Wauw Nuage wat mooi geschreven! Idd de bekrompenheid van sommige mensen... Er is vaak moeilijk op te reageren.
Ik ben geïnterviewd dus heb het niet geschreven, maar ben ontzettend blij met alle reacties die het heeft losgemaakt! Wat een verborgen leed is er toch...
Heel mooi en ontroerend stukje. Ik kan me je angst helemaal voorstellen. Toch wens ik je nog een fijne verdere zwangerschap en veel geluk voor jullie allen.
En dus? Mag je daarom geen verdriet hebben? Omdat je 1 moest afstaan en er 1 mocht houden? Natuurlijk mag je daarom ook verdriet hebben, want ook al was het misschien heel vroeg in je zwangerschap, ook dit was een leven. Ik ben 9 x zwanger geweest en heb 3 kindjes op de wereld gezet. De andere 6 kindjes zijn mk van de 5e t/m de 14e week zwangerschap. En ja, van het kindje wat wij met 14 weken verloren zijn hebben wij wel het meeste verdriet, omdat je dan bevalt van een heel klein kindje, dus voelt wat anders dan een vroege mk voor mij, maar dat wil nog niet zeggen dat ik nooit aan de andere kindjes denk. Mijn 1e mk heb ik ruim 23 jaar geleden gehad en ik denk er ieder jaar nog aan. Dus geloof mij maar, daar mag je best wel verdriet om hebben.
Zoals Mamabri ook zegt mag je daar echt wel verdriet van hebben. Ik heb ook een vanishing twin gehad bij mijn eerste. Ik was nog jong, ongepland zwanger en op dat moment 'opgelucht' dat ik er toch geen 2 kreeg. Maar wat voel ik me schuldig als ik daaraan terugdenk. Als ik nu soms naar mijn meiden kijk en dan vooral naar de oudste die zo enorm druk is (waarbij ik soms denk dat het komt omdat ze ook leeft voor haar tweelingbroer/zusje) dan raakt het me nog steeds. Ik vraag me af hoe het kindje zou zijn, zou hij/zij een combinatie zijn van mijn 2 dochters? Meestal betrap ik mezelf er dan op dat mijn hand op mn buik ligt.. Ik heb nooit een andere mk gehad. Alleen dit, ik kan dus niet vergelijken. Maar ik weet dat dit mij soms nog erg raakt. Ik heb het hartje gehoord en zien kloppen. Ik heb mijn toekomstbeeld aangepast aan de komst van 2 kleintjes en toen werd dat allemaal weggeslagen en bleef er 1 over. En ondanks dat ik zielsgelukkig ben met mijn dochter, dat verdriet om het andere kindje is niet volledig verdwenen. Het is later toegekomen, pas toen DL geboren was en ik besefte hoeveel ik van haar hield, toen pas kwam de pijn en het besef dat er nog eentje bij had kunnen zijn.. Iedere vrouw die een kindje verliest beleeft dat op haar eigen manier, maar in mijn ogen mag iedereen op hun eigen manier ermee omgaan. Wat voor mij niet erg llijkt, kan bij jou een gat geslagen hebben.
Hier teveel miskramen en godzijdank 3 gezonde kinderen . Nu zwanger van ons 4e kindje alweer (2 keer dit jaar fout 3 verloren kindjes ) Maar elke dag leef ik in angst, leef van echo naar echo en daarbij elke dag bloedverlies door een hematoom wat het extra zwaar maakt want tja door bloed gaan alle alarmbellen rinkelen . En inderdaad mensen kunnen hard zijn zelfs uit hoeken waar je het niet uit verwacht. Mensen zeggen , maar je heb er al 3 wees blij ! Tuurlijk ben ik blij en trots en gezegend met mijn 3 prachtige kinderen maar dat neemt niet weg dat mijn huidige partner en ik samen een kindje willen die o zo gewenst is . Onwetendheid van mensen is soms killing
Enig idee hoeveel mensen dat inderdaad vinden? Dat je niet moet zeuren, want je hebt er toch een? Zowel mensen, die zelf al kinderen hebben, mensen die niet eens bezig zijn met zwanger worden, als mensen, die zelf een of meerdere miskramen hebben gehad. Onvoorstelbaar... Ja, het verlicht de pijn enigszins... misschien... maar het is net als je tegen iemand, die zijn arm heeft moeten laten amputeren zegt: Ach, kop op. Je hebt die andere toch nog?
Ik ben er echt stil van.... @nuage diepe respect voor jou en je partner! Wat goed dat je zo'n groep gestart bent
Herkenbaar verhaal. En toch denk ik: volgens mij helpt zo'n groep minder dan het er wel gewoon over hebben. Je helpt een taboe niet de wereld uit door bij elkaar te kruipen, maar door je verhaal te vertellen aan mensen die van niets weten. Ik ben zelf ook heel verdrietig geweest van mijn mislukte baby's, want wat waren die gewenst en wat een donper dat ze niet goed bleken. En wat een hel om te weten dat je met een dood kind rondloopt terwijl anderen ze zonder problemen lijken te produceren. Maar je houdt het een taboe als je er niets over zegt. Ik vertel het. Op m'n werk, aan bekenden, op feestjes. Als zij zich ongemakkelijk voelen, komt dat omdat ze er zelden over horen. Als ze onhandig reageren ook. Kunnen zij niets aan doen. Educate them. Enne: naar aanleiding van wat ik hierboven las: als er vrouwen zijn die het meemaken en er niet zo zwaar aan tillen en er niet ieder jaar bij stil staan: good for them. Beetje flauw om hen 'onbegrijpelijk' te noemen als je van hem verwacht dat ze jou wel begrijpen. Mensen zijn verschillend
Ik moet toegeven dat ik meer "last" heb van de Missed abortions dan de miskramen die zelf opgang kwamen . De weg naar het verliezen van je kindje is langer en onnatuurlijk , ben ook bij die zwangerschappen langer zwanger geweest en had hartjes zien kloppen . Met de natuurlijke miskramen heb ik meer " vrede " tot zoverre dat mogelijk is
Uiteraard weet ik dat wel. Zoals gezegd heb ik zelf 6 mk gehad, waarvan 1 een heel late was. Ik zal ook maar niet hier schrijven welke opmerkingen ik heb gehad, want daar lusten de honden geen brood van..... Ik bedoelde naar femkes dat zij zelf niet zo hard naar zichzelf hoefde te doen. Als je verdriet hebt om een verloren kindje heb je verdriet en mag je daar best even aan toegeven. Wat de rest van de wereld daar ook van mag vinden.....