanger was kon ik moeilijk blij zijn want ik kon mijn gevoel gewoon niet meer vertrouwen. Toen ik dus met 7 weken een kloppend hartje zag was ik stom verbaast. Maar daarna was die onrust ook bij me weg en kwam het niet eens in mij op dat het alsnog verkeerd kon gaan.

Bij de tweede zwangerschap was dat gevoel de hele zwangerschap wel sterk aanwezig. Het ging namelijk allemaal in 1 keer goed en dat kon toch nooit bij ons. Bij elke controle, elke echo ging ik met knikkende knieën en in de verwachting dat ik dan nu wel zou horen dat er iets mis was. Toen ze bij de 20 weken echo de aorta aansluiting van de longen naar het hart niet konden vinden, dacht ik ook meteen zie je wel ik zei toch (gelukkig was die aorta wel aanwezig)

 

Nog wel even een tip, ga niet bij elk plopje of krampje het hele internet afzoeken, je komthele nare verhalen tegen die je zeker niet gerust stellen. De goede verhalen worden namelijk veel minder gedeeld en dan zit je je maar voor niks zorgen te maken.

 

Gefeliciteerd met je zwangerschap! En je gevoelens (of liever het wegstoppen daarvan) zijn herkenbaar. Ik had dat ook aan het begin van deze zwangerschap. (Dit is mijn vierde zwangerschap, ik heb twee keer meegemaakt dat het mis ging, één keer 'gewone' miskraam en één keer missed abortion met curettage.) En ja: dat komt vaak voor en het is in zeker zin dus normaal. Maar dat betekent toch niet dat je er niet verdrietig om mag zijn? Het is ook 'normaal' dat je tijdens je leven meemaakt dat je grootouders of ouders verliest. Niemand die dan zegt "Ah joh, da's toch normaal. Dat maken we allemaal mee, daar mag je niet verdrietig om zijn."
Dat miskramen vaker voorkomen, betekent niet dat het voor de vrouw die het treft een persoonlijk drama kan zijn. Je was blij met je zwangerschap, voelde al een band, verheugde je op je kindje... En ineens is dat allemaal weg. Daar mag je om rouwen hoor!

Deze zwangerschap was ik, zoals elke maand wel een beetje, nerveus rond nod. Ik had al veel symptomen en wist het eigenlijk al. Toen ik eenmaal die twee streepjes zag, dacht ik alleen maar "oh. Oké." En de spanning en alle emotie was eigenlijk weg. Ik heb wel nog vaak getest daarna, ik wilde die streepjes donkerder zien worden. Maar het stelt toch niet echt gerust. Pas na de eerste echo ging het voor mij weer een beetje leven. En toen werd het eigenlijk ook alleen maar spannender. Toen was het allemaal ineens 'echt'. Maar daarmee werd min angst dat het mis zou gaan en ik weer een bijna-kindje zou verliezen alleen maar groter.

Inmiddels voel ik het kindje bewegen. En nu kan ik pas een beetje genieten. Ik krijg nu tenminste regelmatig bevestiging dat het nog goed gaat daar binnen.

Ik hoop voor jou dat de weken snel voorbij gaan. Dat je lekker goede echo's hebt en je kleintje snel zult gaan voelen! En ik hoop ook, dat je dan tòch kunt gaan genieten van je zwangerschap. Want het gaat nu allemaal zo langzaam, maar het kan best zijn dat als je er straks op terugkijkt dat het dan ook wel weer snel voorbij is gegaan.

 

En oh ja: menstruatie-achtige krampjes, plopjes, klachten die verschijnen en weer verdwijnen, een buik die eerst boller wordt (opgeblazen darmen) en dan weer platter lijkt: allemaal normaal! Zelfs wat bloedverlies of bruinverlies hoeft niks slechts te zijn. Niet op googlen inderdaad. Het hoort er allemaal bij. Je baarmoeder groeit, je darmeschuiven op, heel je lichaam verandert en je zit tjokvol hormonen.

 

Allereerst gefeliciteerd!,

Het is heel herkenbaar allereerst had ik in ronde 17 zwanger hekaas met 7 wkn een mk, pas in ronde 27 was ik weer zwanger, ik voelde me wel anders als de eerste keer, maar de onzekerheid bleef, heel wat testen gedaan, dat streepje moest donkerder worden.. ( houd het dan wel bij een merk testen, heel slim), de ongeloof bleef, als ik eerst maar 50 dgn voorbij ben ( ik had hele onregelmatige cyclussen tussen 29 en 45 dgn in) dan ga ik het wek geloven... Niks was minder waar, als ik de 1 2 3e echo heb gehad. Dn ga ik t geloven... Helaas nog niet.. Zelfs met de misselijkheid en alle andere kwaaltjes... Pas rond 16 wkn met een buikje werd ik rustiger... Toen ben ik gaan genieten.. Wel jammer, maar ik snap je helemaal, probeer niet teveel te denken en toch toe te geven aan het voelen... Hoe moeilijk ook, je bent gewoon hartstikke zwanger !!