Ik wil graag even m'n hart luchten en misschien hebben jullie wat adviezen over wat ik het beste kan doen. Ik ben 15 weken zwanger en woon samen met m'n Amerikaanse vriend in Azie. Het was een bewuste gezamenlijke keus om proberen zwanger te worden maar nu het zover is twijfelt m'n vriend en is nerveus. Hij is niet echt blij met de zwangerschap en er kan eigenlijk geen glimlach vanaf als we het erover hebben of een echo hebben. Maar wat het niet echt beter maakt is de houding van zijn familie. Ik heb ze nog nooit ontmoet of gesproken, het is niet naast de deur en ik heb weleens voorgesteld te skypen maar dat heeft mijn vriend altijd afgewimpeld omdat hij het raar vond en ik ze beter eerst in het echt kon ontmoeten. Maar dat is er dus nooit van gekomen. Hij is erg close met ze en wil natuurlijk hun goedkeuring. Hij waarschuwde al dat ze het niet leuk zouden vinden dat ik zwanger ben omdat we niet getrouwd zijn (hij vindt dat zelf ook niet nodig). Hij stelde het vertellen daarom maar elke keer uit en na vele ruzie's heeft hij het eindelijk verteld aan z'n moeder over de telefoon en die werd zo boos dat ze een week de telefoon niet meer opnam. Nu heeft hij haar gisteren weer te spreken gekregen en ze schijnt dus gezegd te hebben: adopteer of aborteer het of ga trouwen. Ze denkt dat ik het expres heb gedaan. Ze is dus allesbehalve blij. Ik weet wel dat het niet op mij gericht is en dat ze waarschijnlijk gewoon boos en teleurgesteld is dat haar zoon niet de keuzes maakt die overeenkomen met haar waarden maar het kwetst me toch heel erg. Ik ben zelf geadopteerd, en vind dat nogal een traumatische gebeurtenis voor een kind, enkel omdat mijn biologische moeder dus niet getrouwd was en een single moeder een schande was. Niet trouwen is voor mij daarom ook een principekwestie (naast het feit dat het heel normaal is in NL). Ongetrouwd of single zijn als ouders is geen schande. Maar op deze manier kan ik ook niet echt een onbezorgde zwangerschap hebben. Daarnaast twijfel ik ook wat ik moet doen. Ik wil niet dat ons kind wordt geboren in een familie die hem/ haar met een scheef oog bekijkt en waar hij/zij niet helemaal welkom is. Ongewenst zijn is vreselijk voor een kind. Misschien is het dan maar gewoon beter de relatie te verbreken en het mee terug te nemen naar NL waar het wel welkom en geliefd zal zijn? Mijn familie is er namelijk wel hartstikke blij mee. Maar ik wil ook dat het opgroeit met zijn of haar vader. Moet ik maar gewoon wachten en zien of ze bijtrekken? Ik vrees dat dit uiteindelijk leidt tot een breuk in onze relatie en dat ik dan uiteindelijk na de geboorte alsnog een single moeder word. Dan ben ik het liever voor en vertrek in de komende maanden naar NL zodat ik tenminste daar kan bevallen. Ik voel ook gewoon ressentiment omdat mijn (adoptie)moeder is overleden toen ik 19 was en zij had het fantastisch gevonden om oma te worden. Maar inplaats daarvan zit ik hiermee. Sorry voor het lange verhaal maar het lucht al best wat op het hier neer te schrijven.
Pffff dat is inderdaad een lastige. Dat je schoonmoeder boos reageerde zal inderdaad niet om jou zijn maar meer om het feit dat ze je niet kent en zoonlief haar even verteld dat ze oma wordt terwijl zij niet eens wist dat hij een relatie had. Niet slim van je vriend maar goed dat zij dan zo. De opmerking adopteer of aborteer het maar is natuurlijk totale onzin, daar heeft zij niks over te zeggen en ik hoop ook dat ze nog bijdraait als ze je eenmaal wel zou leren kennen. Wat vind je vriend nou eigenlijk van de hele situatie? Ga eens een goed gesprek met hem aan over wat hij nou echt wilt. Wilt ie voor jullie gaan ondanks dat zijn familie er niet blij mee is, of neemt ie liever het advies van mams over? Vraag hem hoe hij over alles denkt en wat hij wilt. Misschien was ie niet zo blij vanwege de angst voor de reactie van zijn moeder (waar hij helaas gelijk in heeft gekregen) en heeft ie tijd nodig om er over na te denken. Praat erover is het enige advies wat ik je hier in kan geven.
Wat een vervelende situatie. Sluit me verders aan bij @sasjuh en probeer zoveel mogelijk te praten en geef jezelf zeker niet de schuld ervan!
