Hoe keken jullie tegen jullie eerste zwangerschap aan?

Ik snap dat wel! Ik wilde ook heel graag een kindje, maar toen ik zwanger was, had ik soms ook momenten dat ik even niet wist wat ik moest voelen of denken.
Toen ik 34 weken zwanger was en ineens beviel moest ik ook echt wennen, ik wilde helemaal nog niet.
Ik vind de verhalen van ineens mama, en de rose wolk neem ik ook maar met een korrel zout.
Nu ben ik zwanger van de 2e, helemaal gepland en gewenst, en soms denk ik, wilde ik het echt?? Hoe ga ik het straks doen? was het niet te snel..! Ach is geen weg meer terug
Ik vind het dus helemaal niet gek, en zal iedere moeder aanmoedigen het eerlijk te zeggen, gevoelens moet je kwijt.
Ik ben de eerste 15 weken al heel stoer door mijn zwangerschap gegaan, maar gisteren de eerst angst huilbui gehad, bang wat er komen gaat, ik laat mij tranen lopen.

Ook voor de papa's he, mijn man moest echt even wennen haar onze dochter.

 

Dat gevoel hadf ik niet bij de eerste maar wel heel erg bij de tweede. Bij de eerste zwangerschap heb ik echt 40 weken genoten van het zwanger zijn en toen onze meid er was ook alleen maar genietn. Bij de tweede had ik echt zoiets van waar ben ik aan begonnen, en dit kan toch niet goed gaan. Maar nu is de tweede al 9 maanden en ik vind het heerlijk met de 2 meiden. Nu afwachten of we nu een jongetje krijgen of dat het ee echt meiden gezin wordt.

Nu probeer ik ook zoveel mogelijk te genieten maar door de misselijkheid gaat dat soms wat minder.

 

oh dat is heel herkenbaar hoor. natuurlijk is het mooi en fijn om moeder te worden. daar voel ik me heel gezegend over.
maar wat een angsten ik allemaal wel niet had. ik vroeg me af hoe het tussen mijn partner en mij moest en inderdaad, of ik wel van mijn kindje kon houden. hoe moet dat tijdens de bevalling...? ach...weetje het is echt een natuurlijk proces hoe cliche dat ook klinkt.
ik heb nu ook allemaal angsten hoor, maar ik probeer er lekker van te genieten en weet dat dit uiteindelijk ook wel goed zal komen!

probeer maar wel te genieten, want die eerste zwangerschap vond ik zo snel gaan...hopelijk voor jou ook en weet je straks weer waar je het voor gedaan hebt!!

 

Om heel eerlijk te zijn vind ik het niet super geweldig om zwanger te zijn. Begrijp me niet verkeerd. Soms kan ik wel genieten van die schopjes en alles, maar van mij mag het al zover zijn. Ik ben moe, voel me soms niet zwanger, maar gewoon huge. Dan denk ik eraan dat ik straks nog minder slaap ga krijgen met zo'n kleintje en dan ben ik bang dat ik dat allemaal niet aan kan enz enz.
Oftewel; ik ben liever moeder dan zwanger haha
kan niet wachten!!!

 

Ik had echt niet gelijk moeder gevoelens, mijn KS heeft natuurlijk ook niet echt geholpen, misschien mama's die het echt zelf baren hebben het misschien wel?!
Ik moest echt 2 dagen bijkomen, en daarna als een echte leeuwin mijn kindje beschermd op en top mama.

 

Ik vond het vreselijk om zwanger te zijn, voelde me erg beroerd, geen roze wolk gezien tijdens de zwangerschap en ook niet daarna. Kraamtijd was gewoon erg zwaar.

Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat ik niet super veel van mijn dochter houd. Maar roze wolk... nee...

 

Ik heb wel redelijk genoten van mijn zwangerschap, al had ik het zwaar, maar ja, wel ook veel gedacht over 'wat als ik het niet kan of leuk vind?' enz. Ligt misschien ook een beetje in je karakter.
Tot mijn stomme verbazing viel het na de bevalling ook de eerste tijd niet mee. Zelfs zo erg dat ik daar later nog een keer een blog over heb geschreven op een website (Net moeder: hoe leuk?). Gewoon omdat ik vond dat andere moeders moeten weten dat het KAN dat je het niet vanaf dag 1 leuk en makkelijk vindt en dat dat dus NIET raar is...

Natuurlijk hoop ik voor iedereen dat je meteen vanaf de bevalling op die mooie roze wolk terechtkomt, maar weet iig dat het niet raar is als je het anders ervaart.

