Hoi dames, Volgens mij is er een hele poos terug een topic geweest over wiens partner mee gaat naar de verloskundige en welke mannen het af laten weten. Hierin gaf ik destijds aan dat die van mij alleen acte de présence gaf op afspraken met echo's. Alle andere controles ( en dat zijn er nogal wat i.v.m. medische indicatie ) doe ik alleen. Ik vind dat geen probleem... Hij kan natuurlijk niet voor ieder wissewasje van zijn werk komen. Helemaal niet erg... Maar inmiddels begin ik me ietwat teleurgesteld te voelen over de algehele interesse en moeite die hij steekt in de zwangerschap. Begrijp me niet verkeerd... Hij vind het geweldig om papa te worden, hij staat werkelijk te popelen! Vanavond zouden we een borstvoedingavond hebben. Hij vond het erg belangrijk dat ik borstvoeding zou gaan proberen te geven ( ik heb een operatie ondergaan ), dus ik vond dat hij zich er dan ook over moest inlezen of informeren. Nu kreeg ik net een smsje dat ik maar alleen moest gaan, want hij was gaar... Op zich geen ramp, maar zo laat hij het iedere keer afweten en doe ik mijn uiterste best om goed voorbereid te zijn op de komst van de kleine. Van kraamzorg tot de babyuitzet, alles heb ik geregeld. Ik vind het leuk om te doen hoor, maar hij kan alleen maar eisen stellen aan bepaalde dingen, maar zelf aanwezig zijn bij bijvoorbeeld een intake is teveel moeite. Straks, na de bevalling, heeft hij een maand vrij genomen... Om de kleine te leren kennen en te wennen aan het ouderschap. Ontzettend fijn natuurlijk... Voor mij, voor de baby, voor hemzelf... Maar ik krijg inmiddels een beetje het gevoel dat dat voor hem het moment is waarop hij een ouder wordt... Terwijl de voorbereidingen, het regelen en het beleven van de zwangerschap minstens zo belangrijk zijn. Ik ben echt heel makkelijk... Ik doe alles lekker alleen en het komt op die manier evengoed prima op zijn pootjes terecht, maar inmiddels ben ik wel een beetje teleurgesteld als ik kijk naar de afgelopen maanden... Alleen de lusten, niet de lasten om het maar zo te zeggen. Betrokken zijn bij een zwangerschap en papa worden is niet alleen het meegaan naar echo's lijkt me.... Ik heb 'm dit zojuist duidelijk gemaakt, dus er zal vanavond nog wel op teruggekomen worden. Hoe zit dat met jullie mannen? Hebben die ook weinig animo voor de 'gewone' controles, borstvoedingavonden, intakes, rondleidingen in het ziekenhuis en wat al niet meer?
Mijn man is super betrokken. Maar ik vind het juist prettig om alleen naar de controles van de gyn. te gaan. Dan voel ik mij ook wat vrijer om gewoon eerlijk te zeggen hoe ik mij voel. Het is hier al geen rozegeur en maneschijn, vanwege alle medische toestanden en ik probeer voor mijn man de zorgen dan ook een beetje te relativeren en af te vlakken, zodat er ook nog wat te genieten valt voor hem. Maar dan is het fijn als ik mij bij de gyn. niet groot hoef te houden, maar gewoon ongegeneerd kan zeggen dat ik mij ***** voel. Manlief gaat mee met de echo en is zelf degene die graag een rondleiding door 't ziekenhuis wil, om te keuren of 't wel goed genoeg is voor mij (net alsof 't wat uitmaakt, we moeten daar toch heen) Hij is ook degene die dolgraag naar de 9mnd beurs wil (bleh), maar dat gaan we dus ook wel doen, want ik gun hem dat echt. En daar ga je zomaar anders niet heen. Hij had ook al rondgevraagd naar goede en slechte ervaringen met kraambureau's bij ons in de buurt, dus is helemaal bezig met de voorbereiding. Ik ben eerlijk gezegd meer bezig met "kweken van een baby" en me staande houden! Dus hier is alles goed in evenwicht.
Mijn man gaat mee naar echo's maar niet naar de 'gewone' controles. Hij gaat ook mee naar het ziekenhuis voor info avond. Maar voor de rest doe ik ook alles alleen hoor. Het regelen en zorgen dat alles klaar staat doe ik allemaal en vind het eerlijk gezegd ook wel beetje een vrouwen ding. En heerlijk om te doen! Zie mijn man nog niet de kraamhulp regelen. Is toch ook iets voor de moeder om te doen? Mijn man werkt 50/60 uur per week en van mij mag hij (tot aan de bevalling) dan ook wel alleen de lusten hebben. Vannacht had ik echt een rot droom en was helemaal overstuur. Hij gaat dan met me mee uit bed om thee te zetten. Dat soort dingen waardeer ik meer op dit moment, of een keer alleen boodschappen doen. Maar laat mij maar alles regelen hoor, als ik in de dagelijkse dingen wat meer ondersteuning krijg!