Wat erg voor je! Als jullie er samen voor hebben gekozen waarom zou dan de familie er blij mee moeten zijn? Vind het alleen wel erg dat hij nu ook ineens zo afstandelijk doet? Het is moeilijk om nu te oordelen maar zou enkele maanden afwachten en kijken wat het bij je relatie doet. Een kindje brengt de eerste maanden niet bepaald rust in een relatie... Denk dat elk jong gezin wel kan zeggen dat een kindje toch een spanning meebrengt onder je 2. Wil je alleen veel succes wensen en hopen dat er redelijk snel een oplossing uit de bus komt! Veel succes meid en probeer te genieten van dat kleine ukje in je buik!
Pfffff... Wat een rotsituatie! Als het nou alleen je schoonfam was die raar doet, maar nu ook je vriend.................wat erg... Je hebt er beiden voor gekozen, bewust, het was geen onverwachts kadootje, er is over nagedacht en dan opeens draait hij om. Kan zijn dat hij even schrikt en bang is of hij het wel aankan, dat zijn normale gevoelens. Wat ik idioot vindt is dat jij niet met zijn fam mag skypen. Ja als je nou 2 uur rijden van elkaar af woont zou ik dat begrijpen, maar er zitten nogal wat km tussen jou en zijn fam. Hij moest juist trots zijn op jou en jullie kindje, eigenlijk als het financieel zou kunnen, in het vliegtuig stappen en jullie aan elkaar voorstellen.. is dat te duur dan maar via skype. Vind het maar een rare situatie. Ik hoop dat hij bijtrekt, zo niet, dan is er altijd nog de mogelijkheid om het alleen te gaan doen. Wat erg dat je je moeder al zo jong verloren bent, ben je dus eignelijk 2 keer een moeder verloren dat moet je ook zien te verwerken, lijkt me heel m oeilijk. Edit: en idd gewoon gaan voor jullie kindje hoor, adoptie of abortus, belachelijk..... Onze oudste hebben we uit China geadopteerd en ik denk dagelijks aan de moeder daar die ws intens verdrietig zal zijn omdat zij niet voor hem kon zorgen. Wij weten niets van zijn afkomst hij was vondeling. Toen ik zelf zwanger raakte en bevallen ben voel ik de pijn en het verdriet van de china mama van onze oudste nog beter. Dat wil je echt alleen doen als er geen andere uitweg meer is..
Zou hem eerst de tijd geven het te laten bezinken. Dan opnieuw in gesprek over hoe hij er aan tegenaan kijkt. Het is idd vreemd dat hij zo afstandelijk doet als hij dit zelf wilde, dat mag hij uitleggen.
Ik denk dat je je moet realiseren - dat doe je misschien al - dat hier ook een cultuurverschil speelt. In de USA zijn er heel veel gebieden waar het inderdaad nog steeds een schande is om ongetrouwd zwanger te zijn. Natuurlijk zijn er ook veel gebieden waar men daar veel vrijer in denkt, maar als ik de reactie van je sm lees, denk ik niet dat zij daar woont / dat dat haar sociale leefwereld is. Dus jij kunt wel vinden dat het heel normaal is om ongetrouwd een kind te krijgen, maar als zij zich heel haar leven in sociale kringen heeft bewogen waarin men dat heel erg vind... Tel daar bij op dat ze je niet kent, dat ze niet eens wist dat haar zoon een relatie had, die dermate serieus was dat hij bewust voor een kind heeft gekozen... Ik vind haar reactie vanuit haar leefwereld heel erg begrijpelijk. (Behalve dat "adopteer of aborteer", dat vind ik onverteerbaar en hypocriet, maar dat ze wil dat jullie gaan trouwen, snap ik dus wel.) Je schrijft dat je begrijpt dat het niet tegen jou persoonlijk gericht is e.d., maar dat het je desondanks kwetst. Zou het kunnen dat je je emotioneel toch te weinig in haar verplaatst en dat toch niet helemaal begrijpt? (Zou niet verwonderlijk zijn, want door de houding van je vriend ken jij háár ook niet!) Ik zou beslissingen omtrent je relatie even op de lange baan schuiven en eerst investeren in het leren kennen van je schoonfamilie. Het liefst door daar een tijdje naar toe te gaan, maar als dat niet mogelijk is toch maar door te skypen. Ik snap best dat je vriend skypen niet de ideale manier vindt om de moeder van zijn kind voor te stellen aan zijn familie, maar over drie jaar komen aanzetten met een vrouw en kind, die zij nooit hebben gezien, is nog minder ideaal. Daarbij vind ik dat je vriend naar zijn familie heel duidelijk moet maken dat het al die tijd ZIJN keuze is geweest om jou niet aan hen voor te stellen en dat jij dat wel wilde en dat daar zelfs ruzies om zijn geweest. En ook dat dit een geplande zwangerschap was en dat hij er bewust voor gekozen heeft en het graag wilde. Dit zijn echt dingen die ze over je moeten weten, anders kunnen ze jou emotioneel "de schuld" blijven geven. (Het is veel moeilijker om de schuld te geven aan je eigen kind, die je goed kent, dan aan een onbekende.) Zou het kunnen dat je vriend niet echt blij is, vanwege de verwachte houding van zijn familie? Dat hij er zo tegenop zag het hen te vertellen en wat er daarna zou gebeuren, dat hij daarom is begonnen te twijfelen?
