Hoi lieve meiden, Ik probeerde gelijke topics te vinden maar deze kwam ik niet tegen. Ik ben vrij nieuw op deze pagina en ik wil graag een topic / club starten over hoe om te gaan met je gevoelens als een eerste zwangerschap op zich laat wachten. Mijn partner (30) en ik (29) zijn 1,5 jaar aan het proberen om zwanger te worden. Beide zijn wij onderzocht en is er niks gevonden. Ik heb een hele regelmatige cyclus, ik gebruik ovulatietesten die elke maand duidelijk mijn eisprong aangeven, ik heb getemperatuurd en ik heb ook alles losgelaten om er ‘’minder mee bezig te zijn’’. Toch laat een zwangerschap op zich wachten. Wij blijven doorgaan en hoop houden, maar ik merk dat ik mentaal steeds minder sterk blijf en ik hoop dat het kan helpen om hier met andere over te praten. Tot voorkort kon ik nog wel positief blijven, maar de laatste weken lukt dit niet meer. Ik ben erg emotioneel en kan niet meer genieten van de leuke dingen. Het heeft invloed op mijn focus op werk en ik heb weinig zin om vrienden te zien of leuke dingen te doen. Ik voel mij bijna de hele dag door verdrietig en ongelukkig. Ook tijdens een weekendje weg of vakantie blijft het steeds in mijn hoofd rondspoken. Ik ben erg benieuwd hoe andere, in een soort gelijke situatie, hiermee omgaan. Wat heeft jullie kunnen helpen of motiveren om positief te blijven? En hebben jullie het een plek kunnen geven dat een zwangerschap langer dan gemiddeld duurt of dat er medische ingrepen nodig zijn geweest? Ik hoop dat er meiden zijn die hun verhaal willen delen, of je er nou positief of negatief in staat!
Hee, Zo herkenbaar wat je schrijft. Wij zijn ondertussen al bijna 2.5 jaar bezig. Ik voel me onderstussen soms een emotieloze robot ofzo. Ik zie alle negatieve dingen al wel aankomen, want het heeft nooit meegezeten, dus waarom zou het nu wel. Ik moet zeggen dat ok wel telkens uitkeek naar mijn behandelingen, gaf toch meer hoop. Helaas heeft het daar ook niet meegezeten. Ik ga nu lekker een hele maand los. Lekkere wijntjes bij uiteten etc en volgende week ga ik beginnen aan mijn cyclus voor terugplaatsing. Ik merk dat ik er nu al mee bezig ben om niet te veel hoop te krijgen. Ik ga helemaal kapot als het weer niets opleverd. Maar ik heb geleerd om gewoon mijn emoties daar te laten zijn, even lekker huilen of met knuffels/kussens smijten om de frustatie etc eruit te laten. Maar dan daarna gewoon weer door, hoe lastig ook. Ik laat mezelf ook gewoon lekker wegdromen over hoe ik mijn vriendinnen zou vertellen dat ik eindelijk zwanger ben of mijn familie (die niet op de hoogte is van de struggels). Het is vooral doe wat goed voor jou voelt maar laat ook wel gewoon je emoties er zijn en laat ze eruit. Het is en blijft heel lastig en ik hoop zo erg dat ik en jij en alle andere gewoon snel wat geluk mogen hebben en snel een kleintje in onze armen mogen sluiten!
Hi, Ook vrij nieuw op dit forum! vervelend dat het niet wil lukken en je je zo rot voelt. Helaas zitten wij in hetzelfde schuitje. Inmiddels 14 maanden bezig en een eerste IUI behandeling gehad en op de wachtbank. wat mij heeft geholpen is mijn omgeving informeren over onze wens, ook mijn werk is op de hoogte. Het lucht erg op om erover te praten. Daarbij probeer ik leuke dingen te blijven doen, maar als ik ergens geen zin in heb me er aan over te geven. Gezond blijven eten en sporten zodat ik me fit voel. momenteel zijn 5 van mijn vriendinnen zwanger, wat het ook lastig maakt. Tegen hen ben ik eerlijk als ik geen zin heb in zwangerschapspraat. hopelijk heb je snel positief resultaat. Wil je al beginnen met medische hulp of wil je het nog op de natuurlijke manier proberen? veel sterkte!