Mijn man is zeer betrokken gelukkig. Maar ik kan het me ook wel voorstellen als hij zoals jouw man zou zijn. Het gebeurt immers allemaal in joúw buik en hij staat toch aan de zijlijn. Ik geloof ook echt wel dat hij echt wel blij is met jullie zwangerschap, maar het wordt voor hem ws pas echt écht als hij jullie kleine in zn armen heeft.
Ik denk dat het voor mannen inderdaad moeilijk is om te begrijpen wat er in die buik zit... Ooit een mooi stukje gelezen in de column van Fillemon Wesselink, waarin hij zei dat hij de zwangerschap zelf niet zo goed meebeleefd had en dat een heel abstract begrip vond en toen zijn dochter geboren werd zei hij; JA ALS IK geweten had dat JIJ daarin zat dan had ik mij anders opgesteld.. Ik denk dat het echt wel veranderd, maar dat hij het gewoon moeilijk vind om mee te beleven...en dat is natuurlijk per man verschillend! Maar hier kan je het natuurlijk wel met hem over hebben, dat jij dit moeilijk vind etc.
Mijn vriend werkt niet dus voor hem is het ook wat makkelijker om mee te gaan, maar hij gaat dan ook overal mee naar toe: verloskundige, echo's, zelfs naar Mensendieck (vanwege bekkenpijn). Hij praat elke dag tegen de baby en hij is super blij als hij haar voelt. Verder doe/beslis ik alles hoor, ik heb de kinderkamer uitgezocht, kleding, box etc.. Hij is 2x mee geweest om kleding te kopen en dan heeft hij het na een half uurtje ook wel weer gehad, maar dat vind ik niet erg. Kan ik lekker kopen wat ik zelf wil
Bij mijn vorige zw schap ruim 11 jaar geleden ook alles alleen gedaan zelfs echo enzo toen ik moest bevallen was het commentaar van mijn toenmalige vriend nu even niet ik ben moe. Op dat moment dat ik de zw schap alleen deed vond ik het helemaal prima, maar later toen ik al lang en breed bevallen was merkte ik toch dat ik het hem ging verwijten. Vond het achteraf echt niet leuk de desinteresse die hij toen toonde we wilde immers allebei een kindje. Ik zou toch proberen om het te bespreken met je vriend/ man om te voorkomen dat het een onbesproken issue wordt zeg maar dat hoeft natuurlijk niet maar kan wel. Een zw schap doet veel met een vrouw en zeker als je een medische indicatie hebt zou ik het zeker bespreken. Nu trouwens een super betrokken vriend gelukkig hoewel ikdaar dus best aan moet wennen
Als ik jou was zou ik me er niet te druk om maken. Jij voelt dat je zwanger bent, voor een man blijft het bij een eerste kindje toch een beetje ver van mn bed show. Het wordt pas 'echt' voor ze, als de baby er eenmaal is. Koop een leuk boek voor em in de trant van 'help ik heb mn vrouw zwanger gemaakt' en laat em een beetje. Sommige dingen begrijp ik ook niet helemaal hoor. Waarom zou een man kraamzorg gaan regelen? Of een afspraak voor je maken bij de verloskundige? Dat komt niet eens bij me op. Is toch een vrouwending. En kom op zeg, wat moet een man nou toch zitten te doen op een borstvoedingsavond?? Net zo irritant als een man in een lingeriezaak (voor andere vrouwen).
Hier is mijn man ook goed betrokken, maar naar gewone controles gaat hij alleen mee als hij vrij is. Ikz ou het ook zonde vinden als hij er een vrije dag voor moet inleveren, dat kan hij beter doen als de kleine er is. Ik moet er wel bij zeggen dat voor ons het moeder gevoel vaak al begint als we zwanger zijn. Je voelt je kindje lekker trappelen enzo. Voor mannen is het pas echt als de kleine er is. En het wordt voor hun pas echt leuk bij een maand of 8 na de geboorte. Dan is het niet meer zo breekbaar, en kunnen ze er wat mee.
Het blijft behoorlijk abstract voor de mannen, denk ik. Hier een man die altijd meegaat naar de controles, maar hij heeft een eigen bedrijf, waardoor hij het makkelijk kan inplannen. Toen ik zwanger was van de eerste is hij ook braaf mee geweest naar borstvoedingscursus, omdat hij het wel handig vond om ins en outs te weten. Maar: dat doet ie altijd braaf, maar verder zal hij nooit mijn buik voelen o.i.d, hij is ook niet zorgzamer of wat dan ook. De betrokkenheid zit ''m denk ik bij iedere man wel in iets anders....
Er zijn gewoon dingen die jij alleen doet. Daar heeft hij weinig aan denk niet dat het niet dat het om intresse gaat. Het zou anders zijn als hij niet mee gaat naar echos. Hier regel ik alles zelf qua afspraken en kleine spulletjes. Zijn gewoon geen mannendingen. Ze denken dat er nog tijd genoeg is haha. Baby kamer klusssen enzo is wel weer dat het echter voor ze is en als ze t echt gaan voelen.dat de kleine beweegt. Ik mocht zelf alles uitzoeken voor kamertje, omdat wij vrouwen toch onze zin doordrijven. Maak je niet druk. Als de kleine er is zie je hoe ze veranderen.