Cultuur verschil of niet....ik vind het een hele rare situatie. Van je schoonfamilie een ongelooflijke reaktie maar de reaktie van je vriend slaat alles.... Het lijkt wel of hij jou niet kennis wil laten maken met zijn familie en het lijkt andersom ook wel of zij daar niet echt door gehinderd zijn. Je vriend is oud en wijs genoeg om buiten de VS te wonen, samen te wonen en een kind te maken en dan vind ik dat hij nu ook zijn verantwoordelijkheid moet nemen, of zijn familie dat nu leuk vind of niet, en er samen met jou het beste van maken. Niet blij met de zwangerschap, niet blij met een goede echo.... Kan me zo goed voorstellen wat dat met jou doet... Praat er zoveel mogelijk over samen, probeer er uit te komen maar als iemand niet voor jou en jullie kindje kan kiezen, kies dan voor jezelf. Heel veel sterkte.
Bedankt voor jullie lieve reacties. Z'n familie is wel gewoon van onze relatie op de hoogte maar we hebben alleen nog nooit echt met elkaar gepraat. En het is inderdaad deels cultuurverschil. Het was ook de eerste reactie van z'n Amerikaanse vrienden: gaan jullie trouwen? Ik probeer begrip voor haar op te brengen maar als ik heel eerlijk ben vind ik het een jaren-vijftig denkbeeld waar we zo onderhand wel eens vanaf mogen stappen. Als we met z'n allen braaf blijven doen zoals het 'hoort' verandert er natuurlijk nooit wat. En daarnaast, we zijn geen tieners van 16 die per ongeluk zwanger raakten. Ik ben verdorie 34! Het is ook vooral het starre wat me tegen de borst stuit. Er zijn ook ouders die, ook al denken zij er zelf anders over en vinden ze het jammer, wel accepteren dat hun kinderen ervoor kiezen het anders te doen. Misschien is het dus ook een deel karakter. Zo weigerde haar moeder bv om twee van haar kleinkinderen (m'n vriend's neef en nicht) in het testament te laten opnemen omdat ze geadopteerd zijn. Dat is echt niet alleen cultuurverschil en is gewoon raar. M'n vriend kiest wel degelijk z'n eigen weg en maakt eigen keuzes, zoals ongetrouwd mij bezwangeren, maar schrikt dan terug voor de 'consequenties' ervan en worstelt met de gevolgen, ook emotioneel. Hij lijkt dan niet z'n keuzes te kunnen verdedigen tegenover z'n ouders. Ik vind het lastig daarmee om te gaan. Hij heeft bv nooit aan z'n ouders verteld dat hij Obama gestemd heeft omdat ze dan teleurgesteld zouden zijn. En ik snap zulke dingen dan niet, zoiets kun je toch gewoon zeggen, daar gaan je ouders toch helemaal niet over? We proberen er echt zoveel mogelijk over te praten en ik ben blij dat hij wel probeert zich samen met mij op het kindje te verheugen en er blij mee te zijn. Ik vind het zelf ook hartstikke eng. Twoboys, wat leuk dat jullie een kind uit China hebben geadopteerd. Zijn jullie hem of haar zelf wezen ophalen?
Ik krijg het idee dat je vriend twijfelt omdat hij weet dat zijn familie er niet achter staat. Hij vond het eerst wellicht een goed idee, maar nu het zover is vindt hij het doodeng. Ik zou hem dit eens vragen. Want dat is een belangrijk verschil, of hij bang is voor de reactie van zijn familie, of het kind echt niet ziet zitten. Dit zal ook jouw keuze beïnvloeden. Als hij het kind echt niet wil, kun je wellicht beter stoppen met hem. Ik vind het ook raar dat hij zich voor je schaamt... aangezien je niet mag skypen met zijn familie. Dat is in elk geval beter dan ze helemaal nooit zien. Mooie tijdelijke tussenoplossing. De keuzes die hij maakt en waar hij achter staat, daar zal hij toch sterker over moeten worden richting zijn familie. Hoe moeilijk ook. Hij zal daar toch met zijn ouders over moeten gaan praten. Zijn keuzes hebben nu eenmaal consequenties. En als hij toch ver van zijn ouders woont... dan blijven ze maar weg als ze het niet kunnen accepteren.
