Zoals de titel aangeeft heb ik een wens voor een derde kindje. Buiten het feit dat je natuurlijk niet weet of het je gegund is, is het man lief die absoluut geen derde kindje wilt. paar jaar geleden ben ik door de pil heen zwanger geworden van ons derde kindje. Helaas liep dit mis. Bij mij groeide de wens alleen maar, bij man lief niet. Hij wilt echt geen derde meer. En hoe moeilijk ik dit ook vond ik respecteerde dat. Ik liet een spiraal zetten en aankomend jaar gaat bij hem de knip erin. Ik heb periodes gehad dat ik er oké mee was, zit nu alleen weer in een periode dat de wens erg op de oppervlakte ligt. Ik vind het lastig dat die wens zo groot en aanwezig blijft. Ik praat erover met mijn man hoor, tot op zekere hoogte. Wil hem niet het idee geven dat ik hem over wil halen en dat weet hij. Ik hoop gewoon dat het verlangen afneemt. hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Ja, het ebt uiteindelijk weg. Maar het is niet zo dat het makkelijk is. Ik denk ook dat het gevoel meer naar boven komt nu de 'knip' dichterbij komt. Dan wordt het definitief dat de 3e niet meer komt. Sterkte, dit is ook een periode die je afsluit, wat niet per se makkelijk is. Probeer te genieten van wat je hebt, daar je momenten in te vinden en alles rondom zwanger worden niet op te zoeken.
Ja het ebt weg en ik denk vooral om het moment dat het écht klaar is. Dat de knip goed zn werk doet. Je kan geen hoop meer hebben dan en dan kun je écht rouwen. Om daarna ook te voelen 'mwah dit is misschien ook wel lekker zo, die wens kan nu gewoon niet meer uitkomen dus we gaan door' Ik zou echt wel die 4e willen. Maar ik heb geen zin meer in de maandelijke hoop, verwachting, die discussies met mijn man. Geen miskramen meer. Nooit meer 1e semester stress. Nooit meer bevallingen from hel. Gewoon weer vooruitkijken en meer vrijheid terugkrijgen. De relatie weer lekkerder laten lopen. En ik denk ook wel eens dat ik t geromantiseerd heb. Die 3e, die wens was zoooo sterk. Leek mij geweldig. Ondertussen loop ik tegen burnout aan want t valt niet mee, slapen ho maar in de nacht. Ik vond 2 echt makkelijker dan 3. Enne we hopen gewoon op kleinkinderen later kunnen we weer lekker snuffelen aan die baby's
Bij mij is de wens na ongeveer 8-9 jaar nog steeds erg groot, maar ik vind wel steeds meer berusting in het feit dat het gewoon echt niet meer gaat gebeuren. Man wil het niet, het is totaal niet praktisch, met twee gaat het nu gewoon heerlijk, plus ik heb het twee keer net overleefd en was de laatste zwangerschap gruwelijk ziek. Een derde zwangerschap kan ik fysiek en mentaal denk ik niet aan, dat zou een enorme klap geven, en dat wil ik mijn twee kinderen niet aan doen. En mezelf ook niet Maar die wens is er wel nog, die is niet te rationaliseren.
Ik wilde altijd een groot gezin met minimaal 4 kinderen. Mijn partner zei in het begin van onze relatie altijd ik wil nooit kinderen. Maar we waren jong en hadden ook niet een echte serieuze intentie met onze relatie. Inmiddels zijn we bijna 18 jaar samen en hebben we 2 kinderen van 10 en 4. En ik denk dat zo’n wens nooit weggaat. Want hoe graag ik ook een 3e zou willen. Die gaat er niet komen. Bij de eerste bevalling (vaginaal) ben ik best wat bloed verloren. Bij de 2e kreeg ik een sks na helemaal vol gespoten te zijn met weeenopwekkers. Ze kregen het bloeden niet gestopt en had een bloeddruk van 56/26. Mijn vriend werd met de jongste van de OK gestuurd en die wist niet eens of hij mij nog wel levend terug zou zien. Dat is voor mij de reden. En stiekem zou ik zo graag nog een baby willen dus ja dat verlangen blijft wel denk ik. Al zou dat voor iedereen persoonlijk zijn natuurlijk. Iedereen gaat anders om met dingen. Maar het is niet raar als het blijft
Geen idee. Ik wil je een dikke knuffel geven. Hier hetzelfde alleen dan voor nummer 4. Mijn verlangen is heel groot, die van mijn man niet. Hij neigt naar dat het bij 3 blijft. Vooral de angst overheerst bij hem. We hebben afgesproken dat we het nu op zn beloop laten. Nemen best wat risico. Gebruiken alleen ac rondom de vruchtbare dagen en gebruik geen ovutesten. De knip erin wil hij gelukkig nog niet. Ben wel ook echt benieuwd of het ooit weg ebt ja. Misschien zoals gezegd is als het echt niet meer kan. Dat je er dan berusting in hebt. Ik heb dit meer met een bepaalde leeftijd. Na mn 40ste hoeft het niet meer.