 

@MvS: Goed dat je dat gedaan hebt die blog, om het aan anderen te laten weten. Het lijkt ook wel alsof ht een taboe is als je vertelt dat het gewoon erg zwaar is en dat je er af en toe gek van wordt.
Wanneer ik tegen iemand zeg: ja het is best wel zwaar, dan zeggen ze ja dat had ik vroeger ook dit en dat. Maar wanneer ik niets zeg, doet iedereen alsof het allemaal een grote roze wolk is, terwijl dat in veel gevallen neit zo is!! Snappie

 

@ Monique: thanx Ja, ik ben echt heeeel erg boos geweest over dat stomme taboe (dat naar mijn idee echt het belachelijkste taboe is dat er bestaat). Het zou zoveel mama's zoveel narigheid schelen als andere mama's gewoon eens eerlijk zouden zijn. Dat is dus mijn missie

 

ja!!! GOed zo en ik steun die missie! Ik ben er ook heel eerlijk in als mensen vragen hoe het gaat! En het gaat nu 'goed' in hoeverre je goed met een baby kan noemen, want ja af en toe word je er weleens knijter van, maar ooooh dat taboe is zo erg!

En dan het volgende taboe: borstvoeding!!! Pffff ook daar is nog veel in te behalen. Want waarom moet ik me elke keer verdedigen als ik zeg geen bv te geven!?

 

Hahaha! Weet je wat daar nou zo grappig aan is? Nu moet je je verdedigen omdat je 't niet geeft, maar als je 't wel zou geven, zou je je binnen no-time moeten gaan verdedigen waarom je nog niet gestopt bent Ik heb maar 4 maanden BV gegeven en zelfs ik kreeg dat al te horen Mensen hebben gewoon graag wat te zeiken: lekker laten gaan.

Sorry @TS voor de off-topic

 

Goed topic dit trouwens ten eerste.

Ik had ook zo mijn twijfels over van alles en nog wat.
Zeker in het begin toen ik bijna niet kon eten en drinken, dit duurde tot 16 weken en ik was flink afgevallen of beter gezegt vel over been.
Daarna heb ik godzijdank echt genoten tot 41+4 weken.
Alleen had ik ook dat pronk gevoel helemaal niet, sterker nog ik kwam liever niet meer in winkels etc omdat er constand maar naar me buik gestaard werd en ik erop aangesproken werd steeds.

Voor mijn bevalling ben ik geen minuut echt bang voor geweest.
Heb het ook een beetje weg gestopt, ik wou het gewoon echt op me af laten komen zoals het kwam en ik ben heel blij dat ik dat gedaan heb.

Toen mijn dochter geboren was voelde ik me helemaal niet gelijk echt moeder.
Maar ik had wel gelijk zoeen gevoel dat ik haar moest verzorgen.
Ik heb zeker de eerste 3 weken heel erg moeten wennen aan alles en de eerste week vond ik het moeilijkste.
Ik werd er echt kriegel van haar om te kleden in het begin, het leek allemaal zo breekbaar! aah...
Ook mis ik zeker wel mijn 'vrije' leventje en heb ik regelmatig zoiets van poeeeh, laat me maar ff met rust, ik was ook echt blij toen de kraamzorg afsloot.
Het vermoeiende is me zeker tegen gevallen, ik verwachte al dat het erg zou zijn maar zo erg?
Soms weet ik van voor en achter niet meer wat ik aan het doen ben en ben ik blij als ik even rustig op de bank zit.
Vanaf de bevalling heb ik namelijk nog geen een keer langer dan 3 uurtjes door kunnen slapen, nou het is echt slopend!
Ook het effect wat de zwangerschap op mijn lichaam heeft gehad vond ik echt shocking, inmiddels kan ik er wel redelijk mee omgaan. Maar de eerste 2 weken heb ik echt de spiegel ontweken gewoon. Ik vind het zelfs zo erg dat ik echt de kriebels krijg bij de gedachte aan een tweede kind, ik wil niet eens weten hoe het er dan uit zou zien.. Of dat het er net weer mooi uitziet en ik dan weer dezelfde ravage aan ga richten.
Lichamelijk voel ik me ook nog regelmatig beroerd, echt de ontzwanger klachtjes.
Verder begin ik nu langzaam aan wel me ritme te vinden en geniet ik regelmatig.
Ook begin ik me langzaam aan te beseffen dat ik echt mama ben.

Wel mooi dat er vrouwen reageren die zoiets hebben van niet iedereen is hetzelfde en niet iedereen zit op een roze wolk of voelt zich gelijk de super mama.
Ik ben het daar helemaal mee eens en ondervind dit zelf ook.
Iedereen loopt maar te doen alsof naarbuiten gaan met ene pasgeboren baby heel leuk is en veel zullen dat ook wel leuk vinden maar ik heb dat dus helemaal niet.
Ik vind haar zo breekbaar nog met haar wiebel nekje bovendien raakt ze steeds aan de kook in haar draagzak en haar voor me uit duwen in de kinderwagen krijg ik al helemaal de kriebels van.
Het fijnst vind ik het om haar gewoon zelf op de arm te dragen als ik buiten ben en verder heb ik nogniet zoveel met dat baby gewandel.
Tjah, niet iedereen is hetzelfde natuurlijk.

Maar ik wil nog wel even zeggen dat ik echt heeel erg geniet als ze op mijn borst ligt te slapen zoals nu... zooo lief...