@lievemamatrix, ik begrijp precies hoe je je voelt. Hier is het ook zo, ook nu bij mijn tweede zwangerschap. Als ik iets vraag over geboortekaartje, babykamer, bedankjes, tuinbord, noem maar op... Krijg ik standaard antwoorden zoals: doe maar wat, maakt mij niks uit, ik zie het wel. Dat is echt niet leuk om te horen. Je wilt dat je partner toch zijn betrokkenheid toont. Inmiddels weet ik dat hij zo is en heb ik me erbij neergelegd.
Een vrouw word moeder zodra ze weet dat ze zwanger is... Een man word vader op het moment dat de kleine geboren is...
Nou misschien omdat hij behoorlijk 'perse' wilt dat zij bv gaat geven? Dan ook zelf een beetje investeren he, lijkt mij.
Hmmm hier het zelfde MAAR..hij mag van mij dan ook geen commentaar geven op wat hij wel of niet leuk vind. Geboortekaartje vond hij te druk..prima..dan zoeken we samen 1 uit. Maar hij komt er zelf niet mee... Vorige week heb ik hem naar de drukker gestuurd om dát kaartje te bestellen plus het gedichtje wat IK gekozen heb En zonder weerwoord heeft hij dat gedaan. Nou moet ik zeggen dat het ook wel makkelijk is als je man gewoon mee gaat in je ideeën. Maar zou het ook wel leuk vinden om te weten wat hij leuk of mooi vind.
Ik heb geluk! Mijn man is meegeweest met elke afspraak en is overal flink bij betrokken. Toen ik in ziekenhuis lag met kans op vroeggeboorte heeft hij hele babykamer afgemaakt. Zo lief!!! Nu zijn we aan verhuizen en wederom is babykamer heel belangrijk, ook voor hem! Ik heb wel veel van de babyspullen uitgezocht maar altijd met zijn interesse. Ik ben blij met hem!! En dat terwijl hij 40-80u werkt per week!!! Maar mannen zullen het zeker niet zo meemaken als wij. Wij zijn 24/7 zwanger... Hun als ze eraan herinnert worden!
Ik ga ook alleen naar de controles, worden toch alleen vragen aan mij gesteld. Hoeft mijn man zich geen vrij voor te pakken Ik heb zelf ook het meeste geregeld aangaande babykamer en spullen, ik regel en hij betaald (ik ook wel een beetje ). Zolang ik niet met gekke dingen kom zegt hij wel overal ja op Denk niet dat het laxigheid is, maar meer omdat hij weet dat ik het leuk vind om te doen
mijn vriend was ook vanaf het begin wel aardig betrokken, maar sinds ik het boek "help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt" gekocht heb voor hem is hij echt super betrokken geworden!! dat boek heeft echt wat met hem gedaan! hij had nog nooit van zijn leven een boek gelezen, maar dit boek ging werkelijk overal mee heen! hij las voor het slapen gaan steeds een stukje, op het werk als hij pauze had etc.. ongelofelijk! en nou elke keer als we het ergens over hebben weet meneer het beter ik krijg dan te horen dat het wel zo is, want dat heeft tie van kluun geleerd!..hahaha
Dank voor alle reacties! Nog even erop terugkomend... Ik vind het absoluut niet erg om het gros alleen te doen en te regelen. Begrijp hartstikke goed dat hij niet bij iedere poep of scheet mee naar de gyn gaat... Het regelen van de kraamzorg is inderdaad ook het probleem niet... Evenals het regelen van de andere dingen... Maar als er eisen gesteld gaan worden, dan vind ik gewoon wel dat hij die ook zelf kenbaar mag maken bij bijv. de kraamzorg. Ik voel me anders zo'n doorgeefluik . Dat inderdaad ook met borstvoeding... Ik kan er prima alleen heen en zelf straks het ei uit gaan vinden, maar ik vind het fijn als hij er ook vanaf weet en me kan helpen of bemoedigen als het nodig is ( zeker gezien die borstoperatie ). En omdat ik in beginne nogal sceptisch was over de slagingskans en hij erop hamerde dat ik het gewoon moest proberen, vond ik dat hij zich er dan ook maar over moest informeren... En hij wilde mee hoor, maar hij haakt dus gewoon makkelijk af en dat stelde me een beetje teleur. Maar ik sta er nu wel wat meer bij stil dat hij inderdaad niet zwanger is en dat gewoon in meer abstracte vorm meekrijgt... Maar soms voelt dat gewoon best een beetje 'alleen'... Zeker omdat die controles zo frequent zijn en er allemaal lastige situaties worden geschetst nav die medische indicatie. Het is ook zijn kindje dat straks extra gecontroleerd wordt door de kinderarts. En met al die medische termen... Samen hoor je dan meer dan alleen . Nouja,... Hij is ook wel blij en verheugd, dus ik laat 'm inderdaad maar een beetje. Hij leert het straks wel .