Als ik je verhaal zo lees denk ik dat je heel goed in staat bent voor jezelf op te komen. Je verhaal is duidelijk, je mening ook, het enige dat je nu dus nog moet doen is voor jezelf opkomen.. Ik zou idd ook niet gelijk opstappen en de relatie beëindigen, als het over een maand nog zo is (niet over maanden want dan kan je niet meer weg met die dikke buik) dan zou ik er toch wel eens over na gaan denken terug te gaan.... Niets is erger dan het gevoel te hebben dat je kind ongewenst is. Jouw vriend mag wel nog iets meer begrip voor jou hebben en ik vind idd ook dat hij duidelijk moet zijn tegen zijn ouders over het feit dat dit een gezamenlijke keuze is geweest.. Over het hele trouw gebeuren ben ik het ook ontzettend met je eens!! M'n vriend en ik gaan hebben ook bewust voor de zwangerschap gekozen en zijn niet getrouwd. Dit doen we pas als we er zelf aan toe zijn, misschien is dat nooit misschien is dat over 2 jaar, wie zal het zeggen.. We leven in 2013, vooral het soort mensen zoals de ouders van je vriend beseffen niet dat mensen bewust kiezen om samen te zijn en een gezin te stichten zonder te trouwen. Ik wens je heel veel succes en ik hoop echt dat je vriend snel bijdraait. Je moet wel kunnen genieten van je zwangerschap! Verder vind ik niet dat ik er veel over kan zeggen, je bent volwassen en waarschijnlijk heel goed in staat voor jezelf en dit kind te kiezen. Ondanks alles, geniet van het wondertje in je buik en ik hoop dat je samen of alleen heel gelukkig gaat worden met je kindje!
Hey meid wat een rot situatie... Idd wat je zelf al aan geeft, we leven niet meer in de jaren 50 en dat mensen het tegenwoordig anders doen zoals de halve wereld moeten ze dat kunnen accepteren. Anders toch echt hun probleem, zo zie ik dat dan. De opa en oma van mijn vriend zijn ook erg van de oude instelling maar mijn dochter is niet van hem we wonen nog niet samen, zijn niet getrouwd en de 2de komt eraan. Qua kinderen betreft heb ik toch echt schijt aan mijn (schoon)familie. Trouwen heeft toch niks te maken met of je van een kindje houd of niet?? Vind het ook volslagen belachelijk dat ze het zo hard hebben over adoptie of abortus. Kan uit ervaring vertellen dat je geen abortus wilt! De reactie van je vriend kan ik ook niet echt plaatsen, qua familie en jullie kindje niet. Je kiest er bewust voor en dan vind ik dit erg jammer. Voor jou en vooral voor het kleintje. Praat heel goed met hem, maak hem duidelijk dat dit een breuk kan betekenen als er geen verandering komt en wacht het ff af. Komt er geen duidelijkheid zou ik voor mezelf en me kind kiezen en terug naar NL. Kindje zonder vader is niet leuk, mijn dochter ook alleen gedaan, maar een kindje wat niet gewenst is is het ergste wat er is! Ik hoop dat jullie/jij er snel uit kunnen komen met ze alle of alleen. Heel veel liefs en sterkte!
Zooo leuke schoonfamilie! Wat heftig dit! Snap heel goed dat je ten einde raad bent! Maar is het niet wat drastisch om meteen je vriend te verlaten en weer naar Nederland te trekken? Voor je vriend, die zelf duidelijk meer openminded is, is het ook niet makkelijk, omgaan met z'n republikeinse conservatieve bekrompen familie. Maar het is dus wel zijn familie en dus niet zomaar naast zich neer te leggen... Het is wel bijzonder jammer dat er nog geen tripje naar de States werd geregeld voor een meet 'n greet. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer. Even oplossingsgericht: ik zou een vriendelijke, open maar kordate houding aannemen en laten weten aan de Amerikaanse familie dat het niet tot jouw cultuur behoort om te (moeten) huwen, wat niet wil zeggen dat je het uitsluit. Zeg dat je ernaar uitkijkt om hen te ontmoeten. Toon je enthousiast. Dit zou ik allemaal via skype doen, niét via mail en ook niét via je vriend! Na dat gesprek zullen ze mss even het noorden kwijt zijn, want je komt erg leuk over maar je wil nou eenmaal niet huwen! Het zal dan misschien (!) na een tijdje tot hen doordringen dat ze best akkoord gaan met je als ze hun kleinkind ooit willen zien... En zo niet, nou dan zal je eens een heeel goed gesprek moeten hebben met je vriend. Je vriend moet wél jou en jullie kind op de eerste plaats zetten... Succes meid!