Nu ik een heel eind onderweg ben in mijn zwangerschap kan ik het niet langer blijven ontkennen: ik zal een keer moeten gaan bevallen. Nog maar een week of 5 te gaan, dus het wordt nu wel serieus. Ik hoopte dat het idee wel zou wennen, maar helaas zie ik er nog vreselijk tegen op. De pijn, alles dat stuk kan gaan aan mijn lijf, het idee alleen al om een kind uit te persen, de lijdensweg waarvan je gewoon niet weet hoe lang die gaat duren, het herstel erna: het lijkt me echt afschuwelijk. Nu hoor ik wel van anderen dat op een gegeven moment je er wel aan toe bent en dat je hormonen er ook wel voor zorgen dat je er niet meer zo tegenop ziet. Herkennen jullie dit? Is dit echt zo? Voorlopig heb ik wel het idee dat ik wat betreft de voorbereiding er wel alles aan doe, alleen helpt het niet voor mijn gevoelens. Ik heb alles besproken met mijn verloskundige, volg zwangerschapsyoga, heb me heel goed ingelezen... Ik weet eigenlijk niet wat ik nog meer kan doen. Het lijkt ook wel alsof de bevalling veel erger lijkt nu ik er meer over weet. Eerst was het nog behoorlijk abstract, maar van alle plaatjes en beschrijvingen word ik gewoon misselijk. Het idee dat ik dat nog moet ondergaan, hoe kan ik daar nou ooit bij ontspannen? Herkent iemand deze gevoelens? En hoe zijn jullie hier dan mee omgegaan?
Als straks eenmaal de bevalling begint ga je er helemaal op in en dan denk je nergens meer aan alleen aan dat je je kindje zsm in je armen wil hebben dus echt maak me geen zorgen hoor..!
Ik zou als ik jou was niet meer naar die plaatjes etc. kijken. Voorheen was ik zwaar geboeid door alles rondom de bevalling, kon geen genoeg krijgen van filmpjes van bevallingen enzo. Maar nu ik er zelf aan moet bescherm ik mezelf en kijk ik maar niet meer. Voor je het weet zie je iets wat je niet meer uit je hoofd krijgt als je eigen bevalling begint. Ik denk dat als het echt eenmaal zover is je blij bent dat het begonnen is en dat je alle nare dingen vergeet.
Ik herken de angst niet zo, op de een of andere manier was ik daar vanaf op het moment dat ik zwanger raakte. Niet weten hoe lang iets gaat duren of wanneer je je weer helemaal de oude voelt kan je natuurlijk erg onzeker of angstig maken. Ik heb zelf meegemaakt dat het weer goed komt. Dat maakt dat ik nu niet bang ben. Probeer er vertrouwen in te houden dat het weer goed komt. En heel cliché, dat je er iets prachtigs voor terug krijgt!
Door er zo mee bezig te zijn maak je het misschien ook wat te groot. Bevallen is heftig en intens en pijnlijk, maar er komt ook een soort oergevoel in je naar boven, waardoor je niet meer echt bezig bent met 'au, dit doet pijn', zoals je dat met andere pijn zou hebben. Je zit in een soort rijdende trein die voortdendert, en daar ga je gewoon in mee, het gaat vanzelf. Het is zwaar en pijnlijk, maar goed te doen. Zorg dat je je goed concentreert op je ademhaling tijdens de weeën, als ze heftiger zijn kan puffen ontzettend helpen. En het is zo'n ongelofelijk cliché, maar echt, dat moment dat je dat warme glibberige kindje op je buik voelt is het mooiste gevoel dat je ooit zult meemaken. Hou dat voor ogen, na iets vervelends komt iets fantastisch! Iedereen kan het en doet het vaak meerdere malen, jij kan het ook.
Ik begrijp je gevoel. Ik wilde al jaren graag een kindje maar mijn partner nog niet. Enige waar ik nog tegen op zag was de bevalling. Dat hield mij altijd nog tegen om mijn partner ook over de streep te trekken. Toen we ervoor gingen spookte dat idee van bevallen nog steeds door mn hoofd, maar nu ik zwanger ben denk ik alleen maar positieve dingen dat heel veel andere vrouwen me voor gegaan zijn en dat het allemaal goed komt. Het niet in de hand hebben hoe het gaat en wanneer het gebeuren gaat maakt mij ook onzeker, maar helaas kun je niks anders doen dan eraan toegeven. Je kan het helaas niet regisseren dus probeer ik het voor mezelf luchtig te houden. Succes!
