zwangerschapskriebels maar moeten wachten :(..

ik ben gewoon van mening dat het juist erg goed is om eerst een tijd samen te wonen, dan leer je elkaar nog beter kennen en sta je straks nog sterker.
je ziet de laatste tijd zoveel alleen staande moeders, ik zeg niet dat jij dat zal worden maar ik vind wel dat er allemaal maar te makkelijk over word gedacht. (dat is niet aanvallend bedoeld)

 

Hoi minimee,

Ik begrijp hoe je je voelt hoor, ik heb ook giechelende eierstokken!

Giechelende eierstokken staken bij mij pas de kop op rond de tijd dat ik 30 werd en een stabiele relatie had. Ik weet niet of die eierstokken nu meer van mijn leeftijd gingen giechelen, of van de rust die ik in mijn relatie had gevonden.

Echter, de omstandigheden klopten niet. Ik woonde in Nederland, hij is Canadees van geboorte en woont daar ook. Dat was voor ons voldoende om de kinderwens in de ijskast te zetten.

Inmiddels zijn we getrouwd en ben ik sinds bijna een jaar in Canada. Maar nog zijn de omstandigheden niet erg goed voor gezinsuitbreiding, tenminste niet naar mijn smaak.
Ik heb nog geen verblijfsvergunning en daarom ook geen werkvergunning, dit gaat nog zeker 3 maanden duren.
Ik heb nog geen recht op ziektekostenverzekering hier, dat krijg ik pas 3 maanden na mijn verblijfsvergunning. Daarom heb ik een overbruggingsverzekering en die dekt geen zwangerschap/bevalling.
Mijn man doet een vervolgstudie, weliswaar krijgt hij enigszins betaald en is zijn kans op een goede baan bijzonder groot na het voltooien van de opleiding, maar momenteel is het beslist geen vetpot.

Mijn man koestert net als ik een kinderwens maar ervaart de biologische klok minder dan ik. Hij is 4 jaar jonger en man, dus dan heb je dat veel minder sterk denk ik.
Toch ben ik momenteel degene die "op de rem trapt". Zijn insteek is dat waar een wil is, een weg is. Mijn insteek is dat we moeten proberen moeilijkheden zoveel mogelijk te voorkomen. Ik heb me goed in de baby-materie ingelezen (hij nog niet zo) en heb daardoor misschien wel wat meer inzicht in de voors en tegens. En de tegens wegen nu gewoon zwaarder.
Je begrijpt dat ik nog steeds een fanatieke pil-slikker ben... Tja, en inmiddels ben ik wèl 33 (net geworden) ... Erg lang kunnen we dus niet meer wachten! Bovendien is het giechelen van mijn eierstokken inmiddels zo luid geworden, dat ik soms om me heen kijk of anderen het niet kunnen horen

Over maximaal een jaar heb ik mijn verblijfsvergunning, mijn ziektekostenverzekering en hopelijk een fulltime baan, en verdient mijn man meer, alhoewel hij dan nog zal studeren. Als ik minimaal 4 maanden fulltime werk heb ik recht op zwangerschaps- en ouderschapsverlof. De omstandigheden zijn dan nog niet mijn idee van ideaal, maar tenminste tot op zekere hoogte stabiel, en met de wetenschap dat het de komende 5 jaar nog heel veel beter zal worden. We zullen een tijdje zuinig moeten leven, maar we schatten dat we binnen een jaar gaan proberen een kindje te krijgen. Nu maar hopen dat dat redelijk voorspoedig verloopt...

Mijn advies aan jou, minimee, is om even de tijd te nemen om na te denken over allerlei baby-gerelateerde zaken. Waarom wil je zo graag zwanger worden?
Denk je vooral na over de zwangerschap, vooral over de daaruit voortkomende baby of over allebei? Is je beeld realistisch? Wat denk/voel je als je zwangere vrouwen ziet? En als je een baby ziet/hoort/ruikt/vasthoudt? Ben je misschien zelfs bang dat je onvruchtbaar blijkt te zijn? Of je vriend?
Breng het in kaart zonder een oordeel te vellen, en praat daarna met je vriend. Niet om meteen een beslissing te nemen, maar om hem op de hoogte te stellen van je gevoelens/gedachten en te kijken hoe de zijne in elkaar steken.
Doe (samen of alleen) wat onderzoek op internet naar zwangerschap/ouderschap en wat er allemaal bij komt kijken, emotioneel, lichamelijk en financieel.
Ook belangrijk: breng in kaart onder wat voor omstandigheden je graag een kind zou willen krijgen: Wat zijn "ideale" omstandigheden voor jullie? Wat is het minimale waaraan jullie omstandigheden zouden moeten voldoen volgens jou? Waarom?

En last but not least: Bedenk je dat je nog lekker jong bent; je kunt het je veroorloven om nog eventueel 1, 2 of zelfs 3 jaar te wachten. Ik benijd je!

 

Niemand zal je zeggen dat het niet heel mooi is om kinderen te hebben. Dat je weet dat dit de man van je leven is, betekent niet dat je meteen klaar bent voor deze stap (ik zeg niet dat je dat niet bent).

Maar met een baby komen ook dingen die zwaar zijn. Die de relatie op de proef stellen. Het is niet een roze wolk, iig niet altijd. Er zijn nachten dat je amper slaapt en zo moe bent dat je 's avonds blij bent als je om negen uur zelf ook je bed in kan. Je leven gaat voor een groot deel om de behoeftes van je kindje draaien, en hoe dat werkelijk is... daar kan niemand je echt op voorbereiden. Ik was dat ook niet, en vond het enorm wennen. Nogsteeds wel eens, eerlijk gezegd. Ik ben lang op mezelf geweest (bijna 10 jaar) voor ik ging trouwen, en de overgang naar samenwonen was al groot, maar het krijgen van een kindje was veel groter. Doe het stap voor stap, dat is denk ik het enige dat ik je kan adviseren.

Ik heb een kennisje die heel snel (per ongeluk) zwanger raakte van haar toenmalige vriend, toen waren ze nog helemaal hoteldebotel, hup samenwonen en 8 maanden later was het kindje er. Binnen een jaar zat de relatie in een diepe crisis en ze zijn alweer een jaar uit elkaar. Een peuter met gescheiden ouders van begin twintig en geldzorgen, heel jammer. Tuurlijk hoeft dat niet te gebeuren, en het gaat ook vaak genoeg mis met mensen die allang bij elkaar zijn en nog even hebben gewacht met kindjes. Maar het is een enorme beslissing, waarvan ik denk dat er een aantal factoren zijn die zwaar meewegen: stabiliteit en duur van de relatie, tot op zekere hoogte volwassenheid (wat niet hetzelfde als leeftijd is!), genoeg inkomen voor de levensstijl die je voor ogen hebt (financiele krapte kan een enorme druk op een relatie geven), en een realistisch beeld hebben van wat er verandert.