Hi allemaal Ik zit momenteel echt even met mijn handen in het haar en weet niet waar ik goed aan doe. Ik zal proberen in het kort onze situatie uit te leggen. In 2019 zijn we ouders geworden van een zoon (via natuurlijke weg zwanger na 10 maanden proberen). Ongeveer 2 maanden na zijn geboorte kwamen wij erachter dat hij een erfelijke aandoening heeft welke hij van mij heeft "gekregen" en bij elke zwangerschap is er 50% kans dat het kindje is aangedaan. Deze aandoening heb ik zelf dus ook en is over het algemeen wel prima mee te leven. Sommige kinderen hebben met name het eerste jaar wat voedingsproblematiek en je ziet soms een wat vertraagde ontwikkeling of meer moeite met leren. We besloten een icsi/pgt (embryoselectie) traject in te stappen. In 3 jaar heb ik 4x een icsi traject doorlopen, waarbij mijn lijf steeds anders reageerd op de hormonen. De eerste ronde 10 eitjes 4 embryo's kunnen testen, 2 gezond beide de dooi niet overleefd. De tweede ronde 20 eitjes, 6 kunnen testen 4 niet conclusief 1 gezond en teruggeplaatst maar niet blijven zitten. Derde ronde 2 eitjes niks kunnen testen. Vierde ronde 5 eitjes 1 kunnen testen maar aangedaan. Aangezien we de ivf niet meer vergoed kregen besloten we er op de natuurlijke weg voor te gaan en was ik meteen zwanger. We deden een vlokkentest met 12 weken en ons kindje bleek aangedaan. Na zoveel jaar de wens en met onze zoon die het verder gewoon prima doet, besloten we de zwangerschap voort te zetten. Dit kindje zou ons gezin compleet maken. Helaas traden er complicaties op richting het eind van de zwangerschap. Deze passen bij de aandoening die wij hebben echter zeer zelden zijn ze zo ernstig. Helaas werd onze dochter hierdoor stil geboren. De wens voor nog een kindje was er niet minder om en al gauw wilden we er opnieuw voor gaan, ondanks het enorme verdriet en gemis. We kwamen erachter dat ik wederom recht heb op vergoeding voor ivf, en ondanks dat ik er weinig vertrouwen in had besloten we er toch nog 1x voor te gaan. Afgelopen maand zat ik dus weer vol in de hormonen en alles zag er goed uit. Tot de laatste echo waarbij de punctie gepland zou worden. Ik bleek 22 follikels te hebben en mijn oestradiol was torenhoog met een gigantisch risico op overstimulatie. De punctie werd afgeblazen.. Nu zit ik enorm in dubio wat te doen. Ik heb steeds gezegd dat ik het nog maar 1 keer ging proberen via ivf en de teleurstelling dat ik nu alles voor niks heb gedaan is enorm. De wens voor een kindje is zo groot en ik wil het liefst natuurlijk een gezond kindje. Echter worden embryo's alleen getest op de aandoening die ik doorgeef (en bijvoorbeeld niet op down etc). Ik vrees er echt voor dat nog een ronde ivf wederom niks zal opleveren en het voelt zo als tijdverspilling omdat het wachten overal op ook zo lang duurt. Echter, als ik op de natuurlijke weg zwanger word staan we ook voor een moeilijke tijd. Allereerst de angst dat we weer een kindje verliezen, ook al is die kans niet heel erg groot. De keuze of we een vlokkentest gaan doen of niet. Alle extra controles etc (alle betrokken zorgverleners denken hierin wel enorm met ons mee en zullen voor ons klaarstaan om ons hier zo goed mogelijk in te begeleiden) Dank als je alles hebt gelezen, het schrijven ervan zorgt al voor het gevoel dat ik mijn hart een beetje kan luchten..
Jeetje wat een lastige situatie! Vooral omdat het met jullie eerste kindje eigenlijk allemaal goed gaat. Ik heb geen ervaring met ivf of icsi dus ik kan niet meepraten over hoe of wat, maar ik wilde niet zomaar door scrollen.. Ik zou denk ik de opties die nog vergoed worden (als jullie je daar allebei goed bij voelen natuurlijk) nog doen. Natuurlijk alleen als de artsen daar ook positief in meestemmen. En als die opties op zijn toch proberen om natuurlijk weer zwanger te raken. Maar ik snap wel dat dat een beladen optie is vanwege de geboorte van jullie stil geboren dochtertje. Met hoeveel weken kunnen ze de vlokkentest doen? (Want met 14 weken heb je toch ook eventueel gewoon weer recht op de nipt ivm down?) Ik hoop met jullie mee dat het jullie hoe dan ook gegund is en dat alles goed gaat komen.
Ah lieverd, wat hebben jullie veel mee moeten maken. Mijn hart breekt voor jullie. Ik zou zeggen, als de wens er nog is, en je denkt dat je het aan kan, ga er weer voor. Het is totaal niet te vergelijken maar wij zijn in september met 39weken en 2 dagen onze dochter verloren, plotseling. De week ervoor deed zij het nog perfect. Zij overleed in mijn buik, achteraf gezien door afwijkingen aan de placenta. Toen zij stil geboren werd, gingen mensen er vanuit dat onze wens nu ook wel 'weg' zou gaan. Ik word voor gek verklaard als mensen horen dat wij weer proberen voor een kindje, na het grote verlies van onze dochter. De arts zei, 'de risico's zijn er altijd, zonder geschiedenis denkt men hier vaak niet aan, maar risico's zijn er altijd, maar de kans dat het goed gaat ook. Zo lang jullie voelen dat jullie gezin niet compleet is, zolang de wens er zo sterk is, volg je hart'. Ik hoop en wens dat jullie droom in vervulling komt ♡
Bedankt voor jullie lieve woorden. Ik heb vandaag ook mijn eigen ivf arts gesproken. Ivf/pgt is zeker nog steeds een optie, echter kan ze mij pas inplannen in april. Dit voelt ook meteen zo vreselijk ver weg, ook omdat het testen van eventuele embryo's 8 weken duurt. De vlokkentest kan met 12 weken. We weten wel dat als we de natuurlijke weg kiezen, we geen abortus zullen doen als het kindje is aangedaan dus of we zo'n test gaan doen weten we ook niet. De nipt kunnen we zeker doen maar de aandoening die ik door kan geven vind je niet met de nipt. De wens voor een kindje na eerder verlies is zeker niet minder inderdaad. Zorgeloos zwanger zal het echter nooit meer zijn. Ook niet als we via ivf zwanger worden want zoals je zegt @Mies1996 het kan je altijd overkomen