Grappig het niet in de hand hebben van je zwangerschap en ook de bevalling maakte mij juist minder onzeker. Het feit dat je daar geen invloed hebt en dat je de natuur z'n gang moet laten gaan gaf mij juist rust. Waarom je druk maken als je het toch niet in de hand hebt? Oftewel wat heeft voor een zin om je nu al druk te maken voor iets wat nog moet komen en waar je nu en ook op dat moment geen invloed hebt, ga je daar iets mee veranderen? Heel eerlijk, ik heb helemaal niet tegen m'n bevalling op gezien. Ik had een miskraam die zeer pijnlijk was (een bbz) en dacht 'erger dan dit kan de pijn niet zijn'. Ik ging het als het ware relativeren maar daardoor werd ik wel rustiger. Ik was er eigenlijk niet zo mee bezig. Ik denk dat die rust me ook bij de bevalling heeft geholpen. Ik had vlak voor m'n bevalling het allerergste horroverhaal gehoord van de buurvrouw (ik zal het hier niet vertellen). Ook daar schrok ik niet van. Later toen ik haar op straat trof vroeg ze me 'en hoe was je bevalling' waarop ik kon antwoorden 'goed'. Het voordeel van erge horrorverhalen is dat de bevalling vaak alleen maar mee kan vallen! En dat deed het ook bij mij. Achteraf dacht ik 'was dit het'! Je leest trouwens op het internet vaker de mindere verhalen maar als je de cijfers bekijkt gaat het 9 van de 10 keer gewoon goed. We zijn er voor gemaakt, wij vrouwen kunnen dat. Dit geldt ook voor een keizersnede, het belangrijkst is dat je een gezond kind op de wereld brengt en zelf natuurlijk er ook goed uitkomt. Oh en heel eerlijk, het is al vaak gezegd maar ik kan me de pijn echt niet meer herinneren!
Laatste twee weken hoopte ik elke dag dat het zou beginnen, uiteindelijk nog een week na uitgerekende datum geduurd. Ook ik was in het begin erg bang, maar geloof me, naarmate de uitgerekende datum dichterbij komt, je babykamer en alles erom heen af is, jij zelf niet heel ver weg meer gaat omdat je misschien bang bent dat je opeens weeen krijgt, dan ben je er klaar voor. Het is vervelend, maar probeer je goed te concentreren en tijdens weeen zoveel mogelijk te ontspannen. Het doet pijn, maar die kan ik me nu echt niet meer voor me halen (dec 2013 bevallen). Je kan het en succes en erna: genieten!!!
Voor ik zwanger werd was ik ook bang voor de pijn en wat er kapot kan gaan aan je lichaam, was ik vooral doodsbang voor een keizersnede, dat ze je buik opensnijden enzo. Maar nu ben ik alleen maar bezorgd om mijn kindje bij de bevalling. Wat er met mij gebeurd kan me eerlijk gezegd weinig meer schelen... Zo lang ons mannetje er maar veilig door komt.
ik was door mn eerste bevalling(was helaas een zware) heel bang geworden. zo bang dat ik na een bezoek tijdens deze zwangerschap aan de gyn voor uitstrijkje helemaal van het padje was. die gyn schrok gewoon van mn reactie en zei dat ik er echt iets mee moest doen... heb het toen een goed gesprek met mn vk gehad en naar mate ik verder kwam in mn zwangerschap werd het steeds minder. tuurlijk heb ik nog steeds zoiets van ik hoop dat het deze keer beter gaat maar ben het zoooooo zat nu dat ik elke keer blij ben als ik weer voorweeen heb bij mij werd het dus echt wel beter
Misschien heb je wat aan hypnobirthing? Hoe ongeloofwaardig ook na mijn eerste hel bevalling, ben ik er nu van overtuigd dat bevallen geen pijn doet en dat het iets is waar je van moet genieten !