 

Ik vond er uiteindelijk ook niet zo heel veel aan. Tuurlijk, die schopjes en dat gewoel was wel heel erg leuk en gezellig, al zijn er ook momenten geweest dat ik haar min of meer vervloekte als ze weer eens een drumsolo ofzo deed op m'n blaas en dan te bedenken dat ik een heel rustig kindje in de buik had!
De hele uitzet bij elkaar shoppen vond ik te gek net als het fantaseren over hoe het zou zijn, de naam bedenken... maar dat was het wel. Ik zat niet de hele dag op een grote roze wolk te genieten van het feit dat ik zwanger was. Over het algemeen vond ik het maar verschrikkelijk lang duren en voelde ik het echt als een kwestie van tijd uitzitten.

 

Dames, wat zijn we heerlijk eerlijk zeg!

 

Heerlijk dames.... Eerlijk zijn En weet je, dat je zegt dat het zwaar is en dat het heftig is wil helemaal niet zeggen dat je er niet van geniet! Want als je kindje tegen je lacht, of tegen je aan slaapt of wat dan ook geniet je en is alles weer goed! Maar er zitten nog meer uren in een dag! Dus ga je alsjeblieft niet schuldig voelen dat je het moeilijk/zwaar vind. Ik ben daar iig overheen

 

Hoi allemaal,
Ik vind het ook allemaal heel erg herkenbaar. Ik ben zelfs tijdens mijn eerste zwangerschap aan een boek begonnen om nou eindelijk de mythe van de roze wolk tijdens de zwangerschap eens te ontkrachten. Ik vind ook dat er geen roze wolk is tijdens een zwangerschap, een zwangerschap is enorm bijzonder maar behoorlijk pittig! En dan komt er nog zo'n bevalling achteraan waar je niet heel blij van wordt. En dan breekt de pleuris pas echt los.....ik ben bij mijn eerste echt een week of wat flink van de leg geweest moet ik zeggen hoor! Kon ik dit wel aan, hield ik wel genoeg van d'r, wanneer kwam ik nou eindelijk eens aan mezelf toe, wanneer kon ik weer slapen, wanneer gingen de zorgen nou eens weg....enz enz enz.
En nu ben ik 37 weken zwanger van de tweede en deze keer is het nog zwaarder en vraag ik me nog vaker af waar ik aan begonnen ben, kan ik wel net zoveel houden van deze als van de eerste, gaat het allemaal wel goed.....het houdt niet op!
Maar al met al is het het wel waard.....dat dan weer wel!

 

Dag meiden,

Wat fijn dit topic en wat herkenbaar. Ik moet zeggen dat ik nog niet eerder over mijn gevoelens geschreven heb, mijn partner weet er wel een beetje van maar ook niet het fijne. Ik schaam me er wel voor!

Ik moet zeggen dat ik weinig kan genieten van de zwangerschap. Het enige leuke, net als NooNoo, vind ik het shoppen en dingen maken/bedenken. Het idee dat er een kindje in mn buik zit vind ik maar raar.

Ik vind het wel vreemd om deze gevoelens te hebben en weet ook niet goed wat ik ermee aan moet. Ik hoop maar dat ik na de bevalling wel zoiets heb van: Wauw!
Daar ben ik dan wel weer bang voor, dat het dan ook geen wauw is..

Ik heb ergens gelezen op een site, waar ik terecht kwam via google, dat de meeste zwangere vrouwen zich super voelen, dit komt door de hormonen. Ze zitten op zo'n hoge roze wolk dat ze na de bevalling hier flink vanaf vallen, de hormonen zijn dan namelijk weg!
Vrouwen die dus niet het wauw gevoel hebben, missen na de bevalling de hormonen niet want die zijn dan juist blij dat ze weg zijn en ze weer zichzelf zijn..
Ik hoop maar dat het zo is want af en toe ben ik echt zo down erover.

 

Tijdens de zwangerschap voelde ik me wel goed eigenlijk al zat ik niet op een roze wolk, en dat doe ik nu nog steeds niet!
Ik ben KA-POT,, Ook door mijn keizersnede en door de onzettend vermoeiende nachten.

Ook moesten mij zoontje en ik de band weer opnieuw opbouwen omdat ik hem niet geboren heb zien worden en niet zijn eerste huil heb gehoord of hem op mijn buik heb gevoeld dit omdat ik onder algehele narcose was,
Naar 48 uur in constante weeen zonder pijnstilling die echt werkte werd het een keizersnede.
ik ging zwanger slapen en werd zonder kindje wakker en een lege buik mijn kindje werd meteen naar een ander ziekenhuis gebracht en heb hem 2 minuten gezien en kon hem niet aanraken.
Daarna heeft hij 2 weken in het ziekenhuis gelegen 1 week na zijn geboorte mocht ik hem pas vasthouden.
Dit heeft een enorme inpackt gehad, alle echo's waren prima en niemand had dit verwacht!dus die grote roze wolk zoek ik ook nog steeds!

Wel ben ik onzettend trots want hij is beautiful en natuurlijk houd ik van hem en dat groeit elke dag! Al had ik liever dat bijzondere moment waar veel mama's het over hebben zoals het kindje op je buik voelen en zijn eerste huil horen willen mee maken.