Eens met tweekids. Infomeer maar eens naar hypnobirthing / staan ook wel een paar filmpjes op youtube. Zelf heb ik echt een prachtige en voorspoedige badbevalling gehad. Pijn deed het zeker wel ook ondanks de hypnotherapie, maar het heeft mij persoonlijk wel geholpen de bevalling onder controle te houden waardoor ik meer ontspannen was en de pijn beter onder controle had. Hoop dat jij net zo'n mooie ervaring zal krijgen. Succes met de laatste loodjes
Ik herken het zeker en om eerlijk te zijn is het bij mij tijdens de bevalling zelfs niet weggegaan. Ik was niet bang voor de weeën, maar voor het persen. Bang om uit te scheuren etc. Zelfs tijdens de weeën bleef ik maar denken aan het persen en dat ik dat niet durfde. Gevolg: mijn ontsluiting bleef uren lang op 9 cm hangen en zelfs met een injectie om me te laten ontspannen lukte het me niet om op die 10 cm te komen. Mijn zoontje is dan ook geboren via een keizersnee. Nu voor de tweede bevalling heb ik weer dezelfde angsten.
Oh wat herken ik je gevoel!!!! Ik was bij mijn eerste (en nu ook bij mijn tweede) doodsbang voor de bevalling. Omdat je weet dat het ontzettend veel pijn gaat doen en je niet weet hoe je daar op gaat reageren. Persoonlijk vond ik niet dat ik er op een gegeven moment klaar voor was. Mijn dochter kwam ook 9 dagen te vroeg dus dan verwacht je het ook nog niet. Althans ik niet. Ik ben binnen 4 uur en een kwartier bevallen en dat is best snel. Ik zat in 5 kwartier van 0 naar 9 cm ontsluiting en had dus een weeenstorm. Ikzelf heb het als heel erg heftig ervaren... ben ook een beetje in paniek geweest. Ben ook ingeknipt... Dat daarna mijn dochter op mijn buik gelegd werd deed me op dat moment niet zoveel want ik was meer bezig met het hechten wat ook nog een uur duurde. Ik weet dat je dit eigenlijk niet wil horen maar ik wil ook eerlijk tegen je zijn. Ja het doet enorm veel pijn en je weet absoluut niet wat je te wachten staat want iedere bevalling is anders. Als je teveel pijn hebt kan je natuurlijk ook om pijnbestrijding vragen. Ik heb dat niet gedaan (en kon ook niet) maar misschien is dat een geruststellende gedachte. Dat je niet zoveel pijn hoeft te hebben. Zo te zien ben je bijna gelijk met mij uitgerekend. Ik wens je enorm veel sterkte en kracht toe! Bij mij is het ook gelukt en ik was echt heel erg bang.... En ben nu zelfs vrijwillig gegaan voor een tweede haha!
Ik deel die angst met je! Maar tegelijk denk ik ook dat het meer angst voor het onbekende is. Je kan lezen wat je wil maar dat is anders dan ervaren.
Ik was ook altijd heel bang voor de bevalling, maar toen het 's nachts begon was ik hééééél rustig. Had mijn man niet eens wakker gemaakt, terwijl ik al een uur weeen had en een half uur rondliep nadat mijn vliezen waren gebroken. Ik was alleen maar bezig met maandverband en checken of het nou echt schoon vruchtwater was. Heb toen het ziekenhuis zachtjes gebeld en die zeiden dat ik mocht komen. Toen heb ik mijn man wakker gemaakt met de mededeling: het is begonnen en we mogen nu naar het ziekenhuis (hihi). Ik snap nog steeds niet waarom ik zo rustig bleef. Ik was op dat moment alleen maar bezig met: ik wil nog even douchen zodat ik fris naar het ziekenhuis kan gaan en ik moet een handdoek meenemen voor de auto, zodat de stoel is beschermd. Het is uiteindelijk een spoedkeizersnee geworden, dus ik heb geen echt bevallingsverhaaltje voor je.
Bedankt voor alle reacties! Ik heb het hypnobirthing boek online doorgebladerd, en op een of andere manier is me nu wel duidelijker geworden waar ik mee zit. Ik merk dat ik juist behoefte heb aan de medische kant van het verhaal, iets wat in de zwangerschapsbegeleiding behoorlijk onderbelicht is gebleven. Totaal het tegenovergestelde van hypnobirthing dus. Bij de verloskundige, in boeken en op de cursus lijkt de medische kant wel taboe, met vooral de nadruk op hoe mooi en romantisch het allemaal wel niet is. Ik kan daar heel weinig mee, dat past ook totaal niet bij mij. Liever heb ik gewoon wat down-to-earth informatie over de risico's en hoe groot de kans daarop is. Alles wat ik weet over bevallingen die niet goed gaan, weet ik vanuit de verhalen uit mijn omgeving. Ik zou het fijner vinden als er vanuit de kant van de zwangerschapsbegeleiding wat meer objectieve informatie zou komen. Een soort van bijsluiter, alleen dan voor de bevalling. Als ik een medicijn voorgeschreven krijg, lees ik altijd netjes de bijsluiter zodat ik op de hoogte ben van eventuele bijwerkingen en complicaties. Alleen bij zoiets ingrijpends als de bevalling krijg ik alleen maar te horen hoe het in het beste geval gaat en moet ik me vooral maar niet druk maken. Dat is zo anders dan de verhalen die ik van vriendinnen, familie en collega's hoor en daarom kan ik totaal niet inschatten wat nou 'normaal' is. Ik word zelfs een beetje wantrouwend tegenover de blije verhalen vanuit de zwangerschapsbegeleiding... Pffff... Lang verhaal, ik ben benieuwd of meer vrouwen dit herkennen en ik heb in elk geval weer iets om te bespreken met mijn verloskundige als voorbereiding op de bevalling.
Maar dat is juist een slechte graadmeter, zoals ook duidelijk vermeld staat in het hypnobirthing boek (the Mongan Method) luister niet naar andere verhalen, of risico's je hebt er niks aan en kunnen je alleen maar bang maken. Iedere bevalling is anders..Dus je kan je wel instellen op dat je uitscheurt en je leven lang ontlasting verlies KAN krijgen , maar zo blijf je natuurlijk door gaan, je KAN een weeenstorm krijgen , je KAN een keizersnede krijgen, je KAN overlijden, je kindje KAN overlijden je bevalling KAN 48 uur duren maar KAN ook maar 30 minuten duren, maar dat is toch helemaal niet rieel om over na te denken? Voor een bevalling bestaat niet voor niets geen handleiding, de enige houvast die je hebt is dat vrouwen het al miljoenen jaren doen, ook zonder pijnstilling en dan vaak nog meer kindjes nemen dus achteraf gezien valt het allemaal mee
Ik herken je angst niet helemaal, maar ik was voor mijn eerste bevalling ook enorm zenuwachtig! Ik had idd geen idee van wat er ging komen en ook ik ben er een van de feiten. Het geheel wordt allemaal heeeeel romantisch voorgesteld. Heel roze en hartjes en het is het allemaal waard, pijn hoort erbij bla... Ik had daar ook niet zoveel aan. Ik wilde feiten! Die heb ik dus zelf maar opgezocht door alle boeken te lezen waar ik aan kon komen. Heb internet een beetje gemeden, want bij elke zoekopdracht komt er ook extreem zeldzame horror naar boven :S Uiteindelijk ben ik nu zwanger van nr 4!!! Na een vacuumverlossing, een forse scheur en een fluxus. Dus zelfs ondanks dat het best erg is geweest, kies ik er toch voor om het NOG een keer te doen! Dus tja
Ik herken jouw angst en ook jouw wantrouwen jegens alle romantische (thuis)bevallingsverhalen. Ook ervaar ik het willen bevallen in een ziekenhuis met pijnbestrijding als een taboe. Bijna iedereen tegen wie ik dat zeg begint erover dat bevallen een ' natuurlijke gebeurtenis' is etc. Dan heb je mij helemaal in de gordijnen. Ik wil het op mijn manier doen en daar maakt pijnbestrijding toevallig een belangrijk onderdeel van uit. Het idee dat ik me bij wijze van spreken helemaal plat kan laten spuiten als ik het niet meer trek, geeft me ook juist weer het vertrouwen dat ik er op mijn manier wel doorheen zal komen.